weg met leedmeten!
Weg met leedmeten!
Mensen zeggen nogal eens om zichzelf te troosten en verdriet te relativeren: 'Er zijn anderen die het veel slechter hebben!'. En andersom krijgen ze ook te horen van een gesprekspartner: 'oh ja, dat had ik (buurvrouw/achterneef etcetera) ook, maar veel erger.'
Het helpt niks.
Het enige wat helpt, is dat je gevoel serieus wordt genomen door de ander. Ook als hij/zij het allemaal best vindt meevallen. Je kunt nooit voelen wat een ander voelt, laat staan dat je kunt weten of het erger/minder is.
Ja, wat wil ik hiermee, geen peiling in elk geval, Een stukje troost misschien, in een op hol geslagen bestaan met verharding en polarisatie.
Dat deed ik ook altijd bij mijzelf. Het kan altijd erger, dus het valt wel mee. Deed me mentaal echt geen goed.
Inmiddels is mijn motto veranderd op dat gebied: "Dat iemands anders kut, misschien kutter is, maakt mijn kut niet minder kut" 
Sinds ik dat tegen mijzelf zeg en mijn leed er laat zijn, kan ik het beter accepteren en een plekje geven. Wat juist zorgt dat ik me juist iets beter ga voelen. Accepteren, werkt zoveel beter dan verzetten. Want dat is wat je doet als je je eigen leed ontkent.
En daardoor trek ik me er nu ook minder van aan als anderen mijn leed bagataliseren.
Wat een interessant gezichtspunt. Ik bedenk me ook altijd hoeveel erger iets dat mij overkomt ook had kunnen. Nooit beseft dat ik daarmee mijn "leed" ontken.
Overigens doe ik dat alleen bij mezelf. Niet bij anderen. Ik ben altijd iemand die zowel naar klein als naar groot leed luistert.
Het enige waar ik wel soms moeite mee heb als het leed veroorzaakt wordt door zelf geen actie te ondernemen. Als voorbeeld iemand die al vijf jaar klaagt over de klote baan zonder te proberen om een andere baan te vinden. Het eerste jaar kan ik daar begrip voor opbrengen maar daarna merk ik dat ik het onderwerp liever uit de weg ga.
Nou ik zeg dat ook tegen mijzelf maar ik vind dat gewoon terecht. Ik mag heel blij zijn dat ik op deze plek in de wereld geboren ben. En dat ik ook nog eens goed gezond ben en dat al mijn lichaamsfuncties het doen.
Er zijn natuurlijk dingen waar ik van baal en die niet lopen zoals ik het eigenlijk zou willen. Maar dan kijk ik weer naar het nieuws en zie zoveel ellende dat ik van mezelf niet mag zeuren.
Zolang ik in mijn basisbehoeften kan voorzien heb ik gewoon niets te klagen. Dat het leven leuk hoort te zijn hebben we als mensen er zelf bij verzonnen.
ik hoorde laatst iets wat hier ook mee te maken heeft.
Dat je met zeggen dat die en die het erger heeft, dat je tenminste een huis hebt, of iig kunt lopen, je daarmee de ander een escape biedt om er een positieve draai aan te geven als diegene niet om kan gaan met jouw leed.
Dan kan iemand zeggen: gelukkig maar.
ik zeg niet dat dat altijd zo is, maar ik herken het wel. Daarmee blijf je een beetje oppervlakkig ofzo.
Nera schreef op 12-11-2021 om 12:27:
Nou ik zeg dat ook tegen mijzelf maar ik vind dat gewoon terecht. Ik mag heel blij zijn dat ik op deze plek in de wereld geboren ben. En dat ik ook nog eens goed gezond ben en dat al mijn lichaamsfuncties het doen.
Er zijn natuurlijk dingen waar ik van baal en die niet lopen zoals ik het eigenlijk zou willen. Maar dan kijk ik weer naar het nieuws en zie zoveel ellende dat ik van mezelf niet mag zeuren.
Zolang ik in mijn basisbehoeften kan voorzien heb ik gewoon niets te klagen. Dat het leven leuk hoort te zijn hebben we als mensen er zelf bij verzonnen.
Maar zou je dat ook nog tegen jezelf zeggen als je long covid hebt, een ouder met kanker, je geen huis kunt krijgen of overspannen bent?
Bij gewone tegenslagen denk ik ook "ach, kan gebeuren" al mag ik me er ook dan wel even kut overvoelen van mijzelf. Maar bij de grotere dingen bagataliseer ik niet meer.
En ik zal ook nooit oordelen over hoe erg een ander iets mag vinden voor zichzelf.
Nouja okee, iemand die inderdaad 5 jaar lang klaagt over een situatie waar die iets aan kan veranderen, maar niet doet. Daar denk ik ook wel iets van. Maar bij heel veel dingen geld dat ook niet.
