Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?
Hallo,
ik merk dat ik het fijn zou vinden om wat van me af te schrijven en wie weet zijn er mensen hier die het ook fijn vinden om dit te doen. Omdat ik niet goed weet welke gevoelens waarbij horen, hou ik het maar op een complexe samenkomst van diverse dingen. Wie weet speelt de menopauze ook nog een rol in mijn algehele gevoel (terwijl ik verder geen klachten ervaar) en ongetwijfeld speelt de situatie met mijn jongste kind ook een rol. Mijn jongste is eigenlijk iets te vroeg uit huis gegaan, doordat het niet meer ging thuis. Maar nu zijn dus beide kinderen uithuizig, waarvan de jongste niet op een manier die leuk is, en ik merk dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik me alleen voel. Ik merk dat mijn familie er niet is, ik merk dat ik met mijn ex partner heel veel gedeeld heb in de moeilijke tijd met jongste, maar dat ik eigenlijk niet echt meer een klik ervaar als we het niet over haar hebben, ik merk dat mijn vriendschappen (na verbreken relatie opgevolgd door corona) nog altijd niet zijn wat ik zou wensen, ik merk dat ik voor mijn werk ontzettend veel alleen werk (en vaak met machines en die zeggen niet veel) en simpelweg aanspraak mis. Het ontbreekt mij niet aan interesses of de vaardigheden om contact te leggen. Alleen blijft al het contact toch zo vreselijk oppervlakkig en ik merk dat ik hier gewoon alleen doorheen moet en dat dit waarschijnlijk nog wel een tijd zo blijft. En dat drukt echt heel merkbaar op mijn zin om ergens voor te gaan en het wéér uit mijn eigen tenen omhoog te moeten trekken.
Ik merk dat ik af en toe vreselijk wil klagen en dat iemand echt vreselijk wil meeleven en zegt tegen me dat het superkutterdekut is 
En dat ik dan heftig ja knik. En dan....dan ben ik het bijna altijd instant kwijt. Dan heb ik van me afgepraat en blijkbaar is het dan ook klaar en ben ik bijna altijd instant weer blij. Net alsof ik een kilo aan stenen kwijt ben. Maar dat lukt nu ook niet echt in mijn omgeving, dus hoop hier ook af en toe te mogen frusten. En dat jullie dan weten dat het even echt mijn gemopper van dat moment is en dat ik me heus niet altijd zo negatief voel, maar wel even daar en dan. En misschien willen anderen ook wel even flink klagen en zeuren. Ik ben echt van de school van jezelf oppeppen en weer door. Maar dat wil ik niet altijd. Dat doe ik echt al vaak genoeg.
HexOpBezemsteel schreef op 12-06-2022 om 11:08:
[..]
Wat intens verdrietig.
Ik zie overigens hetzelfde bij mijn familielid. Niet gepest, maar wel een moeilijk gezin waar ze uitkomt.
Het is een leuke vrouw. Maar ook een moeilijke vrouw. Bij tijd en wijle heeft iedereen "het" gedaan. Er is maar weinig voor nodig om haar in woede te doen ontsteken. Dat komt nooit door haar, maar door ons allemaal, wij die haar maar niet begrijpen. Wij begrijpen niet dat zij het beste met ons voor heeft. Wij begrijpen niet dat zij nu eenmaal weet wat goed voor iedereen is en hoe de wereld om haar heen geregeld dient te worden.
Het is, als het goed met haar gaat, echt een leuke, intelligente vrouw. Maar het blijft op eieren lopen om haar heen. Tegelijk heeft zij het gevoel dat zij op haar tenen loopt in de wereld om haar heen. En dat niemand dat erkent.
Tegelijk vinden de mensen om haar heen, die veel van haar houden, dat zij de liefde voor haar niet ziet en werkelijk alles interpreteert als een persoonlijke aanval. En dus lopen we op eieren, maar het lijkt nooit genoeg te zijn.
Allemaal onvermogen, maar ook voor ons is het zwaar. Haar leven wordt gekenmerkt door een lange reeks conflicten, zowel privé als op haar werk.
Wat je schrijft doet me denken aan haar. Net als voor haar, hoop ik voor jou dat je je plek vindt. Zelf ben ik nog steeds op zoek naar hoe ik het beste om kan gaan met deze persoon, die mij zeer dierbaar is. Ik heb het nog niet gevonden. Op dit moment zijn we weer allemaal uigeparkeerd, en dus machteloos.
