Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Onlyhuman schreef op 12-07-2024 om 17:26:
iemand bekend met persoonlijkheidsonderzoek? Moet de 24ste en weet niet zo goed wat te verwachten. Iig niet meer dan de klinische uitleg online
Vooral veel vragen beantwoorden. Belangrijkste is dat je het daar niet mooier probeert voor te doen dan het is, je copingstrategie moet daar wel duidelijk worden
oké doe ik dat. Ik ben compleet ontregeld door alle veranderingen en geen houvast. Dus schiet alle kanten op. Komt vast goed. Ik was gister zo boos op m’n oom en op mezelf. Heb hem voor t eerst in denk 8 jaar geappt. Waarom hij het deed en of hij überhaupt spijt had. Ben meteen geblokkeerd. Is alsof ik of bevestiging wil of hij mij de schuld zou geven. Dan kon ik mezelf meer haten. Maar niks en ik wil dingen stuk maken. Dat er ergere pijn komt. Ik kan zelfs nog aangifte doen. Maar tegelijkertijd kan ik er niet eens aan denken laat staan praten maar ik wil dat hij greintje van mijn pijn voelt. Waarom moet ik levenslang en kunnen zij doen alsof ik gek ben. En straks met etiket lijk ik nog echt gek ook. Maar ik heb pijn nodig verdien het
Lieve onlyhuman. Ik lees al een tijdje mee, maar durfde nooit te reageren. Maar ik zag op facebook dit filmpje voorbij komen en moest deze even met je delen. Dikke knuffel, en ook ik ben trots op je hoe je je staande houdt!
https://www.facebook.com/share/r/K5qMt7FiUunannag/
Boos op je oom: volkomen terecht, boos op jezelf: helemaal onterecht, de volwassenen om je heen hadden je moeten beschermen, je was een kind.
Dat hij je blokkeert laat al zien dat hij er niet mee om kan en wil gaan. Hij weet dat hij fout heeft gehandeld.
en die aangifte: zou ik zeker doen, dat is je goed recht en dan wordt het door derden bekeken en wordt ook hij er mee geconfronteerd. Dit hadden je ouders al voor je moeten doen.
Straks met een etiket, ben jij nog steeds die zelfde sterke persoon die je nu bent, alleen is er dan heel duidelijk dat jij slachtoffer bent van het verkeerde handelen van de volwassenen om je heen toen je kind was. En kun je hulp krijgen om te leren hoe met deze schade om te gaan, op een gezondere manier dan dat je nu doet. Maar weet je wat het fijne is van een dergelijk etiket: je kunt zelf bepalen of iemand het ziet of niet, want jij zult anderen MOGEN vertellen dat je iets hebt, het is geen moeten. Het staat niet op je hoofd geschreven zodat iedereen het gelijk ziet. Het is iets tussen jou, de mensen aan wie je het wil vertellen en je hulpverleners. Voor die laatste groep is het een houvast om jou goed te begeleiden.
Knorbeest schreef op 15-07-2024 om 15:09:
Lieve onlyhuman. Ik lees al een tijdje mee, maar durfde nooit te reageren. Maar ik zag op facebook dit filmpje voorbij komen en moest deze even met je delen. Dikke knuffel, en ook ik ben trots op je hoe je je staande houdt!
https://www.facebook.com/share/r/K5qMt7FiUunannag/
Dankjewel voor het filmpje knorbeest. Lief dat je meeleest en voel je altijd vrij om te reageren. Alleen maar lief. Filmpje is erg mooi♥️
Ysenda schreef op 15-07-2024 om 15:34:
Boos op je oom: volkomen terecht, boos op jezelf: helemaal onterecht, de volwassenen om je heen hadden je moeten beschermen, je was een kind.
Dat hij je blokkeert laat al zien dat hij er niet mee om kan en wil gaan. Hij weet dat hij fout heeft gehandeld.
en die aangifte: zou ik zeker doen, dat is je goed recht en dan wordt het door derden bekeken en wordt ook hij er mee geconfronteerd. Dit hadden je ouders al voor je moeten doen.