Ik heb er vooral een hekel aan wanneer mensen zeggen dat je ergens druk om maken (angst- en paniekstoornis, die welig tiert nu met Corona)) niks helpt. Nee, heel hard schreeuwen als iemand met een kettingzaag je arm eraf zaagt helpt ook niet.
Mooi onderwerp! Bij mij is het altijd positief moeten zijn en denken dat andere dingen erger zijn, 1 van de oorzaken van mijn burn out in het verleden.
Wij hadden als gezin veel pech qua gezondheid van beide ouders, maar in het dorp stonden wij bekend als de positieve familie die alles aan konden. Tja en dan ga je daarna op (te) jonge leeftijd in zware banen in de hulpverlening werken, waarin je altijd sterk moet zijn.....
Toen kwam de man met een hele grote hamer, blijk ik supergevoelig te zijn en nu op mijn 45e aan de slag met een coach die werkt vanuit de Zijnsorientatie, om te mogen en durven voelen wat ik voel.
Heb de laatste jaren veel heftige dingen meegemaakt en ben hier af en toe flink boos en verdrietig om, zonder dat ik denk aan alle vluchtelingen die alles moeten achterlaten ( wat ik vroeger altijd deed)
Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 12:36:
[..]
Maar zou je dat ook nog tegen jezelf zeggen als je long covid hebt, een ouder met kanker, je geen huis kunt krijgen of overspannen bent?
Bij gewone tegenslagen denk ik ook "ach, kan gebeuren" al mag ik me er ook dan wel even kut overvoelen van mijzelf. Maar bij de grotere dingen bagataliseer ik niet meer.
En ik zal ook nooit oordelen over hoe erg een ander iets mag vinden voor zichzelf.
Nouja okee, iemand die inderdaad 5 jaar lang klaagt over een situatie waar die iets aan kan veranderen, maar niet doet. Daar denk ik ook wel iets van. Maar bij heel veel dingen geld dat ook niet.
Ik heb de dingen die jij noemt niet meegemaakt dus ik weet niet waar voor mij de lijn zou liggen tussen bagetaliseren of niet. Over het algemeen heb ik het idee dat ik flink veel geluk heb gehad in het leven.
Ik heb mijn beide ouders die bovendien bij elkaar zijn. Een gezonde dochter en vriend. We hebben leuk werk en een leuk huis en geen geldzorgen. In onze omgeving zijn weinig mensen die langdurig of ernstig ziek zijn en bovendien zijn dat oudere personen.
Ik heb wel (in mijn geval) kleiner leed gehad. Een periode met mentale problemen (angststoornis) een slechte zwangerschap en Pfeiffer waardoor ik lange tijd te moe was om mee te komen. Tijdens de zwangerschap had ik dagen dat ik het echt niet zag zitten maar ook dan bleef ik kijken naar mensen die er nog slechter aan toe waren en bijvoorbeeld de zwangerschap om die reden hadden afgebroken. De mentale problemen waren lastiger daarin vond ik niet echt herkenning bij een ander. Dat heb ik lang ontkend en toen het mijn leven echt begon te beheersen heb ik in een impuls het ergste gedaan dat er binnen mijn fobie mogelijk was. Een beetje ala het programma leven met dwang al was dit nog voordat het programma bestond en deed ik het zonder begeleiding. Maar achteraf denk ik dan ik had wel een angststoornis, maar ik kon er tenminste zelf uitkomen dus het kan nog veel erger.
Uiteraard heb ik ook baal dagen en dat kan zo simpel zijn als een uitverkocht product in de supermarkt.
Morgan-Salander schreef op 12-11-2021 om 12:54:
Ik heb er vooral een hekel aan wanneer mensen zeggen dat je ergens druk om maken (angst- en paniekstoornis, die welig tiert nu met Corona)) niks helpt. Nee, heel hard schreeuwen als iemand met een kettingzaag je arm eraf zaagt helpt ook niet.
Morgan-Salander schreef op 12-11-2021 om 12:54:
Ik heb er vooral een hekel aan wanneer mensen zeggen dat je ergens druk om maken (angst- en paniekstoornis, die welig tiert nu met Corona)) niks helpt. Nee, heel hard schreeuwen als iemand met een kettingzaag je arm eraf zaagt helpt ook niet.
Oooh, dat vind ik een goeie vergelijking! Alsof je een stresskip en/of angsthaas zou zijn als je een keuze had! Ik heb ook zo de schurft aan uitspraken als: "Je moet gewoon ....", want dan denk ik: als ik dat 'gewoon' kon doen, zat ik niet in deze shit 😂
@Jillz Vond jij van je mentale problemen ook dat het veel erger kon en dus eigenlijk dat je je niet moest aanstellen?