Ja ik herken mijzelf er een beetje in, niet dat ik vind dat anderen het gedaan hebben maar wel dat ik me ineens enorm in de steek gelaten kan voelen. Maar ik besef ook dat ik de liefde van de mensen die wel van mij houden of om me geven, niet zo goed binnen kan laten, gewoon omdat ik dat niet gewend ben, nooit geleerd heb, nooit gehad heb.
Het voelt alsof ze in haar vroege jeugd niet erkend is en dat nog steeds aan het zoeken is. Het jammere is dan als mensen de slag niet kunnen maken naar dat ze dat zichzelf moeten gaan geven (zoals ik probeer) maar het blijven projecteren op de buitenwereld.
Ik had een moeder met de diagnose narcisme. Maar toen was daar zo weinig over bekend. Met wat ik nu weet, zou ik er heel anders mee omgaan. Veel meer als met een klein kind. Met een grapje en schouderophalen. Iets van 'ik heb niet zo'n zin in verwijtgesprekken maar weet dat ik van je houd'. En voor de rest grey rock: niet reageren op emotionele aanvallen, alle triggers van je af laten glijden.
Atalanta schreef op 12-06-2022 om 11:35:
[..]
Ja die ongelijkwaardigheid herken ik heel erg.
Ooit een hele goede vriendin gehad (dacht ik). Toen zag ik op haar social media dat ze een feestje had gegeven voor al haar vriendinnen (is van voor de tijd dat social media vooral een vechtplatform was). Auw dat was ik dus niet. Daar ben ik best kapot van geweest.
Ik heb er verder niks over gezegd natuurlijk. Maar dan weet ik nooit wat ik moet doen. Contact houden? Of juist niet?
ja dat doet pijn, misschien zonder dat zij het zo bedoeld heeft maar inderdaad vanuit die ongelijkwaardigheid is het verklaarbaar: zij heeft bijvoorbeeld 7 vriendinnen en jij twee. Dan is zij sneller belangrijk voor jou dan jij voor haar. Dat zijn moeilijke dingen en vaak slecht uit te leggen aan de mensen die niet met eenzaamheids/pleasing problematiek kampen. Voor mij zou het al zo schelen als ik (naast mijn kind die uit huis is) familie had: zussen, neven, neven nichten etc. Of een partner. Maar een partner kan ook niet familie vervangen of eenzaamheid oplossen en ik zou daar ook veel te people pleaserig in worden door alle eenzaamheid dus ik zoek maar niet meer.
Op een gegeven moment ben je een soort aangeschoten wild. En ja dat is ook een slachtoffer mindset, waar ik me probeer uit te vechten. Of op zijn minst in het reine te komen met heel veel alleen zijn
MRI schreef op 12-06-2022 om 12:07:
[..]
ja dat doet pijn, misschien zonder dat zij het zo bedoeld heeft maar inderdaad vanuit die ongelijkwaardigheid is het verklaarbaar: zij heeft bijvoorbeeld 7 vriendinnen en jij twee. Dan is zij sneller belangrijk voor jou dan jij voor haar. Dat zijn moeilijke dingen en vaak slecht uit te leggen aan de mensen die niet met eenzaamheids/pleasing problematiek kampen. Voor mij zou het al zo schelen als ik (naast mijn kind die uit huis is) familie had: zussen, neven, neven nichten etc. Of een partner. Maar een partner kan ook niet familie vervangen of eenzaamheid oplossen en ik zou daar ook veel te people pleaserig in worden door alle eenzaamheid dus ik zoek maar niet meer.
Op een gegeven moment ben je een soort aangeschoten wild. En ja dat is ook een slachtoffer mindset, waar ik me probeer uit te vechten. Of op zijn minst in het reine te komen met heel veel alleen zijn
Ik heb wel een partner en twee kinderen (waarvan een uit huis). Ik ben daar echt heel dankbaar voor, het zijn de enige mensen die ik min of meer vertrouw.
Tegelijkertijd ben ik vooral met mijn kinderen zo bang het fout te doen. Vooral mijn jongste die nog thuis woont. Het is soms te gezellig en dan ben ik direct bang dat ik daarmee mijn andere kind tekort doe. Die is altijd veel meer op zichzelf geweest ook toen ze thuis woonde.
Met mijn familie heb ik gebroken en dat doet toch heel veel pijn, maar toen we nog wel contact hadden was dat een voortdurende bron van verdriet. Wat ik nodig heb kunnen zij mij niet geven.
Atalanta schreef op 12-06-2022 om 12:20:
[..]
