Broer verbreekt contact
Even van me afschrijven hier.
Tijdens de feestdagen in December is de vlam in de pan geslagen. Broer stormde boos weg, gooide zichzelf uit de familie-app en was woest.
We liepen sowieso de deur niet plat bij elkaar maar als we elkaar zagen was het altijd. Ja, het ging altijd over de avonturen van broer, al dan niet flink aangedikt. Maar ach, spannender dan mijn huisjeboompjebeestjeleven. Ik kan oprecht zeggen dat ik geïnteresseerd ben in anderen en ik goed kan luisteren.
De reden achteraf van het wegstormen was tot mijn verbazing dat ik tot 3 keer toe niet reageerde op een verhaal dat hij wilde starten. Vervelend, maar we zaten aan tafel met hete pannetjes en mijn kleine kinderen, dus inderdaad op dat moment was ik afgeleid.
Hij voelde zich niet gehoord, er is nooit interesse in hem en hij was woest en er klaar mee. Bam. Contact verbroken.
En ik was (en ben) flabbergasted. Want zoals eerder geschreven. Het gaat altijd over hem. Alle appjes en uitnodigingen komen van mij af. Dat ik zijn nieuwe huis nog niet had gezien (dat was ook een ding) komt omdat hij altijd "ik kom er nog op terug" en "ja, ik moet in m'n agenda kijken" terug stuurt. En dan hoor ik niks en gaat ook het leven hier door. Ik heb dan ook niet het idee dat het zijn prioriteit heeft. Dat soort dingen.
Ik heb kort daarna contact gezocht, lukte niet. Ik heb hem een lieve maar eerlijke mail gestuurd, waarin ik ook schrijf dat ik van hem hou en dit graag face to face uitpraat. Geen reactie.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat eigenlijk ik degene ben die boos mag zijn. Want de beschuldigingen (gehoord via moeder) gaan juist de andere kant op.
Dit is ook het enige dat zij erover heeft gezegd, aangezien zij er (logisch) niet tussen wil zitten, maar ook ziet dat hij niet met mij gaat praten.
En daar zit ik nu nog het meest mee. Want ze zit er wel tussen. Pasen komt eraan. Geen broer en zus samen. Moederdag. Vaderdag. Wordt het een gevoel wie hoe laat mag komen? Ik vind dat zo erg voor mijn moeder.
Ik ben ontzettend conflictvermijdend en keek altijd met verbazing naar situaties waarin dit bij anderen gebeurde.
Ik wilde vooral een beetje van me afschrijven. Misschien is het herkenbaar bij anderen?
Viva-amber schreef op 09-04-2022 om 19:31:
[..]
Dit is gewoon stalking. Contact dwing je niet af.
Ja hoor, een keer bellen is stalking. 
Zoek anders even de definitie van stalking op.
Tickel schreef op 10-04-2022 om 00:57:
[..]
Ja hoor, een keer bellen is stalking.
Zoek anders even de definitie van stalking op.
Het is wellicht geen stalking maar je negeert wel iemand anders grenzen en drijft je eigen zin door. Geen contact is geen contact en hoe pijnlijk zoiets ook is voor TO, hoe meer je contact gaat zoeken hoe harder je diegene tegen je in het harnas jaagt.
Heeft je broer vaker moeite met het interpreteren van sociale situaties? Ik wil niet meteen een etiketje plakken, maar dat zou wel wat verklaren.
Het enige dat je nog kunt doen, is een mooie kaart kopen en daar iets in schrijven in de trant van dat je het erg vervelend vindt hoe het gelopen is, dat je er oprecht verdriet van hebt dat het contact verbroken (b)lijkt en dat je van je broer houdt. Sluit af met een uitnodiging om een keer samen te gaan lunchen bijv.
Komt daar geen reactie op, dan weet je (helaas) genoeg.
Als iemand zich niet gezien voelt ís dat voor hem/haar natuurlijk zo. Lastig om je in te verplaatsen misschien omdat jij juist het gevoel hebt dat het altijd om hem draait in de gesprekken etc. Maar het kan dat hij zich op een ander vlak niet gezien voelt. Wellicht juist omdat hij geen huisje-boompje-beestje leven heeft?
En ik snap ook dat je wil laten zien dat jij van alles hebt gedaan om het contact prettig te laten verlopen (jij toont altijd initiatief, kan goed luisteren en hebt een lieve mail gestuurd) ten opzichte van hem (het gaat altijd over hem, heeft aangedikte verhalen, toont geen initiatief). Maar uiteindelijk vinden jullie daar allebei niet de gezamenlijkheid en voelen jullie je allebei niet gehoord.
Het klinkt alsof dit voor hem al langere tijd speelt en dit incident de druppel voor hem was. Als hij uiteindelijk wil praten is de kunst toch om werkelijk te willen begrijpen waar zijn boosheid vandaan komt, en ook reflectief te zijn naar jezelf.
Is er iemand anders, naast jullie ouders, waar jullie allebei vertrouwen in hebben en op een later moment zou kunnen bemiddelen? En haast heeft het niet perse toch? Jij zal moeten verdragen dat hij om ruimte heeft gevraagd en even geen contact wil. Een keertje niet gezamenlijk Pasen vieren is niet gelijk een ramp toch? Geef hem tijd.
