Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?
Hallo,
ik merk dat ik het fijn zou vinden om wat van me af te schrijven en wie weet zijn er mensen hier die het ook fijn vinden om dit te doen. Omdat ik niet goed weet welke gevoelens waarbij horen, hou ik het maar op een complexe samenkomst van diverse dingen. Wie weet speelt de menopauze ook nog een rol in mijn algehele gevoel (terwijl ik verder geen klachten ervaar) en ongetwijfeld speelt de situatie met mijn jongste kind ook een rol. Mijn jongste is eigenlijk iets te vroeg uit huis gegaan, doordat het niet meer ging thuis. Maar nu zijn dus beide kinderen uithuizig, waarvan de jongste niet op een manier die leuk is, en ik merk dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik me alleen voel. Ik merk dat mijn familie er niet is, ik merk dat ik met mijn ex partner heel veel gedeeld heb in de moeilijke tijd met jongste, maar dat ik eigenlijk niet echt meer een klik ervaar als we het niet over haar hebben, ik merk dat mijn vriendschappen (na verbreken relatie opgevolgd door corona) nog altijd niet zijn wat ik zou wensen, ik merk dat ik voor mijn werk ontzettend veel alleen werk (en vaak met machines en die zeggen niet veel) en simpelweg aanspraak mis. Het ontbreekt mij niet aan interesses of de vaardigheden om contact te leggen. Alleen blijft al het contact toch zo vreselijk oppervlakkig en ik merk dat ik hier gewoon alleen doorheen moet en dat dit waarschijnlijk nog wel een tijd zo blijft. En dat drukt echt heel merkbaar op mijn zin om ergens voor te gaan en het wéér uit mijn eigen tenen omhoog te moeten trekken.
Ik merk dat ik af en toe vreselijk wil klagen en dat iemand echt vreselijk wil meeleven en zegt tegen me dat het superkutterdekut is 
En dat ik dan heftig ja knik. En dan....dan ben ik het bijna altijd instant kwijt. Dan heb ik van me afgepraat en blijkbaar is het dan ook klaar en ben ik bijna altijd instant weer blij. Net alsof ik een kilo aan stenen kwijt ben. Maar dat lukt nu ook niet echt in mijn omgeving, dus hoop hier ook af en toe te mogen frusten. En dat jullie dan weten dat het even echt mijn gemopper van dat moment is en dat ik me heus niet altijd zo negatief voel, maar wel even daar en dan. En misschien willen anderen ook wel even flink klagen en zeuren. Ik ben echt van de school van jezelf oppeppen en weer door. Maar dat wil ik niet altijd. Dat doe ik echt al vaak genoeg.
Herkenbaar inderdaad, bij iemand blijven uit angst voor de eenzaamheid. Het heeft me helaas ook van de ene ongezonde relatie in de volgende nog ongezondere relatie doen storten.
Toen ik daar uit stapte bleek mijn familie in praktische zin wel hulp te willen geven, al had ik daar niet opgrekend. In emotionele zin nog steeds weinig steun, maar praktisch doen ze hun best.
Op het moment een dip door een stomme actie van ex, hij wil de kinderen 2 dagen later terug brengen. Ben er boos over, dit is helemaal niet goed voor de kinderen. In dit soort situaties voel ik me echt wel eenzaam en alleen.
stokstaart schreef op 26-05-2022 om 10:41:
Je gevoelens van eenzaamheid herken ik wel. Ondanks veel vrienden heb ik daar ook regelmatig last van.
Mag ik vragen hoe het komt dat je je ondanks veel vrienden dan toch eenzaam voelt? Wat triggert bij jou deze gevoelens?
