Man weet het niet meer
Nadat ik meer dan twee jaar geleden uitviel omdat het zowel op werk als prive niet meer ging heb ik intensieve therapie gevolgd. Was zwaar overspannen maar kampte ook met veel dingen/gevoelens uit jeugd. Hiervoor heb ik schematherapie gevolgd. Zowel groepsverband als individueel. Inclusief emdr-behandelingen. Ik heb daarna nig 3 maanden een 2 daags revalidatietraject gevolgd en nu even niks meer.
Nu het langzaam juist wat beter gaat (ik ben er nog niet helemaal maar veel meer rust) heeft mijn man, die mij altijd door dik en dun heeft gesteund uitgesproken dat hij niet meer weet of hij zo verder met me wil. De liefde is er nog wel, dat is het niet geeft hij aan. Maar het is zo moeilijk en zwaar voor hem geweest dat hij nu ineens zich afvraagt of hij oud met me wil worden. Ik heb ups gehad maar ook vele diepe dalen. Veel boosheid wat ik op hem afreageerde (omdat hij mijn veilige haven was en is). Dus ik snap hem wel. Hij zegt dat ik echt wel veranderd ben. Milder. Maar mijn buien heb ik soms nog wel. Al is het in veel mindere mate. Maar dit is natuurlijk geen excuus.
Hij wil ook gezien worden. En dat is er bij ingeschoten afgelopen jaren! Eigenlijk altijd. Het draaide altijd om mij.
Ik ben me doodgeschrokken. Wil hem echt niet kwijt en besef me dat ik echt tekortgeschoten heb. Ik hou echt zoveel van hem! Ik
Besef me dat ik nu keihard aan onze relatie moet werken. Ook voor onze dochter. Hij wil het wel een kans nog geven zegt hij. En hoop zo dat dit werkt.
Zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben?
En hebben jullie tips voor me? We zijn nu wel met elkaar in gesprek. Ik heb dit aangevoeld, ook een poos terug aan hem gevraagd. Maar hij zei dat er niks was. En ik dacht daarom dat ik het in mijn hoofd haalde. Ik ben blij dat het bij hem eruit is. Maar het maakt me ook mega onzeker.
kunnen jullie samen geen gesprekken krijgen bij de ggz
Wat een nare situatie. Ik begrijp beide kanten wel.
Ik denk dat als je hem wil behouden, het belangrijk is niet je nu als een sloof of deurmat op te stellen, in de hoop te compenseren voor alle keren dat aandacht voor hem erbij inschoot. Jullie dynamiek wordt er niet leuker van, en jij wordt er niet aantrekkelijker van voor hem, als je nu bij alles zegt "wat jij wil schat, zeg jij het maar". Ik denk (hier spreekt wat ervaring) dat het leuker wordt als je erin slaagt wat vrolijker te zijn, wat luchtiger, wat grapjes te maken, meer een vrouw waarvan hij het leuk vindt om erbij in de buurt te zijn. In plaats van een vrouw voor wie hij moet zorgen.
Zonder jezelf geweld aan te doen natuurlijk he. Ik pleit er niet voor om al je problemen maar te negeren en jezelf te forceren tot iets wat je niet kan. Alleen dat áls je het leuker wil maken tussen jullie twee, dat het meer helpt om een leuke vrouw te zijn dan een ondergeschikte.
Ben je bij een GGZ-instelling in behandeling geweest? En ben je daar nog steeds? Vaak zijn er speciale hulpprogramma's of praatgroepen voor partners of andere familieleden. Misschien is dat iets om samen naar te kijken?
Ginevra schreef op 27-02-2025 om 09:45:
Wat een nare situatie. Ik begrijp beide kanten wel.
Ik denk dat als je hem wil behouden, het belangrijk is niet je nu als een sloof of deurmat op te stellen, in de hoop te compenseren voor alle keren dat aandacht voor hem erbij inschoot. Jullie dynamiek wordt er niet leuker van, en jij wordt er niet aantrekkelijker van voor hem, als je nu bij alles zegt "wat jij wil schat, zeg jij het maar". Ik denk (hier spreekt wat ervaring) dat het leuker wordt als je erin slaagt wat vrolijker te zijn, wat luchtiger, wat grapjes te maken, meer een vrouw waarvan hij het leuk vindt om erbij in de buurt te zijn. In plaats van een vrouw voor wie hij moet zorgen.
Zonder jezelf geweld aan te doen natuurlijk he. Ik pleit er niet voor om al je problemen maar te negeren en jezelf te forceren tot iets wat je niet kan. Alleen dat áls je het leuker wil maken tussen jullie twee, dat het meer helpt om een leuke vrouw te zijn dan een ondergeschikte.
