Onzekere partner

toch wel bijzonder, dat een man met zijn issues een vrouw kiest die hem zoveel triggert. Met haar onafhankelijkheid, onduidelijke signalen (relatie op lager pitje) en misschien ook wel foute redenen om bij hem te zijn (knap, goede baan).

Zijn manier van doen is verstikkend en obsessief.

Ik denk dat jullie een hele foute match zijn. 

Ik vind het lastig een mening te hebben hierover, ook omdat jij-zo lees ik in de tekst-best wat tegenstrijdige signalen geeft naar hem toe. Het zal best zijn dat hij issues heeft, maar jullie lijken geen goede match. Hij zoekt duidelijkheid en een bepaalde mate van intimiteit van jou en het lijkt erop dat juist jou onafhankelijkheid een trigger is, evenals je mannelijke vrienden. Geen waardeoordeel hierover, maar het is voor hem een triggerHet match gewoon niet wat jullie zoeken in een relatie.
Het lastige is ook, dat wij niet bij die gesprekken zijn tussen jullie op die momenten....vaak zeggen mensen dat een ander issues heeft, geloof ik helemaal, maar dan kan een reactie van een ander dit ook uitlokken.
Er zijn er wel meer die niet zo staan te springen om man vrouw vriendschappen. Niet omdat het slecht is, maar de ervaring geleerd heeft dat er toch vaak een dubbele lading is , die niet vriendschappelijk is. En dat is ook vaak zo.
Jullie staan er gewoon anders in en dat mag.

Yara85 schreef op 04-09-2023 om 08:34:

Het niet samenwonen scheelt wel. Ik ken dit gedrag in een relatie ook niet. Hij weet dat dit probleem bij hem licht en hij alleen hieraan dient te werken. Die gesprekken met een psych lopen al even ( er zit een trauma en een hechtingsprobleem) maar op momenten waar hij afwijzing ( of de angst dat ik vreemd ga of hij geen bevestiging krijg) is dan is er geen land mee te bezeilen. Hij vind het lastig dat ik onafhankelijk ben, ook mannelijke vrienden heb en hij meer op mij gericht is dan andersom. Daar zit een trigger bij hem.

Het uitmaken heb ik al eerder met hem besproken want ik vind dit echt niet fijn zo. Ik heb daarom met hem besproken dat ik onze relatie op een wat lager pitje zet en hij zichzelf op de 1e plek moet zetten. Omdat hij met zichzelf aan de slag moet en dit zijn prioriteit dient te zijn. Wanneer het gebeurt dan blijf ik kalm. Ik stel hem gerust etc. Vorige week heb ik zelfs mijn sms’jes laten lezen om hem gerust te stellen ( wat niet werkte) Maar wanneer hij doorgaat in deze bui en er zit geen geruststelling in ga ik naar mijn eigen huis. Of zoals vorige week op vakantie dan kan ik hem af. En laat ik hem even met rust. Dit benoem ik ook altijd even, dat het beter is dat hij dit zelf oplost. Dat hij mijn vrienden belt om zijn verhaal te doen daar ben ik wel boos om geworden. Hij weet dit goed en maar heeft het vorige week alsnog weer eens gedaan. Bij mijn beste vriendin. Ik denk omdat er in zijn omgeving weinig overblijft waar hij zijn ei bij kwijt kan. Omdat hij dit soort buien vaker al heeft gedeeld met zijn vrienden. Wij hebben vaak al gesprekken gevoerd waar dit gedrag vandaan komt om het te duiden en waarom hij dit zelf toelaat. En waarom hij dan bevestiging zoekt op zijn aannames bij anderen.

Is zijn hechtingsprobleem met één ouder en heeft hij zich wel kunnen hechten aan de andere ouder of is er met beide ouder geen hechting (of was er maar één ouder). Ik weet niet je er wel eens wat over gelezen hebt (en of je dat wil natuurlijk). Wordt hij rustiger op lange termijn als je hem jouw smsjes laat zien of komt er vervolgens iets nieuws?
Wat ook door me heen ging was dat zijn jullie misschien geen goede match omdat hij voelt dat hij niet belangrijk (of gehecht) aan hem bent en daarmee zijn pijnpunt voelt. Maar misschien is dat niet aan de orde.

kijk uit dat je zijn gedrag niet teveel goedpraat omdat je zelf in deze zware tijden een verandering niet denkt aan te kunnen. 
Dat hij een half jaar beter gedrag heeft vertoond en zegt dat het hem niet zo moeilijk afgaat, betekent voor mij niets als hij vervolgens zo grensoverschrijdend flipt. 
Heb jij psychologische hulp ivm burn out?

sterkte, het klinkt alsof je door een rottijd gaat. 

o en door steeds een laatste kans te geven, maak je hier een patroon van. 

