Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Onlyhuman schreef op 23-07-2024 om 09:30
Ik snap dat het teveel is. Mijn leven is teveel. Raak zelf ook compleet overprikkeld wil ook soms alleen maar weg maar dat gaat niet. Maar ik kan niet alleen in haar leven meedoen. Want ik ga weg van huis en krijg daar gedoe over.
Dit stukje raakte me even. Ik heb zelf toen mijn kinderen klein waren ook 2x een heftige en moeilijke tijd gehad qua psychische klachten. En ik snap echt hoe lastig het is met 2 kleintjes, echt! Kun je de kinderen niet en paar dagen naar bv een vakantie opvang/bso/zomerkamp / vriendje/ familie doen? Of je (ex?) Kan een dag laten opvangen. Iets om jou te ontlasten. Want die elke dag in je eentje doen is zo zwaar.
Maar het is een feit dat het jouw kinderen zijn en je dus niet zomaar weg kan. Je vriendin heeft die vrijheid wel. En dat voelt shit en misschien wel oneerlijk maar dit is je leven.
Je vriendin komt net uit een opname schrijf je, dan is t logisch dat ze jouw kinderen nu niet trekt. Ze zal snel 'vol' zitten en overprikkeld zijn. Zij mag dan besluiten om voor zichzelf te kiezen.
Probeer niet teveel aan je vriendschap te hangen. Verwacht er niet teveel van, zij heeft ook een moeilijke tijd en het is fijn dat je elkaar begrijpt en kunt steunen, maar jullie zijn ook allebei kwetsbaar en hebben je eigen issues.
sterkte meis.
Armband schreef op 23-07-2024 om 12:04:
[..]
Dit stukje raakte me even. Ik heb zelf toen mijn kinderen klein waren ook 2x een heftige en moeilijke tijd gehad qua psychische klachten. En ik snap echt hoe lastig het is met 2 kleintjes, echt! Kun je de kinderen niet en paar dagen naar bv een vakantie opvang/bso/zomerkamp / vriendje/ familie doen? Of je (ex?) Kan een dag laten opvangen. Iets om jou te ontlasten. Want die elke dag in je eentje doen is zo zwaar.
Maar het is een feit dat het jouw kinderen zijn en je dus niet zomaar weg kan. Je vriendin heeft die vrijheid wel. En dat voelt shit en misschien wel oneerlijk maar dit is je leven.
Je vriendin komt net uit een opname schrijf je, dan is t logisch dat ze jouw kinderen nu niet trekt. Ze zal snel 'vol' zitten en overprikkeld zijn. Zij mag dan besluiten om voor zichzelf te kiezen.
Probeer niet teveel aan je vriendschap te hangen. Verwacht er niet teveel van, zij heeft ook een moeilijke tijd en het is fijn dat je elkaar begrijpt en kunt steunen, maar jullie zijn ook allebei kwetsbaar en hebben je eigen issues.
sterkte meis.
Wat heftig dat je het zelf ook moeilijk gehad hebt in de periode met kleine kinderen. Het is ook gewoon echt loodzwaar dan. Je kan niet stoppen, alles gaat maar door en door maar ondertussen werkt het gewoon niet goed in je hoofd “. Ik heb zelf 3 kleine kinderen en opvang regelen lukt eigenlijk alleen voor de oudste (en makkelijkste) jongste twee hebben nog niet echt vriendjes waar ze durven of kamp. En veel opvang/activiteiten in vakantie zijn hier vanaf gr 3. Ex werkt en familie is er beperkt. Probeer dat laatste wel echt beter in te zetten.
Wbt die vriendin. Ik weet het en baal dat mijn thuissituatie haar niet kan helpen. Ze wilde zelf niet alleen zijn aangezien ze echt heel slecht ging. Daarom kwam ze hierheen ze moest weg thuis. En vervolgens jaagt mijn thuissituatie haar midden in de nacht weg. Voel me tekort schieten en tegelijkertijd ben ik bang haar kwijt te raken. Omdat ik niet die rust kan bieden. En misschien kwam het ook wel doordat ik volledig over mijn grenzen gegaan ben met opruimen, activiteiten doorgaan met kids, logeerkamer opruimen en opmaken, Mac met de kinderen vriend de deur uit want ze voelt zich niet fijn bij hem en vervolgens gaat ze alsnog in paniek weg. Voel me falen en tegelijkertijd bang kwijt te raken. Het is gelukkig weer goed en we proberen nu het zo te plannen dat het voor haar haalbaar is. Enige is dat het op die manier voor mij weer zwaarder wordt. Blijft ingewikkeld.
