Breken met (groot) ouders. Hoe leg ik dit aan kind uit?
Alvast sorry voor het lange verhaal maar ik probeer een beetje context te creëren.
Toen een aantal weken geleden het gesprek op verjaardag van schoonvader kwam, kregen we medegedeeld wanneer en hoe laat we werden verwacht. Wij hebben aangegeven het genoemde weekend plannen voor een festival te hebben, de kaarten waren al twee-en-een-half jaar geleden aangeschaft. Er werd alleen onderling een blik uitgewisseld en "tja" gezegd. Laatst heb ik gevraagd of ze vasthielden aan de verjaardagplannen. "Ja", we werden zo en zo laat verwacht. Ik heb toen duidelijk aangegeven niet de hele dag aan tafel te gaan zitten om te eten omdat we naar het festival zouden gaan. Er werd door schoonmoeder een triest gezicht getrokken en gezegd "dat vind ik wel een teleurstelling". Ik heb aangegeven dat je alleen teleurgesteld kunt raken als je blijkbaar een bepaalde verwachting hebt. Die verwachting hadden we een aantal weken daarvoor al geprobeerd bij te stellen. En dat als onze aanwezigheid zo belangrijk was, ze dan beter hadden kunnen overleggen, gebeurt met de anderen ook altijd. We zouden er nu 1 x in de 30 jaar niet zijn met een verjaardag. Vervolgens volgden verwijten dat dat niet klopt, dat we 1x eerder niet bij een verjaardag waren, dat we duidelijke andere prioriteiten hebben ....(ter illustratie, schoonzus is er standaard niet i.v.m. zo vroeg mogelijk, want net iets goedkoper, op vakantie).Ik ben opgestaan met de mededeling dat ik naar huis ga omdat ik heel erg nijdig begon te worden en dan dingen zou zeggen die ze liever niet horen.
Kind zat hier bij en begon steeds kleiner te worden. Ik heb thuis met kind gesproken. Kind had opa en oma nog niet eerder zo onredelijk gezien.
Anderhalve week later komt een berichtje met de mededeling dat we op maandag welkom voor koffie waren. Ik ben niet gegaan (zat in isolatie) en tegen partner heb ik gezegd dat als hij zou gaan, hij beter alleen zou kunnen luisteren en als geen excuses komt of enige vorm van zelf reflecterend vermogen zichtbaar is, hij dan gewoon weer naar huis komt. In de afgelopen weken is de hele film van hun manipulatieve en egocentrische gedrag gedurende zijn (en ons gezamenlijke) leven aan zijn ogen voorbij getrokken.
Het kon dus alleen maar misgaan.... Schoonouders deden alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Dat viel helemaal verkeerd bij partner.
Er zijn alleen maar verwijten over en weer gemaakt. Ik was kinderachtig geweest door naar op te staan, we hadden een dag later naar de verjaardag kunnen komen, ik wist niet hoe een gezin hoort te werken want uit een instabiele omgeving afkomstig, etc. Partner heeft dat afgekapt met de opmerking dat schoonvader volledig over de schreef ging. Ze wonen op loopafstand maar komen bijna nooit bij ons op bezoek omdat schoonvader zich blijkbaar niet welkom voelt en het gevoel heeft in de gaten te worden gehouden (die keren dat ze wel komen maken ze overigens altijd dankbaar gebruik van de gelegenheid om mee te eten). Toen partner aangaf dat ze dan misschien voor het kleinkind moeten komen als ze zich al bij ons ongemakkelijk voelen werd geroepen dat kleinkind maar naar hun moest komen, het wist hen immers ook te vinden als geld nodig was (afgelopen jaar een ronde door het dorp gedaan voor een sponsorloop). Ze vergeten bijvoorbeeld dat kind ook altijd koekjes brengt wanneer het iets heeft gebakken. Ze vergeten dat ze niet eens informeren wanneer er een kleine ingreep moet plaatsvinden waarvoor kind doodsbang is. Kind reageert volgens hen niet zoals het hoort op hen. Andere kleinkinderen vertonen wel sociaal wenselijk gedrag. Ons kind niet. Kunnen ze niks mee.
