Breken met (groot) ouders. Hoe leg ik dit aan kind uit?
Alvast sorry voor het lange verhaal maar ik probeer een beetje context te creëren.
Toen een aantal weken geleden het gesprek op verjaardag van schoonvader kwam, kregen we medegedeeld wanneer en hoe laat we werden verwacht. Wij hebben aangegeven het genoemde weekend plannen voor een festival te hebben, de kaarten waren al twee-en-een-half jaar geleden aangeschaft. Er werd alleen onderling een blik uitgewisseld en "tja" gezegd. Laatst heb ik gevraagd of ze vasthielden aan de verjaardagplannen. "Ja", we werden zo en zo laat verwacht. Ik heb toen duidelijk aangegeven niet de hele dag aan tafel te gaan zitten om te eten omdat we naar het festival zouden gaan. Er werd door schoonmoeder een triest gezicht getrokken en gezegd "dat vind ik wel een teleurstelling". Ik heb aangegeven dat je alleen teleurgesteld kunt raken als je blijkbaar een bepaalde verwachting hebt. Die verwachting hadden we een aantal weken daarvoor al geprobeerd bij te stellen. En dat als onze aanwezigheid zo belangrijk was, ze dan beter hadden kunnen overleggen, gebeurt met de anderen ook altijd. We zouden er nu 1 x in de 30 jaar niet zijn met een verjaardag. Vervolgens volgden verwijten dat dat niet klopt, dat we 1x eerder niet bij een verjaardag waren, dat we duidelijke andere prioriteiten hebben ....(ter illustratie, schoonzus is er standaard niet i.v.m. zo vroeg mogelijk, want net iets goedkoper, op vakantie).Ik ben opgestaan met de mededeling dat ik naar huis ga omdat ik heel erg nijdig begon te worden en dan dingen zou zeggen die ze liever niet horen.
Kind zat hier bij en begon steeds kleiner te worden. Ik heb thuis met kind gesproken. Kind had opa en oma nog niet eerder zo onredelijk gezien.
Anderhalve week later komt een berichtje met de mededeling dat we op maandag welkom voor koffie waren. Ik ben niet gegaan (zat in isolatie) en tegen partner heb ik gezegd dat als hij zou gaan, hij beter alleen zou kunnen luisteren en als geen excuses komt of enige vorm van zelf reflecterend vermogen zichtbaar is, hij dan gewoon weer naar huis komt. In de afgelopen weken is de hele film van hun manipulatieve en egocentrische gedrag gedurende zijn (en ons gezamenlijke) leven aan zijn ogen voorbij getrokken.
Het kon dus alleen maar misgaan.... Schoonouders deden alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Dat viel helemaal verkeerd bij partner.
Er zijn alleen maar verwijten over en weer gemaakt. Ik was kinderachtig geweest door naar op te staan, we hadden een dag later naar de verjaardag kunnen komen, ik wist niet hoe een gezin hoort te werken want uit een instabiele omgeving afkomstig, etc. Partner heeft dat afgekapt met de opmerking dat schoonvader volledig over de schreef ging. Ze wonen op loopafstand maar komen bijna nooit bij ons op bezoek omdat schoonvader zich blijkbaar niet welkom voelt en het gevoel heeft in de gaten te worden gehouden (die keren dat ze wel komen maken ze overigens altijd dankbaar gebruik van de gelegenheid om mee te eten). Toen partner aangaf dat ze dan misschien voor het kleinkind moeten komen als ze zich al bij ons ongemakkelijk voelen werd geroepen dat kleinkind maar naar hun moest komen, het wist hen immers ook te vinden als geld nodig was (afgelopen jaar een ronde door het dorp gedaan voor een sponsorloop). Ze vergeten bijvoorbeeld dat kind ook altijd koekjes brengt wanneer het iets heeft gebakken. Ze vergeten dat ze niet eens informeren wanneer er een kleine ingreep moet plaatsvinden waarvoor kind doodsbang is. Kind reageert volgens hen niet zoals het hoort op hen. Andere kleinkinderen vertonen wel sociaal wenselijk gedrag. Ons kind niet. Kunnen ze niks mee.
Kind toont inderdaad niet altijd sociaal wenselijk gedrag, dat klopt. Ze krijgen bijvoorbeeld nooit een spontane knuffel. Ons kind heeft een onfeilbaar afgestelde radar voor oprechtheid en is af en toe pijnlijk eerlijk. Maar het is ook een leuke gesprekspartner want heel slim en creatief. Jammer dat ze niet de moeite nemen om andere kanten te zien.
Mijn emmer was al lang vol en is inmiddels overgelopen. Ik ben klaar met hun gedrag, klaar met hun. Ze zijn er nooit geweest als hulp nodig was, altijd ging het om hun.
