Onzekere partner

thanks all voor jullie reacties! 
hopelijk kan ik wat reacties en vragen in 1 post beantwoorden  

hechtingsproblemen of stijl vind ik een interessante. Tien jaar geleden na het beëindigen van een destructieve relatie ben ik in therapie gegaan en heb ik ook oa het boek, iets later, van Hanna cuppen gelezen. Ik ben er dus achtergekomen dat ik moeite heb met grenzen stellen en consequenties verbinden aan personen die over mijn grenzen gaan. Ik ben een pleaser. Wel heb ik eerst moeten onderzoeken wat werkelijk mijn grenzen waren en patronen. Plus daarbij op dat ik pas de laatste 8 jaar goed over mijn gevoel heb leren spreken. Dat ken ik niet vanuit mijn opvoeding. Ik denk niet dat ik zelf perse een hechtingsprobleem heb. Wel heb ik een paar handvaten onvoldoende meegekregen vanuit huis. Ik heb verder een fijne relatie met mijn ouders. Nu mijn moeder ziek is, is het contact met thuis heel intensief. Toen zij haar K diagnose kreeg stortte mijn wereld in. Op die dag heeft hij het uitgemaakt omdat ik de dagen ervoor wat chagerijnig was en hij al even bevestiging miste. Ik vond dit bizar laag en intens respectloos op het moment dat je juist je partner nodig hebt. Ik heb toen het contact voor 10 dagen ook genegeerd. Hij kwam uiteraard al snel met hangende pootjes terug en maakte het uit om een reactie uit te lokken en zijn ongenoegen te uitten. In februari hebben wij gesproken en is die ‘ relatie light versie’ besproken. Allebei focussen op de belangrijkste zaken in ons leven, ik wil geen drama meer over kleine dingen en we kijken het nog even aan. 
Ik ben zelf niet gewend om complimenten te krijgen van mijn ouders. Dit gebeurde wel eens. Dat uitdelen aan anderen doe ik wel, en ik meen het ook, maar ik wil het wel zeggen wanneer ik het meen en niet omdat iemand dit zo graag wil horen. Een gat dichten aan complimenten en bevestiging geven voelt niet ok. Ik zie het liefst dat hij dit zelf gaat vinden in zichzelf. 

Van mijn partner weet ik dat hij een hechtingsprobleem heeft, dit is uitgesproken door zijn psycholoog. Dit begon met een traumatische relatie met zijn vader. Hoge lat en hij werd gekleineerd. Hij heeft altijd veel bevestiging elders gezocht. Deze bodemloze put ga en kan ik ( ook geen andere vrouw) niet vervullen, de bevestiging zelf vinden in zichzelf dat lukt hem nog niet. Ik herken ook wel wat eigenschappen van Borderline. Hij kan dus op momenten labiel zijn. Ik vind dat lastig om uit te spreken. Maar dit is wel mijn ervaring. Overigens doet iemand zich altijd in het begin van een relatie beter voor. Dit deed hij ook. Na een paar maanden kwam er gedrag naar boven. Dat is zich verder gaan ontwikkelen. Eveneens hoge verwachtingen van mij. Iets waarvan ik vanaf het begin duidelijk in ben geweest. Ik dacht ook dat wij op eenzelfde lijn zaten in gesprekken. Maar dit bleek later niet zo. Ik triggerde al snel zijn trauma’s en onzekerheden. Hij doet echt zijn best en heeft al stappen gemaakt. 
De filmpjes van Lars Faber ( innerlijk kind) hebben voor inzicht gezorgd bij hem. Hij is bang dat ik vreemdga, hem verlaat, hij niet goed genoeg is, afgewezen wordt etc. Eigenlijk het kleine jongetje in hem is of wordt niet gehoord of gezien. 
Ik ben bereid om in te leveren in een relatie maar wenselijk is wel dat er toch een gezonde balans is. Ik wil niet inleveren op mijn vrienden en sociale contacten. Noch wil ik mezelf weer kwijtraken. Voor het ziektebeeld van mijn moeder heb ik af en toe een coach via mijn werk. Ik ben goed in balans en een gelukkig mens. Dat was ook haar conclusie. Graag houden zo want ik ga het nog zwaar krijgen  vorige maand zelf nog een cin3 erbovenop. 

Het wantrouwen wat ik krijg is overigens niet gebaseerd op feiten. Mocht iemand zich dit afvragen. Ik ga niet vreemd. Zeker omdat ik in het verleden zelf bedonderd ben in een relatie voelt het echt zo bizar dat ik nu als potentiële vreemdganger wordt gezien. Ik hou juist van intimiteit, maar ik voel mij veel minder tot hem aangetrokken door onze dynamiek. Waarop hij zich weer afgewezen voelt. 

Ik vind het ook geen silent treatment. Het is een grens stellen ( althans voor mij) en afstand nemen wanneer hij teveel in zijn emotie zit en ik er op geen wijze meer tussen kan komen. Ik doe dit altijd rustig en met een toelichting.

En ja ik heb eerder met hem besproken dat hij niet toe is aan een relatie en niet in staat is om een gezonde relatie aan te gaan. Daarom heb ik eerder al een stap terug gezet. 

We hebben nu ook gewoon contact via de app, hij is druk met zijn kinderen. Ik ben druk met werk. Toch neem ik ook even iets afstand om de situatie van vorige week weer even te overzien. Ik denk dat we elkaar in het weekend wel weer even zien. Mijn vriendin heeft nog niets gedeeld over hun contact. Ik vind voor haar dit vooral ook lastig wanneer er een
Loyaliteitsconflict ontstaat. Ik vind dit vermoeiend. Tegen mijn vriend heb ik eerder al tot 3 x toe aangegeven dat hij mijn vrienden niet in deze positie kan plaatsen. En niet meer mag contacten. Naast mijn vriendin heeft hij dit, los van elkaar, ook bij 2 anderen vrienden van mij gedaan. Waarvan ze blijkbaar ook los van elkaar naar hem toe zijn gegaan om met hem te praten. Omdat hij emotioneel was. Dit hoor ik dan achteraf tussen neus en lippen door via mijn vrienden. Want mijn vriend verteld dit niet aan mij. Ik ben er achtergekomen dat hij mijn vriendin recent dus heeft gebeld/WhatsApp na onze vorige ruzie omdat hij mij iets liet zien op zijn telefoon afgelopen zaterdag. Ik kon gewoon het lezen. Toen confronteerde ik hem en trok hij zijn telefoon weg en mocht ik het niet lezen. Toen moest ik het echt uit hem trekken dat hij haar had gebeld tijdens ons conflict. Ik vroeg ook waarom, wij hebben afspraken gemaakt dat je dit niet meer mocht doen. “ maar jij hebt toch ook contact met haar, dan weet ze toch eventueel van ons conflict” 😣 

ik zie het niet als silent treatment. Ik heb hem zondag laten weten dat hij wederom deze vraag moet stellen aan de psycholoog en gericht hulp nodig heeft. Waarop hij antwoordde: ik schaam mij enorm, ik moet hier ook echt iets mee en hoe ik hiermee kan dealen.