Ik heb nl. het idee dat het bij mij heel erg door de omstandigheden komt van weinig vriendschappen/geen collega's waar ik sociaal mee klik, veel alleen zijn en het gevoel dat ik heel weinig diepgang vind. Zodra ik ook maar een beetje onder de mensen ben geweest en wat reuring heb gehad, kan ik er vaak weer dagen op teren en kan ik het zelfs heerlijk vinden om weer even alleen te zijn. Het moet alleen niet te lang duren en ik moet niet het gevoel hebben dat vooral ik aan de contacten moet trekken en leuren om contact te hebben met anderen. Het is een fijn gevoel als anderen óók graag jou willen zien of spreken of zelfs maar onthouden waar je op dat moment in het leven staat.
Elaine68 schreef op 25-05-2022 om 22:01:
Ik voel me ook eenzaam de laatste tijd
ik lees graag mee.
Wat naar. Weet je hoe dit komt?
MRI schreef op 26-05-2022 om 12:25:
Maar blijft dat ik gewoonweg weinig mensen om me heen heb: geen familie behalve (volwassen) uitwonend kind dat zijn eigen leven leidt (wat hem volkomen gegund is overigens). Werk als zelfstandige, dus geen collega's, geen partner. Wel een paar vriendinnen maar die kunnen het ook druk hebben met gezin en werk dus dan kan het zo maar dat ik in weken geen mensen zie of spreek.
Heel herkenbare omstandigheden van jou
Maar toen was ik eenzaam omdat ik geen steun kreeg, niemand zag hoe zwaar het daadwerkelijk was, ik voor drie personen beslissingen moest nemen en geen arm om schouder had.
Inderdaad, dit is wat het eenzaam maakt. Het gevoel dat je daarin (in die zwaarte) onzichtbaar bent.
Diyer schreef op 27-05-2022 om 20:55:
[..]
Ik heb nl. het idee dat het bij mij heel erg door de omstandigheden komt van weinig vriendschappen/geen collega's waar ik sociaal mee klik, veel alleen zijn en het gevoel dat ik heel weinig diepgang vind. Zodra ik ook maar een beetje onder de mensen ben geweest en wat reuring heb gehad, kan ik er vaak weer dagen op teren en kan ik het zelfs heerlijk vinden om weer even alleen te zijn. Het moet alleen niet te lang duren en ik moet niet het gevoel hebben dat vooral ik aan de contacten moet trekken en leuren om contact te hebben met anderen. Het is een fijn gevoel als anderen óók graag jou willen zien of spreken of zelfs maar onthouden waar je op dat moment in het leven staat.
Ik herken het deels ook, ookal zit ik in een heel andere fase met kleine kinderen wat het soms lastig maakt contacten gied te onderhouden. Ik heb wel een stel leuke vrienden maar bij een aantal niet echt het gevoel van wederkerigheid en dat vind ik soms erg lastig.
Ik heb best een lastige periode en merk vooral dat vrienden waar ik altijd voor klaar sta, nu niks laten horen. Er zijn er zelfs bij die niet eens weten dat ik me nu zo voel, omdat ik ze al tijden niets hebben laten horen. Blijkbaar kwam het initiatief dus altijd van mij. Ik wordt daar vooral erg verdrietig van en voel me daardoor ook eenzaam en misschien zelfs wel wat in de steek gelaten
Diyer schreef op 27-05-2022 om 20:55:
[..]
Wat naar. Weet je hoe dit komt?
Als ik heel eerlijk ben, ben ik zelf ook niet altijd zo'n goede vriendin. Dat heeft vooral te maken met mijn beperkte energie, maar ook met het feit dat wanneer je jezelf eenmaal eenzaam voelt, je jezelf ook terug gaat trekken. Dat is tenminste iets wat ikzelf merk.
Verder had ik vroeger veel vrienden maar zijn we gewoon uit elkaar gegroeid. En heb ik op een gegeven moment een partner gekregen waar ik ook graag mee rondhang en dan heb ik niet veel puf meer voor anderen.
Ik heb ook lang gemantelzorgd, dat was echt vreselijk. Al dat verdriet en die onmacht en jezelf zo onbegrepen voelen.
Ik ben nu wel heel bewust bezig mezelf op te dringen bij anderen 
en dat werkt wel, ik heb al twee afspraken 
. Dat is moeilijk, vooral als je je eenzaam voelt, maar ik ben daar heel bewust mee bezig. Gewoon in je agenda zetten en als je het die week niet gedaan hebt het de komende week weer noteren.
