weg met leedmeten!
Weg met leedmeten!
Mensen zeggen nogal eens om zichzelf te troosten en verdriet te relativeren: 'Er zijn anderen die het veel slechter hebben!'. En andersom krijgen ze ook te horen van een gesprekspartner: 'oh ja, dat had ik (buurvrouw/achterneef etcetera) ook, maar veel erger.'
Het helpt niks.
Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.
Ja, wat wil ik hiermee, geen peiling in elk geval, Een stukje troost misschien, in een op hol geslagen bestaan met verharding en polarisatie.
'Iedereen voelt zijn eigen verdriet,
Dat is een grondrecht, vergeet u dat niet'
(Herman Finkers)
Vind ik zo'n mooie uitspraak, want wat mij betreft helemaal waar.
Gaan zitten klagen over iets futiels in de situatie zoals hier boven omschreven is inderdaad een ander verhaal.
Mooie uitspraak van Finkers!
Ik vind in principe dat je leed niet moet meten. Als je het nodig hebt, mag je gewoon aandacht vragen voor je verkoudheid. Heel begrijpelijk dat je baalt als je langere tijd niet fit bent. Maar je ontkomt niet aan het meten van leed op het moment dat een ander óók behoefte heeft aan een luisterend oor. Want de aandacht die jij vraagt, moet niet ten koste gaan van de aandacht die de ander nodig heeft. Dus dan ga je afwegen: wie heeft op dit moment hoeveel aandacht nodig? In het geval dat MRI omschrijft, was het niet de juiste tijd en plek voor een klaagzang van die vriendin. Ze had het best kunnen noemen, want mensen vragen elkaar nou eenmaal hoe het gaat, maar onder dergelijke omstandigheden ga je daar verder niet ongevraagd over uitweiden.
In de praktijk zie ik mensen echter vaker doen wat Wilgenkatje omschrijft. Aan iemand die het in jouw ogen veel moeilijker heeft dan jij, vraag je niet zo snel aandacht. Helaas schieten sommigen daarin door en vragen ze die aandacht ook niet meer op momenten dat het wel kan. Ik werd er best verdrietig van om te ontdekken dat ik niet meer altijd op de hoogte was van waar anderen mee zaten, omdat sommigen vonden dat ze tegenover mij niet mochten klagen. Heb dat toen ook besproken. Want op die manier kan ik niet de vriendin/dochter zijn die ik wil zijn.
Waar ik, wat leed-meten betreft, ooit echt boos van werd, was dat mijn schoonmoeder vond dat onze dochter van 12 moest ophouden over haar zere teen.
Door omstandigheden was ons brugklassertje voor het eerst alleen naar de huisarts gemoeten. Tijdens schooltijd. Ze had een dikke, rode teen. Daar moest even naar gekeken worden. Tot onze (naïeve?) verrassing besloot de huisarts dat een zalfje niet genoeg was en haar nagel er direct af moest. En zo geschiedde. Zonder een ouder erbij, helemaal alleen 
En vervolgens is ze met één schoen en één verbonden teen, weer naar school gegaan.
Want dat was de afspraak 
Maar toen ze dat later die week aan haar oma vertelde, werd ze streng afgekapt. Ze moest niet zeuren! Want -en nu komt-ie- ìk was de ochtend van haar doktersbezoek met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht en 's middags volgde haar broer, ook per ambulance. Mijn man had het er nogal druk mee gehad. Dat was waarom ze alleen moest.
Dat haar broer epilepsie heeft en dat ik die dag blijvend hersenletsel opliep, is inderdaad waardeloos. Maar onze dochters zere teen en haar ervaring van die dag werden daar niet minder ernstig door. Integendeel zelfs.
(ik word jaren later nog boos als ik eraan denk - verder is het trouwens een lieve schoonmoeder)
Ik weet het niet, ik sta hier misschien toch anders in. Ik zie zeker wel een hiërarchie in leed en ik vind het zeker zinvol om te beseffen dat het nog altijd erger kan (als dat daadwerkelijk zo is; soms hoopt leed zich op bij een persoon en dan is relativeren niet zinvol).
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 09:58:
Ik weet het niet, ik sta hier misschien toch anders in. Ik zie zeker wel een hiërarchie in leed en ik vind het zeker zinvol om te beseffen dat het nog altijd erger kan (als dat daadwerkelijk zo is; soms hoopt leed zich op bij een persoon en dan is relativeren niet zinvol).
Uiteraard kan het altijd erger en er is niks mis mee om dat te beseffen.
