Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Ik vind ook dat je in je huwelijk de ander niks mag verbieden.
Maar ik vind ook in je huwelijk dat je rekening houdt met elkaars gevoelens.
Een tussen stap kan ook zijn ,even geen contact met je ex . Maar meer contact en leuke dingen doen met elkaar of gezin
Dweedledee schreef op 12-06-2024 om 16:01:
Prima als mensen denken dat TO veel verder komt door het probleem nog groter te maken, de man van die dame erbij te betrekken, haar man van alles te verbieden etc. Ik persoonlijk denk dat het alleen maar averechts werkt en denk dat dat het huwelijk van TO juist níet gaat redden.
Daarnaast horen we het verhaal hier maar van één kant en ik houd het zelf graag wat genuanceerd, omdat de waarheid negen van de tien keer toch echt wel in het midden blijkt te liggen.
En zo hebben we allemaal een mening. En dat is prima.
Mee eens!
De twee exen bespreken met elkaar hun huwelijksproblemen. Hoe meer TO en nieuwe man van ex tegengas gaan geven hoe meer gespreksstof de twee exen met elkaar gemeen hebben.
Zij vinden herkenning bij elkaar, terwijl er in de huwelijken steeds minder begrip voor elkaar over blijft.
Het is niet de schuld van TO. Man zit zeker ook niet goed, want hij zou de tijd moeten investeren in zijn huwelijk.
Maar de situatie is nu wat het is. Dat is dat man het op dit moment buiten de deur leuker heeft dan thuis. Je kunt dan zeggen ik accepteer dat niet, wat alleen tot meer gedoe/ruzie leidt. Waardoor de kloof tussen thuis en buiten de deur nog groter wordt. Of je kan een ultieme poging doen om te zorgen dat het thuis leuker wordt dan buiten de deur. Dan stop je met praten over ex en ga je samen leuke dingen doen.
Het is aan TO om te bepalen of ze die ultieme poging wil doen of dat het gedrag van man het vertrouwen al te veel geschaad heeft.
Ik krijg de indruk dat TO en partner allebei nogal vermijdend zijn. En dan is zo’n jeugdvriendin een goede bliksemafleider.
TO kun je niet eens vragen aan de ex vriendin of ze een keer met jou wil koffiedrinken? Wat heb je te verliezen? Misschien lucht het op en voel je tijdens het gesprek dat ze toch niks van je vent moet of omdat je haar spreekt krijgt ze begrip voor jou en neemt ze wat afstand. Wie weet. Zeg gewoon marietje jij en man gaan way back ik begrijp het zullen we een keer koffiedrinken zodat ik alles wat beter kan plaatsen, gewoon met open kaarten en visier. Je zou me een enorm plezier mee doen. Dankjewel.
In elke lange relatie heb je wel eens woelige tijden. Als je die wil oplossen moet je samen daar aan werken en dat is al lastig genoeg zonder een man die ineens weer veel appt en sport met een jeugdliefde die nooit echt tot bloei is gekomen. Zo'n vriendinnetje uit je jeugd waar je nooit het leven van alledag en de daar bij behorende sores hebt gedeel.
Een man die ook ineens zeurt dat je geen gekke en onverwachte dingen wil doen als verantwoordelijke moeder van twee kinderen met extra zorg behoefte. Tuurlijk belangrijk dat je dingen samen doet als stel maar niet alleen de vrouw hoeft zich hier voor in te spannen en is daar verantwoordelijk voor.
Je kunt je volwassen man natuurlijk niets verbieden maar ik weet wel wat ik zou doen als ik in de schoenen van to stond.
Ik zou zo snel mogelijk meer gaan werken om veel minder economisch afhankelijk van hem te zijn en huishouden en zorg van de kinderen eerlijk verdelen. Lastig met mans eigen bedrijf zeker maar niet mijn verantwoordelijkheid. Ik zou niet afhankelijk willen zijn van een man die mijn grenzen niet respecteerd. En de vrijtijd die we over zouden hebben zou ik ook eerlijk verdelen of samen willen doorbrengen.
Sffn schreef op 13-06-2024 om 15:42:
[..]
