Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
Ik herken het niet. Ik ben weduwe met 3 pubers, werk 36 uur in de week, sport en zie mijn familie en vrienden regelmatig . Ik wil dat er zo min mogelijk van mijn vrije tijd naar het huishouden gaat dus heb ik een hele fijne en goede schoonmaakster die twee keer per week langskomt, ik bestel boodschappen en de kinderen koken 2 keer per week. Ik kan mij er dan weer weinig bij voorstellen dat ik minder zou doen en ben benieuwd hoe mensen die 2 of 3 dagen werken, en in sommige gevallen ook geen gezin hebben, hun dagen indelen.
CocoCharlie schreef op 12-12-2022 om 16:17:
Ik herken het niet. Ik ben weduwe met 3 pubers, werk 36 uur in de week, sport en zie mijn familie en vrienden regelmatig . Ik wil dat er zo min mogelijk van mijn vrije tijd naar het huishouden gaat dus heb ik een hele fijne en goede schoonmaakster die twee keer per week langskomt, ik bestel boodschappen en de kinderen koken 2 keer per week. Ik kan mij er dan weer weinig bij voorstellen dat ik minder zou doen en ben benieuwd hoe mensen die 2 of 3 dagen werken, en in sommige gevallen ook geen gezin hebben, hun dagen indelen.
Ik ga er zomaar vanuit dat jij het aangenaam en prettig en energiegevend vindt om te werken, te sporten en die familie en vrienden regelmatig te zien.
ik kan het met mijn manier van leven prima aan. Maar geen kinderen, dus dat scheelt al een stuk. Ik werk 32 uur, ben op vrijdag vrij. Dan probeer ik alle huishoudelijke taken te7 doen. Zo heb ik het weekend vrij voor alle andere leuke dingen.
En ik vind het niet erg als de stofzuiger een keer een dag later door de tent gaat of de ramen al 3 maanden niet zijn gedaan.
Het lukt de laatste tijd minder goed. Huis is een bende en ik moet bijvoorbeeld al 2 maanden de tulpenbollen nog in de tuin doen. Heb er de puf niet voor ofzo. De kinderen (brugklas en 3vwo) vragen veel hulp. Man heeft het erg druk op zijn werk en vraagt aandacht (lees op de bank tegen mijn been aanliggen en dan door zijn haar geaaid willen om te kunnen ontspannen). Ik vraag me dan af, wie aait er door mijn haar? Ik heb geen tijd om te sporten ‘s avonds vanwege kinderen die dan hulp nodig hebben met huiswerk. Ik herken erg wat Dracaena een aantal pagina’s terug zei van altijd aanstaan. Ik kom tot rust als iedereen (inclusief man) in bed ligt en niemand meer iets van me hoeft. Man zegt, je moet iets leuks gaan doen. Maar ik kan niet eens bedenken wat dan. Weer iets erbij waar ik op tijd moet zijn etc. Straks twee weken vakantie, hopen dat het helpt.
Friezinnetje schreef op 12-12-2022 om 16:22:
ik kan het met mijn manier van leven prima aan. Maar geen kinderen, dus dat scheelt al een stuk. Ik werk 32 uur, ben op vrijdag vrij. Dan probeer ik alle huishoudelijke taken te7 doen. Zo heb ik het weekend vrij voor alle andere leuke dingen.
En ik vind het niet erg als de stofzuiger een keer een dag later door de tent gaat of de ramen al 3 maanden niet zijn gedaan.
Op deze manier zou het voor mij in de toekomst haalbaar/binnen bereik kunnen zijn om het op deze manier ook te redden. Hier ook geen kinderen.
CocoCharlie schreef op 12-12-2022 om 16:17:
Ik herken het niet. Ik ben weduwe met 3 pubers, werk 36 uur in de week, sport en zie mijn familie en vrienden regelmatig . Ik wil dat er zo min mogelijk van mijn vrije tijd naar het huishouden gaat dus heb ik een hele fijne en goede schoonmaakster die twee keer per week langskomt, ik bestel boodschappen en de kinderen koken 2 keer per week. Ik kan mij er dan weer weinig bij voorstellen dat ik minder zou doen en ben benieuwd hoe mensen die 2 of 3 dagen werken, en in sommige gevallen ook geen gezin hebben, hun dagen indelen.
