Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 16:55:
[..]
Er verandert niet automatisch iets. Het is alleen meer: ben je geholpen met een diagnose?"
Toen ik na jaren geploeter met mijn hoofd tegen de muur knalde had ik toch écht een diagnose op papier nodig vooraleer ik ook maar iets van fatsoenlijke hulp kreeg.
Ik wist al jaren van mijn ASS, maar die stond nergens op papier. Omdat op mijn 14de de wachtlijsten 2 jaar en langer waren "en de boel toch redelijk liep".
Ik ben dus toch écht wel geholpen met mijn diagnose.
Wel bij een privé-organisatie, want anders was ik alsnog 2 jaar aan 't wachten geweest.
Poezie schreef op 12-12-2022 om 16:48:
Ik heb geen diagnose, ben wel sinds mijn kinderen 2 en 5 waren alleenstaande moeder geweest. "De maatschappij" vond overal wat van, dat gaf mij veel druk. Mijn hele leven lang ben ik al heel snel moe en kan slecht tegen drukte als er van mij wordt verwacht dat ik sociaal ga doen. (Naar festivals gaan is geen probleem, dan wordt er niets van mij verwacht.)
Sporten heb ik ook geprobeerd, dat ging een tijdje goed maar daarvan werd ik op den duur ook lichamelijk oververmoeid en ziek.
Dus dat verhaal over het oprekken van spieren gaat bij mij niet op. Die spier raakt enkel oververmoeid.
Ik vind het wel heel jammer dat degenen die het niet zo makkelijk aankunnen in dit topic worden bestempeld als slappelingen die maar gewoon door moeten zetten. Dat doorzetten heb ik, en waarschijnlijk met mij een heleboel anderen al lang en breed gedaan met alle gevolgen van dien.
Gelukkig oordeelt de minderheid zo, hier.
Marty1984 schreef op 12-12-2022 om 17:00:
[..]
Toen ik na jaren geploeter met mijn hoofd tegen de muur knalde had ik toch écht een diagnose op papier nodig vooraleer ik ook maar iets van fatsoenlijke hulp kreeg.
Ik wist al jaren van mijn ASS, maar die stond nergens op papier. Omdat op mijn 14de de wachtlijsten 2 jaar en langer waren "en de boel toch redelijk liep".
Ik ben dus toch écht wel geholpen met mijn diagnose.
Wel bij een privé-organisatie, want anders was ik alsnog 2 jaar aan 't wachten geweest.
En als ik vragen mag: waarmee ben je nu dan geholpen?
Want ik ben na 20 jaar psychiatrie zieker dan daarvóór. (Dat is nu dus ook erkend en vastgesteld).
Het Expertisecentrum Euthanasie heeft deze diagnostiek verzocht, en daarbij gezegd dat er voor mij - qua klachtenbeeld dan - niet iets verandert. Die dooddoener (pun intended) hoor ik ook wel in mijn omgeving. En wat het nog erger maakt zijn opmerkingen als: "Iedereen is wel licht autistisch."
Vooralsnog is het voor mijzelf eerder herkenning en dat ik nu begrijp waarom ik sommige dingen niet kan, zonder tegenwoordig maar door te gaan.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 16:50:
oh en ik was 100% afgekeurd en functioneer prima. Laat je maar van alles wijsmaken door een ander te laten bepalen wat jij bent en tot wat je in staat bent
Heel fijn dat je zelf vindt dat je prima functioneert maar als je zo doorgaat zit je straks in je 4e burn-out.
Vindt je dat eerlijk tav de mensen die daar hinder/schade van ondervinden? Je werkgever mag je niet ontslaan als je ziek bent en heeft wellicht te weinig middelen om een vervanger in te huren dus de werkdruk komt bij je collega's te liggen.
Je gaat dan zorg consumeren die wij met zijn allen betalen en dat was niet nodig geweest als jij tijdig op de rem had getrapt.
Ook binnen je familie/ vriendenkring ga je mensen belasten met jouw klachten. Je vertelt je verhaal dat zij moeten aanhoren, je zegt af voor mantelzorgtaken, je zult er eens niet zijn bij een belangrijk feestje en ga zo maar door.
Dat alles moet kunnen als je het maar genoeg wilt is zo toch helemaal niet houdbaar?
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 16:59:
[..]
Wederom een invulling. Wie zegt dat iemand zich dingen laat wijsmaken door anderen?
Als jij inmiddels drie burn-outs hebt gehad en tegenwoordig doorlopend moe bent maar maar door gaat, hebben wij een andere kijk op "prima functioneren."
Je moet er wat voor over hebben als je wat wilt hebben. Ik ben chronische moe, zelfs wanneer ik rustig aan doe, dus niks te maken daarmee
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 17:08:
[..]