Kind toont inderdaad niet altijd sociaal wenselijk gedrag, dat klopt. Ze krijgen bijvoorbeeld nooit een spontane knuffel. Ons kind heeft een onfeilbaar afgestelde radar voor oprechtheid en is af en toe pijnlijk eerlijk. Maar het is ook een leuke gesprekspartner want heel slim en creatief. Jammer dat ze niet de moeite nemen om andere kanten te zien.
Mijn emmer was al lang vol en is inmiddels overgelopen. Ik ben klaar met hun gedrag, klaar met hun. Ze zijn er nooit geweest als hulp nodig was, altijd ging het om hun.
Kind is binnenkort jarig en weet van niets. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanvliegen. Ik wil kind niet kwetsen en zal niet vertellen hoe grootouders in de wedstrijd zitten. Ik denk dat ik maar een algemene uitnodiging in een verzendlijst gooi. Laat ik de bal bij hen liggen. Tegelijkertijd zijn ze zo niet "liebenswürdig" dat ik kind heet liefst tegen hen bescherm.
Wat zouden jullie doen in dezen?
Battle-Royale schreef op 20-07-2022 om 14:39:
[..]
Dus als je dan toch je kind wil beschermen tegen zn grootouders ben je wel rijkelijk laat om daar op zn 13e mee te beginnen. Tegen die tijd kan kind zn eigen mening wel vormen en is er geen reden om je kind in te zetten in de strijd, in dit geval niet alleen kleinkind maar ook het eigen kind.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ten eerste betwijfel ik dat ze daarmee op 13-jarige leeftijd mee beginnen. Ik schat eerder in dat dit vanaf geboorte al een issue is en nu, na jarenlang grensoverschrijdend gedrag door de schoonouders, de grens door de ouder(s) (uiteindelijk) neergezet wordt.
Verder herken ik het eea. Hoewel ik geen piepjonge kinderen meer heb, zijn er helaas nog steeds situaties waarin mijn man en ik de boot moeten afhouden om het welzijn van onze kinderen.
Mensen die andere mensen schade berokkenen, stoppen daar niet op magische wijze mee omdat ze een andere rol zijn gaan vervullen (van ouder naar grootouder in dit geval).
Dat schadelijke gedrag zit ín de persoonlijkheid, niet in de rol van papa, mama, opa of oma en zelf zien ze het (potentieel) schadelijke ervan niet. Of denken dat het allemaal wel meevalt.
Bovendien kan een kind van 13 weliswaar een eigen mening vormen, maar die mening is op deze leeftijd ook nog vrij makkelijk te manipuleren. En een 13-jarige is een stuk minder goed in staat om die manipulatie te herkennen. Hetzelfde geldt voor grensoverschrijdende gedrag. Laat staan dat een kind zichzelf daartegen kan beschermen op hetzelfde niveau als een volwassene.
EnglishmaninNewYork schreef op 20-07-2022 om 15:01:
[..]
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ten eerste betwijfel ik dat ze daarmee op 13-jarige leeftijd mee beginnen. Ik schat eerder in dat dit vanaf geboorte al een issue is en nu, na jarenlang grensoverschrijdend gedrag door de schoonouders, de grens door de ouder(s) (uiteindelijk) neergezet wordt.
Verder herken ik het eea. Hoewel ik geen piepjonge kinderen meer heb, zijn er helaas nog steeds situaties waarin mijn man en ik de boot moeten afhouden om het welzijn van onze kinderen.
Mensen die andere mensen schade berokkenen, stoppen daar niet op magische wijze mee omdat ze een andere rol zijn gaan vervullen (van ouder naar grootouder in dit geval).
Dat schadelijke gedrag zit ín de persoonlijkheid, niet in de rol van papa, mama, opa of oma en ze zelf zien ze het (potentieel) schadelijke ervan niet. Of denken dat het allemaal wel meevalt.
Bovendien kan een kind van 13 weliswaar een eigen mening vormen, maar die mening is op deze leeftijd ook nog vrij makkelijk te manipuleren. En een 13-jarige is een stuk minder goed in staat om die manipulatie te herkennen. Hetzelfde geldt voor grensoverschrijdende gedrag. Laat staan dat een kind zichzelf daartegen kan beschermen op hetzelfde niveau als een volwassene.