Pejeka1 schreef op 10-04-2022 om 08:01:
Het enige dat je nog kunt doen, is een mooie kaart kopen en daar iets in schrijven in de trant van dat je het erg vervelend vindt hoe het gelopen is, dat je er oprecht verdriet van hebt dat het contact verbroken (b)lijkt en dat je van je broer houdt. Sluit af met een uitnodiging om een keer samen te gaan lunchen bijv.
Komt daar geen reactie op, dan weet je (helaas) genoeg.
Ze heeft toch al een brief gestuurd? Dan lijkt die kaart niet meer nodig.
PinkFlower schreef op 09-04-2022 om 20:16:
Ik zou het laten voor wat het is. Wie weet koelt hij nog af en zoekt vanzelf weer contact.
Leuk dat jij een bloedband blijkbaar heel belangrijk vind, hij duidelijk niet.
Maar contact blijven zoeken wekt alleen maar ergenis op. Stop daarmee. Het zal hem juist bozer maken.
Ik heb het van de andere kant meegemaakt. Ik had het contact met mijn broer verbroken. Hij snapte er niks van ( ik vind bord voor de kop bij hem). En hij bleef maar bellen, ook anoniem, mailen enz. Toen heb ik via mijn ouders hem heel duidelijk laten maken dat hij het zo alleen maar erger maakte. Ik wilde rust van hem! Contact was niet voor niks verbroken.
Ook hij begon met het gezeur over bloedband en belangrijk. Tja ik zie een broer of zus meer als iemand die je nou eenmaal erbij hebt gekregen. Vrienden vind ik een stuk belangrijker, die kies ik nl zelf, en zij mij.
We zien elkaar nu 1x per jaar bij mijn ouders met kerst. Omdat zij dat willen. Zo heerlijk gemaakt gezellig doen....
Dus als je nog een beetje respect hebt voor hem, laat hem met rust dat is wat hij wil. Als hij toch weer contact wil zal hij het wel laten weten.
Wat PinkFlower hier aangeeft geeft een inkijkje in hoe het voor je broer kan zijn. Soms helpt het de tijd geven. Maar wellicht moet je ook accepteren dat je broer de band tussen anders ervaart. Daar heb jij geen invloed op.
Libertine schreef op 10-04-2022 om 08:01:
Als iemand zich niet gezien voelt ís dat voor hem/haar natuurlijk zo. Lastig om je in te verplaatsen misschien omdat jij juist het gevoel hebt dat het altijd om hem draait in de gesprekken etc. Maar het kan dat hij zich op een ander vlak niet gezien voelt. Wellicht juist omdat hij geen huisje-boompje-beestje leven heeft?
En ik snap ook dat je wil laten zien dat jij van alles hebt gedaan om het contact prettig te laten verlopen (jij toont altijd initiatief, kan goed luisteren en hebt een lieve mail gestuurd) ten opzichte van hem (het gaat altijd over hem, heeft aangedikte verhalen, toont geen initiatief). Maar uiteindelijk vinden jullie daar allebei niet de gezamenlijkheid en voelen jullie je allebei niet gehoord.
Het klinkt alsof dit voor hem al langere tijd speelt en dit incident de druppel voor hem was. Als hij uiteindelijk wil praten is de kunst toch om werkelijk te willen begrijpen waar zijn boosheid vandaan komt, en ook reflectief te zijn naar jezelf.
Is er iemand anders, naast jullie ouders, waar jullie allebei vertrouwen in hebben en op een later moment zou kunnen bemiddelen? En haast heeft het niet perse toch? Jij zal moeten verdragen dat hij om ruimte heeft gevraagd en even geen contact wil. Een keertje niet gezamenlijk Pasen vieren is niet gelijk een ramp toch? Geef hem tijd.
Ook al zegt TO aandacht voor hem te hebben, de dynamiek binnen haar eigen gezin kan dermate verstorend werken tijdens een gesprek dat hij zich niet serieus genomen voelt als het gesprek telkens onderbroken wordt doordat je je kinderen ergens even op aanspreekt. Zelf raak ik in zulke situaties ook de draad kwijt en raak overprikkeld.
In mijn ogen gedraagt jouw broer zich nogal kinderachtig, en daar valt door jou weinig aan te veranderen. Je hebt je best gedaan een hand uit te steken, maar hij zit blijkbaar liever blijvend te mokken. Dat moet hij dan maar doen, hoe jammer ook. Ik zou je aanraden om de dingen te blijven doen die je altijd al deed met je ouders op de momenten die normaal waren en broer daarbij maar niet meer uitnodigen. Ongetwijfeld zal hij je nú verwijten dat je hem lastigvalt en dán verwijten dat je hem negeert, maar de oorzaak van dit hele probleem zit toch echt in hemzelf. En als hij daar iets tegen wil doen, dan moet hij met zichzelf aan de slag.
Sterkte! 
redbulletje schreef op 10-04-2022 om 09:04:
[..]