Daarnaast vroeg ik me nog wat af. Gister heb ik screening gehad voor persoonlijkheidsonderzoek. Als daar wat uitkwam kom je op wachtlijst voor uitgebreide test. Wachttijd 3-4 maanden. Maar eerst zou de uitslag van screening besproken worden met behandelaars en besloten of
Ik op die lijst moet blijven.
ik had geen hele goede dag en waar ik normaal volledig afsluit als dat gebeurt voelde ik me nu gebroken doodmoe, zelfs een traan. Dat doe ik nooit. Degene die onderzoek deed vond me denk ik ook slecht want bij wegging bleef ze maar zeggen als Het fout gaat bellen naar ons echt doen. En dat ik er zo doodmoe uitzag. Maar nu werd ik gistermiddag, zelfde dag als screening, al gebeld voor vervolgonderzoek. Of ik volgende week kan. Dat is toch echt vreemd als ze je horen te bespreken en dan lange wachttijd is. Ik ben nu zo bang dat ze me te wiebelig vinden of iets. Gevaar voor mezelf en kinderen. Of denk ik te groot?
Door vakanties kan er ook opeens een plek vrijgekomen zijn.
Daglichtlamp schreef op 25-07-2024 om 21:43:
Door vakanties kan er ook opeens een plek vrijgekomen zijn.
Ja dat zou kunnen kloppen. Lijkt me alleen met zo’n wachtlijst heel vreemd dat ik helemaal bovenaan sta. En normaal doet ze deze onderzoeken niet meer wel lang gedaan maar dan ging ze zich even heel goed inlezen. (Kan zelf pas week erna) en dus dat overleg hoe snel heeft dat plaatsgevonden. Zat echt met maar 4u tussen. Maar misschien gwn dankbaar zijn. Fijn snel kan. Alleen wil het niet fout doen en feit dat zo snel gaat geeft me idee dat ik al die gesprekken echt verkloot. En doe ook echt vreemd. Iedere keer anders
Onlyhuman schreef op 25-07-2024 om 22:03:
[..]
Ja dat zou kunnen kloppen. Lijkt me alleen met zo’n wachtlijst heel vreemd dat ik helemaal bovenaan sta. En normaal doet ze deze onderzoeken niet meer wel lang gedaan maar dan ging ze zich even heel goed inlezen. (Kan zelf pas week erna) en dus dat overleg hoe snel heeft dat plaatsgevonden. Zat echt met maar 4u tussen. Maar misschien gwn dankbaar zijn. Fijn snel kan. Alleen wil het niet fout doen en feit dat zo snel gaat geeft me idee dat ik al die gesprekken echt verkloot. En doe ook echt vreemd. Iedere keer anders
Het is geen examen! Je kunt dit niet fout doen!
Je kunt het alleen maar doen.
Natuurlijk kun je het niet fout doen, probeer dat ajb los te laten.
Hulpverleningsland werkt momenteel grillig (mijn idee) dus ik zou me er niet al te druk over maken. Belangrijkste is en blijft dat je passende hulp krijgt.
Pas goed op jezelf!
Oké dat is wel waar ja. Zo komt er iig sneller hulp op gang. Alleen hoe er gecommuniceerd wordt lijkt te impliceren dat ze al overtuigd zijn van borderline. En dat is miss oké want dan kan ik tenminste gericht behandeling starten. Maar blijf het verschrikkelijk vinden die naam. En merk dat ik het met niemand in mijn omgeving durf te delen. Door m’n vaders diagnose.. en het is best eenzaam en warboel in mijn hoofd. En mis oude psycholoog zo om daar wat rust in te brengen. Ik vind het echt verschrikkelijk hoe moeilijk ik het vind zonder haar. Klinkt echt walgelijk. En gekke is dat ik voor haar nooit op iemand vertrouwd heb. En nu is dat weg en sla door daarin. Ik mis zo een veilige plek
het is alsof ik alle veiligheid kwijt ben. Ik leefde altijd naar die afspraak toe. Dan kon ik echt zijn. Ook al was ik kut. En ze bleef. En nu zie ik allemaal verschillende mensen en ben overal anders en lijkt alsof ik laatste beetje identiteit kwijt raak. En ik wil gewoon haar niet nodig hebben maar ik ben zo op. En heb constant soort paniekaanvallen rn intrusieve gedachtes en wil smeken me terug te nemen. Sorry dit is echt erg
Ysenda schreef op 25-07-2024 om 22:07:
[..]