Yara, doe je zelf een plezier en trek die stekker er definitief uit. Hij is eind 40 en dan nog deze issues. Jij 'helpt' hem met dingen? Huis enzo? Klinkt als een project, als een man die niet zelfstandig zijn eigen (mentale) boontjes kan doppen.
Maar meer nog: hij is een energielek dat je er nu niet bij kan hebben én hij gaat over jouw harde grenzen (contact opnemen met vriendin). Die vriendin heb je hard nodig, voor jezélf. Laat hem daar niet tussen komen.
Hak die knoop door.

BritgetJones007 schreef op 04-09-2023 om 11:10:

en nog even dit. Als je voorstelde je relatie op een lager pitje te zetten, dan heb je op dat moment wel alle onderlinge veiligheid uit je relatie gehaald. Heel onveilig moet dat voelen voor hem. Zie jij jou aandeel wel hierin?

Je kunt je als partner niet in die mate verantwoordelijk maken voor iemands gevoel van veiligheid en welzijn EN tegelijkertijd goed op je eigen grenzen en welzijn passen. Als je zover komt, dat je niet even ruimte en afstand kan nemen als de ander teveel druk op de relatie zet, omdat hij dan nog meer uitflipt en zich onveilig voelt, heb je een heel serieus probleem in de relatie. Ik vind dat je TO daar niet voor verantwoordelijk kunt maken. Dat is dan juist het probleem in die relatie, dat zij verantwoordelijk wordt gemaakt voor iets waar hij zelf niet mee overweg kan en dat dit ten koste gaat van haar vrijheid, veiligheid en welbevinden. Een grote rode vlag!

TO, lees eens wat over als naaste omgaan met borderlinegedrag. Ik beweer natuurlijk niet dat hij Borderline hééft, dat zou nergens op slaan, maar Borderline draait wel om vergelijkbare thema’s en gedrag en om het als naaste bewaken van de eigen grenzen. Daarom zou je door je daar in te verdiepen eventueel inzichten kunnen opdoen. Bijvoorbeeld:

https://libris.nl/boek?authortitle=randi-kreger-vertaalbureau-biotekst/de-borderline-gids--9789057122989

Yara85 schreef op 04-09-2023 om 11:43:

[..]

Zeker. Wel met goede bedoelingen. Maar ik begrijp ook dat dit voor hem in eerste instantie onveilig voelt. Vanuit een onzekere factor in hem. Ik heb dit toegelicht wat voor mij valt onder ‘ een laag pitje’ dat heeft er mee te maken dat mijn moeder ziek is en hij zijn focus ook moet leggen bij de mensen die dit het hardst nodig hebben in zijn leven. Zijn kinderen en met name zichzelf. Energielekken en drama’s wil ik liever niet. De ruzie van vorige week heeft mij ook oprecht verdrietig gemaakt. Waarom ruzie maken over een ons huldigde sms van iemand die ik al 25 jaar ken terwijl ik ook nog eens andere dingen aan mijn hoofd heb.

Hij heeft al veel stappen gemaakt, inmiddels betrekt hij niet alles op zichzelf. Wat voorheen wel zo was. Wellicht ongelukkig verwoord. Maar in gesprekken met hem wel goed toegelicht. Hij begrijpt het zegt hij.
Mijn prioriteit ligt bij mijn moeder en mijn eigen grenzen/gezondheid. Ik heb best wel een zwaar half jaar gehad en mentaal in balans blijven is voor mij heel belangrijk. Ik ben naar hem nog steeds een klankbord, we zijn samen een weekje weggeweest, help hem met zijn huis o.a. Tegelijkertijd kan ik ook mijn ei kwijt over het verloop van het ziektebeeld van mijn moeder. Of springt hij bij met het opvangen van mijn hondje. Daar zit wel een balans. En natuurlijk hebben wij ook gezellige & fijne dagen. Maar we zijn geen perfecte match. En ik blijf er tegenaan hikken om de relatie definitief te verbreken. Nu ook met het bellen/benaderen van mijn beste vriendin terwijl we daar een afspraak over hadden gemaakt. Ook hun whatsapp uitwisseling mocht ik niet lezen.

