weg met leedmeten!
Weg met leedmeten!
Mensen zeggen nogal eens om zichzelf te troosten en verdriet te relativeren: 'Er zijn anderen die het veel slechter hebben!'. En andersom krijgen ze ook te horen van een gesprekspartner: 'oh ja, dat had ik (buurvrouw/achterneef etcetera) ook, maar veel erger.'
Het helpt niks.
Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.
Ja, wat wil ik hiermee, geen peiling in elk geval, Een stukje troost misschien, in een op hol geslagen bestaan met verharding en polarisatie.
MRI schreef op 13-11-2021 om 10:39:
[..]
Ja dat is groei. Ik herken dat. Door de loop der jaren ook meer een houding ontwikkeld van: er is én pijn en eenzaamheid én fijne dingen.
Ja dat en dat is zo waardevol. En dat kan en mag allemaal tegelijk bestaan.
Tijdens de eerste lockdowns gebeurde dat trouwens ook veel, leedmeten. Ik ben vrijgezel en woon alleen. Heb 4 maanden geen menselijke aanraking gevoeld. Ook dat was regelmatig heel moeilijk en eenzaam. Maar ik vond mij echt niet zieliger dan die tieners en studenten die niet naar hun school of opleiding konden. Of mijn collega die met pijn en moeite werk en thuisonderwijs probeerde te combineren, maar vaak het gevoel had dat hij alles niet goed genoeg kon doen. Of mensen die in een huis vol grote kinderen continu op elkaars lip zaten en snakten naar even wat ademruimte voor zichzelf.
Ik las zoveel oordelen van mensen over wat erger was en dat anderen zich niet moesten aanstellen. Maar hoe kan ik oordelen over die anderen. Ik weet toch niet hoe het voor hen is?
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 10:41:
[..]
Dat herken ik wel ja. Ik heb zelf kanker gehad en dat was na een jaar of vijf wel klaar. Daarna kreeg ik een chronische ziekte waar ik nu al tien jaar de lasten van draag en die nooit meer overgaat. Maar daar wordt nooit naar gevraagd
(wel nog naar de kanker die allang weg is en tot het verleden behoort). Detail daarbij is wel dat ik voor geen van beide erkenning hoef. Daar wordt het namelijk niet beter van. Dat is waar ik mee worstel met dit onderwerp: wat schiet je ermee op?
Deze zin uit de OP triggert mij nogal “Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.”
Ik vraag me dan af: waarom moet je leed extern gevalideerd worden? Waarom heb je dat nodig om je eigen gevoelens serieus te nemen? Ik weet zelf prima of ik onder iets lijd of niet. De mening van een ander doet daar niets aan af of toe. Dus hoe werkt dat dan precies?
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, dit geldt voor mij persoonlijk en zoals ik al zei vind ik het zeer boeiend om de verschillende insteken te lezen.
Het hoeft ook zeker niet altijd voor iedereen extern gevalideerd te worden. Voor sommigen is dat fijn, maar voor anderen niet. Maar wat je vaak leest is dat het juist ontkent wordt en dat is weer het andere uiterste. Leed ontkennen dat jij wel voelt, door een ander of jezelf zal voor veel mensen juist averechts werken.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 10:50:
[..]
Leed ontkennen dat jij wel voelt, door een ander of jezelf zal voor veel mensen juist averechts werken.
Persoonlijk denk ik dat vooral het ontkennen van je eigen leed zeer averechts kan werken. Ik zie simpelweg niet hoe erkenning door een ander kan veranderen hoe je zelf aankijkt tegen je eigen leed!
Maar goed, misschien is dat dan iets wat gewoon verschillend wordt aangevoeld door verschillende mensen.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 11:06:
[..]
Persoonlijk denk ik dat vooral het ontkennen van je eigen leed zeer averechts kan werken. Ik zie simpelweg niet hoe erkenning door een ander kan veranderen hoe je zelf aankijkt tegen je eigen leed!
Maar goed, misschien is dat dan iets wat gewoon verschillend wordt aangevoeld door verschillende mensen.
Sinds ik tegen mezelf kan zeggen dat het ook gewoon allemaal klote is, gaat het echt wat beter met me. Een aai over m’n bol ipv een zweep.
Wattenbolleke schreef op 13-11-2021 om 11:10:
[..]
Sinds ik tegen mezelf kan zeggen dat het ook gewoon allemaal klote is, gaat het echt wat beter met me. Een aai over m’n bol ipv een zweep.
Ja, dat snap ik wel heel goed. Sommige mensen zijn geneigd zichzelf zeer streng te beoordelen.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 11:06:
[..]
Persoonlijk denk ik dat vooral het ontkennen van je eigen leed zeer averechts kan werken. Ik zie simpelweg niet hoe erkenning door een ander kan veranderen hoe je zelf aankijkt tegen je eigen leed!
Maar goed, misschien is dat dan iets wat gewoon verschillend wordt aangevoeld door verschillende mensen.