Kind is binnenkort jarig en weet van niets. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanvliegen. Ik wil kind niet kwetsen en zal niet vertellen hoe grootouders in de wedstrijd zitten. Ik denk dat ik maar een algemene uitnodiging in een verzendlijst gooi. Laat ik de bal bij hen liggen. Tegelijkertijd zijn ze zo niet "liebenswürdig" dat ik kind heet liefst tegen hen bescherm.
Wat zouden jullie doen in dezen?
Cousin_It schreef op 20-07-2022 om 13:24:
[..]
Wil je toelichten waarom je me onredelijk vindt?
Je verwacht blijkbaar dat er met jullie overlegd wordt wbt de verjaardag van schoonpa of dat de plannen aangepast worden aan die van jullie, bent dusdanig geïrriteerd dat je boos wegloopt omdat schoonmoeder teleurgesteld is en tot slot besluit je dat je het liefst wil dat iedereen uit je gezin breekt met ouders/grootouders. Kunt het ook gewoon bij jezelf houden, jezelf aan te leren dat je niet altijd hoeft te zeggen wat je denkt en leren om de boel niet op spits te drijven.
Ainne schreef op 20-07-2022 om 13:1
Hier ook vrijwel geen contact meer met mijn ouders. Wij hadden ook zo'n welbekende druppel, ik denk nu zo'n vijf jaar geleden. De kinderen waren hier ook getuige van trouwens, en dat neem ik ze nog het meeste kwalijk.
Er is nog wel contact tussen de kinderen en de grootouders, via whatsapp en ze gaan er ook logeren (wij wonen niet in NL dus dat betekent brengen en halen via het vliegtuig). De afgelopen paar jaar is dat er niet van gekomen wegens covid, maar volgende maand gaan ze weer een week. Inmiddels zijn het tieners met pubergedrag en ik heb werkelijk geen idee hoe die week gaat verlopen en of die logeerpartijtjes daarna ook nog gaan gebeuren, maar goed dat zien we wel.
Maar goed, wat ik wil zeggen, laat het aan je kind over, het is 13 dus oud genoeg om zelf dingen te gaan snappen.
Dank voor jouw bijdrage Ainne, deze is voor mij helpend.
Battle-Royale schreef op 20-07-2022 om 13:32:
[..]
Je verwacht blijkbaar dat er met jullie overlegd wordt wbt de verjaardag van schoonpa of dat de plannen aangepast worden aan die van jullie, bent dusdanig geïrriteerd dat je boos wegloopt omdat schoonmoeder teleurgesteld is en tot slot besluit je dat je het liefst wil dat iedereen uit je gezin breekt met ouders/grootouders. Kunt het ook gewoon bij jezelf houden, jezelf aan te leren dat je niet altijd hoeft te zeggen wat je denkt en leren om de boel niet op spits te drijven.
Als men wil dat we er per sé bij zijn was het handig geweest om te vragen wanneer iedereen kan. Is toch geen gekke gedachte? Ik ben niet uit de situatie gestapt omdat schoonmoeder zegt teleurgesteld te zijn. Ik ben opgestapt omdat we vervolgens onredelijke opmerkingen naar ons hoofd geslingerd kregen.
Zusterclivia schreef op 20-07-2022 om 13:17:
Ik zou een uitnodiging in de groep doen, dan ligt de bal bij hen. Komen ze wel, dan komen ze wel, zo niet dan is het ongetwijfeld ook een leuk feestje. Als kind zelf contact wil, dan kan dat, zolang ze maar niet lelijk tegen kind doen.
Dat was mijn gedachte inderdaad, ik denk dat ik ook zo ga doen.
Misschien dat ik me er beter iets kan bij voorstellen, omdat ik ook in zo'n situatie heb gezeten ... ik herken de dynamiek wel van verwachtingspatronen, een ouder die nogal dwingend is en de andere ouder die de slachtofferkaart gaat trekken. Ook dat er dan onredelijke dingen heen en weer worden geroepen. Dan kan op een gegeven moment een ogenschijnlijke futiliteit leiden tot een conflict wat in de ogen van buitenstaanders onredelijk overkomt.
Dus begrijpen doe ik het wel. Ik raad TO wel aan om zoon uit het conflict te houden. Die kan te zijner tijd dan zijn eigen afwegingen gaan maken.
Cousin_It schreef op 20-07-2022 om 13:35:
[..]
Als men wil dat we er per sé bij zijn was het handig geweest om te vragen wanneer iedereen kan. Is toch geen gekke gedachte? Ik ben niet uit de situatie gestapt omdat schoonmoeder zegt teleurgesteld te zijn. Ik ben opgestapt omdat we vervolgens onredelijke opmerkingen naar ons hoofd geslingerd kregen.
