Is dit normaal gedrag voor een vader?
Hoi,
ik heb nooit echt een band gehad met mijn vader. Ouders gingen uit elkaar toen ik nog erg jong was en vader heeft niet veel moeite gedaan om er in mijn leven te zijn, toen ik al wat ouder was heeft hij mij en mijn broers wel opgezocht en was er geregeld contact, maar ook daar heb ik niet zulke goede herinneringen aan(hij heeft zelfs een keer fysiek geweld gebruikt richting mij). Probeer de banden nu wel wat meer aan te halen, omdat ik daar zelf behoefte aan heb en ook aangespoord door mijn therapeut. Ben al een aantal keren bij hem thuis geweest en dat was best gezellig. Nu was ik laatst ziek (corona) had het goed te pakken en hij wist hiervan. Had het toch wel prettig gevonden als hij even had gebeld om te vragen hoe het gaat doordat dit niet is gebeurd merk dat ik geneigd ben om mezelf terug te trekken en er allerlei gevoelens uit het verleden weer naar boven komen. Op mijn verjaardag kan er ook geen felicitatie vanaf, dat is iets van de laatste jaren. moet toegeven dat ik zijn verjaardag ook vergeet omdat hij simpelweg niet op die manier in mijn leven is geweest (weet dus niet of ik hem dit kan verwijten) Maar het steekt wel. Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Ik heb eerlijk gezegd geen zin om hier nog energie in te steken.
Kersje schreef op 08-01-2023 om 13:10:
[..]
Voor mij zeer duidelijk! Ipv het met je vader te bespreken open je hierover een topic en vraag je het aan onbekenden. Deze onbekenden geven dan eerlijk hun mening, die veelal niet in jouw straatje past, en ‘schop’ je daar weer tegenaan. Dat is nogal passief-agressief gedrag, want je probeert ons ervan te overtuigen dat wat je vader doet niet oké is. De meningen zijn daar blijkbaar heel erg over verdeeld hier.
Op dit moment zie ik het nut er niet van in om dit met mijn vader te bespreken, om al eerder genoemde redenen. Er is niets wat hij kan doen om mij tegemoet te komen hierin, omdat ik van mening ben dat bepaalde dingen gewoon van nature moeten gaan in een ouder-kind relatie en het mij geen voldoening brengt als dit geveinsd wordt om mij tevreden te stellen. Dat zou je kunnen opvatten als passief-agressief, maar de passiviteit heeft voor mij dus een gegronde reden.
Voel mij nochtans inderdaad niet geroepen om mij in het straatje te voegen van mensen met een andere mening. Vind het wel interessant om te lezen en soms lees je iets wat andere inzichten geeft dat neem ik dan mee. Vervelend dat jij dat ervaart als ergens tegenaan schoppen. Ook to’s mogen een eigen mening hebben en daaraan vasthouden.
Kersje schreef op 08-01-2023 om 13:10:
[..]
Voor mij zeer duidelijk! Ipv het met je vader te bespreken open je hierover een topic en vraag je het aan onbekenden. Deze onbekenden geven dan eerlijk hun mening, die veelal niet in jouw straatje past, en ‘schop’ je daar weer tegenaan. Dat is nogal passief-agressief gedrag, want je probeert ons ervan te overtuigen dat wat je vader doet niet oké is. De meningen zijn daar blijkbaar heel erg over verdeeld hier.
Dit dus. Je klinkt zo ontzettend overtuigd van dat je vader zich niet als een vader gedraagt dat mensen die zich iets genuanceerder uitlaten een snauw krijgen.
Je roept te hard dat het niet erg is en dat je weet wat je aan hem hebt. Want hij voldoet niet aan jouw onuitgesproken verwachtingen van hoe jij met jouw kinderen zou omgaan. Terwijl je het niet nodig vindt om hem dat te vertellen want dan is het geforceerd. Dan kan hij het toch nooit goed doen?
Dat is ook niet gek, want eigenlijk hunker je naar zijn liefde en aandacht op een manier die aan jouw maatstaven voldoet. Naar een soort toverstaf waarmee hij ineens wel de geweldige vader is.