Maar waar het hier volgens mij omgaat is dat aan die vergelijking vervolgens vaak een oordeel hangt. Het kan erger, dus ik/zij/jij mag/moet niet zeuren. Zo wordt het vaak niet letterlijk gezegd, maar dat is vaak wel de intonatie van de boodschap. Vaak van mensen naar zichzelf of zoals uit het voorbeeld van Yette, naar een ander.
Het gaat er mijn inziens vooral om dat jouw leed er ook mag zijn, niet ontkent hoeft te worden, omdat het erger kan.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:04:
[..]
Het gaat er mijn inziens vooral om dat jouw leed er ook mag zijn, niet ontkent hoeft te worden, omdat het erger kan.
Ook dat vraag ik me af. Natuurlijk moet je narigheid (van een ander of van jezelf) niet gaan ontkennen, dat is het andere uiterste. Maar om elke tegenslag nu te gaan valideren, dat vind ik wel lastig omdat het daar meestal niet beter van wordt. Mijn gevoel zegt dat het bij kleiner leed (dus geen dingen als ernstige ziekte, overlijden dierbaren, ellende met je kinderen) juist productiever is om er niet in te blijven hangen.
Maar ik lees hier met interesse mee, ik vind het een boeiend onderwerp.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:04:
[..]
Uiteraard kan het altijd erger en er is niks mis mee om dat te beseffen.
Maar waar het hier volgens mij omgaat is dat aan die vergelijking vervolgens vaak een oordeel hangt. Het kan erger, dus ik/zij/jij mag/moet niet zeuren. Zo wordt het vaak niet letterlijk gezegd, maar dat is vaak wel de intonatie van de boodschap. Vaak van mensen naar zichzelf of zoals uit het voorbeeld van Yette, naar een ander.
Het gaat er mijn inziens vooral om dat jouw leed er ook mag zijn, niet ontkent hoeft te worden, omdat het erger kan.
Ja het gaat mis als het leedmeten als oordeel wordt gebruikt of als anti-empatisch instrument ingezet om van het 'gezeur'' af te zijn. Het is ook best een uitdaging om mensen wel te kunnen steunen in wat ze meemaken en mee te leven aan de ene kant maar aan de andere kant niet zelfmedelijden of slachtofferschap te voeden.
En geldt niet in de laatste plaats naar jezelf toe. Tuurlijk je moet compassie met jezelf hebben voor de dingen die shit zijn en dat mag ook gevoeld worden. Maar het kan mij best helpen om te denken: ja ik heb heel veel klachten en lichamelijke beperkingen en geen vangnet maar ik heb wel een fijn warm huis en kan af en toe een wandeling in de natuur maken en muziek maken en verhalen schrijven. Ja het zou zoveel erger kunnen.
Ik heb vaak het idee dat mensen denken dat als ze zich even inleven in de ander, dat ze dan 'besmet' raken of zo. Ik zie dat heel erg met gesprekken over eenzaamheid. Mensen die eigenlijk nauwelijks of nooit alleen zijn geweest laat staan ziek alleen, gaan dan dingen zeggen als 'dan moet je ook vrijwilligerswerk gaan doen' of 'een hond nemen'. Het is ook gewoon moeilijk voor mensen om zich in te leven als ze iets niet hebben meegemaakt en ze zijn er ook een beetje bang voor en willen er vanaf zijn.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 10:15:
[..]
Ook dat vraag ik me af. Natuurlijk moet je narigheid (van een ander of van jezelf) niet gaan ontkennen, dat is het andere uiterste. Maar om elke tegenslag nu te gaan valideren, dat vind ik wel lastig omdat het daar meestal niet beter van wordt. Mijn gevoel zegt dat het bij kleiner leed (dus geen dingen als ernstige ziekte, overlijden dierbaren, ellende met je kinderen) juist productiever is om er niet in te blijven hangen.
Maar ik lees hier met interesse mee, ik vind het een boeiend onderwerp.
Ergens in blijven hangen is nooit goed, maar je mag je er soms best rot over voelen of ergens van balen.
Mijn persoonlijke ervaring is in elk geval dat als ik mijzelf dat niet toe sta (want het kan erger) ik er juist in blijf hangen. Of al die kleine dingen stapelen tot het knalt. Dus laat ik het er zijn, terwijl ik prima weet dat het erger kan.