Ik heb wel een partner en twee kinderen (waarvan een uit huis). Ik ben daar echt heel dankbaar voor, het zijn de enige mensen die ik min of meer vertrouw.
Tegelijkertijd ben ik vooral met mijn kinderen zo bang het fout te doen. Vooral mijn jongste die nog thuis woont. Het is soms te gezellig en dan ben ik direct bang dat ik daarmee mijn andere kind tekort doe. Die is altijd veel meer op zichzelf geweest ook toen ze thuis woonde.
Met mijn familie heb ik gebroken en dat doet toch heel veel pijn, maar toen we nog wel contact hadden was dat een voortdurende bron van verdriet. Wat ik nodig heb kunnen zij mij niet geven.
Ja en zo zie je dat alles relatief is want ik kan me dan heel moeilijk voorstellen dat je je alleen voelt als je mensen om je heen hebt. Ja ik kan het me wel voorstellen maar dan denk ik dat het een tekort aan verbondenheid is met de ander. En natuurlijk ken ik ook wel eenzame situaties met een partner en kind. Maar als er echt helemaal niemand is die je kan bellen of waar je tegen aan kan praten, is dat toch weer anders. Dan kan je ook niet aan het tekort aan verbondenheid met de ander werken vanuit jezelf want er is geen ander. Zoals ik de corona tijd had ik echt weken dat ik niemand sprak en ook niet wist wie ik zou kunnen bellen om te praten. Maar goed, er zijn ook weer mensen die nog minder contacten hebben dan ik en die zullen weer naar mijn leven kijken van 'goh maar je hebt toch best wat vriendinnen? Ik heb helemaal niemand'
Het grote probleem met mijn partner is dat hij autistisch is (net als mijn nog thuiswonende kind). Hij merkt daardoor weliswaar mijn eigenaardigheden waarschijnlijk niet op (groot voordeel) maar merkt ook niet ale ik me rot voel. Troost of steun kan hij me gewoon niet geven.
Mijn dochter is wel heel empathisch, maar daarbij ben ik juist bang dat ze mijn stemming te goed aanvoelt. Een kind hoort haar moeder niet te troosten (ook niet nu ze volwassen is).
Ik heb thuis heel vaak dat ik juist alleen wil zijn, maar iedereen dendert continu mijn kantoor binnen (ik krijg dat niet uitgelegd). Zeker sinds corona man grotendeels vanuit huis werkt (dat blijft zo).
Dochter gaat maar een keer per week naar school.
Maar altijd alleen is ook verschrikkelijk. Dan geef ik toch de voorkeur aan mijn gezin.
Ik voel me momenteel echt waanzinnig eenzaam.
Ben al zo lang zonder relatie en zo langzamerhand maakt het me apathisch en onverschillig.
Ik heb erg veel moeite om vrouwen te begrijpen, oa ook door mijn autisme (ASS).
Voel me steeds meer vervreemd van deze samenleving.
En dit heeft niet alleen maar te maken met de afgelopen twee jaren mbt Corona etc.
Ruim twintig jaar voel ik me al eenzaam en ik mis aansluiting in deze samenleving.
Vaak voel ik geen klik met mensen.
Ik weet niet wat dit is.
Ergens vermoed ik dat ik te gereserveerd oid ben.
Ik lijk ook een soort van hechtingsproblematiek te hebben.
Veel contacten ervaar ik als vluchtig en oppervlakkig.
Ik merk dat ik introvert en gesloten ben.
Jon76 schreef op 14-06-2022 om 23:10:
Ik voel me momenteel echt waanzinnig eenzaam.
Ben al zo lang zonder relatie en zo langzamerhand maakt het me apathisch en onverschillig.
Ik heb erg veel moeite om vrouwen te begrijpen, oa ook door mijn autisme (ASS).
Voel me steeds meer vervreemd van deze samenleving.
En dit heeft niet alleen maar te maken met de afgelopen twee jaren mbt Corona etc.
Ruim twintig jaar voel ik me al eenzaam en ik mis aansluiting in deze samenleving.
Vaak voel ik geen klik met mensen.
Ik weet niet wat dit is.
Ergens vermoed ik dat ik te gereserveerd oid ben.
Ik lijk ook een soort van hechtingsproblematiek te hebben.
Veel contacten ervaar ik als vluchtig en oppervlakkig.
Ik merk dat ik introvert en gesloten ben.
Wat rot voor je. Heb je er wel eens met een deskundige over gepraat?