Het is geen examen! Je kunt dit niet fout doen!
Je kunt het alleen maar doen.
Dit.
Je hebt jezelf daar laten zien als wie je bent. Je bent niet de blije lalalala-nietsaandehand-versie geweest, maar de vrouw die door het leven heel hard is aangepakt en veel te veel heeft meegemaakt. Als je het hebt over altijd een muur ophouden; het klinkt alsof je dat nou net een keer niet hebt gedaan.
Dat dat meteen de redder in de betreffende ggz-mensen losmaakt; alleen maar goed. Want het is niet niets wat je overkomen is, en het gaat niet zo goed. En of die hulp nou komt omdat zij ook vinden dat het met spoed moet, of dat de eerste inschatting van wachttijd een voorzichtige was óf dat er inderdaad iemand is uitgevallen; het maakt niet uit.
Jij hebt een stapje gezet naar je eigen herstel door die test te bezoeken. En zet volgende week weer een stapje.
(En die vriendin? Hoe rottig ook, maar jij bent niet haar reddende engel. Dat kan niet, want je bent nog maar net aan het ontdekken dat je eerst jezelf moet redden. Er komen vast ooit mensen op je pad die er wel voor jou kunnen zijn, maar deze vriendin is dat niet)
Het is iemand die normaal deze testen niet meer afneemt. Ze was gevraagd bij te springen. Maar ik kan dinsdag niet pas week erop en toen gaf ze aan dat dat fijn was op zich kon ze zich nog even verder in verdiepen en weer inlezen omdat al tijdje terug was. Klinkt alsof ik daar als idioot gedaan heb. Was ook echt heel down. Ik had de stomme illusie dat mijn psycholoog me ging redden. En zelfs na overdracht dat ze zou blijven op afstand. Maar die afstand is gigantisch dus voel me zo alleen. En dat terwijl er zoveel speelt. Het slaat echt nergens op waar is het fout gegaan dat ik afhankelijk ben geworden. Ik laat nooit mensen toe. En dit is echt klap en snap het en weet dat ik het zelf verpest heb. Maar nu het echt echt over is voel ik me zo alleen. Die vriendin is anders. Laat nooit iemand echt toe. Die persoon is zij dan ook niet voor mij. Ik meer voor haar. Maar ik wil alleen m’n psycholoog terug. Echt triest toch sorryyy
Ik had het gevoel dat wat er ook gebeurde er iemand was die me zou redden. Dat is heel ongezond en walgelijk maar ben zo in paniek nu dat weggevallen is. En met
Iedere nieuwe afspraak bij nieuwe ggz lijkt het bevestigd te worden dat zij die persoon niet voor me kunnen zijn. Hoopte zo iemand te treffen dat t klikte. En ik klink echt achterlijk maar paniek loopt zo op. Ze vroegen ook wat helpt als ik suïcidale gedachtes heb maar dat was m’n psycholoog en nu is ze weg en die gedachtes zijn er en ik word gewoon gek van mezelf. En probeer bezig te blijven laatst drukke dag kids zijn de baas, vandaag schatgraven andere dag linnaeushof maar ik wil slapen slapen slapen of moet bezig blijven maar dat put me uit en dan voel ik me helemaal slecht
Je vecht zo hard om het goed te doen. Ik hoop zo dat een diagnose helpt om de juiste intensieve hulp te krijgen.
Heb je in al die jaren bij je psycholoog geen handvaten gekregen?
Is er eerder sprake geweest van borderline vermoeden? Heb jij jezelf er al eens in verdiept. Jezelf snappen geeft soms ook rust.
Roos55 schreef op 26-07-2024 om 19:35:
Heb je in al die jaren bij je psycholoog geen handvaten gekregen?
Is er eerder sprake geweest van borderline vermoeden? Heb jij jezelf er al eens in verdiept. Jezelf snappen geeft soms ook rust.
In eerste instantie niet. Alleen CPTSS, OCD en hechtingsproblematiek; gedesorganiseerd. Maar naarmate behandeling langer duurde kwam wel twijfel over persoonlijkheidsstoornis. En is we specifiek borderline benoemd. Maar dan meer als zijnde dat trauma trekken kan triggert die veel gelijkenis hebben met borderline. Ik heb me er een beetje in verdiept maar raak erg in de war ervan.