Broer verbreekt contact
Even van me afschrijven hier.
Tijdens de feestdagen in December is de vlam in de pan geslagen. Broer stormde boos weg, gooide zichzelf uit de familie-app en was woest.
We liepen sowieso de deur niet plat bij elkaar maar als we elkaar zagen was het altijd. Ja, het ging altijd over de avonturen van broer, al dan niet flink aangedikt. Maar ach, spannender dan mijn huisjeboompjebeestjeleven. Ik kan oprecht zeggen dat ik geïnteresseerd ben in anderen en ik goed kan luisteren.
De reden achteraf van het wegstormen was tot mijn verbazing dat ik tot 3 keer toe niet reageerde op een verhaal dat hij wilde starten. Vervelend, maar we zaten aan tafel met hete pannetjes en mijn kleine kinderen, dus inderdaad op dat moment was ik afgeleid.
Hij voelde zich niet gehoord, er is nooit interesse in hem en hij was woest en er klaar mee. Bam. Contact verbroken.
En ik was (en ben) flabbergasted. Want zoals eerder geschreven. Het gaat altijd over hem. Alle appjes en uitnodigingen komen van mij af. Dat ik zijn nieuwe huis nog niet had gezien (dat was ook een ding) komt omdat hij altijd "ik kom er nog op terug" en "ja, ik moet in m'n agenda kijken" terug stuurt. En dan hoor ik niks en gaat ook het leven hier door. Ik heb dan ook niet het idee dat het zijn prioriteit heeft. Dat soort dingen.
Ik heb kort daarna contact gezocht, lukte niet. Ik heb hem een lieve maar eerlijke mail gestuurd, waarin ik ook schrijf dat ik van hem hou en dit graag face to face uitpraat. Geen reactie.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat eigenlijk ik degene ben die boos mag zijn. Want de beschuldigingen (gehoord via moeder) gaan juist de andere kant op.
Dit is ook het enige dat zij erover heeft gezegd, aangezien zij er (logisch) niet tussen wil zitten, maar ook ziet dat hij niet met mij gaat praten.
En daar zit ik nu nog het meest mee. Want ze zit er wel tussen. Pasen komt eraan. Geen broer en zus samen. Moederdag. Vaderdag. Wordt het een gevoel wie hoe laat mag komen? Ik vind dat zo erg voor mijn moeder.
Ik ben ontzettend conflictvermijdend en keek altijd met verbazing naar situaties waarin dit bij anderen gebeurde.
Ik wilde vooral een beetje van me afschrijven. Misschien is het herkenbaar bij anderen?
niet_rechts schreef op 10-04-2022 om 09:23:
In mijn ogen gedraagt jouw broer zich nogal kinderachtig, en daar valt door jou weinig aan te veranderen. Je hebt je best gedaan een hand uit te steken, maar hij zit blijkbaar liever blijvend te mokken. Dat moet hij dan maar doen, hoe jammer ook. Ik zou je aanraden om de dingen te blijven doen die je altijd al deed met je ouders op de momenten die normaal waren en broer daarbij maar niet meer uitnodigen. Ongetwijfeld zal hij je nú verwijten dat je hem lastigvalt en dán verwijten dat je hem negeert, maar de oorzaak van dit hele probleem zit toch echt in hemzelf. En als hij daar iets tegen wil doen, dan moet hij met zichzelf aan de slag.
Sterkte!
Dank je. En zo voelt het ook wel een beetje. Zoek ik wel contact dan moet ik hem met rust laten en accepteer ik geen grenzen, zoek ik geen contact dan bevestig ik dat ik geen zier om hem geef. In het laatste contact heb ik heel duidelijk aangegeven dat de deur altijd openstaat voor een gesprek. Dus ik laat het bij hem.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 10-04-2022 om 11:02:
[..]
Sorry RB, ik probeer echt de zaak van twee kanten te bekijken, maar het is eerder de drukke aanwezige broer en dat rustige introverte gezin
Misschien hebben jullie er dan zelf ook baat bij als jullie niet meer tegelijkertijd jullie ouders bezoeken.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 10-04-2022 om 11:02:
[..]
Sorry RB, ik probeer echt de zaak van twee kanten te bekijken, maar het is eerder de drukke aanwezige broer en dat rustige introverte gezin
Dan zal er iets anders bij je broer spelen en is dat waar je naar opzoek moet/kan.