Ik heb hier nog niet echt bijgelezen dat ga ik later op de dag nog doen.
Diyer schreef op 27-05-2022 om 20:55:
[..]
Mag ik vragen hoe het komt dat je je ondanks veel vrienden dan toch eenzaam voelt? Wat triggert bij jou deze gevoelens?
Ik heb nl. het idee dat het bij mij heel erg door de omstandigheden komt van weinig vriendschappen/geen collega's waar ik sociaal mee klik, veel alleen zijn en het gevoel dat ik heel weinig diepgang vind. Zodra ik ook maar een beetje onder de mensen ben geweest en wat reuring heb gehad, kan ik er vaak weer dagen op teren en kan ik het zelfs heerlijk vinden om weer even alleen te zijn. Het moet alleen niet te lang duren en ik moet niet het gevoel hebben dat vooral ik aan de contacten moet trekken en leuren om contact te hebben met anderen. Het is een fijn gevoel als anderen óók graag jou willen zien of spreken of zelfs maar onthouden waar je op dat moment in het leven staat.
Voor mij ligt het eraan dat ik een heftig traumatische jeugd (verzin iets gruwelijks, het is waarschijnlijk gebeurd) heb en daar nog wel mee worstel soms. Ik worstel dan alleen en zij zien dat niet. Ook vergeten ze vaak hoe intens het is. Ik zou daar het soms wel over willen hebben maar ik weet dan niet hoe ik het onderwerp daar moet krijgen en zij vragen niet actief naar mijn dingen.
Ze hebben allemaal aangegeven dat het een onderwerp is wat zij ook lastig vinden aansnijden omdat "ik dan net zo vrolijk ben" of dat het "zo goed met me lijkt te gaan" en ze dan bang zijn wat overhoop te trekken. Terwijl ik me dan alleen maar eenzamer voel omdat het er toch altijd wel ergens is. We hebben dit soort gesprekken natuurlijk wel eens waarin ik het eenzame aangeef en zij hun kant vertellen.
Met lotgenoten heb ik sporadisch contact, daarin voel ik me namelijk vaak eenzaam omdat ik, ondanks mijn diagnose en verleden, erg hoog functioneer (werk, vrienden, enzenz) en zij vaak niet eens een paar vriendschappen kunnen vasthouden. Dat maakt het ook lastig omdat ik tegen heel andere dingen aanloop. (Als voorbeeld; zij durven dan niet naar buiten of lopen vast in een vriendschap en kunnen daar dagen over thuis zitten terwijl ik vastloop in iets maar echt wel door moet want werk enzo, en zij snappen het door moeten niet.)
Dus ja, een hoop mensen om me heen maar toch eenzaam kunnen zijn.
Ik herken zó wat jij schrijft, Stokstaart. Veel traumatische gebeurtenissen meegemaakt, desondanks in elk geval schijnbaar goed-functionerend en dan de eenzaamheid in de ‘gewone’ wereld omdat het onveilige/traumatische stuk niet echt gezien wordt en in de ‘onveilige/traumatische’ wereld omdat het functionerende stuk niet echt begrepen wordt. Weet niet of ik verder mee ga schrijven, maar wilde laten weten dat je er niet alleen in bent.
Piratenkoningin schreef op 28-05-2022 om 12:38:
Ik herken zó wat jij schrijft, Stokstaart. Veel traumatische gebeurtenissen meegemaakt, desondanks in elk geval schijnbaar goed-functionerend en dan de eenzaamheid in de ‘gewone’ wereld omdat het onveilige/traumatische stuk niet echt gezien wordt en in de ‘onveilige/traumatische’ wereld omdat het functionerende stuk niet echt begrepen wordt. Weet niet of ik verder mee ga schrijven, maar wilde laten weten dat je er niet alleen in bent.
