Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
anders; ik doe lekker mijn eigen tempo.
Als ik alles zou doen wat je tegenwoordig eigenlijk allemaal moet doen zou ik wel moeite hebben met het tempo. Dat los ik op door niet zoveel te moeten van mezelf.
absor schreef op 12-12-2022 om 12:32:
anders; ik doe lekker mijn eigen tempo.
Mag ik vragen hoe je dat doet? Ik merk bij mezelf namelijk dat werk nogal eens druk geeft en de schaamte om de troep in mijn huis.
Nee, nooit gekund. Ik heb ooit 40 uur gewerkt, maar daarnaast nog een sociaal leven en mijn huishouden lukte me vrijwel niet.
Voordat ik ziek werd, werkte ik 32 en ook toen schoot het huishouden er vaak bij in.
Ik heb wel jaren geprobeerd hetzelfde te kunnen als anderen en daarvoor een aantal keer de prijs betaald. Daardoor steeds beter geleerd mijn eigen tempo te volgen en mijn grenzen te bewaken. Iets dat, nu ik amper iets kan, extra goed van pas komt.
Meestal kunnen wij als gezin het tempo van de huidige maatschappij aan.
Door mijn chronische ziekte was het duidelijk dat ik zou stoppen met werken als er kinderen kwamen. Dat de kinderen 2x per week konden sporten, man kon werken was mogelijk doordat ik thuis de boel draaiende hield. Binnen mijn vermogen heb ik wel altijd vrijwilligerswerk gedaan en dat doe ik nog.
Buiten de familie hebben we niet zo heel veel sociale contacten, de vriendengroep waarin we elkaar hebben leren kennen bestaat niet meer weet is nog 1 stel over wat we regelmatig zien. De druk van ieder weekend een feestje is niet meer aanwezig weer kunnen dus in het weekend bijkomen.
Nee, ik kan dat niet. Ik heb of een actief sociaal leven en hobbies, of een uitdagende baan. Beide lukt mij niet. Op dit moment werk ik veel, en zie ik ongeveer 1x per zes weken een vriend of vriendin en doe ik 1x per 2 maanden vrijwilligerswerk. Meer energie is er niet. Ik heb ook een tijd weinig gewerkt, en dan kan ik wel een paar keer per week koffie drinken met iemand en actief zijn bij een vereniging. Ook het huishouden hou ik niet bij naast mijn werk. Gelukkig kan mijn man dat wel, en kan ik een schoonmaker betalen voor mijn helft van de klussen.
Bij mij hangt het ook samen met mijn autisme. Ik heb veel hersteltijd nodig als ik onder de mensen geweest ben.
Lollypopje schreef op 12-12-2022 om 12:57:
Nee, nooit gekund. Ik heb ooit 40 uur gewerkt, maar daarnaast nog een sociaal leven en mijn huishouden lukte me vrijwel niet.
Voordat ik ziek werd, werkte ik 32 en ook toen schoot het huishouden er vaak bij in.
Ik heb wel jaren geprobeerd hetzelfde te kunnen als anderen en daarvoor een aantal keer de prijs betaald. Daardoor steeds beter geleerd mijn eigen tempo te volgen en mijn grenzen te bewaken. Iets dat, nu ik amper iets kan, extra goed van pas komt.
Dit herken ik heel erg. Iedere keer als ik weer te ver was gegaan werd ik fysiek ziek. (Geen griep oid, het voelde anders.) Ik probeer idd om mijn eigen tempo te volgen en dat gaat me tegenwoordig wel veel beter af dan vroeger. Hoe vaak ik wel niet de opmerking: "ach, je bent een jonge meid, dit moet je kunnen" al niet heb gehad.
Maar ik heb gelezen dat jij ook nog long covid hebt opgelopen. Dus eigenlijk dubbel last hebt? Of geeft het feit dat je nu een "excuus" hebt je iets meer rust?
Een hulp doet gelukkig al die rotklussen waar ik geen zin in heb. Sneller en beter dan ik ooit zal kunnen. Kan ik geld verdienen met sidehustles oftewel TV kijken.
Ik moet ook niet te veel van mezelf en ik werk niet en dat geeft ook rust. Ik heb weinig verplichtingen en doe veel leuke dingen. Hier is het nooit een troep. Ik ruim altijd gelijk alles op. Ik heb ook helemaal geen hekel aan huishoudelijke taken. Als het hier wel een troep zou zijn dan zou ik denk ik wel onrust voelen in mijn hoofd.