Libertine schreef op 10-04-2022 om 09:32:
[..]
Dat kan ik me helemaal voorstellen! Als er kleine kinderen zijn draait het op dit soort familiebijeenkomsten toch vaak om hen. Dat is ook wel logisch maar als je zelf geen kinderen hebt is kan dat natuurlijk wel lastig zijn. Ook hebben opa’s en oma’s soms meer tijd en aandacht voor zo’n gezin bv ook door regelmatig op te passen en ontwikkelt zich met hun een andere band. Wellicht dat de kindloze dat als jammer ervaart?
Pcies, dit dacht ik ook. Ik heb zelf geen kinderen, maar bij mijn jongste zusje gaat het echt heel vaak over de kinderen. En dat is op zich niet erg, maar op een gegeven moment is het ook best wel eens vervelend. Wil ik iets vertellen, dan komt er weer iets tussen omdat de kinderen aandacht vragen, of komt het gesprek weer op de kinderen. soms heel lastig. Hier zal de een meer last van hebben, dan de ander.
En TO zegt wel dat haar kinderen niet zo zijn en zij ook niet, maar sommigen hebben echt niet in de gaten dat het toch heel vaak over de kinderen gaat
redbulletje schreef op 10-04-2022 om 11:06:
[..]
Dat is mede de reden dat ik bewust kindvrij ben gebleven, want ik zou daar helemaal van doordraaien. Trek 't overigens evenmin als ik met iemand praat die een aandachtsvragende hond heeft waardoor een gesprek telkens onderbroken wordt. Ik spreek dus uberhaupt nooit af met mensen met kinderen. Lijkt me wel beroerd als je daar in je eigen familie mee geconfronteerd wordt trouwens, ik heb 't geluk geen siblings te hebben, dus heerlijk rustige gezinsetentjes.
Ik ging wel altijd trouw naar de verjaardagsfeestjes van de kinderen van een vriendin, meestal op zaterdagmiddag. Even langs gaan met een cadeautje, stukje taart eten, glaasje wijn, maar na een uurtje/anderhalf uur was ik dan wel weer weg, want dan liepen er 10 kinderen rond te rennen, een normaal gesprek was inderdaad bijna niet mogelijk, de kinderen kwamen om de haverklap aandacht vragen (ofwel omdat ze wat wilden snoepen of drinken, ofwel omdat ze balorig werden, ofwel omdat er een kleine onenigheid was die gesust moest worden, enz.). En helemaal OK, snap ik, kinderfeestje. Maar in zo'n soort omgeving zou ik dan zelf ook geen hele Kerst willen doorbrengen.
Het zal wrs om oude pijn gaan, wat nu geprojecteerd wordt op dit etentje. Ik kan dat niet voor hem oplossen. Dat realiseer ik me nu meer. Ik wil alles altijd oplossen en kumbaya enzo. Maar dat is nu niet aan mij. Dit topic is zeker helpend daarbij!
En wat ik haal uit het contact. Tja, ik kan ondanks dit zijn fijne kanten ook blijven zien. Het hoeft niet om mij te gaan. Ik heb andere mensen die wel luisteren. Ik kan thuis mijn dagelijkse sores kwijt. Hij kan dat niet. Het is werk,werk,werk voor hem. Dus kom maar op met je verhalen.
Voor mij is die historie van samen opgroeien ook belangrijk. De bloedband. Maar zoals iemand al zei, dat is voor hen dus anders en dat zal ik moeten accepteren.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 10-04-2022 om 11:07:
[..]
Dank je. En zo voelt het ook wel een beetje. Zoek ik wel contact dan moet ik hem met rust laten en accepteer ik geen grenzen, zoek ik geen contact dan bevestig ik dat ik geen zier om hem geef. In het laatste contact heb ik heel duidelijk aangegeven dat de deur altijd openstaat voor een gesprek. Dus ik laat het bij hem.
ja doen hoor, jij hebt je best gedaan
AnanasBevrijdingsFront schreef op 10-04-2022 om 11:15:
Het zal wrs om oude pijn gaan, wat nu geprojecteerd wordt op dit etentje. Ik kan dat niet voor hem oplossen. Dat realiseer ik me nu meer. Ik wil alles altijd oplossen en kumbaya enzo. Maar dat is nu niet aan mij. Dit topic is zeker helpend daarbij!
mooi zo
Ik zou het nu eerst zo laten
Pejeka1 schreef op 10-04-2022 om 11:14:
[..]