Je moet er wat voor over hebben als je wat wilt hebben. Ik ben chronische moe, zelfs wanneer ik rustig aan doe, dus niks te maken daarmee
Ja, je moet wat voor je vierde burn-out over hebben, inderdaad.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 12-12-2022 om 17:08:
[..]
Heel fijn dat je zelf vindt dat je prima functioneert maar als je zo doorgaat zit je straks in je 4e burn-out.
Vindt je dat eerlijk tav de mensen die daar hinder/schade van ondervinden? Je werkgever mag je niet ontslaan als je ziek bent en heeft wellicht te weinig middelen om een vervanger in te huren dus de werkdruk komt bij je collega's te liggen.
Je gaat dan zorg consumeren die wij met zijn allen betalen en dat was niet nodig geweest als jij tijdig op de rem had getrapt.
Ook binnen je familie/ vriendenkring ga je mensen belasten met jouw klachten. Je vertelt je verhaal dat zij moeten aanhoren, je zegt af voor mantelzorgtaken, je zult er eens niet zijn bij een belangrijk feestje en ga zo maar door.
Dat alles moet kunnen als je het maar genoeg wilt is zo toch helemaal niet houdbaar?
Ik werk als zzper dus als ik ziek ben heb ik pech schat. Ik belast precies niemand want zelf als ik erdoorheen zit vraag ik niks van iemand.
Overal zitten uitzonderingen van situaties dus wat je zegt is waar en ontken ik toch helemaal niet
We zijn tenslotte mensen en de lat hoog leggen wil niet zeggen dat je de top bereikt zonder slag of stoten maar je komt iig wel verder dan je had gedacht
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 17:07:
[..]
En als ik vragen mag: waarmee ben je nu dan geholpen?
Want ik ben na 20 jaar psychiatrie zieker dan daarvóór. (Dat is nu dus ook erkend en vastgesteld).
Het Expertisecentrum Eurhanasie heeft deze diagnostiek verzocht, en daarbij gezegd dat er voor mij - qua klachtenbeeld dan - niet iets verandert. Die dooddoener (pun intended) hoor ik ook wel in mijn omgeving. En wat het nog erger maakt zijn opmerkingen als: "Iedereen is wel licht autistisch."
Vooralsnog is het voor mijzelf eerder herkenning en dat ik nu begrijp waarom ik sommige dingen niet kan, zonder tegenwoordig maar door te gaan.
Ik ben met mijn diagnose hier in België officieel erkend als persoon met handicap.
Mijn ziekte-verzekering kon eindelijk niet meer ontkennen dat mijn ASS er was. En dat een deel van de problemen waardoor ik thuis zat daaraan lagen.
Ik had eindelijk ook recht op hulp bij 't zoeken van een nieuwe job. De organisatie die mij moest begeleiden deed niets zonder officieel papiertje.
Ik kreeg ineens zelfs recht - gewoon omdat ik in één of andere nationale database sta - op allerlei financiële voordelen waar ik nooit van gehoord had 
.
Mijn baas - na 3.5 jaar thuis vond ik eindelijk deeltijds geschikt werk in een organisatie die mij wou aannemen - krijgt elk kwartaal een ondersteuningspremie omdat hij iemand met handicap werk geeft. Elke 3 à 5 jaar moet gewoon eens bevestigd worden door een controle-gesprek dat ik nog altijd even autistisch ben.
Ikzelf wist al jaren dat ik autisme heb. Maar om hulp te krijgen in dit land moet dat dus ook op een officieel papiertje staan.
Bedankt voor de reactie, Marty.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 17:12:
[..]
Ik werk als zzper dus als ik ziek ben heb ik pech schat. Ik belast precies niemand want zelf als ik erdoorheen zit vraag ik niks van iemand.
Overal zitten uitzonderingen van situaties dus wat je zegt is waar en ontken ik toch helemaal nietWe zijn tenslotte mensen en de lat hoog leggen wil niet zeggen dat je de top bereikt zonder slag of stoten maar je komt iig wel verder dan je had gedacht
Een burn-out gaat wat verder dan "er doorheen zitten." Met een burn-out kun je maanden niet werken en anderszins functioneren. Dus of jouw definitie van burn-out is anders dan wat ermee bedoeld wordt, of je kunt maandenlang teren op spaargeld en de diensten van schoonmakers en boodschappendiensten, zonder ook maar een arts te zien.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:41:
[..]
Ik vind werken wel heel leuk. Nog steeds heb ik tijd voor familie. Maar goed ik ben nog jong, kinderloos en geen partner dus dat scheelt een hoop. Als je kinderen hebt lijkt het wel vaak kiezen voor werk of kinderen een onmogelijke opgave waarbij je het een moet verwaarlozen om het ander voor elkaar te krijgen. Dat punt geef ik je zeker gelijk in.
