weg met leedmeten!

Ik ben daarin een lastige. Als anderen benoemen dat ze mijn pijn heftig vinden (dagelijks zenuwpijnen waardoor ik nauwelijks kan lopen en maar zeer beperkt kan slapen) dan bagatelliseer ik dat zelf. Heb dan gauw de neiging om een positieve draai eraan te geven.
Maar als een ander doet alsof het niks voorstelt, irriteert me dat wél. Dan wil ik wel serieus genomen worden en niet vergeleken met iemand die ook wel eens rugpijn heeft of door een ziek kind eens drie nachten wat slechter slaapt. 
Logica ontbreekt daarbij, dat weet ik....

Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 12:09:

 "Dat iemands anders kut, misschien kutter is, maakt mijn kut niet minder kut"

Poëtisch 😉

Nera schreef op 12-11-2021 om 15:44:

[..]

Het maakt het niet minder erg, maar het kan dus nóg erger. En dat valt dan tenminste alweer mee. Ik weet ook niet hoe ik dat anders uit moet leggen. Misschien ligt mijn lat ook niet zo hoog ofzo.

Het kan altijd erger.

En ik denk dat het niet zozeer met lat te maken heeft, maar met hoe verschillend je iets kunt ervaren.

Voor jou werkt het troostend, terwijl het voor anderen leidt tot het ontkennen van hun gevoelens. Omdat die wetenschap het gevoel geeft, dat ze het niet erg mogen vinden.

MoederBarberin schreef op 12-11-2021 om 15:55:

[..]

Poëtisch 😉

Dankje

MoederBarberin schreef op 12-11-2021 om 15:58:

[..]

Herkenbaar. Ben nu zelf goed ziek en als mensen vragen hoe het gaat probeer ik zoveel mogelijk positief te benaderen, bijv gewichtsverlies 'gelukkig had ik wat te missen'

Maar als een ander zegt: maar je valt er wel lekker van af, vind ik dat heel vervelend, omdat het voelt alsof ze daarmee helemaal over de rest heen kijken.

Super dubbel

Dat dubbele herken ik ook. 

Ik denk bij mij ook onbewust omdat ik niet als klager wil overkomen. "Jaja het is naar, maar ik red me wel hoor en ik blijf positief. Komt goed"

Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 14:12:

@Jillz Vond jij van je mentale problemen ook dat het veel erger kon en dus eigenlijk dat je je niet moest aanstellen?

Want dat doen ook veel mensen. Heb ik ook gedaan en daar werd het bij mij nu niet echt beter van
Bij mij was dat van "mijn ocd valt wel mee, het kan veel erger" (terwijl ik af en toe half in paniek het huis verliet daardoor) "iedereen heeft wel iets en die kunnen dit ook, dus ook moet dit ook kunnen" (waardoor ik steeds opnieuw vast liep omdat ik mijzelf overvroeg)

Doet me trouwens aan denken aan wat ik echt de grootste kut opmerking vind.
"Iedereen is wel een beetje autistisch". Zo bagataliseerde ik mijn eigen problemen dus jaren en zette ik te veel druk op mijzelf. Want als iedereen een beetje is en zij kunnen dat ook, dan moet ik dat ook kunnen... nouja niet dus.

Ja ik denk dat ik heel lang heb ontkend dat die angst mijn leven beheerste. Ik deed heel veel dingen niet en maakte mezelf wijs dat ik dat ook niet wilde. En dus was het prima zoals het was. En ik denk ook dat ik daardoor oprecht wel gelukkig was.

Pas toen het echt mijn stages in de weg ging zitten omdat ik niet durfde en ik dus niet meer mee kon komen werd het een probleem. Toen heb ik ook wel hulp gezocht. Vond mezelf wel een aansteller want ik had geen nare trauma's enzovoorts. Therapie sloeg overigens niet aan, maar dat is een ander verhaal.

Toch heeft het uiteindelijk mij juist geholpen om te denken iedereen kan dit dus ik kan dit ook. Ik realiseer me wel dat dit een gevaarlijk mechanisme kan zijn, omdat het ook kan zorgen dat je jezelf overvraagd en dus kan leiden tot een burn out. Maar in mijn geval heb ik zoals een ander besluit te stoppen met roken en nooit meer rookt, besloten om vier weken lang alleen maar dingen te doen ik niet durfde en verbleef die periode ook bewust op een plek waar ik niet durfde te zijn. Ik dacht dat ik dood zou gaan, maar dat leek me op dat punt niet eens zo'n slechte oplossing. Tegen mijn verwachting in gebeurde er naast hyperventileren niets bijzonders en na een dag of twee was het "over".

