Breken met (groot) ouders. Hoe leg ik dit aan kind uit?
Alvast sorry voor het lange verhaal maar ik probeer een beetje context te creëren.
Toen een aantal weken geleden het gesprek op verjaardag van schoonvader kwam, kregen we medegedeeld wanneer en hoe laat we werden verwacht. Wij hebben aangegeven het genoemde weekend plannen voor een festival te hebben, de kaarten waren al twee-en-een-half jaar geleden aangeschaft. Er werd alleen onderling een blik uitgewisseld en "tja" gezegd. Laatst heb ik gevraagd of ze vasthielden aan de verjaardagplannen. "Ja", we werden zo en zo laat verwacht. Ik heb toen duidelijk aangegeven niet de hele dag aan tafel te gaan zitten om te eten omdat we naar het festival zouden gaan. Er werd door schoonmoeder een triest gezicht getrokken en gezegd "dat vind ik wel een teleurstelling". Ik heb aangegeven dat je alleen teleurgesteld kunt raken als je blijkbaar een bepaalde verwachting hebt. Die verwachting hadden we een aantal weken daarvoor al geprobeerd bij te stellen. En dat als onze aanwezigheid zo belangrijk was, ze dan beter hadden kunnen overleggen, gebeurt met de anderen ook altijd. We zouden er nu 1 x in de 30 jaar niet zijn met een verjaardag. Vervolgens volgden verwijten dat dat niet klopt, dat we 1x eerder niet bij een verjaardag waren, dat we duidelijke andere prioriteiten hebben ....(ter illustratie, schoonzus is er standaard niet i.v.m. zo vroeg mogelijk, want net iets goedkoper, op vakantie).Ik ben opgestaan met de mededeling dat ik naar huis ga omdat ik heel erg nijdig begon te worden en dan dingen zou zeggen die ze liever niet horen.
Kind zat hier bij en begon steeds kleiner te worden. Ik heb thuis met kind gesproken. Kind had opa en oma nog niet eerder zo onredelijk gezien.
Anderhalve week later komt een berichtje met de mededeling dat we op maandag welkom voor koffie waren. Ik ben niet gegaan (zat in isolatie) en tegen partner heb ik gezegd dat als hij zou gaan, hij beter alleen zou kunnen luisteren en als geen excuses komt of enige vorm van zelf reflecterend vermogen zichtbaar is, hij dan gewoon weer naar huis komt. In de afgelopen weken is de hele film van hun manipulatieve en egocentrische gedrag gedurende zijn (en ons gezamenlijke) leven aan zijn ogen voorbij getrokken.
Het kon dus alleen maar misgaan.... Schoonouders deden alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Dat viel helemaal verkeerd bij partner.
Er zijn alleen maar verwijten over en weer gemaakt. Ik was kinderachtig geweest door naar op te staan, we hadden een dag later naar de verjaardag kunnen komen, ik wist niet hoe een gezin hoort te werken want uit een instabiele omgeving afkomstig, etc. Partner heeft dat afgekapt met de opmerking dat schoonvader volledig over de schreef ging. Ze wonen op loopafstand maar komen bijna nooit bij ons op bezoek omdat schoonvader zich blijkbaar niet welkom voelt en het gevoel heeft in de gaten te worden gehouden (die keren dat ze wel komen maken ze overigens altijd dankbaar gebruik van de gelegenheid om mee te eten). Toen partner aangaf dat ze dan misschien voor het kleinkind moeten komen als ze zich al bij ons ongemakkelijk voelen werd geroepen dat kleinkind maar naar hun moest komen, het wist hen immers ook te vinden als geld nodig was (afgelopen jaar een ronde door het dorp gedaan voor een sponsorloop). Ze vergeten bijvoorbeeld dat kind ook altijd koekjes brengt wanneer het iets heeft gebakken. Ze vergeten dat ze niet eens informeren wanneer er een kleine ingreep moet plaatsvinden waarvoor kind doodsbang is. Kind reageert volgens hen niet zoals het hoort op hen. Andere kleinkinderen vertonen wel sociaal wenselijk gedrag. Ons kind niet. Kunnen ze niks mee.
Kind toont inderdaad niet altijd sociaal wenselijk gedrag, dat klopt. Ze krijgen bijvoorbeeld nooit een spontane knuffel. Ons kind heeft een onfeilbaar afgestelde radar voor oprechtheid en is af en toe pijnlijk eerlijk. Maar het is ook een leuke gesprekspartner want heel slim en creatief. Jammer dat ze niet de moeite nemen om andere kanten te zien.