Ik herken het ook zowel van jou als van Stokstaart. En 'we' zijn dus eigenlijk niet zo alleen maar met meer dan we denken. Maar door mee te willen in de '' gewone' wereld die ons niet kan begrijpen in de trauma's voelt het eenzaam. niet dat ik een oplossing weet hoor. Psychologen en psychiaters vertellen me, nadat ze mijn verhaal gehoord hebben, dat 'ik er dan nog heel wat van heb weten te maken''. Ja maar ten koste van wat Veel eenzaamheid. Voor mij is eenzaamheid dan ook synoniem met een trigger voor mijn complexe ptsd.
Wat naar voor jullie dat je het herkent Piratenkoningin en MRI. 
Ik heb niet zoveel traumatische gebeurtenissen meegemaakt in mijn vroege jeugd maar in mijn puberteit ben ik wel flink uit de bocht gevlogen en ik ben ook op mijn vijftiende in de jeugdzorg terechtgekomen. Dat was toen, voor mij, eigenlijk relatief een goede plek, maar ik realiseerde me veel later wel dat het me evengoed enorm op achterstand heeft gezet ten opzichte van andere mensen van mijn leeftijd. Ik ben er relatief goed vanaf gekomen. Ik heb uiteindelijk een HBO opleiding gedaan en heb een ‘normaal’ leven opgebouwd. Degenen met wie ik heb gewoond hebben het lang niet allemaal gered. De mensen die ik nu ken weten wel iets van die geschiedenis maar niet veel. Mijn familie heeft het er nooit meer over. Die negeren het gewoon, zijn blij dat het lang geleden is. Ik denk ook wel eens: veel mensen beseffen gewoon vaak niet hoe kwetsbaar we als mens eigenlijk zijn. Die mensen met wie ik destijds woonde waren ook ‘gewoon‘ heel waardevolle, mooie mensen maar toch zijn sommigen er niet meer en anderen zijn blijven tobben met hun leven. Ik ga de ‘gewone mensen’ ook niet vertellen dat het een soort van toeval is dat zij er gewoon doorheen zijn gerold en anderen helemaal niet, want zo leuk is het niet om daar zo van doordrongen te zijn. Het plaatst je altijd wel in een aparte positie. Je kan ook niet meer terug naar de vanzelfsprekendheid.
wat omschrijf je dat treffend, omnik. Heel herkenbaar. Ik ben ook ‘succesvol’ voor wie me nu kent. Ze moesten eens weten, denk ik soms. Maar het is ook wel fijn juist dat ze het niet weten. maar maakt het ook eenzaam.
@TO hoe is je weekend tot nu toe?
Mijn weekend is goed, want meerdere afspraken. Ik heb meestal in de weekenden niet zo'n last van het eenzame gevoel, omdat ik dan wat afleiding heb. Dat ervaar ik vaker doordeweeks. Tenzij het niet gelukt is om iets te plannen en er vele dagen alleen zijn zonder onderbreking.
Ik merk het ook vaak als ik merk hoe kwetsbaar mijn afspraken zijn. Stel dat ik de hele week alleen ben geweest (want alleen werken, dus geen collega's) en alleen het meisje vd kassa gesproken heb, dan kan ik bijv. erg toeleven naar een etentje met een vriendin op zaterdag. Maar als die vriendin om welke reden dan ook niet kan, dan is mijn vriendenkring niet zó groot dat ik zomaar iets anders kan afspreken. Dus dan ziet het weekend er ook alleen uit en dan weet ik dat ik die week erop ook weer alleen aan het werk ben. Dat voelt dan vreselijk lang en dan merk ik hoe kwetsbaar mijn vriendschappen zijn, ondanks dat ik daar veel energie in heb gestoken om dat op te krikken. Het lukt alleen heel moeizaam om dat contact blijvend te houden. Terwijl ik weet en voel dat ze me prima leuk en aardig vinden. Toch zit er een obstakel bij het soort vrouwen die mij aanspreken. Net als mannen en daten hebben zij ook last van een soort bindingsangst lijkt wel en houden heel erg de boot af. Ik voel me aangetrokken tot hetzelfde soort vrouwen als ikzelf: zelfstandig, kan goed alleen zijn. Als ik het zou vertalen naar daten, dan zou ik de conclusie moeten trekken dat ik blijkbaar val voor de onbereikbare onbeschikbare vrouw. Dat is niet handig! Maar ja, hoe verander ik dat.
