Is dit normaal gedrag voor een vader?

Lastige situatie. Ik denk dat je niet zoveel hebt aan ervaringen van andere forummers. Ik heb zelf een hele betrokken vader en ondertussen ook een heel betrokken schoonvader. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bepaalde verwachtingen hebt en het pijn doen als deze niet uitkomen. Je vader kan je helaas niet veranderen maar misschien kan je wel iets doen aan je verwachtingen, of eens een gesprek met hem aangaan wat voor soort contact jij graag ziet. Helaas is niet iedereen geschikt als ouder.

Swirl schreef op 07-01-2023 om 21:52:

[..]

Oh. Ja, 10 jaar later of zo nadat zijn relatie was gestrand kwam hij zijn kinderen opzoeken. Niet lang daarna werd hij gewelddadig omdat bepaalde dingen niet naar zijn zin waren.

Je hebt alle recht om je vader geen fijn mens te vinden en daarom geen of amper contact met hem te willen. 

Er is veel gebeurd. Als jij zijn gebrek aan attent zijn nu een dealbreaker vindt, is dat aan jou. Wij kennen hem niet en hebben geen idee wat hij verder voor jou voelt en voor jou betekent. 

Dat laatste is waar het om gaat. 

Elk mens is anders en daarom is ook elke relatie anders. Een ouder is niet automatisch een slechte ouder als je niet wordt gebeld als je ziek bent. Als ik even aandacht van mijn moeder wil omdat ik me rot voel, dan moet ik ook zelf bellen. Ze is gewoon niet zo attent. Sociaal onhandig. Belt niet graag. Dat ze van me houdt, haal ik uit andere dingen. 

Uit wat jij over het verleden schrijft, blijkt dat jouw vader op sociaal gebied nogal wat steken heeft laten vallen. Heel begrijpelijk dat je twijfelt aan wat hij voor je voelt. Maar of je nou moet concluderen dat hij niet genoeg om je geeft omdat hij je niet spontaan belde toen je ziek was? Of moet je dan ook kijken naar hoe het gaat als je bij hem thuis bent en hij het daar gezellig maakt? Misschien is dat wel meer zijn manier van liefde tonen. 

Degene die hier het beste antwoord op kan geven, is je vader. Als je wil weten wat jij voor hem betekent, moet je bij hem zijn  Dat kan door je zelf open te stellen en te bedenken of hij zijn affectie mogelijk op een andere manier laat zien of door erover in gesprek te gaan. Dat laatste is ontzettend moeilijk, maar wel een goede manier om jullie contact een eerlijke kans te geven.

Wat je ook doet, sterkte!

Er zijn genoeg redenen voor je om geen contact meer met hem te willen. Toch vind je het nodig om te hopen op een berichtje voor je verjaardag of als je ziek bent. 

Je doet alsof je niks verwacht had en het helemaal niet erg is. Ondertussen reageer je heel negatief en veroordelend naar mensen die dat niet zo raar vinden, zo’n stillere vader.  Dat komt nogal passief agressief over, alsof je de boosheid richting je vader ‘verstopt’ of jezelf wil overtuigen dat het echt niet erg is. 

Maar dat is het voor jou wel. Hoe je vader al die jaren met je is omgegaan is gewoon  zwaar vervelend. Helaas zijn ook je Corona besmetting of je verjaardag niet de momenten geweest waarop hij heeft laten zien dat hij er voor je kan zijn op een manier die beter voor jou is. 

Dat is verdrietig. Daar mag je boos om zijn. Je mag hem dat zelfs vertellen, dat je verdrietig wordt van zijn gebrek aan belangstelling en dat dit niet is wat je van een vader nodig hebt. 
Probeer alleen niet jezelf wijs te maken dat het komt door dat gebrek aan belangstelling. Het komt omdat je pa een eikel was en is. 

Swirl schreef op 07-01-2023 om 21:52:

[..]

Oh. Ja, 10 jaar later of zo nadat zijn relatie was gestrand kwam hij zijn kinderen opzoeken. Niet lang daarna werd hij gewelddadig omdat bepaalde dingen niet naar zijn zin waren.