Renmuis schreef op 12-12-2022 om 13:02:
Nee, ik kan dat niet. Ik heb of een actief sociaal leven en hobbies, of een uitdagende baan. Beide lukt mij niet. Op dit moment werk ik veel, en zie ik ongeveer 1x per zes weken een vriend of vriendin en doe ik 1x per 2 maanden vrijwilligerswerk. Meer energie is er niet. Ik heb ook een tijd weinig gewerkt, en dan kan ik wel een paar keer per week koffie drinken met iemand en actief zijn bij een vereniging. Ook het huishouden hou ik niet bij naast mijn werk. Gelukkig kan mijn man dat wel, en kan ik een schoonmaker betalen voor mijn helft van de klussen.
Bij mij hangt het ook samen met mijn autisme. Ik heb veel hersteltijd nodig als ik onder de mensen geweest ben.
Hier hetzelfde. Ik werk 20-24 uur en dat is meer dan genoeg. Dan heb ik ook nog tijd en rust over om mijn huishouden te doen en om met iemand af te spreken, met 40 uur trek ik dat niet meer.
watertoren schreef op 12-12-2022 om 13:08:
Ik moet ook niet te veel van mezelf en ik werk niet en dat geeft ook rust. Ik heb weinig verplichtingen en doe veel leuke dingen. Hier is het nooit een troep. Ik ruim altijd gelijk alles op. Ik heb ook helemaal geen hekel aan huishoudelijke taken. Als het hier wel een troep zou zijn dan zou ik denk ik wel onrust voelen in mijn hoofd.
Als je wel zou werken, hoe zou het dan voor je zijn?
Ik kan eigenlijk niet anders zeggen dan dat het mij vrij makkelijk afgaat, voordat ik een kind had fulltime werken en nu 32 uur, en daarnaast wat huishouden, sociale afspraken en sporten. Maar ik heb gelukkig met een flexibele baan die me erg goed ligt en daardoor niet heel veel moeite kost en meestal weinig stress veroorzaakt, en anderzijds lage standaarden qua huishouden (altijd gehad) en een partner die alles oppakt waar ik slecht in ben qua praktische zaken. Geen last van perfectionisme, dat scheelt ook een slok op een borrel...
Wat niet wil zeggen dat ik geen begrip heb voor andere mensen: zowel draagkracht als draaglast is voor iedereen verschillend en als het mensen zoveel mogelijk lukt om keuzes te maken die bij hen passen, is dat alleen maar fijn.
Ohja, ik vind het leven wel een stuk leuker met huishoudelijke hulp die het schoonmaak werk doet... maar dat past weer naadloos in wat de maatschappij een prima manier van je leven inrichten vindt.
Ik denk dat ik het wel zou kunnen, maar ik heb wel iets leukers te doen. Als ik 4 dagen gewerkt heb vind ik het niet leuk om de ramen te gaan zemen en alles waar ik voor het avondeten niet aan toe kom, verhuist naar een ander moment want 's avonds wil ik rust. Dat betekent dat het hier minder georganiseerd is dan wellicht zou moeten. Een vriendin van mij heeft een meer dan fultimebaan met ook nog eens een flinke reistijd én een schema van Dingen Die Moeten Gebeuren Die Dag. Kan ik het tempo van de maatschappij aan? Fysiek vast wel en psychisch zal ik er ook niet aan onderdoor gaan, maar ik heb er gewoon geen zin in.
vertelsel schreef op 12-12-2022 om 13:10:
Ik denk dat ik het wel zou kunnen, maar ik heb wel iets leukers te doen. Als ik 4 dagen gewerkt heb vind ik het niet leuk om de ramen te gaan zemen en alles waar ik voor het avondeten niet aan toe kom, verhuist naar een ander moment want 's avonds wil ik rust. Dat betekent dat het hier minder georganiseerd is dan wellicht zou moeten. Een vriendin van mij heeft een meer dan fultimebaan met ook nog eens een flinke reistijd én een schema van Dingen Die Moeten Gebeuren Die Dag. Kan ik het tempo van de maatschappij aan? Fysiek vast wel en psychisch zal ik er ook niet aan onderdoor gaan, maar ik heb er gewoon geen zin in.
Maar als je vier dagen werkt en het huis is niet zo vervuild dat de buren melding maken van ongedierte, dan kan je het tempo van de maatschappij toch prima aan? Ik lap nooit een raam maar heb nooit de indruk dat de maatschappij daardoor teleurgesteld is over mijn tempo. Misschien ervaar ik lagere standaarden van de maatschappij en maakt dat het ook makkelijker.
Ik weet het niet, ik zou volgens 'de maatschappij' natuurlijk een of meerdere kinderen moeten hebben. Maar die heb ik niet en wil ik niet. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik met één of meerdere kinderen ooit nog tijd ergens voor zou hebben. Ik zie echt niet die combinatie met fulltime baan, sport, sociaal leven.