Maar dan nog kun je voor jezelf besluiten om ze niet meer te zien en man en kind hun eigen weg te laten zoeken wbt contact. Verder proberen om gewoon normaal en vriendelijk te doen als je toch eens gedwongen wordt om met ze om te gaan zoals op een verjaardag bijv.
Dat je voet bij stuk houdt, nee is nee is prima. Echter dat je geen empathie toont voor het feit dat zij het jammer vinden zorgt ervoor dat de boel escaleert. Wanneer de ander zich niet gehoord voelt dan wordt de roep bij sommige mensen steeds luider. Natuurlijk is het dan prima dat je op stapt, zeker wanneer je kind erbij is, maar deze discussie was ik sowieso niet aangegaan met je kind erbij wanneer je weet dat zij moeilijk zijn.
Dit vooral is een reden voor jou om er klaar mee te zijn en dat is prima.
Het is alleen echter niet aan jou om ook het lijntje tussen je man en zijn ouders en je kind en zijn ouders door te knippen, tenzij er sprake is van verwaarlozing of fysieke mishandeling.
Je man sturen om excuses te gaan ophalen is ook geen de-escalerend advies. Hij had ook kunnen gaan om uit te spreken de teleurstelling gehoord is en dat er begrip voor is. Uiteindelijk is het aan je man om zich wat meer los te maken van de goedkeuring van zijn ouders. Je kind is inderdaad op een leeftijd waarop hij meer zelf zou mogen bepalen.
Poekewiki schreef op 20-07-2022 om 13:41:
Misschien dat ik me er beter iets kan bij voorstellen, omdat ik ook in zo'n situatie heb gezeten ... ik herken de dynamiek wel van verwachtingspatronen, een ouder die nogal dwingend is en de andere ouder die de slachtofferkaart gaat trekken. Ook dat er dan onredelijke dingen heen en weer worden geroepen. Dan kan op een gegeven moment een ogenschijnlijke futiliteit leiden tot een conflict wat in de ogen van buitenstaanders onredelijk overkomt.
Dus begrijpen doe ik het wel. Ik raad TO wel aan om zoon uit het conflict te houden. Die kan te zijner tijd dan zijn eigen afwegingen gaan maken.
Je slaat de spijker op de kop Poekewiki. Dankjewel voor jouw advies.
En voor sommige anderen: count your blessings dat je niet begrijpt hoe zo 'n situatie kan ontstaan.
Ik vind het wel wat bijzonder dat jij verwacht dat je overleggen over de verjaardag van schoonvader, maar je zelf een algemeen appje eruit gaat sturen voor verjaardag kind. Is dat niet een beetje meten met 2 maten?
Dat is nogal een aanname. Ik heb deze situatie als kind meegemaakt, waarbij mijn moeder het contact verbrak met moeilijke schoonouders. Mijn vader mocht met ons gewoon naar opa en oma. Het waren echt geen makkelijke mensen en ook niet altijd 100% goed voor ons. Toch had ik zij niet willen missen.
Je staat er heel zwart wit in en iedereen die er een kanttekening plaats wordt weggeschreven als: jij hebt hier geen ervaring mee of je mening telt niet.
Wanneer je zo met anderen omgaat, dan kan het niet anders dat je in conflict komt.
Het is in jouw ogen winnen of verliezen en jouw gelijk als enige gelijk.
Misschien is het tijd om ook zelf eens in de spiegel te kijken.
De concurrentie aangaan met de ouders van je man gaat zich op enig moment ook wreken in je relatie. Wanneer je kind op zijn 23ste vraagt waarom mocht ik niet meer naar opa en oma en je enige reactie is dat je onenigheid had over aanwezigheid op een verjaardag en je geen begrip kon opbrengen voor een wat heftige reactie daarop...dan vraag ik mij af wat je op een dag terug krijgt.
Cousin_It schreef op 20-07-2022 om 13:44:
[..]
En voor sommige anderen: count your blessings dat je niet begrijpt hoe zo 'n situatie kan ontstaan.
En dat is waarom ook jij wel wat onredelijk overkomt. Dat mensen een andere mening hebben, wil niet zeggen dat ze het niet begrijpen. Ze hebben alleen een andere manier om met zo’n dynamiek om te gaan.
Juist door er dan zo verongelijkt in te schieten (andere mensen zijn maar geluksvogels dat ze jouw verschrikkelijke schoonouders niet hebben) wek je de indruk je frustratie af te reageren op plekken waar die niet thuishoort.
