Broer verbreekt contact
Even van me afschrijven hier.
Tijdens de feestdagen in December is de vlam in de pan geslagen. Broer stormde boos weg, gooide zichzelf uit de familie-app en was woest.
We liepen sowieso de deur niet plat bij elkaar maar als we elkaar zagen was het altijd. Ja, het ging altijd over de avonturen van broer, al dan niet flink aangedikt. Maar ach, spannender dan mijn huisjeboompjebeestjeleven. Ik kan oprecht zeggen dat ik geïnteresseerd ben in anderen en ik goed kan luisteren.
De reden achteraf van het wegstormen was tot mijn verbazing dat ik tot 3 keer toe niet reageerde op een verhaal dat hij wilde starten. Vervelend, maar we zaten aan tafel met hete pannetjes en mijn kleine kinderen, dus inderdaad op dat moment was ik afgeleid.
Hij voelde zich niet gehoord, er is nooit interesse in hem en hij was woest en er klaar mee. Bam. Contact verbroken.
En ik was (en ben) flabbergasted. Want zoals eerder geschreven. Het gaat altijd over hem. Alle appjes en uitnodigingen komen van mij af. Dat ik zijn nieuwe huis nog niet had gezien (dat was ook een ding) komt omdat hij altijd "ik kom er nog op terug" en "ja, ik moet in m'n agenda kijken" terug stuurt. En dan hoor ik niks en gaat ook het leven hier door. Ik heb dan ook niet het idee dat het zijn prioriteit heeft. Dat soort dingen.
Ik heb kort daarna contact gezocht, lukte niet. Ik heb hem een lieve maar eerlijke mail gestuurd, waarin ik ook schrijf dat ik van hem hou en dit graag face to face uitpraat. Geen reactie.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat eigenlijk ik degene ben die boos mag zijn. Want de beschuldigingen (gehoord via moeder) gaan juist de andere kant op.
Dit is ook het enige dat zij erover heeft gezegd, aangezien zij er (logisch) niet tussen wil zitten, maar ook ziet dat hij niet met mij gaat praten.
En daar zit ik nu nog het meest mee. Want ze zit er wel tussen. Pasen komt eraan. Geen broer en zus samen. Moederdag. Vaderdag. Wordt het een gevoel wie hoe laat mag komen? Ik vind dat zo erg voor mijn moeder.
Ik ben ontzettend conflictvermijdend en keek altijd met verbazing naar situaties waarin dit bij anderen gebeurde.
Ik wilde vooral een beetje van me afschrijven. Misschien is het herkenbaar bij anderen?
Tickel schreef op 09-04-2022 om 18:48:
Bel hem eens zonder nummerherkenning of van een nummer wat hij niet kent. Niet opnemen is zo ontzettend kinderachtig.
Dit is gewoon stalking. Contact dwing je niet af.
Voelt hij zich al langer niet gezien en gehoord? Dat dit de druppel was?
Vrijevlinder schreef op 09-04-2022 om 19:31:
Voelt hij zich al langer niet gezien en gehoord? Dat dit de druppel was?
Het roept inderdaad wel de vraag op waaròm broer zo boos werd en blijft. Daarom kunnen wij er waarschijnlijk ook geen zinnige mening over hebben. Als iemand geen contact wil houdt het op.
Vrijevlinder schreef op 09-04-2022 om 19:31:
Voelt hij zich al langer niet gezien en gehoord? Dat dit de druppel was?
Dit heb ik wel bij mijn familie. Er is een broer met kleine kinderen en alles draait alleen maar om hun bij familiebijeenkomsten. De rest zit er voor spek en bonen bij. Daar heb ik ook geen zin meer in.
Is het niet zoiets TO? Nou reageert jouw broer wel erg dramatisch hoor, dat is ook kinderachtig.
Lily. schreef op 09-04-2022 om 19:39:
[..]
Dit heb ik wel bij mijn familie. Er is een broer met kleine kinderen en alles draait alleen maar om hun bij familiebijeenkomsten. De rest zit er voor spek en bonen bij. Daar heb ik ook geen zin meer in.
Is het niet zoiets TO? Nou reageert jouw broer wel erg dramatisch hoor, dat is ook kinderachtig.
Daar zou ik ook geen trek in hebben maar dan dus gewoon al bewust op andere dagen gaan. Ik trek drukte sowieso niet, less is more wil ik 't gezellig kunnen hebben.