Ik denk dat dit wel meespeelt, je leeftijd en ervaring. Gedeeltelijk ben ik het wel me je eens dat een diagnose je niet altijd verder helpt. En dat het er soms voor zorgt dat je denkt dat je minder kan dan je eigenlijk kan. Maar er zijn zo veel mensen die zich niet laten belemmeren door een diagnose maar waarbij de ziekte/aandoening wel echt een belemmering is. Soms is het ook gewoon acceptatie en aanpassen van je leven en verwachtingen.
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 17:20:
[..]
Een burn-out gaat wat verder dan "er doorheen zitten." Met een burn-out kun je maanden niet werken en anderszins functioneren. Dus of jouw definitie van burn-out is anders dan wat ermee bedoeld wordt, of je kunt maandenlang teren op spaargeld en de diensten van schoonmakers en boodschappendiensten, zonder ook maar een arts te zien.
Ik weet onderhand wel definitie van een burnout, als je het al voelt aankomen een pauze van rust inlassen scheelt een hoop. Ik zeg ook niet dat je dan door moet gaan. Als je dan ondanks dat aanvoelen doorgaat ga je indd de fout in.
Madamecannibale schreef op 12-12-2022 om 17:21:
[..]
Ik denk dat dit wel meespeelt, je leeftijd en ervaring. Gedeeltelijk ben ik het wel me je eens dat een diagnose je niet altijd verder helpt. En dat het er soms voor zorgt dat je denkt dat je minder kan dan je eigenlijk kan. Maar er zijn zo veel mensen die zich niet laten belemmeren door een diagnose maar waarbij de ziekte/aandoening wel echt een belemmering is. Soms is het ook gewoon acceptatie en aanpassen van je leven en verwachtingen.
Ik heb een paar keer proberen door te gaan.
Resultaat: 2 keer tegen de grond met een epilepsie-aanval live op de werkvloer. 2 keer in een tijdelijke job.
Niet echt bevorderlijk voor contract-verlenging kan ik je vertellen .
En na de 2de keer - en nog wat aanvallen thuis - bond mijn specialist mij toch écht zo'n beetje vast aan een stoel thuis.
(In combi met ASS, angstaanvallen en nog een stapel troubles.)
Madamecannibale schreef op 12-12-2022 om 17:21:
[..]
Ik denk dat dit wel meespeelt, je leeftijd en ervaring. Gedeeltelijk ben ik het wel me je eens dat een diagnose je niet altijd verder helpt. En dat het er soms voor zorgt dat je denkt dat je minder kan dan je eigenlijk kan. Maar er zijn zo veel mensen die zich niet laten belemmeren door een diagnose maar waarbij de ziekte/aandoening wel echt een belemmering is. Soms is het ook gewoon acceptatie en aanpassen van je leven en verwachtingen.
Dat kan dus ook andersom werken. Vergelijk het met bijvoorbeeld dyslexie. Als je steeds vastloopt in de taal en je steeds maar denkt: "Hoe kan dat nou?" en maar doorzetten zonder resultaat, kan het helpen als je merkt: "Hé, ik heb dyslexie."
Of als je steeds buikpijn hebt en er dan na ik-weet-niet-hoe lang achter komt dat je bepaalde intoleranties hebt. Dan kun je aanpassingen doen.
Als je doof bent kun je de muziek nog zo hard zetten, je hoort het niet.
Een diagnose betekent niet: "Nu kan ik achterover hangen en ik kan nergens iets aan doen."
Het kan een startpunt zijn voor (h)erkenning en hoe je iets dan wel voor elkaar kunt krijgen op jouw manier, of dus juist niet, of een tussenweg.
Ik vind het maar raar dat er meteen wordt ingevuld dat iemand dan denkt dat 'ie minder kan. Als iets anders werkt, betekent het niet dat dat minder is.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 17:12:
[..]
Ik werk als zzper dus als ik ziek ben heb ik pech schat. Ik belast precies niemand want zelf als ik erdoorheen zit vraag ik niks van iemand.
Overal zitten uitzonderingen van situaties dus wat je zegt is waar en ontken ik toch helemaal nietWe zijn tenslotte mensen en de lat hoog leggen wil niet zeggen dat je de top bereikt zonder slag of stoten maar je komt iig wel verder dan je had gedacht
Wie heeft jou toestemming gegeven om mij zo te noemen? Daar ben ik niet van gediend.
Als meisje, geboren eind jaren 60, hebben anderen mij jarenlang verteld dat je dat maar moest gedogen, opmerkingen die je niet fijn vond en het is klaar. Na me-too, de schandalen bij de voice enzovoort pik ik dat niet meer.
Discussiëren prima maar wel met normaal woordgebruik.