Is dit normaal gedrag voor een vader?
Hoi,
ik heb nooit echt een band gehad met mijn vader. Ouders gingen uit elkaar toen ik nog erg jong was en vader heeft niet veel moeite gedaan om er in mijn leven te zijn, toen ik al wat ouder was heeft hij mij en mijn broers wel opgezocht en was er geregeld contact, maar ook daar heb ik niet zulke goede herinneringen aan(hij heeft zelfs een keer fysiek geweld gebruikt richting mij). Probeer de banden nu wel wat meer aan te halen, omdat ik daar zelf behoefte aan heb en ook aangespoord door mijn therapeut. Ben al een aantal keren bij hem thuis geweest en dat was best gezellig. Nu was ik laatst ziek (corona) had het goed te pakken en hij wist hiervan. Had het toch wel prettig gevonden als hij even had gebeld om te vragen hoe het gaat doordat dit niet is gebeurd merk dat ik geneigd ben om mezelf terug te trekken en er allerlei gevoelens uit het verleden weer naar boven komen. Op mijn verjaardag kan er ook geen felicitatie vanaf, dat is iets van de laatste jaren. moet toegeven dat ik zijn verjaardag ook vergeet omdat hij simpelweg niet op die manier in mijn leven is geweest (weet dus niet of ik hem dit kan verwijten) Maar het steekt wel. Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Ik heb eerlijk gezegd geen zin om hier nog energie in te steken.
Ik lees zelf geen gek gedrag voor een oudere man die je maar af en toe ziet en met wie je eigenlijk nauwelijks opgegroeid bent.
Als mijn moeder hem er niet attent op maakt vergeet mijn vader ook zo mijn verjaardag bijvoorbeeld. De zijne interesseert hem ook nauwelijks. En vragen "hoe het gaat" is toch ook het werk van mijn moeder als ze er al zin in heeft. Hijzelf zal het alleen eventueel doen als hij mij live ziet én er op dat moment aan zou denken dat ik ziek ben geweest.
Als ik hem dan toch eens ziek aan telefoon spreek slaat hij weer door in allerlei ramp-scenario's en overbezorgdheden. Laat maar zitten 
.
This is what you get.
Je kan hem ook op de achtergrond in sluimerstand zetten. Elkaar een paar keer per jaar gewoon spreken of een keertje afspreken maar er voor de rest weinig van verwachten.
Aviendha schreef op 07-01-2023 om 19:39:
[..]
Oke, ik vind het wel naar voor je. Als jij hier zo'n sterk gevoel over hebt is er misschien geen meerwaarde voor contact. Maar uit de toon maak ik wel op dat het je veel pijn doet ("prima verder" is doorgaans passief-aggresief voor HELEMAAL NIET PRIMA) dus misschien zou je er eens met hem over kunnen praten?
Tuurlijk doet het pijn.
Ik vind het walgelijk gedrag om als ouderzijnde zo met je kroost om te gaan, anderzijds vind ik het oprecht wel prima dat ik nu weet hoe hij in elkaar steekt, want dat was het voor mij ook meer.. er achterkomen wat ik al die jaren gemist heb. En dat is niet veel, blijkt.
Het gesprek aangaan zou ik niet gauw doen denk ik, wil niet dat hij zich anders gedraagt om mij te pleasen en weet dat het ook best een driftige man kan zijn die onvoorspelbaar uit de hoek kan komen.
Stilletjes laten verwateren maar.
Misschien kunnen we wisselen van vader?
Ik weet zeker dat ik er dan op vooruit zal gaan. Terwijl ik jouw vader helemaal niet ken. Maar wat jij schrijft wat hij doet, daar kan ik alleen maar van dromen. En ik had het nooit moeten wagen zijn verjaardag te vergeten.
Marty1984 schreef op 07-01-2023 om 19:50:
Ik lees zelf geen gek gedrag voor een oudere man die je maar af en toe ziet en met wie je eigenlijk nauwelijks opgegroeid bent.
Als mijn moeder hem er niet attent op maakt vergeet mijn vader ook zo mijn verjaardag bijvoorbeeld. De zijne interesseert hem ook nauwelijks. En vragen "hoe het gaat" is toch ook het werk van mijn moeder als ze er al zin in heeft. Hijzelf zal het alleen eventueel doen als hij mij live ziet én er op dat moment aan zou denken dat ik ziek ben geweest.
Als ik hem dan toch eens ziek aan telefoon spreek slaat hij weer door in allerlei ramp-scenario's en overbezorgdheden. Laat maar zitten
This is what you get.
Je kan hem ook op de achtergrond in sluimerstand zetten. Elkaar een paar keer per jaar gewoon spreken of een keertje afspreken maar er voor de rest weinig van verwachten.
