Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:12:
Gewoon doorgaan is the spirit. Ik ga mijn medische beperkingen niet eens benoemen, maar ik ga gewoon door mijn reservebrandstof heen en ik neem af en toe rust. Ik geloof echt dat geloven een hele belangrijke factor is voor het creëren van meer mogelijkheden. Moe zijn we toch al allemaal, meer rusten helpt toch niet dus kan je net zo goed door blijven gaan.
Vooral doorgaan, meid.
Kom over een paar jaar maar vertellen of dit een goed idee was.
Ik heb meer respect voor mensen die zeggen: "Hier ligt mijn grens, want..."
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 15:16:
[..]
Hoe krijg je het je toetsenbord uit?
Dus als je graag kinderen wilt, maar het lukt niet, is dat je eigen schuld? Als je een bepaalde ziekte of aandoenibg hebt en iets lukt niet, is dat je eigen schuld? Dan moet je maar beter je best doen?
Door die gedachtegang ben ik diverse malen op de crisisafdeling beland. Pas nu, na 20 jaar verkeerde "hulp", blijk ik autisme en C-PTSS te hebben. Maar volgens jou heb ik dus blijkbaar mijn best niet gedaan om toch overeind te blijven.
Ik raak niet onder de indruk van die diagnoses, heb ze ook en binnen de familie. Als je lang genoeg je focus blijft houden op die etiketten ga je denken en geloven dat jij de diagnose bent en niet meer vooruit kan komen. Prima voor even zo een diagnose om er rekening mee te houden. Maar blijf er vooral niet in hangen door jezelf meer vrijbrief te geven als excuus.
Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:19:
[..]
Ik raak niet onder de indruk van die diagnoses, heb ze ook en binnen de familie. Als je lang genoeg je focus blijft houden op die etiketten ga je denken en geloven dat jij de diagnose bent en niet meer vooruit kan komen. Prima voor even zo een diagnose om er rekening mee te houden. Maar blijf er vooral niet in hangen door jezelf meer vrijbrief te geven als excuus.
Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
“Alles is maakbaar zolang je wilt,”
Peaches schreef op 12-12-2022 om 15:06:
Niet alles is maakbaar, niet iedereen kan alles.
Ik denk wel dat bijna iedereen keuzes kan maken. Doe ik zoveel ik kan, wat kost me dat, en heb ik dat ervoor over? En voor de een is 'zoveel ik kan' iets heel anders dan voor de ander. Sommigen hoeven helemaal nooit al hun energie te verbruiken en weten misschien niet eens hoe het voelt als die op is.
Cleopatra, ik hoop dat je bedoelt wat Peaches schrijft. Het leven is gewoon niet zo maakbaar als je wilt. Want zelfs wil je iets heel graag en heb je daar de capaciteiten voor, dan kunnen de omstandigheden nog tegen zitten.
Ik kan in principe mee in het tempo van de maatschappij. Maar ja, ik ben vrijgezel, heb geen kinderen of andere zorgverplichtingen en metaal/fysiek gezond. Dus voor mij is het een stuk makkelijker om mee te gaan in het tempo, omdat er geen beperkingen en deze eisen zijn enkel voor mij.
Andere mensen gaan geen verhaal bij mij halen over hoe mijn partner of kinderen erbij lopen. Of hoe wij dingen in het huis hebben verdeeld. Die verantwoordelijkheid heb ik gewoon niet.
Doe ik altijd mee? Tja, geen idee. Maar ik heb niet het idee dat ik bepaalde eisen van de maatschappij niet aankan. Kan ook zijn, omdat ik zelf besloten heb, dat iets niet belangrijk is?
En ja, ik heb wel een bore-out gehad door mijn werk. Omdat ik wel aan de eisen wilde voldoen, maar het niet kon. Ik ging dood van verveling, maar dat was niet omdat ik werken an sich niet aan kon...
Lollypopje schreef op 12-12-2022 om 15:09:
[..]
Ik heb heilig geloof dat ik dingen kon, om toch weer in te storten.
Ik geloof al ruim 1,5 jaar heilig dat ik ga genezen van mijn long covid, om in de praktijk nog amper verder te zijn dan toen ik ziek werd.
Geloven en willen is allemaal heel leuk, maar dat is een fantasiewereld waar velen van ons al eens, of zelfs meerdere malen, met een keiharde klap uit zijn gevallen.
Ik word hier gewoon boos van en dus trek ik me maar even terug uit dit topic, want ik heb geen energie voor de beledigende onzin die jij allemaal uitkraamt.
Geen energie meer steken in dit soort mensen.
vertelsel schreef op 12-12-2022 om 15:15:
[..]
