Man weet het niet meer
Nadat ik meer dan twee jaar geleden uitviel omdat het zowel op werk als prive niet meer ging heb ik intensieve therapie gevolgd. Was zwaar overspannen maar kampte ook met veel dingen/gevoelens uit jeugd. Hiervoor heb ik schematherapie gevolgd. Zowel groepsverband als individueel. Inclusief emdr-behandelingen. Ik heb daarna nig 3 maanden een 2 daags revalidatietraject gevolgd en nu even niks meer.
Nu het langzaam juist wat beter gaat (ik ben er nog niet helemaal maar veel meer rust) heeft mijn man, die mij altijd door dik en dun heeft gesteund uitgesproken dat hij niet meer weet of hij zo verder met me wil. De liefde is er nog wel, dat is het niet geeft hij aan. Maar het is zo moeilijk en zwaar voor hem geweest dat hij nu ineens zich afvraagt of hij oud met me wil worden. Ik heb ups gehad maar ook vele diepe dalen. Veel boosheid wat ik op hem afreageerde (omdat hij mijn veilige haven was en is). Dus ik snap hem wel. Hij zegt dat ik echt wel veranderd ben. Milder. Maar mijn buien heb ik soms nog wel. Al is het in veel mindere mate. Maar dit is natuurlijk geen excuus.
Hij wil ook gezien worden. En dat is er bij ingeschoten afgelopen jaren! Eigenlijk altijd. Het draaide altijd om mij.
Ik ben me doodgeschrokken. Wil hem echt niet kwijt en besef me dat ik echt tekortgeschoten heb. Ik hou echt zoveel van hem! Ik
Besef me dat ik nu keihard aan onze relatie moet werken. Ook voor onze dochter. Hij wil het wel een kans nog geven zegt hij. En hoop zo dat dit werkt.
Zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben?
En hebben jullie tips voor me? We zijn nu wel met elkaar in gesprek. Ik heb dit aangevoeld, ook een poos terug aan hem gevraagd. Maar hij zei dat er niks was. En ik dacht daarom dat ik het in mijn hoofd haalde. Ik ben blij dat het bij hem eruit is. Maar het maakt me ook mega onzeker.
Waterfles schreef op 20-03-2025 om 22:17:
[..]
Dat kan hij nu niet. Haar man is uitgeblust van de stormen die hij op zich af heeft gekregen. Hij heeft goede intenties, dat kan hij geven en daar moet mee gewerkt worden.TO kan goed in haar eigen leven investeren/ energie stoppen.
Daar komt hernieuwde levensenergie voor terug wat goed zal uitwerken in de relatie tussen TO en haar partner.
En open communicatie tussen hun is wel erg goed.
Wat zeg je dat mooi waterfles. Daarmee ga ik echt aan de slag. Dankjewel.
Jane1403 schreef op 21-03-2025 om 11:18:
[..]
Wat zeg je dat mooi waterfles. Daarmee ga ik echt aan de slag. Dankjewel.
Fijn dat het resoneert Jane
Jane1403 schreef op 19-03-2025 om 20:26:
Het draait zeker niet alleen om mij. We zijn heel transparant in onze gevoelens. Ik hoor hem in al zijn eerlijkheid . En hij luistert naar mij maar geeft ook zijn grens aan als het hem teveel is. En ja ik voel me niet stabiel nu. Ben behoorlijk uit het veld geslagen, maar herpak me Uiteindelijk weer. Ik kan me wel stoer doen en me inhouden. Maar dan komt het er uiteindelijk ongefilterd uit. We zijn goed met elkaar in gesprek en het gevoel van beide kanten mag er zijn.
Ik denk zelf dat het veel beter kan worden, in de relatie. Maar daar zijn er twee voor nodig. En hoe het ook gaat, welke keus er straks ook gemaakt wordt, we doen dit zorgvuldig en er worden zeker geen overhaaste beslissingen genomen.
Het kan zijn dat het klopt dat het om jullie beide draait. Maar ik vind dat dat op basis van bovenstaande niet te concluderen valt.
De vraag die ik jezelf zou stellen "van wie is de behoefte om hier zoveel over te praten". Want als jouw man dit gewoon wilde zeggen en daarna niet te veel aandacht aan besteden en jij vraagt elke dag hoe en wat dan draait het daarmee om jou.
Als jullie beide de behoefte hebben om erover te praten is dat natuurlijk prima.
Wat ik in elk geval tussen ze regels door begrijp is dat je man vooral lijkt te missen dat hij zich gewaardeerd voelt als man zijnde binnen de relatie. Niet gewaardeerd als mantelzorger of steun pilaar. Hij wil gewoon voelen dat er liefde is. Dat er een vonk kan overslaan als jullie leuke dingen doen. En ik begrijp heel goed dat je daar niet zo makkelijk voor zorgt als je zelf niet goed in je vel zit. Maar het is wel een verlangen van je man. Daarover praten geeft uiteraard begrip en heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat hij het zolang heeft volgehouden. Maar het laat het gemis van je man aan zich geliefd voelen niet verdwijnen. Dat is een behoefte die hij gewoon heeft.
partner is ook van plan een afspraak voor zich zelf te maken bij de poh. Hij vindt het fijn dat het nu zo tussen ons gaat nu maar ergens is ook nog dat gevoel. Dat gevoel van afwijzing al die jaren. Dat ik hem niet gezien heb. Zou het zo graag goed willen maken. Kom ik het maar weg toveren. Maar ja daar is ook geen quick fix voor. Hopelijk slijt dat of kan hij dat een plek geven.
Ik ben wel Iemand die meer uit zichzelf praat dan hij dat doet. Gisteren vroeg ik aan partner: hoe wil jij dan dat ik voor je ben. En hij gaf aan: ik zie graag dat je blij bent. Dat ben ik jarenlang niet geweest. Met mezelf dan. Met hem altijd maar dat heb ik niet genoeg laten merken door alle spanning in mij. Die spanning is minder, ook mede door medicatie afgelopen jaar. Maar goed ik wil hem dus ook blij maken, ik wil dat hij zich fijn in onze relatie voelt. En dat we straks weer verbinding kunnen voelen. En dat hij ook alles kan verwerken en dat het gevoel wat hij geeft bij hem slijt. Verder is het zien hoe het tussen ons loopt.