Ik denk dat een heleboel mensen wel ervaring hebben met de verwachtingen en claims van anderen. Afhankelijk van de relatie en de situatie werkt het doorgaans het meest deëscalerend om van buiten helemaal mee te veren en ondertussen van binnen het van je af te laten glijden.
Het is heel goed voorstelbaar als er al langere tijd ergernis zit dat dat niet lukt en dat je je dood ergert aan de claim van dat moment, maar als je dan je hakken in het zand zet en de hele familie in een breeksituatie wil brengen, doe je zelf ook mee aan de escalatie.
Ik ben het met Viva-Amber eens dat je kan de-escaleren door begrip te tonen voor de teleurstelling van de ander. Maar er komt wel eens een punt dat je daar klaar mee bent. En dat je ook zelf misschien teleurgesteld bent dat je ouders niet gewoon blij voor je kunnen zijn en zeggen "Jammer, maar jullie veel plezier gewenst bij het festival want dat wordt vast ook leuk".
En dan gaat het niet over dit ene voorbeeld. Maar alle talloze keren daarvoor dat het wellicht altijd alleen ging over de behoeftes en wensen van de ene kant.
Los ervan: meestal heb je zelf ook een rol in de dynamiek en kun je ook oefenen in "Zwitserland" worden. De "mij maken ze niet meer gek" houding. Dus ik zou daar op inzetten tijdens het verjaardagsfeest.
Sterling schreef op 20-07-2022 om 13:51:
Ik vind het wel wat bijzonder dat jij verwacht dat je overleggen over de verjaardag van schoonvader, maar je zelf een algemeen appje eruit gaat sturen voor verjaardag kind. Is dat niet een beetje meten met 2 maten?
Ik verwacht niet dat iedereen komt als ik een algemene uitnodiging stuur. Als ik bepaalde mensen ergens per sé erbij wil hebben, overleg ik van te voren met die betreffende mensen.
Viva-amber schreef op 20-07-2022 om 13:51:
Dat is nogal een aanname. Ik heb deze situatie als kind meegemaakt, waarbij mijn moeder het contact verbrak met moeilijke schoonouders. Mijn vader mocht met ons gewoon naar opa en oma. Het waren echt geen makkelijke mensen en ook niet altijd 100% goed voor ons. Toch had ik zij niet willen missen.
Je staat er heel zwart wit in en iedereen die er een kanttekening plaats wordt weggeschreven als: jij hebt hier geen ervaring mee of je mening telt niet.
Wanneer je zo met anderen omgaat, dan kan het niet anders dat je in conflict komt.
Het is in jouw ogen winnen of verliezen en jouw gelijk als enige gelijk.
Misschien is het tijd om ook zelf eens in de spiegel te kijken.De concurrentie aangaan met de ouders van je man gaat zich op enig moment ook wreken in je relatie. Wanneer je kind op zijn 23ste vraagt waarom mocht ik niet meer naar opa en oma en je enige reactie is dat je onenigheid had over aanwezigheid op een verjaardag en je geen begrip kon opbrengen voor een wat heftige reactie daarop...dan vraag ik mij af wat je op een dag terug krijgt.
Hier helemaal mee eens
De tips richting to vind ik goed, maar die gaan wel heel erg uit van een hoge communicatieve vaardigheid van beide partijen. Het is heel moeilijk om op goede voet te blijven met mensen die 0 reflecterend vermogen hebben, de schuld alleen bij de ander leggen en niet kunnen luisteren. Daarnaast is er soms te veel kapot door gebeurtenissen uit het verleden. Wanneer je ergens over valt is het vaak niet de gebeurtenis zelf, maar oude wondjes die weer opengaan.
Uit eigen ervaring zou ik zeggen: neem afstand maar verbreek geen contact. Als je elkaar een paar keer per jaar ziet op bijvoorbeeld een verjaardag kan dat prima. Zeker gezien je dicht bij elkaar woont is het ook wel fijn wanneer je normaal gedag kan zeggen. Laat andere verwachtingen los. Teleurstellingen kun je nooit helemaal wegnemen wanneer het om ouders gaat, maar het kan wel echt enorm afnemen als je eigen verwachtingen laag zijn. Ga verder geen discussie aan en zeg wat je wilt zeggen. Laat emoties bij hen (ze mogen iets best jammer vinden of stom), ga deze niet proberen om te buigen met argumenten. Je hoeft het ook niet op te lossen.
Wie weet dat het contact wel weer wat beter wordt wanneer er meer afstand is. Of niet en dat mag er ook zijn.
Verder...het zijn de ouders van jouw partner dus laat het hem verder ook een beetje uitzoeken. Bepaal voor jezelf of je wel of niet mee wilt gaan, laat man en kind hun eigen keuzes maken.