Hij zegt dat hij zo her en der al wat contact met haar had. Berichtje door verjaardag (april was ze jarig) had hij haar wat gestuurd. En daar kwam naar boven dat het niet zo goed met haar ging, dat ze wilde hardlopen maar dat het niet lukte. Bang om te falen, hoop pijn, geen steun van haar eigen man etc. En zodoende zijn ze weer meer gaan praten.
Ze is dus het zielige vrouwtje gaan uithangen waar jouw man kennelijk gevoelig voor is. Wat een sneuneus hoor en dan thuis zijn vrouw van alles verwijten. Wees kordaat TO...hij is aan het uitchecken.
Moederkareltje schreef op 13-06-2024 om 16:01:
TO kun je niet eens vragen aan de ex vriendin of ze een keer met jou wil koffiedrinken? Wat heb je te verliezen? Misschien lucht het op en voel je tijdens het gesprek dat ze toch niks van je vent moet of omdat je haar spreekt krijgt ze begrip voor jou en neemt ze wat afstand. Wie weet. Zeg gewoon marietje jij en man gaan way back ik begrijp het zullen we een keer koffiedrinken zodat ik alles wat beter kan plaatsen, gewoon met open kaarten en visier. Je zou me een enorm plezier mee doen. Dankjewel.
Dit vind ik best een goed idee!!
Jillz schreef op 13-06-2024 om 15:50:
[..]
Mee eens!
De twee exen bespreken met elkaar hun huwelijksproblemen. Hoe meer TO en nieuwe man van ex tegengas gaan geven hoe meer gespreksstof de twee exen met elkaar gemeen hebben.
Zij vinden herkenning bij elkaar, terwijl er in de huwelijken steeds minder begrip voor elkaar over blijft.
Het is niet de schuld van TO. Man zit zeker ook niet goed, want hij zou de tijd moeten investeren in zijn huwelijk.
Maar de situatie is nu wat het is. Dat is dat man het op dit moment buiten de deur leuker heeft dan thuis. Je kunt dan zeggen ik accepteer dat niet, wat alleen tot meer gedoe/ruzie leidt. Waardoor de kloof tussen thuis en buiten de deur nog groter wordt. Of je kan een ultieme poging doen om te zorgen dat het thuis leuker wordt dan buiten de deur. Dan stop je met praten over ex en ga je samen leuke dingen doen.
Het is aan TO om te bepalen of ze die ultieme poging wil doen of dat het gedrag van man het vertrouwen al te veel geschaad heeft.
Waarom moet zij zorgen dat het leuker wordt thuis?
Kataravrouw schreef op 13-06-2024 om 19:21:
[..]
Waarom moet zij zorgen dat het leuker wordt thuis?
Als ze haar relatie wil redden is dat de enige optie. Man zou dat ook moeten nastreven. Al lijkt het uit het verhaal van TO alsof man wel voorstellen heeft gedaan, maar dat TO daar niet voor open stond.
Kataravrouw schreef op 13-06-2024 om 19:19:
[..]
Ze is dus het zielige vrouwtje gaan uithangen waar jouw man kennelijk gevoelig voor is. Wat een sneuneus hoor en dan thuis zijn vrouw van alles verwijten. Wees kordaat TO...hij is aan het uitchecken.
Ja, zo lees ik het ook. Alleen al de toon. Hoe zielig ben je als je over hardlopen een zielig verhaal gaat ophangen....en wat sneu dat haar man dat niet doorziet.
Het siert haar absoluut niet
Jillz schreef op 13-06-2024 om 20:05:
[..]
Als ze haar relatie wil redden is dat de enige optie. Man zou dat ook moeten nastreven. Al lijkt het uit het verhaal van TO alsof man wel voorstellen heeft gedaan, maar dat TO daar niet voor open stond.
Uit de op haal ik dat man eerst weer contact had met jeugdvriendinnetje en na reactie van zijn vrouw erop haar verweet dat ze in een mega sleur zitten. Als je als man je huwelijk met je vrouw weer beter en minder een sleur wilt maken kun je beter iets met je vrouw ondernemen. Je richten op de problemen van een andere vrouw en veel met haar appen en jouw relatie met je vrouw bespreken werkt daar echt niet aan mee.