Ik ging wel altijd trouw naar de verjaardagsfeestjes van de kinderen van een vriendin, meestal op zaterdagmiddag. Even langs gaan met een cadeautje, stukje taart eten, glaasje wijn, maar na een uurtje/anderhalf uur was ik dan wel weer weg, want dan liepen er 10 kinderen rond te rennen, een normaal gesprek was inderdaad bijna niet mogelijk, de kinderen kwamen om de haverklap aandacht vragen (ofwel omdat ze wat wilden snoepen of drinken, ofwel omdat ze balorig werden, ofwel omdat er een kleine onenigheid was die gesust moest worden, enz.). En helemaal OK, snap ik, kinderfeestje. Maar in zo'n soort omgeving zou ik dan zelf ook geen hele Kerst willen doorbrengen.
Juist. Het moet wel voor iedereen leuk blijven.
Als je echt even samen wil zijn, dan spreek je met zijn tweeën af.
Friezinnetje schreef op 10-04-2022 om 11:11:
[..]
Pcies, dit dacht ik ook. Ik heb zelf geen kinderen, maar bij mijn jongste zusje gaat het echt heel vaak over de kinderen. En dat is op zich niet erg, maar op een gegeven moment is het ook best wel eens vervelend. Wil ik iets vertellen, dan komt er weer iets tussen omdat de kinderen aandacht vragen, of komt het gesprek weer op de kinderen. soms heel lastig. Hier zal de een meer last van hebben, dan de ander.
En TO zegt wel dat haar kinderen niet zo zijn en zij ook niet, maar sommigen hebben echt niet in de gaten dat het toch heel vaak over de kinderen gaat
In mijn omgeving een ongewild kinderloos stel die als ze op bezoek zijn bij haar ouders de hele tijd verhalen horen over de kleinkinderen ook als de rest van de familie niet aanwezig is. In hun leven is weinig interesse en de ouders zijn nu verbaasd dat ze kort en minder vaak langskomen want het is toch altijd gezellig. Familie verhoudingen worden door beide partijen vaak anders geïnterpreteerd.
het klinkt misschien onaardig maar zo bedoel ik het zeker niet: als jij degene bent die altijd alles wil oplossen en conflictvermijdend is kan onbedoeld dominant overkomen want verwacht daarmee aanpassing van de ander (vaak vooral om van je eigen ongemak af te komen). Je voelt je denk ik heel verantwoordelijk, misschien wel té.
Je broer doet moeilijk, jij vindt dat lastig (ook voor je ouders), jij voelt je verantwoordelijk en hij moet zich aanpassen want dan Is het weer opgelost? Even kort door de bocht.
Vaak oude patronen die er in zijn geslopen, maar het kan dat iemand zich daar op een gegeven moment niet meer comfortabel bij voelt. En dat schuurt.
Tuinfluiter schreef op 10-04-2022 om 11:37:
[..]
In mijn omgeving een ongewild kinderloos stel die als ze op bezoek zijn bij haar ouders de hele tijd verhalen horen over de kleinkinderen ook als de rest van de familie niet aanwezig is. In hun leven is weinig interesse en de ouders zijn nu verbaasd dat ze kort en minder vaak langskomen want het is toch altijd gezellig. Familie verhoudingen worden door beide partijen vaak anders geïnterpreteerd.
Mijn moeder doet hetzelfde, maar bij al haar kinderen. Misschien is dat bij degene waar jij het over hebt, ook het geval? Mijn moeder begint zodra het even over jou gaat, halverwege je verhaal over de anderen. Dat voelt als desinteresse. Complimenten geven, heeft ze ook moeite mee. Gelukkig weten wij als kinderen inmiddels hoe het zit. Dus als een van ons weer uitgebreid van mijn moeder heeft gehoord hoe fantastisch de anderen het doen, dan bellen we die anderen even. Horen ze het zelf ook eens 
Libertine schreef op 10-04-2022 om 12:00:
en hij moet zich aanpassen want dan Is het weer opgelost?