Want dat doen ook veel mensen. Heb ik ook gedaan en daar werd het bij mij nu niet echt beter van 
Bij mij was dat van "mijn ocd valt wel mee, het kan veel erger" (terwijl ik af en toe half in paniek het huis verliet daardoor) "iedereen heeft wel iets en die kunnen dit ook, dus ook moet dit ook kunnen" (waardoor ik steeds opnieuw vast liep omdat ik mijzelf overvroeg)
Doet me trouwens aan denken aan wat ik echt de grootste kut opmerking vind.
"Iedereen is wel een beetje autistisch". Zo bagataliseerde ik mijn eigen problemen dus jaren en zette ik te veel druk op mijzelf. Want als iedereen een beetje is en zij kunnen dat ook, dan moet ik dat ook kunnen... nouja niet dus.
Ik heb ook heel erg lang gedacht dat anderen het slechter getroffen hebben. En eerlijk is eerlijk, dat is ook zo. Maar er zijn ook zeker mensen die dat over mij denken want ik heb inmiddels geen ouders meer. Vanaf jonge leeftijd depressief geweest, nu een burnout. Verder het nodige mee gemaakt in mijn jeugd. Dus nee, het bagatelliseren van mijn eigen leven doe ik niet meer inmiddels want ik weet dat ik heel veel mee gemaakt heb. Kan samen met mijn zusje lief een boek schrijven en alle monden vallen open.
Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 12:36:
[..]
Maar zou je dat ook nog tegen jezelf zeggen als je long covid hebt, een ouder met kanker, je geen huis kunt krijgen of overspannen bent?
Bij gewone tegenslagen denk ik ook "ach, kan gebeuren" al mag ik me er ook dan wel even kut overvoelen van mijzelf. Maar bij de grotere dingen bagataliseer ik niet meer.
En ik zal ook nooit oordelen over hoe erg een ander iets mag vinden voor zichzelf.
Nouja okee, iemand die inderdaad 5 jaar lang klaagt over een situatie waar die iets aan kan veranderen, maar niet doet. Daar denk ik ook wel iets van. Maar bij heel veel dingen geld dat ook niet.
Ik had ooit een ouder met kanker, inmiddels heb ik al jaren geen ouders meer.
Kijk, ik leg de grens bij basisbehoeften. Dus voedsel, kleding, een dak boven mijn hoofd, geen kou lijden, geen schulden, veilig zijn en minstens 1 persoon die om mij geeft en die mij steunt.
Dit heb ik allemaal en ook altijd gehad. Mocht ik zelf ziek worden of op straat komen te staan dan wordt het inderdaad anders. Maar alsnog vind ik dan dat ik meer pech zou hebben als ik bijvoorbeeld in een sloppenwijk in India zou wonen. Want daar zou ik waarschijnlijk nu al dood zijn.
Nera schreef op 12-11-2021 om 15:20:
[..]
Ik had ooit een ouder met kanker, inmiddels heb ik al jaren geen ouders meer.
Kijk, ik leg de grens bij basisbehoeften. Dus voedsel, kleding, een dak boven mijn hoofd, geen kou lijden, geen schulden, veilig zijn en minstens 1 persoon die om mij geeft en die mij steunt.
Dit heb ik allemaal en ook altijd gehad. Mocht ik zelf ziek worden of op straat komen te staan dan wordt het inderdaad anders. Maar alsnog vind ik dan dat ik meer pech zou hebben als ik bijvoorbeeld in een sloppenwijk in India zou wonen. Want daar zou ik waarschijnlijk nu al dood zijn.
Maar dat het erger kan, maakt het voor jou toch niet minder erg op dat moment?
Dat was wat er bij mij speelde. Wat ik meemaakte niet erg mogen vinden, want anderen hadden het erger. Dat was voor mijn mentale welzijn dus echt niet goed, want het zorgde er voor dat emoties die er wel waren er niet uit konden.
Daarom heb ik afgeleerd die vergelijking te maken. Het gaf geen troost, het maakte het juist erger.
Lollypopje schreef op 12-11-2021 om 15:24:
[..]
Maar dat het erger kan, maakt het voor jou toch niet minder erg op dat moment?
Dat was wat er bij mij speelde. Wat ik meemaakte niet erg mogen vinden, want anderen hadden het erger. Dat was voor mijn mentale welzijn dus echt niet goed, want het zorgde er voor dat emoties die er wel waren er niet uit konden.
Daarom heb ik afgeleerd die vergelijking te maken. Het gaf geen troost, het maakte het juist erger.
Het maakt het niet minder erg, maar het kan dus nóg erger. En dat valt dan tenminste alweer mee. Ik weet ook niet hoe ik dat anders uit moet leggen. Misschien ligt mijn lat ook niet zo hoog ofzo.