Overigens doen mensen ook aan leedmeten bij grotere dingen. Want ja een ouder verliezen is erg, maar die is in elk geval nog zo en zo oud geworden. Of die en die had op die leeftijd al geen ouders meer. Zieke kinderen, in Afrika is het erger. Hoe erg je situatie ook is, er heeft altijd iemand het erger. Waar ligt dan de grens dat jouw pijn ook valide wordt?
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:26:
[..]
Waar ligt dan de grens dat jouw pijn ook valide wordt?
Die pijn vind ik altijd valide. De behoefte om dat erkend te krijgen, daar twijfel ik aan. Maar ik heb de waarheid zeker niet in pacht, ik redeneer puur vanuit mezelf.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 10:15:
[..]
Mijn gevoel zegt dat het bij kleiner leed (dus geen dingen als ernstige ziekte, overlijden dierbaren, ellende met je kinderen) juist productiever is om er niet in te blijven hangen.
Ja maar wie ben jij om dat te beoordelen? Ik heb dat zo meegemaakt: toen ik weduwe werd vonden mensen het terecht dat ik in mineur was. Maar dat rouwproces ging over en ik kon mijn leven weer oppakken. Maar mijn ziekte, die ik al 40 jaar heb (lijkt op long covid maar dan al 40 jaar), is een veel grotere nagel aan mijn doodskist. Alleen zien mensen dat niet. Mensen kunnen bezorgd zijn als ik een beetje schor klink (nu met covid terecht maar ik heb het over daarvoor) wat lief is maar ik dacht vaak "joh, het is lief maar het is helemaal niks vergeleken met de rest die ik meemaak''.
Voor hen is die afspraak die afgezegd moet worden een kwestie van klein leed. Voor mij is het de zoveelste keer dat ik niet aan het leven mee kan doen en weer in mijn (figuurlijke) rolstoel terugmoet.
Daarom ben ik het er wel mee eens: als iemand iets als leed ervaart, ook al is het voor jou klein: vraag door en leef mee. Evenwel zonder een dumpputje te worden voor andervrouws ellende. Zoals gezegd dat is een dunne lijn maar toch waard om te exploreren imho.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:26:
[..]
Overigens doen mensen ook aan leedmeten bij grotere dingen. Want ja een ouder verliezen is erg, maar die is in elk geval nog zo en zo oud geworden. Of die en die had op die leeftijd al geen ouders meer. Zieke kinderen, in Afrika is het erger. Hoe erg je situatie ook is, er heeft altijd iemand het erger. Waar ligt dan de grens dat jouw pijn ook valide wordt?
Voor mijzelf hanteer ik die maat ook: ik vind ook echt het overlijden van iemands kind erger dan dat van mijn 96-jarige moeder. Het wordt vervelend als iemand anders gaat zeggen dat ik niet verdriet om mijn moeder mag hebben omdat haar buurvrouw... enz.
Het gaat dus om mensen die jou niet willen zien of even willen horen hoe het echt met je gaat. Nou dag dan, denk ik tegenwoordig. Je hoeft mij pakketje niet over te nemen maar oprechte interesse is prettig.
MRI schreef op 13-11-2021 om 10:21:
[..]
Ja het gaat mis als het leedmeten als oordeel wordt gebruikt of als anti-empatisch instrument ingezet om van het 'gezeur'' af te zijn. Het is ook best een uitdaging om mensen wel te kunnen steunen in wat ze meemaken en mee te leven aan de ene kant maar aan de andere kant niet zelfmedelijden of slachtofferschap te voeden.
En geldt niet in de laatste plaats naar jezelf toe. Tuurlijk je moet compassie met jezelf hebben voor de dingen die shit zijn en dat mag ook gevoeld worden. Maar het kan mij best helpen om te denken: ja ik heb heel veel klachten en lichamelijke beperkingen en geen vangnet maar ik heb wel een fijn warm huis en kan af en toe een wandeling in de natuur maken en muziek maken en verhalen schrijven. Ja het zou zoveel erger kunnen.
Ik heb vaak het idee dat mensen denken dat als ze zich even inleven in de ander, dat ze dan 'besmet' raken of zo. Ik zie dat heel erg met gesprekken over eenzaamheid. Mensen die eigenlijk nauwelijks of nooit alleen zijn geweest laat staan ziek alleen, gaan dan dingen zeggen als 'dan moet je ook vrijwilligerswerk gaan doen' of 'een hond nemen'. Het is ook gewoon moeilijk voor mensen om zich in te leven als ze iets niet hebben meegemaakt en ze zijn er ook een beetje bang voor en willen er vanaf zijn.