Dat is een recept voor teleurstelling. En om die teleurstelling te verbergen (verstoppen) ga je heel hard tekeer over het minder attente gedrag. Daarmee verstop je je verdriet over een klote vader achter passief agressieve reacties op opmerkingen dat de man zich nu misschien niet zo slecht gedraagt maar wellicht minder attent is.
Prachtwacht schreef op 08-01-2023 om 11:46:
Je wil dus niet je verwachtingen bij stellen, maar ik denk dat je jezelf daar mee alleen maar in de weg staat.
En mij valt op dat jij vind door het niet informeren naar Corona je daar aan kan ophangen “waar jij staat voor je vader”. Dat is niet logisch.
Ik denk dat jouw vader het niet meer goed kan maken. Een sorry voor vroeger koop je ook niks voor. Ik heb dat zelf ook ten opzichte van mijn ouders.
Voor mij is dat wel logisch.
Als je je zorgen maakt om je kind laat je dat blijken uit je acties, tenzij er een lichamelijke reden is waarom je dat niet kunt natuurlijk. Zou in zijn geval geen reden kunnen bedenken wat dit gedrag vergoelijkt. Gewoonweg desinteresse. En ja dat is voor mij een deal-breaker.
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:28:
[..]
Op dit moment zie ik het nut er niet van in om dit met mijn vader te bespreken, om al eerder genoemde redenen. Er is niets wat hij kan doen om mij tegemoet te komen hierin, omdat ik van mening ben dat bepaalde dingen gewoon van nature moeten gaan in een ouder-kind relatie en het mij geen voldoening brengt als dit geveinsd wordt om mij tevreden te stellen. Dat zou je kunnen opvatten als passief-agressief, maar de passiviteit heeft voor mij dus een gegronde reden.
Voel mij nochtans inderdaad niet geroepen om mij in het straatje te voegen van mensen met een andere mening. Vind het wel interessant om te lezen en soms lees je iets wat andere inzichten geeft dat neem ik dan mee. Vervelend dat jij dat ervaart als ergens tegenaan schoppen. Ook to’s mogen een eigen mening hebben en daaraan vasthouden.
Ben je altijd zo vasthoudend aan je eigen opvattingen, verwachtingen en gelijk, dat je je mening aanpassen ziet als voegen in het straatje van een ander?
Luister eens naar Guido Weijers; ‘maak niet van jóuw verwachtingen míjn verplichtingen’. Zowel richting je vader als richting mensen in dit topic, die anders reageren dan jij zou willen. Niemand verwacht dat de to haar mening verandert, dat maak jij ervan. Maar een To die mensen die anders reageren niet meteen afsnauwt is wel wat vriendelijker.
Plus; je kunt wel willen dat dingen veranderen omdat jij dat wil en verwacht, maar zonder gesprek gaat dat niet gebeuren. De man die van zijn vrouw vaker een bloemetje moet meenemen, dat braaf doet en dan vervolgens de wind van voren krijgt want niet spontaan- dat is hoe jij je nu opstelt richting je vader.
En daar zul je gezien het verleden prima redenen voor hebben, maar stel dat dan voorop. Noem dan ik heb een kutjeugd gehad door een afwezige vader en ook de afgelopen jaren gedroeg hij zich als een driftige eikel met losse handjes. Neem afscheid van hem. Maar dan wel echt. Niet met stiekem de hoop dat hij dan alsnog achter je aan komt om het goed te maken, zoals je dat vroeger op het schoolplein misschien deed.
Maar als een volwassen vrouw die de man die haar verwekt heeft ziet als wat hij is; een driftig ventje met losse handjes die zijn kinderen in de steek liet. Niet iemand die je in je leven wil, hoe verdrietig ook.
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:34:
[..]
Voor mij is dat wel logisch.
Als je je zorgen maakt om je kind laat je dat blijken uit je acties, tenzij er een lichamelijke reden is waarom je dat niet kunt natuurlijk. Zou in zijn geval geen reden kunnen bedenken wat dit gedrag vergoelijkt. Gewoonweg desinteresse. En ja dat is voor mij een deal-breaker.