Ook al zegt TO aandacht voor hem te hebben, de dynamiek binnen haar eigen gezin kan dermate verstorend werken tijdens een gesprek dat hij zich niet serieus genomen voelt als het gesprek telkens onderbroken wordt doordat je je kinderen ergens even op aanspreekt. Zelf raak ik in zulke situaties ook de draad kwijt en raak overprikkeld.
Dat kan ik me helemaal voorstellen! Als er kleine kinderen zijn draait het op dit soort familiebijeenkomsten toch vaak om hen. Dat is ook wel logisch maar als je zelf geen kinderen hebt is kan dat natuurlijk wel lastig zijn. Ook hebben opa’s en oma’s soms meer tijd en aandacht voor zo’n gezin bv ook door regelmatig op te passen en ontwikkelt zich met hun een andere band. Wellicht dat de kindloze dat als jammer ervaart?
Gatekeeper schreef op 10-04-2022 om 01:38:
[..]
Het is wellicht geen stalking maar je negeert wel iemand anders grenzen en drijft je eigen zin door. Geen contact is geen contact en hoe pijnlijk zoiets ook is voor TO, hoe meer je contact gaat zoeken hoe harder je diegene tegen je in het harnas jaagt.
Iemand op schrift negeren is vele malen makkelijker dan als je iemand ziet of de stem hoort. Op schrift is niet persoonlijk, het kan best zijn dat iemand dan toch overweegt een gesprek aan te gaan. En zo niet, dan niet. Maar dan is wel alles geprobeerd.
redbulletje schreef op 10-04-2022 om 09:04:
[..]
Ook al zegt TO aandacht voor hem te hebben, de dynamiek binnen haar eigen gezin kan dermate verstorend werken tijdens een gesprek dat hij zich niet serieus genomen voelt als het gesprek telkens onderbroken wordt doordat je je kinderen ergens even op aanspreekt. Zelf raak ik in zulke situaties ook de draad kwijt en raak overprikkeld.
Ja ik heb dat vaker gezien en herken het ook van toen ik zelf nog geen kinderen had. Mensen zonder kinderen begrijpen niet altijd hoe het werkt met kleine kinderen, die vragen aandacht en verdienen dat binnen redelijke grenzen ook. De volwassene die vindt dat de aandacht naar hem moet gaan zit imho nog zelf in zijn kindstuk. In hoeverre dat bij deze broer ook op gaat kan ik ogv informatie niet zeggen.
MRI schreef op 10-04-2022 om 10:32:
[..]
Ja ik heb dat vaker gezien en herken het ook van toen ik zelf nog geen kinderen had. Mensen zonder kinderen begrijpen niet altijd hoe het werkt met kleine kinderen, die vragen aandacht en verdienen dat binnen redelijke grenzen ook. De volwassene die vindt dat de aandacht naar hem moet gaan zit imho nog zelf in zijn kindstuk. In hoeverre dat bij deze broer ook op gaat kan ik ogv informatie niet zeggen.
Ook al begrijpt hij hoe 't werkt, die dynamiek kan voor hem niet werken. Als het voor hem te druk/onrustig is met zoveel personen en om de haverklap onderbrekingen, gedijt hij wellicht veel beter als hij z'n ouders bezoekt op 't moment dat TO en haar gezin er niet is. Hoop wel dat de ouders begrip voor hem hebben en niet op hem zitten vitten dat hij die familiebijeenkomsten niet trekt. Niet zelden wordt het de (overprikkelde) introvert verweten dat ze niet 'gezellig' met de hele familie bij elkaar willen komen.
De reactie van Libertine is heel treffend, met name dit deel:
Het klinkt alsof dit voor hem al langere tijd speelt en dit incident de druppel voor hem was. Als hij uiteindelijk wil praten is de kunst toch om werkelijk te willen begrijpen waar zijn boosheid vandaan komt, en ook reflectief te zijn naar jezelf.
Met mijn eigen broer en zus verloopt de communicatie al een tijdje niet soepel. Gelukkig willen we alle drie dat dat verandert, er is dus nog wel contact. Het grote struikelblok is: we vinden alle drie dat we zelf gelijk hebben, en dat we allemaal over voldoende zelfreflectie beschikken en in staat zijn tot het innemen van genuanceerde standpunten. Alleen komen we maar niet nader tot elkaar, omdat het daarbij blijft: standpunten en overtuigingen.
Je werkelijk willen verplaatsen in de positie van de ander, en daarbij in staat zijn om je overtuigingen even te laten voor wat ze zijn, is denk ik de manier om nader tot elkaar te komen. Nu nog in de praktijk brengen vwb mijn broer en zus....
MRI schreef op 10-04-2022 om 10:32:
[..]
Ja ik heb dat vaker gezien en herken het ook van toen ik zelf nog geen kinderen had. Mensen zonder kinderen begrijpen niet altijd hoe het werkt met kleine kinderen, die vragen aandacht en verdienen dat binnen redelijke grenzen ook. De volwassene die vindt dat de aandacht naar hem moet gaan zit imho nog zelf in zijn kindstuk. In hoeverre dat bij deze broer ook op gaat kan ik ogv informatie niet zeggen.
wat bedoel je met dat kindstuk?