Dankjewel voor je reactie. Ik kan mezelf inderdaad niet veranderen tot iemand die ik niet ben. Dat wil ik ook niet. Maar besef me wel dat ik de laatste jaren geen oog voor zijn gevoelens heb gehad. Omdat ik zo met mezelf bezig was. En dat heb ik in die tijd wel vaker aangegeven. Voelde me toen ook schuldig dat het altijd om mij ging. Maar hij gaf altijd aan: jij kunt er ook niks aan doen. Het is zoals het is. Ik kan nu het beter gaat misschien wel meer naar hem luisteren, ook kijken want hij nodig heeft. Hij is voorzichtig met mij, want vroeger wist hij nooit hoe ik zou reageren (vaak boos). Hij is zich dus gaan aanpassen aan mijn buien.
Maar goed, ik wil ook een leuker leven hebben. Met hem en ons kind. Ik wil niet meer boos zijn zoals vroeger. Ik wil leuke dingen doen, straks weer een leuke baan hebben. Elkaar blij maken. Want vind hem na bijna 20 Jaar nog steeds leuk en lief en soms ook irritant!
Schommelstoel schreef op 27-02-2025 om 09:48:
Ben je bij een GGZ-instelling in behandeling geweest? En ben je daar nog steeds? Vaak zijn er speciale hulpprogramma's of praatgroepen voor partners of andere familieleden. Misschien is dat iets om samen naar te kijken?
Mijn traject is afgerond. Mijn partner is meegeweest bij sommige gesprekken. Maar uiteindelijk ging dat wel over mij. Ook bij een systeemtherapeut geweest. Over hoe we het gezamenlijk voor onze dochter aanpakten. Die ook last van mijn mentale toestand heeft gehad.
Laatste keer was in december een toen partner meeging. Toen werd er geadviseerd dat ik het goed zou zijn dat ik patronen nu zelf ga proberen door te breken met alle handvatten en inzichten van vorig afgelopen 2 jaar. Er was/is vertrouwen dat dit gaat lukken. Daarom is het afgerond.
Is relatietherapie een optie?
Due-scimmie schreef op 27-02-2025 om 14:19:
Is relatietherapie een optie?
Ja als we daar hulp bij nodig hebben is dat zeker een optie.
We hebben al eerder gesprekken gehad vorig jaar maar dat was rondom ons kind die last had van mijn mentale situatie. Bij partner komt nu alles eruit lijkt het. Die heeft ook een bepaalde coping rondom mij ontwikkeld. Heeft zich aan de situatie aangepast voor mij. Dat zullen we echt moeten doorbreken.
ik snap dat je eerste reactie is nu keihard aan de relatie te werken. Maar ik denk dat jullie beide beseffen dat daarmee opeens weer volle bak aan de slag gaan funest kan zijn voor jezelf. En ook vreselijk geforceerd gaat voelen.
Begin misschien met hem dagelijks vragen hoe zijn dag was.
En regel bijvoorbeeld een weekendje met zijn tweeën, als dat niet te veel stress oplevert. Ik ken jullie niet, dus weet niet wat hij van jouw nodig heeft, maar bouw het rustig terug op. En wanneer je dat zelf ook niet weet, vraag het hem. Wat heeft hij de afgelopen het meest gemist van jouw?
Zeespiegel schreef op 27-02-2025 om 15:16:
ik snap dat je eerste reactie is nu keihard aan de relatie te werken. Maar ik denk dat jullie beide beseffen dat daarmee opeens weer volle bak aan de slag gaan funest kan zijn voor jezelf. En ook vreselijk geforceerd gaat voelen.
Begin misschien met hem dagelijks vragen hoe zijn dag was.
En regel bijvoorbeeld een weekendje met zijn tweeën, als dat niet te veel stress oplevert. Ik ken jullie niet, dus weet niet wat hij van jouw nodig heeft, maar bouw het rustig terug op. En wanneer je dat zelf ook niet weet, vraag het hem. Wat heeft hij de afgelopen het meest gemist van
Goede tip. Ik wil niet als een wanhopig iemand overkomen en me gaan uitsloven tot iemand wie ik niet ben. Maar het is voor mij wel tijd om hem te gaan zien, er voor hem zijn. Want in al die tijd was er geen ruimte voor zijn emoties Ik zat nog steeds in die “kom niet te dicht bij modus “ en heb hem heel vaak afgewezen omdat ik zo gespannen was en geen aanraking kon verdragen. Geen Knuffel kon dan. Laat staan intiem. Dat ging langzamerhand beter maar ik had nog steeds mijn buien.
We zijn nu wel goed in gesprek.
