Is dit normaal gedrag voor een vader?
Hoi,
ik heb nooit echt een band gehad met mijn vader. Ouders gingen uit elkaar toen ik nog erg jong was en vader heeft niet veel moeite gedaan om er in mijn leven te zijn, toen ik al wat ouder was heeft hij mij en mijn broers wel opgezocht en was er geregeld contact, maar ook daar heb ik niet zulke goede herinneringen aan(hij heeft zelfs een keer fysiek geweld gebruikt richting mij). Probeer de banden nu wel wat meer aan te halen, omdat ik daar zelf behoefte aan heb en ook aangespoord door mijn therapeut. Ben al een aantal keren bij hem thuis geweest en dat was best gezellig. Nu was ik laatst ziek (corona) had het goed te pakken en hij wist hiervan. Had het toch wel prettig gevonden als hij even had gebeld om te vragen hoe het gaat doordat dit niet is gebeurd merk dat ik geneigd ben om mezelf terug te trekken en er allerlei gevoelens uit het verleden weer naar boven komen. Op mijn verjaardag kan er ook geen felicitatie vanaf, dat is iets van de laatste jaren. moet toegeven dat ik zijn verjaardag ook vergeet omdat hij simpelweg niet op die manier in mijn leven is geweest (weet dus niet of ik hem dit kan verwijten) Maar het steekt wel. Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Ik heb eerlijk gezegd geen zin om hier nog energie in te steken.
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:28:
[..]
Op dit moment zie ik het nut er niet van in om dit met mijn vader te bespreken, om al eerder genoemde redenen. Er is niets wat hij kan doen om mij tegemoet te komen hierin, omdat ik van mening ben dat bepaalde dingen gewoon van nature moeten gaan in een ouder-kind relatie en het mij geen voldoening brengt als dit geveinsd wordt om mij tevreden te stellen. Dat zou je kunnen opvatten als passief-agressief, maar de passiviteit heeft voor mij dus een gegronde reden.
Voel mij nochtans inderdaad niet geroepen om mij in het straatje te voegen van mensen met een andere mening. Vind het wel interessant om te lezen en soms lees je iets wat andere inzichten geeft dat neem ik dan mee. Vervelend dat jij dat ervaart als ergens tegenaan schoppen. Ook to’s mogen een eigen mening hebben en daaraan vasthouden.
Sociale vaardigheden heb je niet van nature. Die leer je.
Als niemand jou had geleerd dat je tegen bepaalde mensen 'u' zegt, had je waarschijnlijk iedereen 'je' genoemd. Ook mensen die er waarde aan hechten om 'u' genoemd te worden omdat het voor hun laat zien dat jij respect voor ze hebt. Zonder dat jij het zo bedoelde, zou je dan door hun misschien wel als onbeschoft en arrogant gezien kunnen worden. Terwijl jij denkt dat je een fijne band hebt.
Stel nou dat zo iemand op een gegeven moment vertelt dat hij/zij eigenlijk graag 'u' wordt genoemd, dan is de kans groot dat jij gaat proberen rekening te houden met die wens. Toch? Heeft verder niks te maken met meer of minder respect of met iets veinzen. Die persoon blijft voor jou hetzelfde betekenen en jij ook voor hem/haar.
Maar als diegene niets had gezegd, had jij het niet geweten en dus niet de kans gehad er rekening mee te gaan houden.
Datzelfde geldt ook voor je vader mbt attent zijn. Misschien denkt hij wel dat het zo prima gaat. Want jij vertelt niet wat je anders wil. Hoe moet hij weten dat jij verjaardagen belangrijk vindt als je de zijne zelf ook vergeet?!
Als jij hem je wensen nooit hebt verteld, heeft hij dus ook niet de kans gekregen er rekening mee te houden.
Maar goed. Gezien de geschiedenis zou ik me meer zorgen maken om de vertrouwensband en binding, dan om een felicitatie of beterschapswens.
KillerQueen schreef op 08-01-2023 om 15:13:
[..]
Ik moest mijn eigen verwachtingen bijstellen om niet meer teleurgesteld te worden. Dat is de beste tip die ik heb voor anderen die zo'n vreemde band hebben.
Die zin was heel passend gezien de situatie, want ook met mijn broer en zusjes had hij geen goed contact. En met zijn eigen familie eigenlijk ook niet echt.
Bij mijn vader precies hetzelfde. Ik ben de enige die het contact met hem opzoekt. Mijn broers zijn daar veel makkelijker in dan ik, “hij is er nooit voor ons geweest, dus kan hij voorgoed wegblijven ook”. Heb er geen spijt van dat ik het wel heb geprobeerd. Een ervaring rijker en een illusie minder denk ik altijd maar.
En ja. De verwachtingen zijn bij mij nu ook zeker bijgesteld en daaruit voortvloeiend het besef dat ik hem liever niet in mijn leven heb dan in te moeten leveren op zaken die voor mij fundamenteel zijn in een ouder-kind relatie.
Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:28:
[..]
Op dit moment zie ik het nut er niet van in om dit met mijn vader te bespreken, om al eerder genoemde redenen. Er is niets wat hij kan doen om mij tegemoet te komen hierin, omdat ik van mening ben dat bepaalde dingen gewoon van nature moeten gaan in een ouder-kind relatie en het mij geen voldoening brengt als dit geveinsd wordt om mij tevreden te stellen. Dat zou je kunnen opvatten als passief-agressief, maar de passiviteit heeft voor mij dus een gegronde reden.
Voel mij nochtans inderdaad niet geroepen om mij in het straatje te voegen van mensen met een andere mening. Vind het wel interessant om te lezen en soms lees je iets wat andere inzichten geeft dat neem ik dan mee. Vervelend dat jij dat ervaart als ergens tegenaan schoppen. Ook to’s mogen een eigen mening hebben en daaraan vasthouden.
Als dit jouw vaste mening is, zit er niks anders op dan je verlies te nemen en te accepteren dat jouw relatie met je vader niet gaat worden wat jij ervan verwacht. Jij zit aan de knoppen van je eigen leven. Je kunt geïrriteerd zijn dat anderen dit anders zouden aanpakken. Maar het doet er eigenlijk niet veel toe. Het gaat om jou. Dus maak dan je keuzes op basis van wat voor jou belangrijk is. Niemand zal het je kwalijk nemen.
Het lijkt me heel verdrietig, de situatie waarin je je bevindt. Iedereen zou graag een andere, warmere relatie met haar ouders willen dan de relatie die jij hebt met jouw vader. Maar als het er niet in zit, zit er niks anders op dan die werkelijkheid onder ogen te zien en voor jezelf te kiezen. En de vraag te beantwoorden of de aanwezigheid van je vader in je leven belangrijk genoeg voor je is om bepaalde dingen te accepteren of niet. Wees eerlijk naar jezelf. Jouw vader gaat het kennelijk niet voor je oppakken. Ik snap dat je daar boos over bent maar het gaat nu over jou. Je kunt het kennelijk niet aan hem overlaten om het goed te maken. Helaas.
PS had je laatste reactie nog niet gelezen. Het lijkt me een wijze beslissing. Sterkte!