Hij heeft al heel lang het beeld laten zien vanuit vroeger van een slechte ouder. Ik denk ook wel dat je nu je hem de kans hebt gegeven om er nog iets van te maken, je dat ook graag wil zien. Dat is begrijpelijk. Dan mag hij je nu even laten zien hoe betrokken hij is door naar Corona te vragen. Heeft hij niet gedaan en jij voelt je weer net als vroeger, niet belangrijk genoeg. Pijnlijk. Maar je maakt het in je hoofd ook gemakkelijk groter, door hier zo erg over te vallen, en “nu weet ik waar ik sta enzo”. Ik zou toch proberen er niet te zwaar aan te tillen voor je eigen gemoedsrust.
Mijn vader was ongeveer hetzelfde. Ik noem het maar gewoon sociaal onhandig.
Ik heb jaren aan een dood paard getrokken. Er zijn veel dingen voorgevallen....
Toen ik een paar jaar geleden vertelde dat ik zwanger was, kreeg ik als reactie: "het kan nog misgaan hè?!" Geen felicitatie. Ook toen ons kind te vroeg geboren werd geen felicitatie. Hij kwam wel langs in het ziekenhuis. Dat was het moment dat ik gestopt ben met hem op de hoogte houden. Ik heb de figuurlijke deur op een kier gezet maar ik zou 'm niet meer open doen. Hij heeft ons kind 3x gezien in 3 jaar.
Toen hij doodziek in het ziekenhuis lag ben ik met mijn broer en zusjes langsgeweest, en toen zei hij dat hij het allemaal anders had willen doen. Ja kerel, dat vroegen we al jaren en nu is het te laat.
Op de rouwkaart stond: "Soms is er zo veel wat we voelen, maar zo weinig was we kunnen zeggen". Zijn broer zei dat die zin echt op het lijf van mijn vader geschreven was.
Hij is nu bijna 2 jaar dood en eigenlijk is er niks veranderd want als ik hem al sprak was het hoogstens 10 minuten. Het enige wat ik jammer vind is dat ik geen antwoorden krijg op mijn vragen. Maar dat is mijn eigen schuld, want ik ben nooit meer het gesprek aan gegaan en de vragen gesteld.
Mij gaf het pas rust toen ik gestopt ben met me er druk om maken. Hij zou toch niet veranderen in de vader die ik graag had willen hebben. Een vader die wel oprecht interesse toont en vragen stelt. Met wie je een gesprek kan voeren, met wie je kan lachen en huilen. Hij stopte zijn gevoelens weg, want als je niet over je problemen praat, dan zijn ze er niet.
Biebel schreef op 08-01-2023 om 13:49:
[..]
Ben je altijd zo vasthoudend aan je eigen opvattingen, verwachtingen en gelijk, dat je je mening aanpassen ziet als voegen in het straatje van een ander?
Luister eens naar Guido Weijers; ‘maak niet van jóuw verwachtingen míjn verplichtingen’. Zowel richting je vader als richting mensen in dit topic, die anders reageren dan jij zou willen. Niemand verwacht dat de to haar mening verandert, dat maak jij ervan. Maar een To die mensen die anders reageren niet meteen afsnauwt is wel wat vriendelijker.
Plus; je kunt wel willen dat dingen veranderen omdat jij dat wil en verwacht, maar zonder gesprek gaat dat niet gebeuren. De man die van zijn vrouw vaker een bloemetje moet meenemen, dat braaf doet en dan vervolgens de wind van voren krijgt want niet spontaan- dat is hoe jij je nu opstelt richting je vader.
En daar zul je gezien het verleden prima redenen voor hebben, maar stel dat dan voorop. Noem dan ik heb een kutjeugd gehad door een afwezige vader en ook de afgelopen jaren gedroeg hij zich als een driftige eikel met losse handjes. Neem afscheid van hem. Maar dan wel echt. Niet met stiekem de hoop dat hij dan alsnog achter je aan komt om het goed te maken, zoals je dat vroeger op het schoolplein misschien deed.
Maar als een volwassen vrouw die de man die haar verwekt heeft ziet als wat hij is; een driftig ventje met losse handjes die zijn kinderen in de steek liet. Niet iemand die je in je leven wil, hoe verdrietig ook.