Omdat veel mensen het heel persoonlijk nemen als iemand tegen ze zegt dat het allemaal wel mee valt, het veel erger kan en dus eigenlijk niet moeten zeuren.
Vaak leidt dat weer tot je eigen leed ontkennen, want als anderen zeggen dat het niks is. Wie ben jij dan om het wel wat te laten zijn. Blijkbaar stel je je aan.
Je moet echt een extreem sterke persoon zijn om je niks aan te trekken van het oordeel van anderen. Zeker als het van mensen komt die dichtbij je staan.
Je hebt daar wel een punt, MRI. Ik denk dat mensen zich vaak machteloos voelen als het over heftig leed gaat. Het onderwerp wordt liever gemeden. Als degene die aandacht nodig heeft, zichzelf al niet censureert, is de kans groot dat de gesprekspartner (onbedoeld?) zodanig reageert dat het onderwerp snel wordt afgesloten.
Ik zie dat trouwens niet alleen gebeuren door bagatelliserende vergelijkingen - zoals tegen iemand die het helemaal gehad heeft met covid, beginnen over terminale tante Thea die er altijd het beste van maakt. Leed van een ander wordt soms ook weggelachen: 'Ah joh, ik vergeet ook zo vaak iets!' tegen iemand met amnesie. Vast geruststellend bedoeld, maar het onbegrip spat ervan af. En tot slot (en die hebben mensen nog minder van zichzelf door) kan je iemand zelfs met complimenten de mond snoeren. Wie tegen terminale tante Thea zegt dat ze zo'n sterke vrouw is, zal niet zo snel horen hoe Thea zich echt voelt.
Er zullen ongetwijfeld meer van die standaard-reacties zijn die we vaak volkomen normaal vinden, maar die de ruimte voor andermans sores wel beperken.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 11:17:
[..]
Omdat veel mensen het heel persoonlijk nemen als iemand tegen ze zegt dat het allemaal wel mee valt, het veel erger kan en dus eigenlijk niet moeten zeuren.
Vaak leidt dat weer tot je eigen leed ontkennen, want als anderen zeggen dat het niks is. Wie ben jij dan om het wel wat te laten zijn. Blijkbaar stel je je aan.
Je moet echt een extreem sterke persoon zijn om je niks aan te trekken van het oordeel van anderen. Zeker als het van mensen komt die dichtbij je staan.
Maar dan valt er toch nog superveel te winnen? Bijvoorbeeld door het idee los te laten dat alleen extreem sterke personen het oordeel van anderen naast zich neer kunnen leggen. Ik kan dat redelijk goed en ik ben echt absoluut geen extreem sterke persoon.
Stel dat iemand het leed van mijn chronische ziekte niet erkent, terwijl ik zelf wel leed ervaar. Dan sta ik niet te juichen van blijdschap en het zal me wel degelijk raken, zeker als het een naaste is. Maar het heeft verder niets te maken met de omvang of impact van mijn leed: hun mening heeft geen relatie tot mijn werkelijkheid. Waarom zou ik het dan persoonlijk opnemen?
Als ik het gevoel zou hebben dat ze met het ontkennen of bagatelliseren/relativeren van mijn leed ook mijzelf als persoon zouden ontkennen, is het een héél ander verhaal. Maar dat is in mijn ervaring eigenlijk nooit zo.
Een nadeel van denken "het kan altijd nog erger" bij je eigen leed, is dat het ook kan doorslaan in je gelukkige periode, want je moet maar durven gelukkig te zijn, het kan altijd weer erger worden. Je leed serieus nemen maakt volgens mij dat je je geluk ook serieus kan nemen.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 11:41:
[..]
Maar dan valt er toch nog superveel te winnen? Bijvoorbeeld door het idee los te laten dat alleen extreem sterke personen het oordeel van anderen naast zich neer kunnen leggen. Ik kan dat redelijk goed en ik ben echt absoluut geen extreem sterke persoon.
.
Ik had het iets minder moeten algemeniseren, maar blijkbaar ben jij op dat gebied wel sterk en op andere gebieden minder. Dat je dat zelf minder ziet, snap ik heel goed, want voor jou is het normaal. Wat voor jou normaal is vind je zelf vaak niet knap of bijzonder. Terwijl als je om je heen kijkt, of alleen al op fora leest 
, kunnen heel veel mensen niet wat jij kunt.
En uiteraard valt er voor die mensen veel te winnen. Hoewel ik andermans leed ontkennen verkeerd vind, hen kun je niet veranderen, enkel hoe jij er mee omgaat. Maar dat stukje is dus voor veel mensen best moeilijk. Sommigen kunnen het van nature, anderen leren het met het ouder worden, en weer anderen leren het nooit. Simpelweg, omdat het niet voor iedereen zo makkelijk is als voor jou.