Maar dan zijn er toch veel grotere problemen in die relatie? Mijn alleenstaande vader informeert ook niet als ik ziek ben. Hij zegt: “Ik hoor wel van je als je weer beter bent”. Hij denkt wel aan mijn verjaardag. Maar voor mij zijn dat kleine dingen omdat de relatie met mijn vader verder redelijk oké is. Ik zie jouw ergernis als een signaal dat je vader teveel kapot heeft gemaakt. Hij heeft geen krediet meer. 

Ik zou me in jouw plaats afvragen wat de meerwaarde is van zijn aanwezigheid in mijn leven. Hij heeft het in ieder geval niet ‘verdiend’ dus hij moet wat goeds ‘meebrengen’. Doet hij dat niet, dan bespreek je het met hem, laat je het contact op een heel laag pitje sudderen of je laat het doodbloeden.

Je kan natuurlijk ook tegen jezelf zeggen dat hij een loser is. Dat is best een oplossing. Je kan hem dan uitsluiten en rustig verder leven. Velen doen dat zo en wereldschokkend is dat niet. Iedereen vindt dan wel weer een evenwicht.

Of je kan de deur openhouden omdat je toch wel wil blijven weten wat er zoal in zijn leven speelt en genoegen nemen met de relatie zoals hij nu is.

Ik denk dat ik wat (slecht - geen) contact met ouders, niet alleen met vader, redelijk hoog scoor in de top-100. Doet mij enorm pijn. Dus ik denk dat ik mag meespreken met jou en zeggen, dat als we wisselen, ik er zeker op vooruit ga. 14 dagen voor ik trouwde heb ik nog een pandoering van mijn vader gekregen. Zus is op haar 55ste ook nog door vader vastgepakt. Waren uitzonderingen, eerlijkheid gebiedt me dat te zeggen. In jouw OP schrijf je dat hij ook een keer fysiek geweld heeft gebruikt. Dat is natuurlijk één keer teveel maar je bent - neem ik aan - niet je ganse jeugd fysiek mishandeld. Terwijl ik zeg - en ik weet hééééél goed waarover ik spreek - dat emotionele, psychische omgang ook mishandelend kan zijn.

Doorheen de antwoorden hier in dit topic, heb ik toch de indruk dat je vader niet veel goed meer kan doen bij jou. En ik begrijp dat gebeurtenissen uit het verleden veel pijn kunnen doen.

Ik denk dat je een keuze moet maken: je vader helemaal loslaten of hem nemen zoals hij is. En niet: ik wil wel contact, maar het moet zus en zo. Nogmaals, ik wou dat ik - al was het maar eens per jaar - eens met mijn ouders gezellig rond de tafel kon zitten. Want - zonder in detail te treden - er zijn in mijn jeugd en tot op heden al echt schrijnende dingen gebeurd.

Als je je  verwachtingen niet uitspreekt kan je er ook niet vanuit gaan dat ze uitkomen. Voor jou voelt het misschien logisch maar voor de ander (blijkbaar) niet. 

Hier ook gesprekken gehad met mijn vader over verwachtingen. Toen ik laatst vroeg waarom hij het niet eerder had verteld zei hij: "je belt ook nooit". Zijn verwachting was dat je als kind (minstens) wekelijks je ouder opbelt, want dat deed hij ook. Dat ik wel een appje stuurde of dat hij ook kon bellen werd niet gezien. Nu we het hebben uitgesproken bellen we vaker, soms hij soms ik. 

Neweve schreef op 08-01-2023 om 12:02:

Als je je verwachtingen niet uitspreekt kan je er ook niet vanuit gaan dat ze uitkomen. Voor jou voelt het misschien logisch maar voor de ander (blijkbaar) niet.