Ik denk dat het heel afhankelijk is van waar je tegen aanloopt. In mijn geval was het een irieele angst dat ik dacht dood te gaan. Bij autisme zoals jij aanhaalt helpt een overkill aan exposure natuurlijk alleen maar averechts.

Wat ik overigens ook doe uit zelf bescherming is elke drie jaar naar een goede psycholoog. Niet omdat er dan problemen zijn maar om gewoon de dingen door te spreken en te zien of ik niet zoveel heb weggebagetaliseerd om te denken dat ik gelukkig ben terwijl ik er veel meer uit zou kunnen halen. Dat is ooit zo ontstaan omdat werk dat als test had bedacht en hoewel het bedrijf daar allang mee gestopt is ben ik er mee doorgegaan. 

Wat voor mij helpt, dat kan voor een ander juist heel erg tegenwerken. Dat maakt ons mensen denk ik ook zo uniek. Wel een hele interessante discussie heeft me ook echt weer even aan het denken gezet.

Heb jij inmiddels ook een fijne weg voor jezelf gevonden om om te gaan met tegenslag? Zonder daarbij jezelf te overvragen?

Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 16:47:

@Jillz dankjewel voor je verhaal en mooi hoe jij je weg er in hebt gevonden.

Mijn ocd blijft een hardnekkig dingetje. Is door de pandemie erger geworden, want zoiets zorgt voor controle verlies en dan ga je dus op een andere manier controleren. Wat bij mij neer komt op heel vaak iets controleren, want stel dat het toch niet op orde is en er dan daardoor iets ergs gebeurd.
Ik zou net in therapie, maar toen kreeg ik long covid. Dus dat feest ging niet door. Maar omdat ik daardoor ook weinig het huis verlaat is mijn ocd handelbaar momenteel.

Beter omgaan met tegenslagen lukt verder wel. Het niet meer bagataliseren scheelt een hoop. Gewoon de emoties er laten zijn, zodat ik ze niet op krop en ze er later uit knallen. En dus zit ik af en toe in tranen door het gemis die ik heb door mijn long covid. Maar dat lucht vaak ook op en daardoor kan ik het daarna vaak weer wat makkelijker loslaten en weer wat positiever kijken.

Wat vervelend dat je daar nu zo midden in zit. Ik hoop voor je dat je snel therapie mag starten, want het is niet fijn als het je leven beheerst. Voor ons allen en nog een beetje meer voor jou hoop ik dat we covid beter onder controle krijgen zodat als je eenmaal therapie krijgt deze niet ook nog onderbroken wordt. 

Ik denk dat kunnen relativeren / accepteren juist heel krachtig kan zijn. Want dat is nl absoluut niet hetzelfde als jouw eigen of andermans gevoelens ontkennen. Het kan prima naast elkaar bestaan. 

Tja ik weet niet hoor, ik kwam eens in de avond thuis van de begrafenis van mijn man. Ik was met een paar vriendinnen... Eén vriendin begon hardgrondig te klagen dat ze nu al voor de tweede keer die winter verkouden was en dat het toch geen doen was etc. 

Ik had net anderhalf jaar mij man verpleegd, hem pijn zien hebben en zien sterven, mijn vader was overleden op de dag dat mijn man terminaal werd verklaard, er was dat jaar ook nog een goede vriendin van ons gestorven en zelf had ik een behoorlijk invaliderende chronische ziekte. 

Ik was toch lichtelijk verbijsterd over haar moet ik zeggen. Ik begrijp wel dat twee keer verkouden in een winter vervelend is en dat je leed niet naast elkaar moet leggen maar ik vond het weinig empathisch. 

Manmanman…. De dingen die mensen soms zeggen. Ik hoop altijd maar dat ze zo vreselijk ongemakkelijk zijn in de situatie dat ze niet weten wat ze moeten zeggen en dat ze maar gaan ratelen. 

Wilgenkatje- schreef op 12-11-2021 om 21:40:

[..]

Dat is wel heel raar ja. Zo iemand heeft totaal gen oog voor verhoudingen.

Nou ja dat is het punt. Het is prettig als mensen daar rekening meer houden. Ik ga niet klagen over mijn chronische ziekte tegen een vriendin die voor haar chemokuur staat bijvoorbeeld.