Het is mijn vader, niet zomaar een man en zo oud is hij helemaal niet. Je kind blijft toch je kind, mag ik hopen en ook al zou ik mijn kind 40 jaar niet zien en hij heeft mij nodig..ben ik daar gewoon en steek ik nog elk jaar een kaarsje aan op zn jaardag. Blijkbaar is het niet voor iedereen vanzelfsprekend en dat vind ik vooral heel treurig om te lezen. Ook dat het door sommigen als taak van de moeder wordt gezien om bezorgdheid te uiten vrij bizar om te lezen.
@Swirl: je vraag is, of het 'normaal' gedrag is voor een vader. Maar zelf vind je het walgelijk gedrag. Je lijkt niet echt op zoek naar (misschien wel afwijkende) meningen van andere mensen, maar weet al zelf wat je ervan vindt. Dus ik snap je vraag hier niet helemaal meer denk ik.
Zo te lezen heb je zoveel oud zeer, dat ieder gedrag van je vader je wonden open rijt. En dat vind ik verdrietig voor je. Ik hoop dat er wonden mogen genezen voor je.
letterkoekje schreef op 07-01-2023 om 20:00:
Misschien kunnen we wisselen van vader?
Ik weet zeker dat ik er dan op vooruit zal gaan. Terwijl ik jouw vader helemaal niet ken. Maar wat jij schrijft wat hij doet, daar kan ik alleen maar van dromen. En ik had het nooit moeten wagen zijn verjaardag te vergeten.
Wat heeft hij dan gedaan precies?
Mijn vader is met m'n moeder en het is ook haar 'taak' om bij te houden hoe het met me gaat, wat me bezighoudt en dat ik jarig ben.
Denk als ze gescheiden zouden zijn dat hij er ook niet aan zou denken. Hij belt me nu ook alleen om te klagen over zn eigen leven.
Voor mij is wat je schrijft dus niet schokkend ofzo. Maar kan me heel goed voorstellen dat je het liever anders zou hebben 
Teigera schreef op 07-01-2023 om 20:05:
@Swirl: je vraag is, of het 'normaal' gedrag is voor een vader. Maar zelf vind je het walgelijk gedrag. Je lijkt niet echt op zoek naar (misschien wel afwijkende) meningen van andere mensen, maar weet al zelf wat je ervan vindt. Dus ik snap je vraag hier niet helemaal meer denk ik.
Zo te lezen heb je zoveel oud zeer, dat ieder gedrag van je vader je wonden open rijt. En dat vind ik verdrietig voor je. Ik hoop dat er wonden mogen genezen voor je.
Ja, ik heb er zelf ook een mening over. Mag dat niet? Dat ik er een topic over open geeft aan dat ik open sta voor andere inzichten, wat nog niet betekent dat ik mijn eigen mening daarop moet aanpassen. Heb er wel wat aan om te lezen dat mijn vader niet als enige zo is maar begrijpen doe ik het nog allerminst.
Oude wonden zijn niet opengereten, hoor. Oude gevoelens zijn getriggert maar daar heb ik handvaten voor gekregen om daarmee om te kunnen gaan 
Dank voor je bezorgdheid.
Reflectione schreef op 07-01-2023 om 20:22:
Mijn vader is met m'n moeder en het is ook haar 'taak' om bij te houden hoe het met me gaat, wat me bezighoudt en dat ik jarig ben.
Denk als ze gescheiden zouden zijn dat hij er ook niet aan zou denken. Hij belt me nu ook alleen om te klagen over zn eigen leven.
Voor mij is wat je schrijft dus niet schokkend ofzo. Maar kan me heel goed voorstellen dat je het liever anders zou hebben
Als je ouders nog samenzijn is het inderdaad nog anders. Je vader hoort het dan van je moeder als er iets mis is. En als er iets ernstigs blijkt te zijn toont hij wel interesse/bezorgdheid neem ik aan..
mijn vader hoort van mij dat ik ziek ben verder heeft hij geen contact met mensen die dichtbij mij staan daarom vind ik het vreemd dat hij niet even informeert.
Wel interessant om te lezen dat bij meerdere mensen een taakverdeling is ook op het vlak van betrokkenheid mbt een ziek kind. Zou denken dat het iets is wat beiden ouders aangaat..een man heeft toch evengoed zorgen om zijn kind.
Dank voor je begrip
Tja, Swirl, ik denk dat je je eigen gevoel moet volgen hierin. Wat je vader vroeger gedaan heeft, is zeker niet vaderlijk. Dat mag je hem kwalijk nemen. Dat dit gevoelig ligt, begrijp ik dus heel goed.