Ik ben iemand die nog lerende is op dat gebied, ben heel ver gekomen, maar als iemand die heel dichtbij me staat het doet dan voelt het toch snel als een afwijzing. Daar zit bij mij echt een flink stuk verleden en als kind het gevoel niet goed genoeg te zijn voor mijn ouders achter. Combineer dat met elke keer commentaar als ik huilde en dan zit je toch met een aardige bagage, die je niet altijd makkelijk kunt loslaten. Wat waarschijnlijk ook mede de oorzaak is geweest dat ik ook zo goed was in mijn eigen leed ontkennen.
Gelukkig heb ik weinig mensen in mijn omgeving die het doen. Althans degene die het het meest deed is overleden en omdat dat een ouder was was het lastig dat los te koppelen van het gevoel als klein meisje. Ik werd er steeds beter in, maar het is en blijft een leer proces.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 12:04:
[..]
Ik had het iets minder moeten algemeniseren, maar blijkbaar ben jij op dat gebied wel sterk en op andere gebieden minder. Dat je dat zelf minder ziet, snap ik heel goed, want voor jou is het normaal. Wat voor jou normaal is vind je zelf vaak niet knap of bijzonder. Terwijl als je om je heen kijkt, of alleen al op fora leest
En uiteraard valt er voor die mensen veel te winnen. Hoewel ik andermans leed ontkennen verkeerd vind, hen kun je niet veranderen, enkel hoe jij er mee omgaat. Maar dat stukje is dus voor veel mensen best moeilijk. Sommigen kunnen het van nature, anderen leren het met het ouder worden, en weer anderen leren het nooit. Simpelweg, omdat het niet voor iedereen zo makkelijk is als voor jou.
Ik ben iemand die nog lerende is op dat gebied, ben heel ver gekomen, maar als iemand die heel dichtbij me staat het doet dan voelt het toch snel als een afwijzing. Daar zit bij mij echt een flink stuk verleden en als kind het gevoel niet goed genoeg te zijn voor mijn ouders achter. Combineer dat met elke keer commentaar als ik huilde en dan zit je toch met een aardige bagage, die je niet altijd makkelijk kunt loslaten. Wat waarschijnlijk ook mede de oorzaak is geweest dat ik ook zo goed was in mijn eigen leed ontkennen.
Gelukkig heb ik weinig mensen in mijn omgeving die het doen. Althans degene die het het meest deed is overleden en omdat dat een ouder was was het lastig dat los te koppelen van het gevoel als klein meisje. Ik werd er steeds beter in, maar het is en blijft een leer proces.
Interessant voor mij om te lezen, dank voor je reactie dus! Je hebt ongetwijfeld gelijk dat het bij mij een soort blinde vlek is, omdat ik het van nature “kan”. Er ontstaat bij mij nu meer begrip voor het proces, ik kan het iets beter vatten.
Wednesday schreef op 13-11-2021 om 12:12:
[..]
Interessant voor mij om te lezen, dank voor je reactie dus! Je hebt ongetwijfeld gelijk dat het bij mij een soort blinde vlek is, omdat ik het van nature “kan”. Er ontstaat bij mij nu meer begrip voor het proces, ik kan het iets beter vatten.
Ik herken dat zelf weer op andere gebieden. Dat ik mijzelf soms moet herinneren dat wat voor mij logisch is, voor anderen niet zo is. We hebben allemaal andere eigenschappen, kwaliteiten en beperkingen, maar we zijn gewend vooral vanuit ons eigen referentiekader te denken.
Dat is dan inderdaad weer leuk en leerzaam aan dit soort gesprekken, je leert weer van die van anderen
yette schreef op 13-11-2021 om 11:27:
En tot slot (en die hebben mensen nog minder van zichzelf door) kan je iemand zelfs met complimenten de mond snoeren. Wie tegen terminale tante Thea zegt dat ze zo'n sterke vrouw is, zal niet zo snel horen hoe Thea zich echt voelt.
Dit vind ik wel een heel belangrijke observatie!
Auwereel schreef op 13-11-2021 om 11:44:
Een nadeel van denken "het kan altijd nog erger" bij je eigen leed, is dat het ook kan doorslaan in je gelukkige periode, want je moet maar durven gelukkig te zijn, het kan altijd weer erger worden. Je leed serieus nemen maakt volgens mij dat je je geluk ook serieus kan nemen.
Ik denk niet dat dit altijd op gaat. Als je goed kan struisvogelen, is het ook makkelijker om de dag te plukken. Zolang het leed niet te heftig of langdurig is, kan het een prima overlevingsstrategie zijn.
yette schreef op 13-11-2021 om 13:33:
[..]
Ik denk niet dat dit altijd op gaat. Als je goed kan struisvogelen, is het ook makkelijker om de dag te plukken. Zolang het leed niet te heftig of langdurig is, kan het een prima overlevingsstrategie zijn.
Je hebt een punt. Maar ik denk dat de struisvogeltjes ook niet te krampachtig zullen vasthouden aan: ik mag niet klagen, want bij anderen kan het erger zijn. Die stoppen voor de komma.