Mijn emmer was al lang vol en is inmiddels overgelopen. Ik ben klaar met hun gedrag, klaar met hun. Ze zijn er nooit geweest als hulp nodig was, altijd ging het om hun.
Kind is binnenkort jarig en weet van niets. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanvliegen. Ik wil kind niet kwetsen en zal niet vertellen hoe grootouders in de wedstrijd zitten. Ik denk dat ik maar een algemene uitnodiging in een verzendlijst gooi. Laat ik de bal bij hen liggen. Tegelijkertijd zijn ze zo niet "liebenswürdig" dat ik kind heet liefst tegen hen bescherm.
Wat zouden jullie doen in dezen?
Ayla schreef op 21-07-2022 om 02:00:
het klinkt een beetje kinderachtig allemaal. Laat elkaar wat meer in de waarde, ik zou zeker niet het contact verbreken maar proberen discussies te voorkomen. Dan maar wat oppervlakkiger koetjes en kalfjes praat en glimlachen. Probeer gewoon vriendelijk te reageren of een beetje begrip te tonen ook al doen ze onredelijk. Dan sta je in ieder geval boven het kinderachtige gedoe maar is er wel contact.
Geheel eens. Wat een kinderachtig gedoe over het missen van een verjaardagsfeestje en dan van beide kanten.
En hoe je dit aan je kind moet uitleggen: het is een puber van dertien, die is heus in staat om zelf te beslissen hoe hij het contact met zijn grootouders onderhoud.
Jillz schreef op 20-07-2022 om 21:01:
Ik heb helaas ervaring met hoge verwachtingen vanuit schoonmoeder. Ik ben heel bewust op meer afstand gaan staan, door alleen nog mee te gaan naar verjaardagen en familie dingen waarbij je echt geacht wordt er bij te zijn (kerst, Pasen). Hier worden zonder overleg en zonder dat het vaste prik is ineens familie bijeenkomsten gepland en dan heel veel drama als wij niet kunnen. Ik laat mijn partner altijd eerst reageren en blijf er buiten. Als dat voor schoonmoeder ongewenst antwoord is krijg ik dan ook nog een rechtstreeks bericht dat het zo vreselijk jammer is en dan stuur ik terug "ja, inderdaad heel jammer dat wij die zaterdag niet kunnen. Wij kunnen zondag wel." Die zondag kan vrijwel nooit met schoonzussen dus dat krijg ik dan terug. Waarop ik simpel antwoord "Dat is jammer dan ziet het er naar uit dat wij er deze keer niet bij kunnen zijn. Ik wens jullie veel plezier!" Vaak komt ze er dan een volgende keer nog wel op terug hoe jammer het was dat niet het hele gezin er bij kon zijn en dan zeg ik dat dat natuurlijk heel jammer was. Omdat ik haar niet veel meer zie krijg ik dan in zo'n uurtje visite soms wel van vijf verschillende dingen nog het commentaar voor mijn kiezen. Ik heb gemerkt dat het beamen en er vervolgens niks mee doen prima werkt. Ik hoor natuurlijk dan via schoonzussen wel dat er over mij geklaagd wordt en soms komen ze verhaal halen. En dan zeg ik joh ik vond het ook heel jammer, we hebben zelfs nog een alternatief voorstel gedaan, maar dat kon jammer genoeg niet. Meer konden we niet doen. Volgende keer beter.
We hebben inmiddels ook geleerd om vooral geen reden te noemen. Want dat leverde ook alleen maar discussie op. Hadden we bijvoorbeeld al de verjaardag van familie van mij dan vond ze het bespottelijk dat dat voor ging op een spontaan etentje met hun gezin want ik ga tenslotte vaak genoeg naar mijn ouders. Hadden we al een avond uit samen gepland dan konden we dat prima verzetten (ook als we kaartjes hadden). Met vrienden wat is er nu belangrijker familie of vrienden etc. Dus wij zeggen nu gewoon simpel wij kunnen niet.