Het klopt dat hij het lastig vind dat ik een aantal mannelijke vrienden heb en sociaal ben. En emotioneel verder ben. Maar inmiddels zijn een aantal van mijn vrienden ook zijn vrienden geworden. Hij kent mijn mannelijke vrienden. Maar kent dit niet uit zijn vorige relaties. Schijnbaar is alles bij mij nieuw voor hem. Zegt hij.

Omdat ik al eens een burn out heb gehad. Het lage pitje zetten van een relatie was ook om mijzelf in bescherming te nemen en het even met de dag/week/maand/in het nu te bekijken zonder hoge verwachtingen. Eigenlijk was dit besluit in februari jl als laatste hoop/kans bedoelt. Ik ben nu ook niet eerlijk naar mezelf toe.

Nou. Trek die pleister er maar in één keer af, zou ik zeggen als ik dit lees. Je bent er al klaar mee en langzaam afstand nemen heeft niet geholpen. De voordelen wegen niet op tegen de nadelen. Het “hij kan ook heel leuk zijn” heb ik net iets te vaak gehoord over dit soort partners. 

Als hij hechtingsproblemen heeft dat is de kans groot dat jij ook een bepaalde mate een onveilig hechtingsstijl hebt. Mensen zoeken onbewust naar partners met dezelfde hechtingsstijl. Hij heeft verlatingsangst en dan zal jij waarschijnlijk meer aan de kant van bindingsangst zitten. Herken je dat?  Twee tegenpolen van dezelfde medaille. 
Jullie triggeren elkaar waarschijnlijk in je eigen angsten. Een moeilijk patroon om te doorbreken. 

Na alles gelezen te hebben denk ik dat het verstandig is om de knoop door te hakken: dus blijven en aan relatie werken of verbreken. Want door nu een 'wel/niet' relatie te hebben, daar worden ook emotioneel stabiele mensen al onstabiel van, omdat de veiligheid weg is uit een relatie. 

Ook geeft hij duidelijk aan dat het hebben van mannelijke vrienden die zijn partner heeft als 'nieuw' te ervaren en ook als onveilig wb zijn relatie.
Dat komt vaker voor dat mensen dit niet als heel prettig ervaren (lees bijv het topic: mijn man is met zijn beste vriendin op vakantie, topic).

Jullie triggeren elkaar toch op een zowel bewust en onbewuste manier. Ik heb het idee dat het niet alleen zijn issues zijn.

Verder moet het 'op een laag pitje' als onveilig voelen en 'niet weten waar je aan toe bent'. Dat, in combinatie dat deze man vader is van kinderen en daar ook verantwoordelijk voor is, lijkt mij deze situatie totaal niet wenselijk.
Aan het lijntje houden komt in mij op...

Sterkte wb de gezondheid van je moeder en van jezelf.

BritgetJones007 schreef op 04-09-2023 om 14:22:

Verder moet het 'op een laag pitje' als onveilig voelen en 'niet weten waar je aan toe bent'. Dat, in combinatie dat deze man vader is van kinderen en daar ook verantwoordelijk voor is, lijkt mij deze situatie totaal niet wenselijk.
Aan het lijntje houden komt in mij op...

Opnieuw wordt hier TO verantwoordelijk gesteld voor het destructieve gedrag van haar vriend. Hij gaat niet goed om met volkomen normale verwachtingen. Hij gaat niet goed om met de grenzen die TO stelt naar aanleiding van zijn intense, grensoverschrijdende gedrag. Hij kan misschien zijn verantwoordelijkheid voor zijn kinderen niet dragen als hij zo uit balans raakt en zich zo onveilig voelt. En dan suggereer jij dat TO hem aan het lijntje houdt?

Die man is geen zielige puppy. Hij is in de veertig en staat zelf aan de lat voor wat hij wel en niet aankan. Als hij de volkomen normale grenzen en verwachtingen van TO in zijn huidige gemoedstoestand en met zijn problematiek niet kan bolwerken, kan hij ook zelf een grens trekken en de knoop doorhakken. Ook dat is niet Yara’s verantwoordelijkheid! Yara gaat nu over haar eigen gezonde grenzen. Zijn grenzen zijn namelijk duidelijk niet gezond en daar is zelfs geen discussie over, gezien de therapie waarin hij zit.