Hier ook gesprekken gehad met mijn vader over verwachtingen. Toen ik laatst vroeg waarom hij het niet eerder had verteld zei hij: "je belt ook nooit". Zijn verwachting was dat je als kind (minstens) wekelijks je ouder opbelt, want dat deed hij ook. Dat ik wel een appje stuurde of dat hij ook kon bellen werd niet gezien. Nu we het hebben uitgesproken bellen we vaker, soms hij soms ik.

Dit. 

Maar ik krijg het idee dat Swirl daar helemaal geen energie in wil steken. Ze is van mening dat verbetering na een gesprek, zoals wèl vaker bellen, neerkomt op geveinsde aandacht. Dat wil ze niet. 

Ze wil een vader die helemaal uit zichzelf ziet waar zij mee zit en daar dan vervolgens naar handelt. Mijns inziens niet realistisch. Dus dit blijft een teleurstellende relatie. 

Swirl, vanwaar kreeg jij de behoefte de banden met je vader weer aan te halen? Denk dat dit nl een heel belangrijk uitgangspunt is (geweest), al dan niet aangespoord door je hulpverlener.

Natuurlijk is het vreselijk dat hij er vroeger nooit voor je is geweest, maar ik lees in jouw reacties zoveel boosheid en passief-agressief gedrag, dat ik me afvraag wat het contact met hem jou opbrengt of wat je hoopt dat het gaat brengen? Zo ver ik jouw antwoorden hier lees ben je vooral ‘op zoek’ naar momenten om hem op ongewenst gedrag te betrappen en daar vervolgens heel boos over te zijn. Prima als je dat nodig hebt voor verwerking, maar niet om de banden beter te herstellen natuurlijk.

Heb je je vader, in de tijd dat jullie geen contact hadden, wellicht teveel geïdealiseerd en valt hij in real life gigantisch tegen? Geen mens is zonder fouten natuurlijk en ook in sociaal wenselijk gedrag is iedereen anders. Dit heeft, in mijn ogen, helemaal niets te maken met (hoeveelheid) liefde, maar alles met (jouw) verwachtingen. En deze verwachtingen zijn bij te stellen, maar een ‘aap van 50 kun je niet meer leren klimmen’. Ik lees echter dat jij je verwachtingen niet wil bijstellen en dat is jouw goed recht natuurlijk, maar dan moet je ook niet steeds weer verdrietig of boos zijn als je niet de reacties vanuit je vader krijgt die jij verwacht. 

De verjaardagswensen krijg ik ook enkel vanuit mijn moeder, terwijl mijn ouders nog gewoon samen zijn en ik een hele fijne jeugd heb gehad met zeer lieve ouders. Mijn vader is er weer op andere momenten, maar ook dat moet ik meestal vragen en dat zou ik ook kunnen interpreteren als ‘hoezo zie je dat zelf niet of ik zou het anders doen als het mijn kind betrof’. Ik schiet daar alleen helemaal niets mee op zo te denken, want als ik hem vraag dan is hij er en dat is voor mij het belangrijkst.

Vraag jezelf af wat het huidige contact voor jou voor toegevoegde waarde heeft, want als je deze instelling blijft houden zal het alleen maar teleurstelling opleveren. Zaken uit het verleden kunnen helaas nooit meer worden overgedaan, dus haal eruit wat er NU is en vooral KAN zijn of laat het contact weer doodbloeden en leer accepteren dat je vader ook maar dat mens is wat hij is, maar niet kan voldoen aan jouw wensen.

Als je instelling blijft zoals ik deze hier lees zul je niet veel gelukkiger worden ben ik bang! Jouw leven, jouw keuze!

Swirl schreef op 08-01-2023 om 13:00:

[..]

Geen idee waar je het op baseert dat ik dit probeer te verstoppen.

Voor mij zeer duidelijk! Ipv het met je vader te bespreken open je hierover een topic en vraag je het aan onbekenden. Deze onbekenden geven dan eerlijk hun mening, die veelal niet in jouw straatje past, en ‘schop’ je daar weer tegenaan. Dat is nogal passief-agressief gedrag, want je probeert ons ervan te overtuigen dat wat je vader doet niet oké is. De meningen zijn daar blijkbaar heel erg over verdeeld hier.