MRI schreef op 15-06-2022 om 12:02:
[..]
Wat rot voor je. Heb je er wel eens met een deskundige over gepraat?
Ik heb een psychiater en ook nog een coach.
Toch zou het goed zijn om in therapie oid te gaan.
Ook vanwege mijn onzekere uitstraling.
Dit wordt vooral veroorzaakt door mijn negatief zelfbeeld (oa door pestverleden) en angsten voor confrontaties, conflicten etc.
Hierdoor loop ik voortdurend op eieren.
En lange tijd deed ik niets anders dan me voortdurend onderdanig en pleasend opstellen.
Dit wordt gelukkig wel iets minder.
En ik probeer wel steeds meer mijn grenzen aan te geven.
Hallo! Is dit topic nog actief?
Ik zou graag even mee willen schrijven.
Ook ik ervaar gevoelens van eenzaamheid. Denk ik...of het is wat anders. Overgang en empty nest zouden zeker mee kunnen spelen.
Niet super actief, misschien ook wel het probleem van de eenzamen. Maar hee er altijd wel iemand die antwoord geeft als iets nieuws komt, zoals nu dus. Tja emty nest kan hoor. Ik voer al 4 jaar in een 3 maand op, 6 week af systeem en ook mijn moeder had toen wat tranen toen ik uiteindelijk het huis uitging.
Diyer, ik vroeg me af hoe het nu met je gaat?
Ohjeetje, dat is lang geleden dat ik dit topic postte. Wat lief dat je het vraagt. Ik had het er toevallig laatst met iemand over. Het leven dat ik leef is prima, maar het is nog niet het leuke leven wat ik voor ogen heb. De zorgen blijven (vooral om jongste, dat is erg heftig en lijkt steeds heftiger te worden) en mijn vriendschappen zijn er wel, maar ik blijf daarin een ontevreden gevoel hebben. En dat vind ik vervelend aan mezelf: een soort chronische ontevredenheid met best wel belangrijke aspecten van mijn leven en niet weten hoe ik dat gedraaid kan krijgen. Wat dat betreft kijk ik uit naar het voorjaar. Dit vind ik qua grauwigheid wel echte stomme maanden.
Het opnieuw bouwen aan een leven dat voor mij vervullend is vind ik de grootste tegenvaller. Ik wijt het aan mijn karakter, maar ook mijn leeftijd, dat het bepaald niet gemakkelijk is om een leven opnieuw op te bouwen. Mijn karakter speelt daar in die zin een rol in mee dat ik uitermate kritisch ben en dat werkt tegen me. Ook al neem ik in de praktijk genoegen met een andere standaard dan ik zelf naar verlang, omdat ik anders simpelweg aan de kant van het leven sta te kijken hoe de rest van de wereld plezier maakt en contacten heeft. En dat vind ik best lastig. Ik vind mijn eigen normen en verwachtingen een pain in the ass.
Helaas nog niet echt een jubelstemming hier dus ; )
Ik ben wel enigzins tevreden over hoe mijn carriere zich ontwikkelt en het is fijn om mezelf daarin af en toe te kunnen verliezen. Ik merk dat ik nu echt een beetje leef voor mijn werk.
Ik had trouwens nooit verwacht dat ik een empty nest syndroom zou krijgen (en dat is het volgens mij ook niet echt) omdat ik niet het meest moederlijke type ben. Het zijn vooral de zorgen om wat is en het verdriet wat niet tot stand heeft kunnen komen. Zolang ik weet dat het goed gaat met mijn kinderen, kan ik volgens mij aardig goed omgaan met afstand.
Ik mis vooral verbinding en ik haat het woord eenzaamheid, maar dat is wel een gevoel dat zich ergens in mijn wezen genesteld heeft sinds mijn scheiding en corona. Totaal onbekende gevoelens en ik merk nu pas hoe vervelend dat gevoel is. Het idee dat als ik een maand lang zelf geen appjes verstuur, er ook geen mensen zijn die zich afvragen of ik uberhaupt nog leef. Terwijl ik aan de buitenkant (zeggen mensen altijd min of meer terug) zo'n spontaan en vrolijk en gezellig en makkelijk in contact staand mens ben. Maar waar dan de volgende stap blijft? Ik krijg het niet van de grond met anderen.
Mensen zijn voornamelijk gericht op zichzelf (helaas) en hun eigen leven, waardoor de interesse is anderen soms niet is wat het zou moeten zijn. Het ligt dus niet aan jou als persoon.
Hoe gaat het nu met je dochter?