Ik herken ook jullie verledens, alleen weet ik niet of dat vandaag de dag voor mij nog steeds een rol speelt in de eenzame gevoelens. Ik voel die eenzaamheid wel heel erg in zaken die NU spelen (bijv. met mijn dochter of toen ik in scheiding lag en behoefte had aan herkenning in dat proces). Maar ik heb het gevoel dat ik (godzijdank) niet meer erg veel last heb van oudere trauma's. Wat ik wel merk is dat huidige pijnen wel heel heftig kunnen zijn, daar spelen oude trauma's weer wél een rol. Omdat verlatingspijn vanuit vroeger heel sterk doorspeelt naar de scheiding. Idem voor mijn dochter. Dus ik wil niet zeggen dat oude trauma's absoluut geen rol spelen. Maar vooral als die in het hier en nu getriggerd worden. Dan heb ik soms het gevoel dat ik 1 open wond ben en dan voel ik me extreem eenzaam met die pijn waar ik dan soms bijna geen handen en voeten aan kan geven en ik eigenlijk iemand nodig heb waar ik even heel hard tegenaan mag huilen. Omdat ik daar op een gegeven moment zo in vastliep en me een grote brok jankbui voelde, heb ik op een gegeven moment een therapeut gezocht. Hier kan ik af en toe mijn ei kwijt. Ten tijde van de scheiding en ook ten tijde van het hele gedoe thuis met dochter. Gewoon af en toe eens janken. Maar het blijft voor mij wel moeilijk om over een basis afstandelijkheid van mezelf heen te stappen. Er zijn gewoon niet snel mensen waar ik me veilig bij voel om mijn kwetsbaarheden of weggestopte verdriet bij te tonen.
Diyer schreef op 29-05-2022 om 12:40:
Ik herken ook jullie verledens, alleen weet ik niet of dat vandaag de dag voor mij nog steeds een rol speelt in de eenzame gevoelens. Ik voel die eenzaamheid wel heel erg in zaken die NU spelen (bijv. met mijn dochter of toen ik in scheiding lag en behoefte had aan herkenning in dat proces). Maar ik heb het gevoel dat ik (godzijdank) niet meer erg veel last heb van oudere trauma's. Wat ik wel merk is dat huidige pijnen wel heel heftig kunnen zijn, daar spelen oude trauma's weer wél een rol. Omdat verlatingspijn vanuit vroeger heel sterk doorspeelt naar de scheiding. Idem voor mijn dochter. Dus ik wil niet zeggen dat oude trauma's absoluut geen rol spelen. Maar vooral als die in het hier en nu getriggerd worden. Dan heb ik soms het gevoel dat ik 1 open wond ben en dan voel ik me extreem eenzaam met die pijn waar ik dan soms bijna geen handen en voeten aan kan geven en ik eigenlijk iemand nodig heb waar ik even heel hard tegenaan mag huilen. Omdat ik daar op een gegeven moment zo in vastliep en me een grote brok jankbui voelde, heb ik op een gegeven moment een therapeut gezocht. Hier kan ik af en toe mijn ei kwijt. Ten tijde van de scheiding en ook ten tijde van het hele gedoe thuis met dochter. Gewoon af en toe eens janken. Maar het blijft voor mij wel moeilijk om over een basis afstandelijkheid van mezelf heen te stappen. Er zijn gewoon niet snel mensen waar ik me veilig bij voel om mijn kwetsbaarheden of weggestopte verdriet bij te tonen.
Zo is het dus voor mij ook. Ik denk zelf ook helemaal niet vaak aan vroeger maar er is een gevoeligheid overgebleven.