weg met leedmeten!
Weg met leedmeten!
Mensen zeggen nogal eens om zichzelf te troosten en verdriet te relativeren: 'Er zijn anderen die het veel slechter hebben!'. En andersom krijgen ze ook te horen van een gesprekspartner: 'oh ja, dat had ik (buurvrouw/achterneef etcetera) ook, maar veel erger.'
Het helpt niks.
Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.
Ja, wat wil ik hiermee, geen peiling in elk geval, Een stukje troost misschien, in een op hol geslagen bestaan met verharding en polarisatie.
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 11:17:
[..]
Omdat veel mensen het heel persoonlijk nemen als iemand tegen ze zegt dat het allemaal wel mee valt, het veel erger kan en dus eigenlijk niet moeten zeuren.
Vaak leidt dat weer tot je eigen leed ontkennen, want als anderen zeggen dat het niks is. Wie ben jij dan om het wel wat te laten zijn. Blijkbaar stel je je aan.
Je moet echt een extreem sterke persoon zijn om je niks aan te trekken van het oordeel van anderen. Zeker als het van mensen komt die dichtbij je staan.
De mensen waar ik het meeste van houd en die ik meest respecteer zijn degenen die medeleven tonen en me tegelijk met beide voeten op de grond houden door mijn pijn te relativeren. Aai over je bol, arm om je schouder en een schoppie onder je kont. Alledrie op z’n tijd is gewoon nodig want met alleen maar medeleven (of nog erger zelfmedelijden) kom je er ook niet.
De besten zijn trouwens zij die ervoor zorgen dat jij jezelf dat schoppie onder je kont kan geven.
MRI schreef op 13-11-2021 om 10:21:
Het is ook best een uitdaging om mensen wel te kunnen steunen in wat ze meemaken en mee te leven aan de ene kant maar aan de andere kant niet zelfmedelijden of slachtofferschap te voeden.
Het is ook gewoon moeilijk voor mensen om zich in te leven als ze iets niet hebben meegemaakt en ze zijn er ook een beetje bang voor en willen er vanaf zijn.
Dat eerste. Zelfmedelijden en slachtofferschap is niet productief, daar zijn omstanders best wat bang voor.
Zoals dat tweede stukje van MRI dat ik aanhaal. Mensen voelen zich kennelijk kwetsbaar en zo gek is dat niet. We zijn kwetsbaar (ook al hebben we soms best praatjes).
Lollypopje schreef op 13-11-2021 om 12:04:
[..]
Daar zit bij mij echt een flink stuk verleden en als kind het gevoel niet goed genoeg te zijn voor mijn ouders achter. Combineer dat met elke keer commentaar als ik huilde en dan zit je toch met een aardige bagage, die je niet altijd makkelijk kunt loslaten. Wat waarschijnlijk ook mede de oorzaak is geweest dat ik ook zo goed was in mijn eigen leed ontkennen.
Oeh ja dat herken ik. Mijn moeder zei gerust 'Bewaar je tranen maar voor als je ze echt nodig hebt' en ze kon er echt niet tegen als ik huilde. Zelf huilde ze nooit, en dat vond ze op latere leeftijd een ernstige weeffout want het zou vast opluchten.
Ik heb het moeilijk met huilende (jongvolwassen/volwassen) kinderen. Voel me dan zo naar. Daar moet ik wat mee.
Ik denk dat iedereen zijn eigen leed het ergste vindt, of in ieder geval, zijn portie leed.
Als je de mensen kent, kunnen ze niet meer tegenvallen. 
rionyriony schreef op 14-11-2021 om 10:37:
Ik denk dat iedereen zijn eigen leed het ergste vindt, of in ieder geval, zijn portie leed.
Als je de mensen kent, kunnen ze niet meer tegenvallen.
Ik ken niemand die zo denkt.
yette schreef op 14-11-2021 om 11:07:
[..]
Ik ken niemand die zo denkt.
Dan zal je vaak teleurgesteld zijn.
Jij vindt het dus erger als ik ziek ben dan dat jij ziek bent. Dat geloof ik niet. Ja als het om je kind of je hondje gaat, maar personen verder weg zeker niet. Dat vind ik echt bullshit.
yette schreef op 14-11-2021 om 11:07:
[..]
Ik ken niemand die zo denkt.
Ik ook niet. Goddank
rionyriony schreef op 14-11-2021 om 11:08:
[..]
Dan zal je vaak teleurgesteld zijn.
Ja dat kan. Maar is een enkele keer teleurgesteld worden niet te prefereren boven de hele tijd bitter en vooringenomen zijn en je oordeel al klaar hebben?
rionyriony schreef op 14-11-2021 om 11:08:
[..]
Dan zal je vaak teleurgesteld zijn.
Jij vindt het dus erger als ik ziek ben dan dat jij ziek bent. Dat geloof ik niet. Ja als het om je kind of je hondje gaat, maar personen verder weg zeker niet. Dat vind ik echt bullshit.
Ik snap niet hoe je tot zulke aannames komt.
Trouwens ook bijzonder om je bericht -dat aanvankelijk alleen uit het eerste zinnetje bestond- nog zo ingrijpend aan te passen nadat er al op is gereageerd.
rionyriony schreef op 14-11-2021 om 11:08:
[..]