Ik zou in deze discussie lekker helemaal geen energie steken! Gewoon niet voeden en het dooft vanzelf uit 😉.
Je hebt gelijk, maar mijn emoties gaan soms met me aan de haal en dan schiet mijn stresslevel door het plafond, juist als ik al minder energie heb. Heel handig 
Ik hou me maar voor dat ik beter weet hoe het voor mij werkt dan één of andere onbekende op internet en probeer het verder maar los te laten.
En ik hoop dat mensen, ondanks deze discussie, zich nog steeds kwetsbaar durven op te stellen in dit topic, want ik vond het heel fijn om al die herkenbare posts te lezen.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:12:
Gewoon doorgaan is the spirit. Ik ga mijn medische beperkingen niet eens benoemen, maar ik ga gewoon door mijn reservebrandstof heen en ik neem af en toe rust. Ik geloof echt dat geloven een hele belangrijke factor is voor het creëren van meer mogelijkheden. Moe zijn we toch al allemaal, meer rusten helpt toch niet dus kan je net zo goed door blijven gaan.
Wat geeft doorgaan doorgaan doorgaan tot je erbij neervalt jou dan dat je bereid bent zo ver te gaan?
Ik ben er eerlijk in dat ik dat niet doe, omdat mijn lijf mij letterlijk tegenhoud. 15 jaar geleden heb ik tijdelijk met meer medicatie geleefd en 6 weken stoned op de bank gezeten. Echt naar die tijd wil ik niet meer terug. 2 jonge kinderen om voor te zorgen maar dat lukte niet dus was mijn moeder hier veel. Ik wil het leven meemaken en onthouden hoe leuk het was. Doorgaan tot ik neerval vind ik geen optie, dat is namelijk meer en duurt langer dan een keertje moe zijn.
Het probleem is integendeel juist dat mensen door gaan zonder nadenken zolang het kan. Dus pas als je met je hoofd tegen de muur knalt en er nog net die 5% extra van je gevraagd wordt, dan zie je in dat je eigenlijk al veel te lang op de toppen van je tenen loopt. Ik zou iedereen dus aanraden om de maatschappij buiten te trappen en te zorgen voor een gezonde reserve. Dat als er iets tegen zit, je toch nog draagkracht over hebt. En ja, dan kan je vaak iets minder dan een ander. Dat is een proces van aanvaarding. Maar uiteindelijk zal je er gelukkiger van worden als je leeft zoals jij wil en kan en niet zoals je denkt dat het hoort.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:19:
[..]
Ik raak niet onder de indruk van die diagnoses, heb ze ook en binnen de familie. Als je lang genoeg je focus blijft houden op die etiketten ga je denken en geloven dat jij de diagnose bent en niet meer vooruit kan komen. Prima voor even zo een diagnose om er rekening mee te houden. Maar blijf er vooral niet in hangen door jezelf meer vrijbrief te geven als excuus.
Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
Volgens jouw overtuiging is dat gewoon een keuze hoor. En als het niet lukt, is het toch echt jouw eigen fout. En waarom zou het voor het krijgen van kinderen anders zijn dan als het gaat om ziektes of andere tegenslagen in het leven. Zeg je ook over iemand die overlijd door een ziekte; tja... die wilde niet genoeg?
Je kunt nog zoveel willen, maar er zijn vaak genoeg beperkingen. Als het niet gezondheid is, kan het ook talent, vaardigheden, tijd, geld, belastbaarheid of iets anders zijn.
Jouw houding is juist waardoor veel mensen uitvallen, want er wordt vanuit gegaan dat we allemaal hetzelfde zijn en hetzelfde kunnen behalen. Waardoor mensen niet voldoende hun grenzen aan durven te geven. Want als ze dat wel doen, dan kunnen ze vaak wel gewoon meedraaien.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:19:
[..]
Ik raak niet onder de indruk van die diagnoses, heb ze ook en binnen de familie. Als je lang genoeg je focus blijft houden op die etiketten ga je denken en geloven dat jij de diagnose bent en niet meer vooruit kan komen. Prima voor even zo een diagnose om er rekening mee te houden. Maar blijf er vooral niet in hangen door jezelf meer vrijbrief te geven als excuus.
Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
Jij vult nogal wat in voor een ander (erin blijven hangen? vrijbrief?) en hebt een ongelofelijke plaat voor je kop, inclusief de nodige arrogantie. Ik weet deze diagnose nog maar net; ik geef enkel aan dat iets niet kunnen niet altijd een kwestie is van niet-willen. Had ik het eerder geweten, had ik me er beter op in kunnen stellen. Je beledigt diverse mensen. Iets dat voor mij heel belangrijk is, veeg jij van tafel. Hoe arrogant.