Ik werk 3 dagen (50 % - 3 x 6u15) met ook nog een reistijd van 2u30 per dag (1u15 enkel).
Op mijn werkdagen wordt er 's avonds niets gepland. Behalve koken.
Die 3 keer per jaar dat ik na mijn werk toch iets onderneem crash ik de volgende dag. Die crash probeer ik intussen al in te calculeren. Op woensdag afspreken is dus mission impossible, op donderdag wil ik het nog een kans geven, want crashen op vrijdagmiddag is geen wereldramp 
.
Eerlijk: Ik verveel me vaak de overige 4 dagen.
Tegelijk weet ik dat structureel meer uren maken kan zorgen dat ik na een tijd écht crash.
Ik ben 50 % afgekeurd.
Ik droom soms van 70 % werken, maar de kans is groot dat ik dan na 3 maanden terug voltijds thuis zit. Been there, done that - 3.5 jaar lang - en dat is geen optie meer. Want naast alle ziektes en handicaps leverde mij dat ook nog een knoert van een depressie op. En het zou ook nog een financieel slagveld betekenen.
Bananapancake schreef op 12-12-2022 om 15:45:
[..]
Ik ga nu een traject in waarbij ik als het goed is ga leren hoe ik praktisch gezien mijn werk en huishouden etc zo kan gaan inrichten dat het voor mij gaat werken ipv tegen mij. Dus uitzoeken wat werkt. Daarnaast krijg ik een aantal sessies met partner samen omdat wij samen tegen dingen aanlopen en er vanuit hem veel onbegrip is.
Ik sta er ook voor open om medicatie te proberen. Eerst was ik hier op tegen maar ik heb steeds meer mensen gesproken die er dus echt baat bij hebben en zoveel meer rust en orde ervaren. Lijkt mij heerlijk! Dus dat wil ik misschien ook een kans gaan geven.
Maar eerst eens zien wat ik zelf kan gaan leren.
Oh en ik ben nu sinds de diagnose wel veel milder naar mezelf toe. Waar ik eerst enorm negatief tegen mijzelf praatte (zie je wel, je kunt het niet, je moet nog beter je best doen) en elke keer over mijn grens ging, lukt het me nu af en toe om mezelf positief aan te moedigen en mezelf wat ruimte te geven om niet alles maar te moeten en kunnen. Scheelt een hoop frustratie en energie en daardoor lukt automatisch meer. Dus het is een win win voor mij. Kleine stapjes.
Wat goed om te horen dat je er al zoveel positiefs uit weet te halen. Ik merk dat dit topic mij wel triggert om er iets mee te gaan doen. Nu nog in actie komen. Ook niet mijn sterkste kant 
Hoe lang heb je er over gedaan voordat je een diagnose had?
De wachttijden houden mij toch ook wel tegen. Ik denk dan dat er altijd wel mensen zijn die dat plekje in de ggz harder nodig hebben.
Ik heb geen diagnose, ben wel sinds mijn kinderen 2 en 5 waren alleenstaande moeder geweest. "De maatschappij" vond overal wat van, dat gaf mij veel druk. Mijn hele leven lang ben ik al heel snel moe en kan slecht tegen drukte als er van mij wordt verwacht dat ik sociaal ga doen. (Naar festivals gaan is geen probleem, dan wordt er niets van mij verwacht.)
Sporten heb ik ook geprobeerd, dat ging een tijdje goed maar daarvan werd ik op den duur ook lichamelijk oververmoeid en ziek.
Dus dat verhaal over het oprekken van spieren gaat bij mij niet op. Die spier raakt enkel oververmoeid.
Ik vind het wel heel jammer dat degenen die het niet zo makkelijk aankunnen in dit topic worden bestempeld als slappelingen die maar gewoon door moeten zetten. Dat doorzetten heb ik, en waarschijnlijk met mij een heleboel anderen al lang en breed gedaan met alle gevolgen van dien.