Nee hoor, helemaal niet zelfs, maar als ik geen reden zie om mijn mening bij te stellen, doe ik het dus ook niet. Je lijkt vooral daar nogal wat moeite mee te hebben en mij dingen in de schoenen te schuiven op basis van jouw eigen invullingen en oordelen.
Het hebben van verwachtingen vind ik in dit geval overigens heel gezond. Ik bepaal hoe ik behandeld wil worden door andere mensen en vooral in het geval van mijn ouders neem ik geen genoegen meer met minder.
KillerQueen schreef op 08-01-2023 om 14:13:
Mijn vader was ongeveer hetzelfde. Ik noem het maar gewoon sociaal onhandig.
Ik heb jaren aan een dood paard getrokken. Er zijn veel dingen voorgevallen....
Toen ik een paar jaar geleden vertelde dat ik zwanger was, kreeg ik als reactie: "het kan nog misgaan hè?!" Geen felicitatie. Ook toen ons kind te vroeg geboren werd geen felicitatie. Hij kwam wel langs in het ziekenhuis. Dat was het moment dat ik gestopt ben met hem op de hoogte houden. Ik heb de figuurlijke deur op een kier gezet maar ik zou 'm niet meer open doen. Hij heeft ons kind 3x gezien in 3 jaar.
Toen hij doodziek in het ziekenhuis lag ben ik met mijn broer en zusjes langsgeweest, en toen zei hij dat hij het allemaal anders had willen doen. Ja kerel, dat vroegen we al jaren en nu is het te laat.
Op de rouwkaart stond: "Soms is er zo veel wat we voelen, maar zo weinig was we kunnen zeggen". Zijn broer zei dat die zin echt op het lijf van mijn vader geschreven was.
Hij is nu bijna 2 jaar dood en eigenlijk is er niks veranderd want als ik hem al sprak was het hoogstens 10 minuten. Het enige wat ik jammer vind is dat ik geen antwoorden krijg op mijn vragen. Maar dat is mijn eigen schuld, want ik ben nooit meer het gesprek aan gegaan en de vragen gesteld.
Mij gaf het pas rust toen ik gestopt ben met me er druk om maken. Hij zou toch niet veranderen in de vader die ik graag had willen hebben. Een vader die wel oprecht interesse toont en vragen stelt. Met wie je een gesprek kan voeren, met wie je kan lachen en huilen. Hij stopte zijn gevoelens weg, want als je niet over je problemen praat, dan zijn ze er niet.
Wat een verhaal ook. Herken veel van wat je schrijft uit de relatie met mijn eigen ouders. Vaak is het toch een bepaald onvermogen waardoor mensen zijn zoals ze zijn en ook al was je het gesprek aangegaan had je misschien nog niet de antwoorden gehad waar je iets mee kunt en hem niet kunnen veranderen zoals je zelf zegt. Soms is het inderdaad beter je daarin te berusten.
Bedankt voor het delen van jouw verhaal.
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:34:
[..]
Voor mij is dat wel logisch.
Als je je zorgen maakt om je kind laat je dat blijken uit je acties, tenzij er een lichamelijke reden is waarom je dat niet kunt natuurlijk. Zou in zijn geval geen reden kunnen bedenken wat dit gedrag vergoelijkt. Gewoonweg desinteresse. En ja dat is voor mij een deal-breaker.
Je hulpvraag voor dit topic was “hoe kijken jullie hier tegenaan?”
Ook dit topic brengt jou dus niet wat je verwacht had te krijgen, namelijk volledig begrip voor jouw situatie en handelen.
Iedereen geeft aan begrip te hebben vwb je vader en het verleden, maar wel meerdere inzichten vwb hoe anderen hiermee omgaan of zouden omgaan. Deze wimpel je allemaal weg, want……..vul maar in.
Wat had je hier dan wél verwacht te krijgen? Ben benieuwd of je dit topic ook zou laten lezen aan je behandelaar en wat hij/zij hierover terugkoppeld.