Net als iemand eerder zei: ik stop even met jou. Jij bewijst namelijk zelf dat niet alles een kwestie is van willen. Ik zou namelijk heel graag willen dat jij niet iedereen over een kam scheert, maar ik kan dan net zo goed tegen de muur praten.
In ieder geval lees ik wel dat jij gewoon keihard over je eigen grenzen heen raust en dat moet je zelf weten. Maar dat ga je nog weleens merken. Ik heb meer respect voor mensen die respect tonen voor een ander.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:19:Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
Je hebt het precies andersom. Als je last hebt van gezondheidsbeperkingen, mentaal of fysiek is dat geen keuze. Daar kun je niet even 'doorheen'. Je kan er mee leren leven, dat is wat anders. Kinderen krijgen is daarintegen wel een keuze (uitzonderingen daargelaten van mensen bij wie het (om genoemde gezondheidsbesperkingen) niet lukt).
Ik kan goed meekomen in de maatschappij en ik merk bij mezelf dat ik het ook wel kan oprekken door te trainen. Dus als ik doorga dan kan heb ik op den duur ook een betere belastbaarheid. Een beetje zoals een spier die getraint wordt. Maar ik besef me ook heel goed dat het bij anderen minder zo werkt of gewoon helemaal niet zo werkt en dat zij kunnen doorgaan tot ze een ons wegen maar dat dat alleen maar averechts effect heeft. Dus in sommige gevallen is het een kwestie van doorzetten en in andere gevallen werkt dat dus niet. Ik denk dat ieder dat voor zich moet bepalen (eventueel met hulp).
Wat betreft diagnoses heb ik trouwens voornamelijk gezien dat het mensen enorm kan helpen. Mensen die jarenlang zichzelf tegenkwamen en door een diagnose de juiste hulp kregen en veel over zichzelf leerden. De meeste mensen draaiden juist met diagnose een stuk beter mee in de maatschappij dan daarvoor. (Ik heb iemand van mbo naar de universiteit zien gaan nadat ze een diagnose kreeg)
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 15:19:
[..]
Ik raak niet onder de indruk van die diagnoses, heb ze ook en binnen de familie. Als je lang genoeg je focus blijft houden op die etiketten ga je denken en geloven dat jij de diagnose bent en niet meer vooruit kan komen. Prima voor even zo een diagnose om er rekening mee te houden. Maar blijf er vooral niet in hangen door jezelf meer vrijbrief te geven als excuus.
Kinderen krijgen is geen keuze maar een gift die je wel of niet kan/mag ontvangen. Dat hebben we niet voor het zeggen.
Hoe krijg je het uit je toetsenbord? Echt onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen denken.
Natuurlijk kan ik een baan aannemen en dat vol voor gaan naar dan zal ik iets anders moeten laten. Mijn kinderen wegdoen om die zorgtaken niet te hebben kan niet, mantelzorgtaken laten doen door professionele krachten kan tot op zekere hoogte. Tijd en energie steken in contacten met de familie vind ik ook noodzakelijk en leuk, werken is niet het enige dat het leven leuk maakt.
Lieveheersbeest schreef op 12-12-2022 om 14:14:
Voor de mensen met ADD/ADHD, zijn er maatregelen die jullie (kunnen) nemen om anders met situaties om te gaan, zodat je een betere uitkomst krijgt? Is er na het krijgen van zo'n label iets ten goede veranderd?
Dat is een vraag die bij mij ook speelt. Ik ben er de afgelopen jaren steeds meer van overtuigd geraakt dat ik misschien wel eens add kan hebben. Maar dan, dan laat je je testen en dan.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 12-12-2022 om 15:35:
[..]
Hoe krijg je het uit je toetsenbord? Echt onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen denken.
Natuurlijk kan ik een baan aannemen en dat vol voor gaan naar dan zal ik iets anders moeten laten. Mijn kinderen wegdoen om die zorgtaken niet te hebben kan niet, mantelzorgtaken laten doen door professionele krachten kan tot op zekere hoogte. Tijd en energie steken in contacten met de familie vind ik ook noodzakelijk en leuk, werken is niet het enige dat het leven leuk maakt.
Ik vind werken wel heel leuk. Nog steeds heb ik tijd voor familie. Maar goed ik ben nog jong, kinderloos en geen partner dus dat scheelt een hoop. Als je kinderen hebt lijkt het wel vaak kiezen voor werk of kinderen een onmogelijke opgave waarbij je het een moet verwaarlozen om het ander voor elkaar te krijgen. Dat punt geef ik je zeker gelijk in.