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 13:29:
[..]
Hoe doe je dat in hemelsnaam met autisme?
Ik ben afgekeurd.
Nou, met de pure mazzel van een goed support systeem, liefdevolle en rijke familie, en een hoge intelligentie die aansluit bij hoe de maatschappij intelligentie toetst.
Zonder deze factoren was het wellicht heel anders gegaan. En van echt bijbenen is er natuurlijk geen sprake. Als ik een sociaal leven wil, en goed voor mezelf wil zorgen, dan kan ik niet genoeg werken om mezelf te onderhouden. Als ik genoeg werk om mezelf te onderhouden, kan ik er geen sociaal leven op na houden of op mijn eigen gezondheid en welzijn letten. Het evenwicht dat ik gevonden heb komt puur door de steun van partner en familie, en zal zeker niet tot mijn pensioen goed blijven gaan. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt.
oh en ik was 100% afgekeurd en functioneer prima. Laat je maar van alles wijsmaken door een ander te laten bepalen wat jij bent en tot wat je in staat bent
en het is heel lastig die druk van de maatschappij, maar een heleboel kan echt wel wat minder. Vroeger hoefde ik niet op 2-3 verschillende sportclubjes, 4 keer per maand uit eten. Woningen waren kleiner, daardoor minder schoon te maken. Als je nu een woning ziet van een gemiddeld gezin, zijn ze vaak veel groter dan 40 jaar terug.
Draceana schreef op 12-12-2022 om 16:36:
[..]
Wat goed om te horen dat je er al zoveel positiefs uit weet te halen. Ik merk dat dit topic mij wel triggert om er iets mee te gaan doen. Nu nog in actie komen. Ook niet mijn sterkste kant
Hoe lang heb je er over gedaan voordat je een diagnose had?
De wachttijden houden mij toch ook wel tegen. Ik denk dan dat er altijd wel mensen zijn die dat plekje in de ggz harder nodig hebben.
Op zich is deze vraag ook wel iets wat je zou kunnen bespreken met de huisarts, als je tenminste één hebt die op psychiatrisch vlak niet heel lomp is.
Het gaat misschien het meest om: "Stel je hebt een diagnose, wat dan?" Kun je dan hulp en/of medicatie krijgen, tegenwoordig doen ze ook wat meer aan psycho-educatie (dus uitleg voor jezelf en omgeving).
Een wachttijdindicatie staat bij grotere organisaties (nogal eens) online. Ik persoonlijk heb voor nieuwe diagnostiek een half jaar gewacht en het diagnosetraject loopt nu al drie maanden, maar dat gaat om autisme. (En daarnaast twee jaar wachttijd bij het Expertisecentrum Euthanasie, dus dan valt een half jaar wel weer mee).
Er verandert niet automatisch iets. Het is alleen meer: ben je geholpen met een diagnose?"
(Ik heb zelf met dezelfde vraag gezeten, maar dan richting autisme, en dat is een verzoek van het Expertisecentrum Euthanasie, dus met een andere reden).
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 16:50:
oh en ik was 100% afgekeurd en functioneer prima. Laat je maar van alles wijsmaken door een ander te laten bepalen wat jij bent en tot wat je in staat bent
En daarom neem ik ook niks aan van wat jij hier mensen probeert wijs te maken 
Lollypopje schreef op 12-12-2022 om 16:56:
[..]
En daarom neem ik ook niks aan van wat jij hier mensen probeert wijs te maken
Waarom reageer je dan op mij nog? Het boeit mij echt niet of je wel of niet wat van mij aanneemt. Jouw keuze is jouw leven.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 16:50:
oh en ik was 100% afgekeurd en functioneer prima. Laat je maar van alles wijsmaken door een ander te laten bepalen wat jij bent en tot wat je in staat bent
Wederom een invulling. Wie zegt dat iemand zich dingen laat wijsmaken door anderen?
Als jij inmiddels drie burn-outs hebt gehad en tegenwoordig doorlopend moe bent maar maar door gaat, hebben wij een andere kijk op "prima functioneren."