Deze man is zijn huwelijk aan het ondermijnen en probeert de schuld daarvan in de schoenen van zijn vrouw te schuiven.
Als vrouw zou ik vooral leuk voor mijzelf zijn en de taken thuis eerlijk verdelen.
Interessant. Een tijdje terug was ik de man in dit verhaal. Ik kreeg wat contact met iemand van vroeger en dat klikte goed. Niks aan het handje. Mijn man was ook volledig op de hoogte. Totdat de gesprekken dieper werden en het appcontact intensiever. Ook daar hield ik mijn man van op de hoogte. Maar toen gebeurde er iets met mij, ik kreeg (hele) lichte kriebels. Ook die heb ik gelijk met mijn man gedeeld.
Ik heb het, in overleg met mijn man, heel even aangekeken en toen vrij snel het contact met die ander gestopt. Heel jammer, want ik vond het erg gezellig dat deze vriendschap nieuw leven had gekregen. Maar mijn huwelijk is belangrijker. Er miste kennelijk iets in mijn leven/langdurige relatie dat er kriebels kónden ontstaan. Dat wil ik onderzoeken en dat gaat niet als er op de achtergrond intensief contact is met een andere man. Dus dan is er maar één optie: het (tijdelijk) afkappen met die ander.
Deze kriebels waren aanleiding voor een aantal uitgebreide gesprekken met mijn man. Waarin we beiden verantwoordelijkheid nemen voor het laten ontstaan van een voedingsbodem voor kriebels. En we nu dus ook dingen anders doen en gaan doen. Meer oprechte aandacht voor elkaar, meer leuke en spannende dingen samen doen. We groeien dus nu weer fijn naar elkaar toe. Misschien dat ik daarom in de toekomst de vriendschap met die ander weer een kans kan geven, maar alleen als het echt weer helemaal steady is tussen man en mij en alleen wanneer man daar ook ok mee is.
Je man heeft, denk ik, gelijk dat het contact met zijn vriendin niet hetgeen is dat mis is in jullie relatie. Maar het helpt ook niet met het repareren. Misschien kan je dit delen met je man en hem vragen in elk geval tijdelijk te stoppen terwijl jullie je weer op elkaar focussen.
MeganRapinoe schreef op 14-06-2024 om 21:27:
Interessant. Een tijdje terug was ik de man in dit verhaal. Ik kreeg wat contact met iemand van vroeger en dat klikte goed. Niks aan het handje. Mijn man was ook volledig op de hoogte. Totdat de gesprekken dieper werden en het appcontact intensiever. Ook daar hield ik mijn man van op de hoogte. Maar toen gebeurde er iets met mij, ik kreeg (hele) lichte kriebels. Ook die heb ik gelijk met mijn man gedeeld.
Ik heb het, in overleg met mijn man, heel even aangekeken en toen vrij snel het contact met die ander gestopt. Heel jammer, want ik vond het erg gezellig dat deze vriendschap nieuw leven had gekregen. Maar mijn huwelijk is belangrijker. Er miste kennelijk iets in mijn leven/langdurige relatie dat er kriebels kónden ontstaan. Dat wil ik onderzoeken en dat gaat niet als er op de achtergrond intensief contact is met een andere man. Dus dan is er maar één optie: het (tijdelijk) afkappen met die ander.
Deze kriebels waren aanleiding voor een aantal uitgebreide gesprekken met mijn man. Waarin we beiden verantwoordelijkheid nemen voor het laten ontstaan van een voedingsbodem voor kriebels. En we nu dus ook dingen anders doen en gaan doen. Meer oprechte aandacht voor elkaar, meer leuke en spannende dingen samen doen. We groeien dus nu weer fijn naar elkaar toe. Misschien dat ik daarom in de toekomst de vriendschap met die ander weer een kans kan geven, maar alleen als het echt weer helemaal steady is tussen man en mij en alleen wanneer man daar ook ok mee is.
Je man heeft, denk ik, gelijk dat het contact met zijn vriendin niet hetgeen is dat mis is in jullie relatie. Maar het helpt ook niet met het repareren. Misschien kan je dit delen met je man en hem vragen in elk geval tijdelijk te stoppen terwijl jullie je weer op elkaar focussen.