Inderdaad, broer voelt zich al langer niet gezien en gehoord. Maar dat iemand zich zo voelt betekent niet dat dit ook zo is. Wat ik al schreef, het gesprek gaat altijd over hem. Hij pakt het podium. Er is geen vraag hoe het met mij /vriend/ kinderen/ ouders gaat. Mijn kinderen zijn geen kinderen die veel aandacht vragen. Die gaan lief spelen. Het draait niet om hen. Het gaat echt om hem. Daarom viel ik bijna van mijn stoel toen ik dat hoorde.
Ik kan feitelijk teruglezen (want geloof me, ik ben erg aan mezelf gaan twijfelen) dat ik altijd degene ben geweest die appt, die graag hoe het gaat, die uitnodigd en dan geen respons krijgt.
Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die zich niet gezien en gehoord voelt, maar ik denk dan ach, hij heeft het druk, hij zal er momenteel minder behoefte aan hebben, het is leuk en gezellig als ik hem wel zie etc. Ik stap er overheen. Ik verbreek er zeker het contact niet om.
Lily. schreef op 09-04-2022 om 19:39:
[..]
Dit heb ik wel bij mijn familie. Er is een broer met kleine kinderen en alles draait alleen maar om hun bij familiebijeenkomsten. De rest zit er voor spek en bonen bij. Daar heb ik ook geen zin meer in.
Is het niet zoiets TO? Nou reageert jouw broer wel erg dramatisch hoor, dat is ook kinderachtig.
Ik zie dat ik een beetje bij op jou reageerde. Ik kan oprecht zeggen dat ik hele gemakkelijke, zichzelf vermakende kinderen heb. Ze zien opa en oma veel, dus die gaan er ook niet helemaal in op.
Ik zou het laten voor wat het is. Wie weet koelt hij nog af en zoekt vanzelf weer contact.
Leuk dat jij een bloedband blijkbaar heel belangrijk vind, hij duidelijk niet.
Maar contact blijven zoeken wekt alleen maar ergenis op. Stop daarmee. Het zal hem juist bozer maken.
Ik heb het van de andere kant meegemaakt. Ik had het contact met mijn broer verbroken. Hij snapte er niks van ( ik vind bord voor de kop bij hem). En hij bleef maar bellen, ook anoniem, mailen enz. Toen heb ik via mijn ouders hem heel duidelijk laten maken dat hij het zo alleen maar erger maakte. Ik wilde rust van hem! Contact was niet voor niks verbroken.
Ook hij begon met het gezeur over bloedband en belangrijk. Tja ik zie een broer of zus meer als iemand die je nou eenmaal erbij hebt gekregen. Vrienden vind ik een stuk belangrijker, die kies ik nl zelf, en zij mij.
We zien elkaar nu 1x per jaar bij mijn ouders met kerst. Omdat zij dat willen. Zo heerlijk gemaakt gezellig doen....
Dus als je nog een beetje respect hebt voor hem, laat hem met rust dat is wat hij wil. Als hij toch weer contact wil zal hij het wel laten weten.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 09-04-2022 om 20:14:
[..]
Ik zie dat ik een beetje bij op jou reageerde. Ik kan oprecht zeggen dat ik hele gemakkelijke, zichzelf vermakende kinderen heb. Ze zien opa en oma veel, dus die gaan er ook niet helemaal in op.
Maar dat zijn dus bij elkaar 4 personen + 2 ouders dus een hele grote groep bij elkaar. Dat is niet voor iederen weggelegd om daar tegen te kunnen. Misschien gedijt broer beter op 1 op 1 (koppel) contact?
Je ouders weten hoe het zit en ze verwijten jou niets. Jij hebt ook niks verkeerd gedaan. Je hebt ook contact gezocht na het incident waarbij hij wegging. En je kunt je broer niet veranderen. Dus hoe jammer ook, op dit moment is het wat het is. Jouw band met je ouders is goed en je kunt er naartoe wanneer jij wilt. Als hij geen zin heeft in contact, moet hij maar kijken hoe hij het verder regelt om jou niet tegen te komen. En je ouders zullen zelf moeten kijken hoe dit zich verder ontwikkelt en hoe ze er mee omgaan. Sterkte!
Geen reacties gelezen. Kan soms raar gaan. Onderhuids zit er iets te wringen en dan wordt de grootste onnozeligheid de oorzaak van een breuk.