Dit is ook hoe ik het doe bij mijn eigen moeder. Ik heb mijn verwachtingen bijgesteld, scheelt een hoop frustratie. Ze heeft nou eenmaal veel kritiek en manipuleert. Of ik er nou tegenin ga of niet. Het gaat mijn ene oor in en het andere weer uit. Hoe zij de mensen om haar heen ziet en met ze om gaat, is niet meer mijn probleem. Daarnaast ben ik terughoudend met informatie waar ze mee aan de haal zal gaan. Dan maar oppervlakkig. Deze houding maakt het makkelijker om toch contact te houden - want dat vind ik wel belangrijk.
Ik denk dat TO ook eens moet nadenken over haar eigen verwachtingen. Ze ziet wèl dat de verwachtingen van haar schoonouders leiden tot kritiek en teleurstelling, maar niet dat ook haar eigen frustratie voortkomt uit onterechte verwachtingen. Haar schoonouders zien hun zoon en zijn gezin blijkbaar graag, maar de warme aandacht die TO van ze verwacht, kunnen ze niet geven. Dat is verdrietig. Maar het heeft geen zin om daar boos om te worden. Ze gaan heus niet veranderen. Bescherm jezelf, buig een beetje mee door begrip te tonen maar geef niet toe, ga niet in discussie, voorkom escalatie: 'Ik snap dat je het jammer vindt dat we niet op de dag zelf kunnen komen, zullen we iets anders afspreken?' En als ze dan met gemopper en verwijten reageren, herhaal je gewoon je vraag.
Afstand nemen, kan ook zonder het contact te verbreken.
Ik weet zelf hoe het is om na jaren lang ellende een emmer te zien vollopen om vervolgens met een ouder te breken. Been there, done that.
Jij schrijft ergens dat er bij jou en je man ook sprake is van een emmer. Ik wil dus allerminst af doen aan jouw/jullie gevoel. Je maakt zo'n keuze immers niet voor niets. Ik was er niet bij. Jij ervaart de diepte van hun gedrag.
Dat gezegd hebbende, vind ik je OP juist een hele andere toon hebben. Hoe zeg ik het netjes? Je komt zelf over op mij als hoe jij je schoonouders probeert te omschrijven. Zou er sprake kunnen zijn van een wederzijdse emmer die overloopt. Schoonouders die moedeloos worden van jou/jullie?
zo'n 5,5 jaar geleden heb ik ook het contact verbroken met mijn ouders en zus. De aanleiding was wel wat heftiger; ik heb een narcistische moeder, mijn vader wilde niet nog een dochter en werd gepest, maar dat vond mijn moeder vooral lastig voor haarzelf. Mijn zus was daarentegen het perfecte kind en kon niks fout doen.
Na 45 jaar een perfecte dochter geprobeerd te zijn heb ik het opgegeven. Een directe aanleiding was er ook wel (mijn moeder was jaloers dat mijn doodzieke schoonmoeder aandacht kreeg, ze is binnen 9 maanden aan kanker overleden) en was ook goed voor verbijsterende opmerkingen tijdens die uitvaart (ik schaam me nog). Dat was de druppel. Ik kon er niet meer tegen, was altijd al somber, maar werd er zo verdrietig en bang van van dat ik uit zelfbehoud het contact verbrak, eerst tijdelijk, later definitief (omdat ze ook heel verkeerd reageerden)
Ik zie in jouw verhaal vooral dat er weinig rekening met jouw planning wordt gehouden. Maar ik vermoed dat er meer aan de hand is (lijkt mij hoor).
Mijn kinderen waren 13 en 15 toen dat gebeurde. Zij hebben gewoon nog contact met hun opa en oma. Ook weten ze mijn kant van het verhaal.
Ik ben ook altijd heel open en eerlijk geweest ook voor de breuk sprak ik regelmatig mijn twijfels uit over de keuzes van mijn ouders. Eerst in kindertaal later gewoon als volwassene.
Jongste (nu 19) heeft wel moeite met opa en oma. Oudste (21) neigt naar hun verhaal te geloven (dat ik gek/labiel ben). Ik ben in principe ook labiel, maar dat is wel door hun toedoen.
Dat is lastiger dat ik had verwacht. Maar he ik heb een probleem met die mensen en mijn kinderen niet, dus ik wil daarin geen stoorzender zijn.
Ook familiedingen (recentelijk begrafenis tante, waar ik echt bij wilde zijn) zijn erg zwaar voor me. Familie heeft ook kant van mijn ouders gekozen, dus feitelijk heb ik geen familie meer
Weet waar je aan begint.
atalanta wat een moedig besluit
Wat zal dat zwaar geweest zijn
Maar wat goed dat je voor jezelf kiest