Dat is iets wat ik me ook vaak voorhou. Ik besteed veel aandacht aan het positieve en wat ik wel heb. Maar wat ik niet meer doe is die dingen gebruiken om mijn eigen pijn naar mijzelf toe te bagataliseren.
Voor mij zijn dat twee dingen die tegenwoordig gelukkig naast elkaar kunnen bestaan. Ik erken alle delen van mijzelf. En juist daardoor voel ik me vaak veel beter.
Zo voelde ik me van de week echt verschrikkelijk alleen. Vrienden ver weg en niemand leek of energie te hebben om langs te komen. Overigens allemaal met goede redenen, geen onwil. Die pijn mocht er zijn. Ik mocht er even helemaal doorheen zitten. En tegelijkerijd voelde ik hoe mijn vrienden mij op afstand steunden. Er wel voor mij probeerden te zijn zoals ze konden. En dat positieve zag en erkende ik ook. Beide gevoelens van gemis en gesteund voelen konden en mochten naast elkaar bestaan.
Dat was iets dat ik een tijd terug niet had gekund. Dan had ik de pijn weggeduwd. Gezegd dat het veel erger kon, want sommigen hebben niet eens die steun die ik wel voel. Om vervolgens met mijn kop in het zand weer door te gaan. Terwijl nu dat allemaal tegelijkertijd naast elkaar kan bestaan.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:35:
[..]
Dat was iets dat ik een tijd terug niet had gekund. Dan had ik de pijn weggeduwd. Gezegd dat het veel erger kon, want sommigen hebben niet eens die steun die ik wel voel. Om vervolgens met mijn kop in het zand weer door te gaan. Terwijl nu dat allemaal tegelijkertijd naast elkaar kan bestaan.
Ja dat is groei. Ik herken dat. Door de loop der jaren ook meer een houding ontwikkeld van: er is én pijn en eenzaamheid én fijne dingen.
MRI schreef op 13-11-2021 om 10:34:
[..]
Voor mijzelf hanteer ik die maat ook: ik vind ook echt het overlijden van iemands kind erger dan dat van mijn 96-jarige moeder. Het wordt vervelend als iemand anders gaat zeggen dat ik niet verdriet om mijn moeder mag hebben omdat haar buurvrouw... enz.
Het gaat dus om mensen die jou niet willen zien of even willen horen hoe het echt met je gaat. Nou dag dan, denk ik tegenwoordig. Je hoeft mij pakketje niet over te nemen maar oprechte interesse is prettig.
Ik was begin 30 toen ik mijn ouder verloor. Ik heb vrienden van rond de 60 die nu hun ouders verliezen.
Het zou niet in mij opkomen dat te vergelijken. Juist toen ik dat verlies mee maakte besefte ik wat een impact het verlies van een ouder kan hebben. Er zijn maar enkele mensen die jou je hele leven kennen en opeens valt daar iemand van weg. Nog één te gaan en er is niemand meer boven je. Ik kan me niet voorstellen dat het verdriet minder erg zou zijn geweest als die nog 20 jaar had geleefd.
MRI schreef op 13-11-2021 om 10:29:
[..]
Ja maar wie ben jij om dat te beoordelen? Ik heb dat zo meegemaakt: toen ik weduwe werd vonden mensen het terecht dat ik in mineur was. Maar dat rouwproces ging over en ik kon mijn leven weer oppakken. Maar mijn ziekte, die ik al 40 jaar heb (lijkt op long covid maar dan al 40 jaar), is een veel grotere nagel aan mijn doodskist. Alleen zien mensen dat niet.
Dat herken ik wel ja. Ik heb zelf kanker gehad en dat was na een jaar of vijf wel klaar. Daarna kreeg ik een chronische ziekte waar ik nu al tien jaar de lasten van draag en die nooit meer overgaat. Maar daar wordt nooit naar gevraagd 
(wel nog naar de kanker die allang weg is en tot het verleden behoort). Detail daarbij is wel dat ik voor geen van beide erkenning hoef. Daar wordt het namelijk niet beter van. Dat is waar ik mee worstel met dit onderwerp: wat schiet je ermee op?
Deze zin uit de OP triggert mij nogal “Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.”
Ik vraag me dan af: waarom moet je leed extern gevalideerd worden? Waarom heb je dat nodig om je eigen gevoelens serieus te nemen? Ik weet zelf prima of ik onder iets lijd of niet. De mening van een ander doet daar niets aan af of toe. Dus hoe werkt dat dan precies?
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, dit geldt voor mij persoonlijk en zoals ik al zei vind ik het zeer boeiend om de verschillende insteken te lezen.