Als ik lees dat hij het je verwijt nog niet in zijn nieuwe huis te zijn geweest, maar dat hij zelf de oorzaak is dat er geen echte afspraak komt, dan weet ik voldoende. Sommige mensen zoeken een stok om te slaan en die vind je altijd.
Als een volwassen vent niet begrijpt dat een moeder op haar kinderen moet letten als er gevaarlijk hete toestanden op tafel aanwezig zijn, als die dan als een briesende leeuw het huis verlaat 'omdat er niet naar hem wordt geluisterd', dan lijkt mij dat een persoon die heel veel problemen heeft. Vooral met zichzelf.
Maar dat neemt niet weg dat je daar veel verdriet van kan hebben. Ik weet waarover ik spreek. Zit in een soortgelijke situatie. Proberen (proberen!) vrede mee te nemen.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 09-04-2022 om 20:14:
[..]
Ik zie dat ik een beetje bij op jou reageerde. Ik kan oprecht zeggen dat ik hele gemakkelijke, zichzelf vermakende kinderen heb. Ze zien opa en oma veel, dus die gaan er ook niet helemaal in op.
Ik las het inderdaad. Dan vind ik het gedrag van je broer wel heel erg vreemd! Wat balen dat hij niet wil praten met je, nu weet je dan helemaal niet wat er aan de hand is 
heeft hij eigenlijk zelf kinderen. Dit klinkt als iemand die zelf nog in zijn kindstuk zit en als hij de aandacht niet krijgt, gaat pruilen. Misschien helemaal verkeerd gezien maar we weten zijn verhaal niet. Ik zou voorstellen op een kaartje dat hij een keer uitlegt wat hem zo stoort en dan rustig en bedaard alle keren laten zien dat jij contact hebt gezocht en hij het afhield.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 09-04-2022 om 20:13:
Inderdaad, broer voelt zich al langer niet gezien en gehoord. Maar dat iemand zich zo voelt betekent niet dat dit ook zo is. Wat ik al schreef, het gesprek gaat altijd over hem. Hij pakt het podium. Er is geen vraag hoe het met mij /vriend/ kinderen/ ouders gaat. Mijn kinderen zijn geen kinderen die veel aandacht vragen. Die gaan lief spelen. Het draait niet om hen. Het gaat echt om hem. Daarom viel ik bijna van mijn stoel toen ik dat hoorde.
Ik kan feitelijk teruglezen (want geloof me, ik ben erg aan mezelf gaan twijfelen) dat ik altijd degene ben geweest die appt, die graag hoe het gaat, die uitnodigd en dan geen respons krijgt.
Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die zich niet gezien en gehoord voelt, maar ik denk dan ach, hij heeft het druk, hij zal er momenteel minder behoefte aan hebben, het is leuk en gezellig als ik hem wel zie etc. Ik stap er overheen. Ik verbreek er zeker het contact niet om.
Hoe kijken jouw ouders hier eigenlijk tegenaan? Zien die het als ‘waar twee vechten hebben twee schuld’ of zien die ook dat je broer wel erg veeleisend is in het contact? Zijn jullie als gezin gewend om om zijn buien heen te leven of is er iets anders aan de hand?
of heeft ie een minderwaardigheidscomplex, voelt ie zich minder omdat hij alleenstaand is en niet jouw huis- boompje beestje etc leven heeft? Afgunst? Whatever het is, het is zijn probleem. Het enige wat je mogelijk hebt gedaan, is er te lang in mee zijn gegaan. Das je niet echt kwalijk te nemen lijkt me. En nu is ie dus zo ver gegaan in zijn: het moet en zal om mij draaien, dat ie niet meer terug kan en jij niks kunt doen.
Hij kiest dit zo, zijn keuze en dan zal het zo zijn.
Als je ouders/ moeder er niet tussen wilt zitten, wordt er ook geen boodschappenjongen gespeeld. Zij hoeven/hoeft niks door te geven. Dat doet ie zelf maar en als hij niet kan communiceren stikt hij of zij(ouders) er maar in. Of je ouders willen echt helpen met oplossen en gaan actief bemiddelen, maar ze gaan geen boodschappen van hem aan jou doorgeven. Dat is erg vervelend eenzijdig. Misschien eens googelen op dramadriehoek?
ook je ouders hebben namelijk hun aandeel. En jij mag best een grens trekken in dit drama en je eruit terug trekken. Je komt op verjaardagen op de tijd die je altijd kwam en er gaat geen moeilijk gedoe komen. Hij zoekt het op, dan past hij zijn bezoektijd maar aan.