Bijzonder om dit te mogen weten. We hebben voor nu weer even paar dagen "rust". Want elke dag het hierover hebben breekt ons beide op, en daarnaast bevordert het de sfeer natuurlijk niet altijd, zeker niet met nog 2 kinderen in huis. Dit voorstel heb ik al 2x eerder gedaan, maar daar ging hij afgelopen week nog niet mee akkoord. Maandag gaan we weer even praten, en wil ik dit zeker weer aankaarten. Ook al maak ik nu kleinste stapjes vooruit, zodra zij weer in beeld is doe ik weer 10 stappen terug voor mijn gevoel. Het voelt alsof hij dan weer kiest voor haar, hele persoonlijke dingen deelt die ik graag wil weten. En ja, voor sommige die dingen blijven zeggen, ik ben echt met stapjes bezig om weer nader tot elkaar te komen. Maar voor mij lukt dit gewoon elke dag niet goed genoeg omdat zij elke keer weer boven komt drijven in mijn gedachten...
Het, wat als scenario, en zoals je hierboven omschreef dat je toch stiekem weer kriebels krijgt als je hem zag. Of dat hij er naar uitziet om haar weer te zien, dat maakt me misselijk.
Mag ik vragen hoe je man erop reageerde in het begin? Ergens denk ik dat vrouwen heftiger en emotioneler reageren dan mannen. En wat vertelde hij je erover?
Ik heb net nog even aan man gevraagd. Hij is nooit misselijk geweest hiervan. Maar ook omdat ik heel eerlijk was en die vriend van mij ook heel respectvol. Die heeft gelijk gezegd dat hij nergens tussen wilde komen staan en alles wilde doen om mijn man gerust te stellen (zoals afspreken met zijn 3-en bijvoorbeeld). Dat gaf mijn man ook rust.
Dus die heeft hier niet echt gestresst rondgelopen. Toen ik het contact had gestopt was het voor mijn man 'klaar'. Gevaar geweken. Maar voor mij was het toen nog niet klaar. Want ik wilde juist nog praten over hoe de voedingsbodem voor die kriebels had kunnen ontstaan. Dat duurde even voordat mijn man begreep dat ik daarmee niet bedoelde dat hij schuldig was, maar wel dat hij mede-verantwoordelijk is voor de gezondheid van onze gezamenlijke relatie. Daar zijn wij nu goede stappen in aan het zetten.
Als je een lange relatie hebt, is het niet ongebruikelijk dat je een keer (of vaker) gevoelens krijgt voor iemand anders. Wij zijn daar altijd heel open over geweest naar elkaar, dat dat een keer kan gebeuren. Het is juist hoe je daar beiden mee omgaat áls dat zou gebeuren.
Bij jouw man is dat (nog) niet aan de hand, maar je reageert al best heftig op haar. Denk je dat hij open zou durven zijn wanneer hij wel een keer gevoelens ontwikkelt? Ik heb liever dat mijn man vertelt wat hij voelt, al is het voor een ander, dan dat hij het geheim houdt. Ook omdat geheime gevoelens de neiging hebben harder te groeien dan gevoelens out in the open.
Zijn contact met haar staat in principe los van jullie issues. Bij die issues moet je focus liggen, niet bij haar. Maar het zou hem sieren als hij dat wat gemakkelijker maakt door het contact met haar ook even op een laag pitje te zetten.
Ik weet niet zo goed of mijn man het zou toegeven. Heb het hem laatst wel (weer) gevraagd of hij gevoelens voor haar heeft. Hij zegt dat ze wel speciaal voor hem is, maar niet fysieks is gebeurd (hand vasthouden, zoenen etc) maar als ik hem nogmaals vraag of hij fantaseert over haar, of op een andere manier aan haar denkt wat niet zou horen, dan ontwijkt hij de vraag. Dan kijkt hij mij aan en lacht het een soort van weg. Ik ben heel erg gevoelig voor bepaalde tonen, stemverheffingen etc. En dit geeft mij echt een verschrikkelijk gevoel.
Het feit dat ze samen elkaar blijven zien ondanks dat beide partners zich er echt niet goed bij voelen geeft mij veel onzekerheid.