Je zegt dat je je op hem afreageert omdat hij veilig voor je voelt maar is dat ook echt zo? Zit er geen irritatie onder? Als jullie zouden gaan latten zou dat niet rustiger voor jullie allebei zijn? Misschien dat je dan minder last hebt van boze buien? Hebben jullie het daar wel eens over gehad over latten?
Bolmieke schreef op 27-02-2025 om 18:12:
Je zegt dat je je op hem afreageert omdat hij veilig voor je voelt maar is dat ook echt zo? Zit er geen irritatie onder? Als jullie zouden gaan latten zou dat niet rustiger voor jullie allebei zijn? Misschien dat je dan minder last hebt van boze buien? Hebben jullie het daar wel eens over gehad over latten?
Ik weet waar mijn boze buien vandaan komen. Emoties van vroeger wat ik altijd binnen gehouden heb. Die boze buien zijn er niet meer in die mate omdat ik in situaties besef dat mijn boosheid niet door hem komt, maar meer dat ik me niet gezien en gehoord voel en soms nog het gevoel dat ik er niet toe doe. En veel op mezelf betrek en hetgeen wat iemand tegen me zegt vaak heel heftig bij me binnenkomt. In werksituatie waar ik me altijd ingehouden heb (nu geen werk meer) maar thuis alles eruit kwam.
Als ik zo’n bui aan voel komem kan ik beter schakelen nu. Partner geeft ook aan dat hij me in positieve zin veranderd vindt. Maar die jaren dat het niet goed met mij ging, hij veel te voortduren ook had, veel van mezelf moest overnemen , voor me gezorgd heeft komt er nu denk ik uit. Hij heeft twijfels over de toekomst. En dat vind ik niet gek.
En het valt niet onder gewone irritatie. Die is er ook wel af en toe maar dat is denk ik bij iedereen die lang bij elkaar zijn.
Latten nog nooit over nagedacht. Dat is voor nu nog niet aan de orde.
Bolmieke schreef op 27-02-2025 om 18:12:
Je zegt dat je je op hem afreageert omdat hij veilig voor je voelt maar is dat ook echt zo? Zit er geen irritatie onder? Als jullie zouden gaan latten zou dat niet rustiger voor jullie allebei zijn? Misschien dat je dan minder last hebt van boze buien? Hebben jullie het daar wel eens over gehad over latten?
En ja hij is echt heel veilig voor me. Mijn thuishaven. Hij is de enige die ik vertrouw en er onvoorwaardelijk met alle liefde voor me is geweest. Maar hij heeft zich ook voor mezelf weggecijferd. Onbewust.
Ik zou hem nu de ruimte geven. Wat heeft hij nu nodig??
Ik heb de rest niet gelezen, maar....
mijn man heeft een chronische milde depressie. Dat is voor mij niet altijd leuk, heel vaak is het zelfs helemaal niet leuk.
We zijn de afgelopen jaren een aantal keer bij een relatietherapeut geweest (2 keer een periode). En dat heeft mij heel erg geholpen. Ik heb wat patronen in hoe ik met hem om ging los gelaten ik heb de periodes waarin het echt slecht met hem ging (hij heeft ook moeilijkere periodes gehad) achter me kunnen laten en er is weer meer tijd en ruimte voor de liefde tussen ons twee.
We zijn er nog niet, want behalve zijn ziekte hebben we twee kinderen die wat extra aandacht behoeven, ben ik een tijdje werkloos geweest, hebben we ons huis verbouwd en ben ik nu ziek uitgevallen, maar we hebben echt een stap gemaakt en als ik weer beter ben gaan we gewoon nog een keer terug naar de relatietherapeut en gaan we onze relatie weer verder uitdiepen.
Ik hou heel veel van mijn man, het is gewoon niet altijd makkelijk en het is de moeite waard daarvoor te werken.
Misschien haal ik dit nog wel weer weg trouwens, dus gelieve niet te quoten.
Jane1403 schreef op 27-02-2025 om 19:52:
[..]
En ja hij is echt heel veilig voor me. Mijn thuishaven. Hij is de enige die ik vertrouw en er onvoorwaardelijk met alle liefde voor me is geweest. Maar hij heeft zich ook voor mezelf weggecijferd. Onbewust.
Dat gebeurt vaak, dat mensen zich afreageren op degene waarbij ze zich het meest vertrouwd voelen (ik ken de andere kant).
Verder weet ik niet hoe je dit op zou moeten lossen, relatietherapie klinkt goed, en wat iemand postte, kleine stapjes zoals vragen hoe zijn dag was” (en dan ook echt luisteren).
Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen: ik snap hoe moeilijk dit is voor je, en ik wens je veel sterkte en bij deze even een virtuele knuffel 🌸