Dan zal je vaak teleurgesteld zijn.
Jij vindt het dus erger als ik ziek ben dan dat jij ziek bent. Dat geloof ik niet. Ja als het om je kind of je hondje gaat, maar personen verder weg zeker niet. Dat vind ik echt bullshit.
Toch ervaar ik het anders. Met mijn eigen aandoening en handicap kan ik omgaan. Natuurlijk is het shit, heb een progressieve aandoening wat voor onzekerheid zorgt en zenuwpijn wat echt hels is. En toch kan ik meer onder de indruk zijn en me meer zorgen maken om een ander. Bij mezelf weet ik hoe het gaat, dat voel ik. Bij een ander kan ik me echt zorgen maken om hun gezondheid en wat het met hun gevoel doet. Dat kan ik niet wegnemen of ombuigen . Alleen voor ze klaarstaan, zowel op mentaal vlak als praktisch gezien.
yette schreef op 14-11-2021 om 11:49:
[..]
Ik snap niet hoe je tot zulke aannames komt.
Trouwens ook bijzonder om je bericht -dat aanvankelijk alleen uit het eerste zinnetje bestond- nog zo ingrijpend aan te passen nadat er al op is gereageerd.
Als jij ervan uitgaat dat het gebruikelijk is om meer om een ander te geven dan om jezelf dat geloof je ook het omgekeerde, namelijk dat iedereen meer om jou geeft dan om zichzelf. Of is dit dan weer iets anders?
Overigens heb ik niets ingrijpends aangepast; ik lichtte het toe omdat dit kennelijk nodig was omdat je onmiddellijk aannam dat wij heel verschillend waren op dit punt.
Als mensen al zo reageren op iets wat volledig vanzelfsprekend is dat moet dat kennelijk. Vermoeiend hoor.
Apiejapie schreef op 14-11-2021 om 15:59:
[..]
Toch ervaar ik het anders. Met mijn eigen aandoening en handicap kan ik omgaan. Natuurlijk is het shit, heb een progressieve aandoening wat voor onzekerheid zorgt en zenuwpijn wat echt hels is. En toch kan ik meer onder de indruk zijn en me meer zorgen maken om een ander. Bij mezelf weet ik hoe het gaat, dat voel ik. Bij een ander kan ik me echt zorgen maken om hun gezondheid en wat het met hun gevoel doet. Dat kan ik niet wegnemen of ombuigen . Alleen voor ze klaarstaan, zowel op mentaal vlak als praktisch gezien.
Oh ik ook. Als ik veel om iemand geef dan wil ik die niet verliezen en ik wil niet dat hij pijn heeft. Dat is zó vanzelfsprekend dat ik dacht dat dit geen betoog behoefde.
Overigens, als iemand me wil helpen en dit dan zou betekenen dat hij daardoor zichzelf meer pijn zou doen dan zou ik dat absoluut niet willen. Ik zou me hoogst opgelaten voelen. Veel liever niet dus, en ik neem aan, vice versa.
MRI schreef op 14-11-2021 om 11:38:
[..]
[..]
Ja dat kan. Maar is een enkele keer teleurgesteld worden niet te prefereren boven de hele tijd bitter en vooringenomen zijn en je oordeel al klaar hebben?
Nog een aanname, namelijk dat ik bitter ben, vooringenomen en bevooroordeeld. Nee, ik heb eerder problemen met mensen die op grond van niets anderen beschuldigen van eigenschappen die ze vermoedelijk zelf hebben.
rionyriony schreef op 15-11-2021 om 08:08:
[..]
Als jij ervan uitgaat dat het gebruikelijk is om meer om een ander te geven dan om jezelf dat geloof je ook het omgekeerde, namelijk dat iedereen meer om jou geeft dan om zichzelf. Of is dit dan weer iets anders?
Overigens heb ik niets ingrijpends aangepast; ik lichtte het toe omdat dit kennelijk nodig was omdat je onmiddellijk aannam dat wij heel verschillend waren op dit punt.
Als mensen al zo reageren op iets wat volledig vanzelfsprekend is dat moet dat kennelijk. Vermoeiend hoor.
Ik reageerde aanvankelijk op jouw opmerking 'Ik denk dat iedereen zijn eigen leed het ergste vindt, of in ieder geval, zijn portie leed'. Die vond ik raar en ik was niet de enige. Maar nu ik erover nadenk, is hij op meerdere manieren op te vatten.
De verwarring is volgens mij ontstaan doordat jij koos voor de woorden 'het ergste'. Dat interpreteerde ik alsof je zei dat men het eigen leed 'het ernstigst' vindt. Vandaar mijn reactie. De mensen die ik ken, vinden het erger als bijvoorbeeld een moeder na een pijnlijk ziekbed overlijdt, dan wanneer ze op haar 86ste rustig inslaapt. Wie van die twee hun moeder ook is.
Als je met 'het ergste' echter bedoelde dat men 'het ergste is geraakt' door het overlijden van de eigen moeder, heb je gelijk. Hopelijk (!) huil je meer om het overlijden van je eigen moeder, dan om die van een ander. Snap je dat ik dat er niet automatisch in las?
Vermoeiend inderdaad als je het over twee compleet verschillende dingen hebt.