Wat voor grensoverschrijdend gedrag heb je het over?
Het lijkt eerder alsof TO de anderen over haar grenzen laat gaan (want lees ik nu dat je toch overweegt om voorafgaand aan dat festival langs te gaan?) en vervolgens boos op de ander wordt.
Sorry, maar ik lees ook vooral een heel bijzondere manier van communiceren van TO. Voordat ik m’n man zou instrueren wat hij moet zeggen tegen z’n ouders 
(en hij dat zich ook nog láát zeggen).
Dank voor alle reacties.
Ja, ik kan wel eens star zijn. Nee, ik heb geen diagnose.
Vind het wel eens moeilijk mijn emoties te verwoorden, daar werk ik aan.
Ja, meer Zwitserland worden en niet mee laten zuigen zijn goede tips.
In een topic blijkt het lastig alle nuances kenbaar maken.
Nee, ik verbied partner of kind niet iemand te zien.
Ik zou mijn man inderdaad zelf laten besluiten op welke manier hij met zijn eigen ouders wenst om te gaan. Daar heeft hij jouw advies niet bij nodig. Ik zou hem ook niet belasten met jouw frustratie ten opzichte van zijn familie. Hetzelfde geldt voor je kind. Hij is 13.
Prima dus als jij voor jezelf besluit dat je er (even?) geen zin meer in hebt. Natuurlijk zal je kind merken dat je afstand neemt, maar de reden daarvoor hoef je hem helemaal niet uit te leggen. Heeft hij niks mee te maken. Dat is iets tussen jou en je schoonouders. Dus laat hem er alsjeblieft buiten. Je hoeft hem niet te beschermen en hij hoeft ook geen partij te trekken.
Cousin_It schreef op 20-07-2022 om 15:10:
Nee, ik verbied partner of kind niet iemand te zien.
Breken met (groot) ouders. Hoe leg ik dit aan kind uit?
Dan valt er ook weinig uit te leggen, behalve dat jij wat meer afstand neemt. Op de verjaardag van je kind zou ik daar dan een midden weg in vinden.
Komen opa en oma een deel van de dag of willen zij overal bij zijn?
Viva-amber schreef op 20-07-2022 om 15:31:
[..]
Breken met (groot) ouders. Hoe leg ik dit aan kind uit?
Dan valt er ook weinig uit te leggen, behalve dat jij wat meer afstand neemt. Op de verjaardag van je kind zou ik daar dan een midden weg in vinden.Komen opa en oma een deel van de dag of willen zij overal bij zijn?
Normaal is er s middags taart en later, voor wie wil, eten. Opa en oma blijven normaal gesproken ook eten.
Bij ons werd door op een gegeven moment wel in gestuurd, maar ik vraag mij af hoe stuur bij deze mensen zijn. Bijv opa en oma in de ochtend op de koffie met taart. Mijn moeder die nog fris (bier en wijn), nootjes en chips ging halen (strategisch). Zo had zij er minder last van. In de middag de andere visite. Later toen opa was overleden wel weer alles bij elkaar. Mijn oma was echt makkelijker geworden, maar dan kon zij tenminste bij de andere oudjes aanschuiven.
Maar ik vrees dat deze mensen zich nog beperkt laten sturen en zich buiten spel voelen gezet wanneer zij ineens een ander patroon moeten volgen tijdens de verjaardag van je zoon. Je zou er wel over na kunnen denken en met je partner kunnen bespreken of je met uitnodiging nog wat kan sturen.
Bij ons werd door op een gegeven moment wel in gestuurd, maar ik vraag mij af hoe stuurbaar deze mensen zijn. Bijv opa en oma in de ochtend op de koffie met taart. Mijn moeder die nog fris (bier en wijn), nootjes en chips ging halen (strategisch). Zo had zij er minder last van. In de middag de andere visite. Later toen opa was overleden wel weer alles bij elkaar. Mijn oma was echt niet makkelijker geworden, maar dan kon zij tenminste bij de andere oudjes aanschuiven.