Ik heb een goede, hechte band met mijn vader, en hij zou mij denk ik ook niet gebeld hebben. Ook mijn moeder niet. Wij zijn allemaal nogal vrijgevochten en onafhankelijk (of, vanuit een ander perspectief, weinig attent en zorgzaam). We hebben wel diepe gesprekken, gaan samen op reis en delen, op onze manier, veel met elkaar. Verwachtingen en uitingen van liefde kunnen per familie en relatie zo verschillen dat je niet kunt spreken van normaal gedrag van een vader (of moeder). Het voelt goed en veilig, of niet, en dat is niet terug te brengen tot bepaalde acties en woorden.
Dus uiteindelijk heb jij er niets aan als ik zeg: ja hoor, dat is normaal. Ik voel me geliefd, ondanks het feit dat ik geen belletje krijg als ik ziek ben, of mijn verjaardag niet benoemd wordt. Jij niet. En dat is de crux. Je mag op je gevoel vertrouwen. Als jij er geen zin meer in hebt: je bent hem niets schuldig.
Renmuis schreef op 07-01-2023 om 21:06:
Tja, Swirl, ik denk dat je je eigen gevoel moet volgen hierin. Wat je vader vroeger gedaan heeft, is zeker niet vaderlijk. Dat mag je hem kwalijk nemen. Dat dit gevoelig ligt, begrijp ik dus heel goed.
Ik heb een goede, hechte band met mijn vader, en hij zou mij denk ik ook niet gebeld hebben. Ook mijn moeder niet. Wij zijn allemaal nogal vrijgevochten en onafhankelijk (of, vanuit een ander perspectief, weinig attent en zorgzaam). We hebben wel diepe gesprekken, gaan samen op reis en delen, op onze manier, veel met elkaar. Verwachtingen en uitingen van liefde kunnen per familie en relatie zo verschillen dat je niet kunt spreken van normaal gedrag van een vader (of moeder). Het voelt goed en veilig, of niet, en dat is niet terug te brengen tot bepaalde acties en woorden.
Dus uiteindelijk heb jij er niets aan als ik zeg: ja hoor, dat is normaal. Ik voel me geliefd, ondanks het feit dat ik geen belletje krijg als ik ziek ben, of mijn verjaardag niet benoemd wordt. Jij niet. En dat is de crux. Je mag op je gevoel vertrouwen. Als jij er geen zin meer in hebt: je bent hem niets schuldig.
Inderdaad ja zoveel verschillende factoren die daarin meespelen, maar wel heel fijn om te lezen dat jij je wel geliefd voelt ondanks geen belletje
Uit nieuwsgierigheid; stel dat het iets ernstiger is dan een griep zijn je ouders dan wel meer betrokken of zelfs dan niet?
Vind mijn bezorgde moeder vaker irritant dan dat ik haar bezorgdheid waardeer moet ik met schaamrood op de kaken bekennen, maar begin haar toch meer te waarderen nadat ik mijn vader ervaren heb. Zou het zelf toch wel heel naar vinden als alle twee de mensen die mij op de wereld hebben gezet dat stukje betrokkenheid niet tonen als het even minder goed met mij gaat juist dan heb ik behoefte aan steun en geliefden om mij heen.
Swirl schreef op 07-01-2023 om 20:09:
[..]
Wat heeft hij dan gedaan precies?
Jullie opgezocht en het gezellig gemaakt.
letterkoekje schreef op 07-01-2023 om 21:45:
[..]
Jullie opgezocht en het gezellig gemaakt.
Oh. Ja, 10 jaar later of zo nadat zijn relatie was gestrand kwam hij zijn kinderen opzoeken. Niet lang daarna werd hij gewelddadig omdat bepaalde dingen niet naar zijn zin waren.
Swirl schreef op 07-01-2023 om 21:33:
Uit nieuwsgierigheid; stel dat het iets ernstiger is dan een griep zijn je ouders dan wel meer betrokken of zelfs dan niet?
Dat vind ik moeilijk te zeggen. We hebben jarenlang op 10+ uur vliegafstand van elkaar gewoond, voordat contact heel makkelijk werd via Skype, whatsapp en videobellen. Het was dan niet ongewoon om wellicht maar eens in de twee maanden contact te hebben. Af en toe wat langere brieven sturen. Dan laat je elkaar toch automatisch wat meer los. Als ik mijn ouders wilde spreken, belde ik, en had ik altijd een luisterend oor. En andersom hetzelfde. Ik denk ook dat ze zeker gekomen waren als ik het gevraagd had. Maar ik had dan wel duidelijk moeten zijn over de situatie en over hoezeer ik ze nodig had.
letterkoekje schreef op 07-01-2023 om 20:00:
Misschien kunnen we wisselen van vader?
Ik weet zeker dat ik er dan op vooruit zal gaan. Terwijl ik jouw vader helemaal niet ken. Maar wat jij schrijft wat hij doet, daar kan ik alleen maar van dromen. En ik had het nooit moeten wagen zijn verjaardag te vergeten.
Fysiek geweld, daar droom je van?