We werken echt samen aan onze "onderliggende" problemen. Het heeft tijd nodig, en momenten van besef.
Gisteren hadden we weer tijd voor een gesprek. Toen vroeg hij mij of ik alles nu doe voor hem, of dat ik bang ben om alleen te blijven of dat ik het doe omdat ik hem niet kwijt wil en samen wil blijven. Op dat moment dacht ik echt waarom vraag je dit? Tuurlijk vecht ik voor ons, waarom deze vraag? Alleen wat ik ook probeer (meer knuffelen, kusjes geven, aandacht enz) soms ben ik bang dat het niet natuurlijk genoeg is voor hem, of te gemaakt, doe ik het goed, is het niet teveel... En dat begrijpt hij wel, en dat dit weer niet groeien. Ook gaf ik aan hoe ik mij afgelopen jaren gevoels heb. Daarin gaf ik aan dat ik inderdaad de moederrol aan stond. Ook beetje volgens afspraak omdat hij met zijn eigen bedrijf nu zit. Ik zou alles regelen thuis en voor de kids. Maar toen ik uitsprak dat het voor mij soms ook voelde alsof ik hun schoonmaakster was, en dat ik ook wel eens verrast wil worden schoot hij meteen in de verdediging.
Ik mis soms gewoon even iemand die meedenkt. Afgelopen jaren heb ik echt van alles geregeld, zowel voor de kinderen als voor hem. Ik regel alles op/voor school, de tandarts/ziekenhuis/dokters, cadeautjes, vakanties uitzoeken, huishouden, boodschappen, eten koken, elke dag eten klaar maken voor iedereen, wassen, kinderen halen/brengen bij vriendjes/sport, etc etc etc. En ja, dat hoort nu eenmaal bij het leven. Dat heeft iedereen... Ik wil gewoon simpelweg ook gezien worden, even te horen krijgen dat ik er mag zijn, en zo fijn is dat ik alles regel. Maar dat hoor ik nooit. Of dat ik het nu fijn zou vinden als hij mij ook eens verrast met iets. Bijvoorbeeld op onze trouwdag toch wat geeft, of ineens een lief kaartje door de deur ligt met lieve tekst. En dat ik het fijn zou vinden dat ik niet alles maar niet regelen.
Ik zou het fijn vinden als hij bijvoorbeeld als verrassing mij een keer uit eten neemt en oppas heeft geregeld.
Deze donderdag en vrijdag zijn beide kinderen logeren. Vrijdag hebben we van zijn werk een bbq dat we organiseren, dus die dag zijn we druk.
Ik moet donderdag werken en hij heeft 2 dagen vrij genomen. Ik ben dus eerder klaar met werken donderdag. Dus had bedacht om samen wat te gaan doen. Hij had bedacht om te gaan mountainbiken in de middag, dat wilde hij gaan doen want het is mooi weer. En dat gaat hij dus ook doen. De avond konden we wel naar de bios ofzo als mij dat leuk lijkt.
En dit zijn momenten dat ik het soms even niet meer begrijp. Hij wilde meer tijd samen, dan is het moment dat het kan en dan kiest hij voor zichzelf. Misschien moet ik er niks achter zoeken, maar het kwetst mij wel. Ik kon op dat moment niet veel zeggen, want de kids waren er op dit moment nog bij.
Daarna na het wandelen werd het gesprek weer stil, dan zegt hij niet zoveel meer en ik ook niet. Ergens ben ik bang dat ik hem al ergens kwijt ben, en hij al teveel gevoelens heeft voor zijn jeugdliefde, maar het niet toegeeft.
Ik weet dat dit niet binnen enkele weken weer goed is. We vechten er echt wel voor, en het is natuurlijk allemaal nog pril. Maar dan bedenk ik mij dat als ik zoals gisterenavond verdrietig was, hij mij geen dikke knuffel geeft na ons gesprek.
Maar zijn jeugdliefde, die wel verdrietig is als ze hem ziet dat zij het op dat moment wel krijgt. (Dat vertelde hij mij vorige week dat hij dat doet bij haar)
Geen ik hou van je, ik blijf bij je, en we komen er wel. Alleen een kus en hij is gaan slapen. Dat maakt mij heel onzeker en daar pieker ik dan weer over.