Straks met een etiket, ben jij nog steeds die zelfde sterke persoon die je nu bent, alleen is er dan heel duidelijk dat jij slachtoffer bent van het verkeerde handelen van de volwassenen om je heen toen je kind was. En kun je hulp krijgen om te leren hoe met deze schade om te gaan, op een gezondere manier dan dat je nu doet. Maar weet je wat het fijne is van een dergelijk etiket: je kunt zelf bepalen of iemand het ziet of niet, want jij zult anderen MOGEN vertellen dat je iets hebt, het is geen moeten. Het staat niet op je hoofd geschreven zodat iedereen het gelijk ziet. Het is iets tussen jou, de mensen aan wie je het wil vertellen en je hulpverleners. Voor die laatste groep is het een houvast om jou goed te begeleiden.
Ik weet ergens dat je gelijk hebt ysenda. Helaas is het in de praktijk zo moeilijk zo te voelen. Meestal richt ik mijn haat op mezelf maar wilde dat hij ook een stukje zou voelen. Hoe stom ook ik heb voor mijn gevoel levenslang en hij (en mijn tante) komen ermee weg. Daarom dat ik hem confronteerde. Maar dan blokkeert hij me. Ik overweeg aangifte puur om hun het te laten voelen. Of om eindelijk echt te weten hoe fout het echt was.
Wbt etiketje, je hebt gelijk. Dat is voor mij en om de juiste zorg te krijgen. Zo moet ik het proberen te zien. Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Heel fijn
Is dit de eerste keer dat je contact zocht met hem?
Ik denk dat het absoluut niet slecht voor je is er mee bezig te zijn. Aangifte doen ook niet. Maar probeer goed in te schatten wat het met jou zal doen, en welke optie (wel of niet aangifte) voor jou het minst slecht uitpakt.
Verwacht niks van hen!
Wat betreft een etiket: ja, bps is een ernstige diagnose. Maar je wéét al dat het ernstig is…Je weet allang dat het vreselijk is wat je is overkomen en dat je leven er ernstig door ontregelt is.
Het gaat idd om de juiste zorg, hoop erg voor je dat je die snel krijgt.
Sterkte maar weer.
je gevoel klopt, jij hebt levenslang, want het kan niet ongedaan gemaakt worden. De hulp gaat er voor zorgen dat je er beter mee om kunt gaan.
Maar net als bij bv een amputatie kan het niet ongedaan gemaakt worden maar kun je wel een goed en fijn bestaan opbouwen met revalidatie en ondersteuning.
En wij blijven hier gewoon naar je luisteren, lezen en je steunen want het is gewoon heel zwaar maar echt als je tot nog toe overleefd hebt ben je zo krachtig, en dan kun je straks leven in plaats van overleven. Die rugzak heb je, maar hij kan een stuk leger en lichter.
even laten weten dat ik aan je denk en een knuffel.
thanks Ysenda en Ies, het was inderdaad de eerste keer dat ik contact met hem zocht. Mijn tante heeft twee jaar terug alle contact verbroken met mijn moeder want alleen ik en hij weten wat er ECHT gebeurd is. Dus moest het maar met hem aangaan. En laatst voelde ik me zo kut dat ik iets anders wilde om mee bezig te zijn. Woede niet op mezelf richten maar ander. Maar schiet niet veel opZ wbt aangifte ik ben bij lange na niet zo ver. Heb best veel indirect bewijs maar andere kant kan ik niet eens delen met psych wat er precies gebeurd is. Geen goede combi.