Maar ik vrees dat deze mensen zich nog beperkt laten sturen en zich buiten spel voelen gezet wanneer zij ineens een ander patroon moeten volgen tijdens de verjaardag van je zoon. Je zou er wel over na kunnen denken en met je partner kunnen bespreken of je met uitnodiging nog wat kan sturen.
ik zou geen strijd aan gaan
Niet om wat je nu schrijft
Het zijn mans ouders en opa en oma zoon
Ik zou het loslaten
En denken wil ik geluk of wil ik gelijk .
Wat ik echt niet snap, is dat je, als zij aangeeft teleurgesteld te zijn, dat je dan zegt dat ze alleen teleurgesteld kan zijn als ze bepaalde verwachtingen had. Dat is toch gewoon een kutopmerking????
En dat je tegen je man zegt dat hij naar huis moet komen als ze geen excuses aanbieden.
Vind ik echt heel raar, sorry.
EnglishmaninNewYork schreef op 20-07-2022 om 15:01:
[..]
Dat schadelijke gedrag zit ín de persoonlijkheid, niet in de rol van papa, mama, opa of oma en zelf zien ze het (potentieel) schadelijke ervan niet. Of denken dat het allemaal wel meevalt.
Jij vult nogal veel in. We lezen een verhaal vanuit de beleving van TO waarbij zij op nogal bijzondere wijze haar bericht opstelt.
Op basis van het bericht lijken beide partijen niet zo vaardig in emotieregulatie.
Ik heb helaas ervaring met hoge verwachtingen vanuit schoonmoeder. Ik ben heel bewust op meer afstand gaan staan, door alleen nog mee te gaan naar verjaardagen en familie dingen waarbij je echt geacht wordt er bij te zijn (kerst, Pasen). Hier worden zonder overleg en zonder dat het vaste prik is ineens familie bijeenkomsten gepland en dan heel veel drama als wij niet kunnen. Ik laat mijn partner altijd eerst reageren en blijf er buiten. Als dat voor schoonmoeder ongewenst antwoord is krijg ik dan ook nog een rechtstreeks bericht dat het zo vreselijk jammer is en dan stuur ik terug "ja, inderdaad heel jammer dat wij die zaterdag niet kunnen. Wij kunnen zondag wel." Die zondag kan vrijwel nooit met schoonzussen dus dat krijg ik dan terug. Waarop ik simpel antwoord "Dat is jammer dan ziet het er naar uit dat wij er deze keer niet bij kunnen zijn. Ik wens jullie veel plezier!" Vaak komt ze er dan een volgende keer nog wel op terug hoe jammer het was dat niet het hele gezin er bij kon zijn en dan zeg ik dat dat natuurlijk heel jammer was. Omdat ik haar niet veel meer zie krijg ik dan in zo'n uurtje visite soms wel van vijf verschillende dingen nog het commentaar voor mijn kiezen. Ik heb gemerkt dat het beamen en er vervolgens niks mee doen prima werkt. Ik hoor natuurlijk dan via schoonzussen wel dat er over mij geklaagd wordt en soms komen ze verhaal halen. En dan zeg ik joh ik vond het ook heel jammer, we hebben zelfs nog een alternatief voorstel gedaan, maar dat kon jammer genoeg niet. Meer konden we niet doen. Volgende keer beter.
We hebben inmiddels ook geleerd om vooral geen reden te noemen. Want dat leverde ook alleen maar discussie op. Hadden we bijvoorbeeld al de verjaardag van familie van mij dan vond ze het bespottelijk dat dat voor ging op een spontaan etentje met hun gezin want ik ga tenslotte vaak genoeg naar mijn ouders. Hadden we al een avond uit samen gepland dan konden we dat prima verzetten (ook als we kaartjes hadden). Met vrienden wat is er nu belangrijker familie of vrienden etc. Dus wij zeggen nu gewoon simpel wij kunnen niet.
(verwijderd ivm te persoonlijk)
het klinkt een beetje kinderachtig allemaal. Laat elkaar wat meer in de waarde, ik zou zeker niet het contact verbreken maar proberen discussies te voorkomen. Dan maar wat oppervlakkiger koetjes en kalfjes praat en glimlachen. Probeer gewoon vriendelijk te reageren of een beetje begrip te tonen ook al doen ze onredelijk. Dan sta je in ieder geval boven het kinderachtige gedoe maar is er wel contact.