En wat mij betreft hoef jij je helemaal niet te schikken naar wat anderen jou als advies geven hoor, het is namelijk niet mijn leven, verdriet of ergernis. Dat is het mooie van een forum, mensen kunnen een ander advies of ander inzicht geven en is het aan die ander om eruit te pikken waar hij/zij wat aan heeft.
da´s waar kersje, mooi verwoord!
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:34:
[..]
Voor mij is dat wel logisch.
Als je je zorgen maakt om je kind laat je dat blijken uit je acties, tenzij er een lichamelijke reden is waarom je dat niet kunt natuurlijk. Zou in zijn geval geen reden kunnen bedenken wat dit gedrag vergoelijkt. Gewoonweg desinteresse. En ja dat is voor mij een deal-breaker.
Hoezo moet er een lichamelijke reden zijn? Geestelijke redenen zijn er des te meer.
Ik weet niet of het bewuste desinteresse is. Misschien is het voor jouw vader wel een mechanisme om om te gaan met zijn eigen problemen. In de zin van: Als ik niet met mijn kind praat over hoe ziek ze in van corona, hoef ik ook niet over mezelf te praten hoe ziek ik was van ..?.... of hoe ik geleden heb onder de ziekte van X.
Met mijn schoonouders kunnen we al jaren niet meer praten over wat ons zorgen baart. Nu de oorlog in Oekraïne benoemen haalt vooral bij schoonvader herinneringen naar boven die hij, om te overleven, diep heeft weggestopt. Hij kan mag en wil niet over oorlog praten van zichzelf. In mijn onwetendheid heb ik weleens geprobeerd het gesprek over de oorlog te voeren, verder dan: het was heel erg komt hij niet. Inmiddels 86 jaar oud denk ik niet dat hij nog naar traumatherapie zou kunnen gaan, dat had jaren eerder moeten gebeuren. Neemt niet weg dat het voor zijn kinderen lastig is om zo'n onderwerp volledig te mijden.
Wat ik wil zeggen, misschien heeft jouw vader iets meegemaakt met een ziekte waar hij beschadigd uit gekomen is en is vragen naar hoe het met je gaat heel moeilijk voor hem.
Dan ziet het er voor jou uit als desinteresse maar is het zelfbescherming voor je vader. Als ik niet praat over de corona van Swirl, haal ik geen herinneringen naar boven over de ziekte van X of mijn eigen ziekte waar zowel X als ik bijna aan zijn doodgegaan.
to heb je er al eens over nagedacht wat er gebeurt als je zand wil nemen? Je kan dat krampachtig tussen je vingers vastklemmen en dan moet je je greep zo houden en toch zal er nu en dan nog zand wegglippen. Als je echter je hand met de palm naar boven houdt een soort kuiltje van je handpalm maakt, dan blijft AL het zand liggen zonder dat je hand pijn doet of moe wordt!
Op die manier raad ik je aan met het gedrag van je vader om te gaan, als hij voelt dat er geen druk is, wordt ook hij misschien relaxter. Houd jij je echter onverzettelijk vast aan je principes, dan zal de relatie nooit méér worden dan nu. En dat heb jij MEE IN DE HAND.
KillerQueen schreef op 08-01-2023 om 14:13:
Op de rouwkaart stond: "Soms is er zo veel wat we voelen, maar zo weinig was we kunnen zeggen". Zijn broer zei dat die zin echt op het lijf van mijn vader geschreven was.
Hij is nu bijna 2 jaar dood en eigenlijk is er niks veranderd want als ik hem al sprak was het hoogstens 10 minuten. Het enige wat ik jammer vind is dat ik geen antwoorden krijg op mijn vragen. Maar dat is mijn eigen schuld, want ik ben nooit meer het gesprek aan gegaan en de vragen gesteld.
.
Verdrietig om te lezen hoe jullie contact was KQ en zo jammer dat de dood inderdaad het definitieve en onomkeerbare punt is om keuzes voor jezelf te maken om hier voor de rest van je leven mee te kunnen leven.
Ik lees ook de ‘verkapte’ boodschap aan Swirl, althans, dat denk ik (verbeter mij als ik het verkeerd interpreteer) en dat is de zin dat je erkent dat het deels ook jouw schuld is dat je geen antwoorden op je vragen hebt gekregen, omdat je het nooit ter sprake hebt gebracht.