Laatste weken wisselt alles zo snel. Ene moment ben ik zo moe en futloos en down wil ik alleen maar slapen, andere dagen boos en wil ik dingen kapot maken, andere dagen opeens giga suïcidaal en dan nog andere uiterste bierdrinkende en actief en productief. Van hele tuin doen, zwembad opzetten, trampoline uit elkaar halen (ondanks giga spinnenangst) maar moest af en kon nergens op wachten alles moest meteen. Tot gister feestje en bbq organiseren en alles versieren en leuk leuk leuk doen ballonnenwatergevecht en bij wijze van al partijtje aan het regelen kids over half jaar. Maar vandaag weer zo moe en down. Soms zou ik 1 ding stabiel willen blijven. Heb een wekpoy gevuld met allerlei leuke activiteiten deze vakantie dus kids mogen elke avond 1 kaartje grabbelen en dat doen we dan dag erna. Dus vandaag speeltuin en ijsje. Maar ook dingen al naar Amsterdam Tuschinski, zwembad discofeest snachts, linnaeushof, kinderen zijn de baas dag etc etc. Dat voor 3 weken. Voel me schuldig vakantie heb afgezegd maar trek het echt niet alleen met 3 kids weg op 3 u fietsafstand en dan nichtje met 2 kids erbij. Dus wel blij dat niet doe
wat goed dat je de vakantie hebt afgezegd maar voel je alsjeblieft niet verplicht om elke dag een uitstapje te doen. Het is een leuk idee maar je hebt nu heb invloed op de volgorde van de activiteiten dus kunt een paar dagen na elkaar iets krijgen wat veel energie kost.
Mijn kinderen vinden thuis de gordijnen/ rolluik dicht, lampen dimpen, allemaal een bakje chips/popcorn en een film bijvoorbeeld ook geweldig. Een echte thuisbioscoop heet dat dan. Heb ik mooi rust. Daarna gaan ze in de tuin spelen ivm energie kwijtraken. Kost me echt minder energie als kinderen zijn de baas, tuschinski, linnaeushof enz.
Discofeest in de nacht is ook een heel leuk idee maar trek je dat? Dat is ritme omgooien. Het is pas laat donker... en de dag erna zijn de kinderen dan bij mij vaak ook niet gezellig. Misschien geeft het bij jou juist rust? Of slapen ze dan wel echt uit?
Heel lief dat je dit allemaal voor de kinderen wil doen maar let je ook een beetje op jezelf? Heb je nog iemand bij wie ze een dagje zouden mogen spelen? Doe je er een briefje tussen met een dagje spelen bij ...... kun je misschien 1 dagje rust inplannen voor jezelf.
heel lief duizel, thuisbioscoop zoals jij dat doet is hier ook super grote hit en staat er zeker tussen.
wat lastig met je vriendin nu, only human. Want verstandelijk weet je goed dat je vriendin je geen pijn wil doen, dat ze goed voor zichzelf en haar grenzen opkomt. Maar zo voelt het niet bij jou. Ik denk dat het goed is dat je heb gezegd dat je even afstand nodig heb. Dat recht heb je in een vriendschap. Probeer wellicht je gedachten uit te schrijven en daar alternatieve en gezonde gedachten tegenover te zetten.
Veel sterkte vandaag. Heb je iemand om op de kinderen te passen vandaag? Mss is t ook fijn om alleen naar strand te gaan. Even alleen is misschien ook wel fijn.
ze wil heel graag alsnog naar het strand. Ze trok de kinderen niet. En het idee vandaag leuk te moeten ‘zijn’ met/tegen ze. En het was echt zo plotseling. En ik ben boos dat zij gewoon weg kan. Ik snap dat het teveel is. Mijn leven is teveel. Raak zelf ook compleet overprikkeld wil ook soms alleen maar weg maar dat gaat niet. Maar ik kan niet alleen in haar leven meedoen. Want ik ga weg van huis en krijg daar gedoe over. En gevoelsmatig wil ik afstand creëren. Maar weet dat dat niet eerlijk is. Maar als ik me gekwetst voel gaat er iets op slot. En ik wil haar ook geen pijn doen. dus misschien moet ik gewoon alsnog mee naar strand gaan. Want anders maak ik dit stuk doordat ik gekwetst ben. Dat is niet eerlijk. Opvang heb ik voor tijdens afspraken en kon dus vanavond weg. Maar kinderen denken dat ze ziek is want moest iets bedenken waarom ze er niet meer was. Ze hadden zich erg verheugd op haar zien zijn gek op haar
ik weet niet of ik naar m’n gevoel moet luisteren die zegt laat niemand toe of juist daar doorheen en tegenin moet gaan. Ik weet dat ik als pakket teveel ben zeker met wat ik meebreng. En weet ook dat van haar kant gevoelens meespelen wat het nog ingewikkelder maakt. Maar ben ergens onze vriendschap zo nodig gaan hebben.