Wat ook aan de hand zou kunnen zijn is dat een hele familie zich moet aanpassen aan de nukken van een tikkeltje narcistische broer. Dat die broer zijn zus in staat van paraatheid weet te krijgen met zijn drama omdat de schijnwerpers even niet op hem gericht zijn. En de ouders blijven (krampachtig?) neutraal want anders keert hij zich straks ook nog tegen hen! En intussen demonstreert hij dat hij gerust de stekker uit de status quo durft te trekken door zus te negeren. Ze wordt dus gestraft. Met een beetje ‘geluk’ krijgt hij op termijn op die manier zijn familieleden dus weer in het gareel, als bewonderend publiek voor zijn grote verhalen.
Er is te weinig informatie om echt te kunnen zeggen wat er aan de hand is maar dat hij zich moet aanpassen, zie ik er nog niet in. Ik zie eerder een zus die zich aan het uitsloven is om een conflict weg te poetsen wat haar probleem niet is. Ik zou het straal negeren. Gewoon opdraven op familiebijeenkomsten en als hij komt net doen alsof er nooit iets is gebeurd. En als hij niet komt, is dat jouw verantwoordelijkheid niet. Als je ouders dat echt zo verschrikkelijk vinden, kunnen ze dat met hem bespreken (dat hij niet komt dus, niet dat conflict met jou). Op het oog speelt hier heel wat chaotische familiedynamiek. Maar nogmaals, te weinig informatie om dat echt te kunnen beoordelen.
yette schreef op 10-04-2022 om 12:12:
[..]
Mijn moeder doet hetzelfde, maar bij al haar kinderen. Misschien is dat bij degene waar jij het over hebt, ook het geval? Mijn moeder begint zodra het even over jou gaat, halverwege je verhaal over de anderen. Dat voelt als desinteresse. Complimenten geven, heeft ze ook moeite mee. Gelukkig weten wij als kinderen inmiddels hoe het zit. Dus als een van ons weer uitgebreid van mijn moeder heeft gehoord hoe fantastisch de anderen het doen, dan bellen we die anderen even. Horen ze het zelf ook eens
Ouders/grootouders hebben vaak zelf niet door dat die kinderen/kleinkinderen voor anderen stukken minder speciaal en interessant zijn dan voor henzelf. Ik zie het ook bij collega's die opeens alleen maar over hun kinderen kunnen praten, hoe geweldig leuk ze zijn, hoe bijdehand ze zijn, en dan moet je ook nog naar tig foto's en filmpjes op hun telefoon kijken, want elke scheet die een kind laat, wordt tegenwoordig vastgelegd. En dan denk ik ook wel eens: Jaaaahhhh, ik weet het, je hebt het schattigste/slimste/uniekste kind van de wereld, maar ik hoef dat niet elke dag te horen of te zien.
Mija schreef op 10-04-2022 om 12:18:
[..]
Wat ook aan de hand zou kunnen zijn is dat een hele familie zich moet aanpassen aan de nukken van een tikkeltje narcistische broer. Dat die broer zijn zus in staat van paraatheid weet te krijgen met zijn drama omdat de schijnwerpers even niet op hem gericht zijn. En de ouders blijven (krampachtig?) neutraal want anders keert hij zich straks ook nog tegen hen! En intussen demonstreert hij dat hij gerust de stekker uit de status quo durft te trekken door zus te negeren. Ze wordt dus gestraft. Met een beetje ‘geluk’ krijgt hij op termijn op die manier zijn familieleden dus weer in het gareel, als bewonderend publiek voor zijn grote verhalen.
Er is te weinig informatie om echt te kunnen zeggen wat er aan de hand is maar dat hij zich moet aanpassen, zie ik er nog niet in. Ik zie eerder een zus die zich aan het uitsloven is om een conflict weg te poetsen wat haar probleem niet is. Ik zou het straal negeren. Gewoon opdraven op familiebijeenkomsten en als hij komt net doen alsof er nooit iets is gebeurd. En als hij niet komt, is dat jouw verantwoordelijkheid niet. Als je ouders dat echt zo verschrikkelijk vinden, kunnen ze dat met hem bespreken (dat hij niet komt dus, niet dat conflict met jou). Op het oog speelt hier heel wat chaotische familiedynamiek. Maar nogmaals, te weinig informatie om dat echt te kunnen beoordelen.
Precies, alles kan. Op zoek naar het patroon dus. Waar iedereen onderdeel Is en niet de schuld heeft/krijgt.