Dit inzicht mis ik bij Swirl, want het is bij voorbaat al ‘trekken aan een dood paard’ of ‘geveinsd’, dan blijven er maar weinig opties over om eea te veranderen natuurlijk. Zij vult veel in voor haar vader en dat is een gevaarlijke eigenschap, zeker als het om dit soort zaken gaat.
Ik vind de zin die op de rouwkaart stond heel treffend, in het algemeen natuurlijk, want helaas is het vaak ook zo.
Kersje schreef op 08-01-2023 om 14:37:
[..]
Je hulpvraag voor dit topic was “hoe kijken jullie hier tegenaan?”Ook dit topic brengt jou dus niet wat je verwacht had te krijgen, namelijk volledig begrip voor jouw situatie en handelen.
Iedereen geeft aan begrip te hebben vwb je vader en het verleden, maar wel meerdere inzichten vwb hoe anderen hiermee omgaan of zouden omgaan. Deze wimpel je allemaal weg, want……..vul maar in.
Wat had je hier dan wél verwacht te krijgen? Ben benieuwd of je dit topic ook zou laten lezen aan je behandelaar en wat hij/zij hierover terugkoppeld.
En wat mij betreft hoef jij je helemaal niet te schikken naar wat anderen jou als advies geven hoor, het is namelijk niet mijn leven, verdriet of ergernis. Dat is het mooie van een forum, mensen kunnen een ander advies of ander inzicht geven en is het aan die ander om eruit te pikken waar hij/zij wat aan heeft.
Hé wat naar dat je voor mij invult wat mijn verwachtingen zouden zijn bij dit topic. Mijn hoop was helemaal niet om reacties te krijgen om mijn gevoel te bevestigen, die worden namelijk al genoeg bevestigd, maar juist om andere inzichten en meningen te horen en dat is denk ik wel aardig gelukt. waardeer ook de reacties van mensen die anders omgaan met een dergelijke situatie alleen zonder dat ik de behoefte voel hetzelfde te moeten denken of doen. Wat jij hierboven doet vind ik vooral erg laag, iemand deelt een kwetsbaar verhaal heeft daar zelf ook een mening over en vervolgens haal je er van alles bij om maar verbanden te kunnen leggen tussen mijn persoonlijke mening en waarom het in jouw optiek niet deugt. Enkel en alleen omdat ik niet de meningen volg of daar op reageer zoals jij denkt dat ik dit zou moeten doen. Het druipt namelijk van je reacties af dat dit wel je opzet is ook al beweer je van niet.
Kersje schreef op 08-01-2023 om 14:52:
[..]
Verdrietig om te lezen hoe jullie contact was KQ en zo jammer dat de dood inderdaad het definitieve en onomkeerbare punt is om keuzes voor jezelf te maken om hier voor de rest van je leven mee te kunnen leven.
Ik lees ook de ‘verkapte’ boodschap aan Swirl, althans, dat denk ik (verbeter mij als ik het verkeerd interpreteer) en dat is de zin dat je erkent dat het deels ook jouw schuld is dat je geen antwoorden op je vragen hebt gekregen, omdat je het nooit ter sprake hebt gebracht.
Dit inzicht mis ik bij Swirl, want het is bij voorbaat al ‘trekken aan een dood paard’ of ‘geveinsd’, dan blijven er maar weinig opties over om eea te veranderen natuurlijk. Zij vult veel in voor haar vader en dat is een gevaarlijke eigenschap, zeker als het om dit soort zaken gaat.
Ik vind de zin die op de rouwkaart stond heel treffend, in het algemeen natuurlijk, want helaas is het vaak ook zo.
Ik moest mijn eigen verwachtingen bijstellen om niet meer teleurgesteld te worden. Dat is de beste tip die ik heb voor anderen die zo'n vreemde band hebben.
Die zin was heel passend gezien de situatie, want ook met mijn broer en zusjes had hij geen goed contact. En met zijn eigen familie eigenlijk ook niet echt.