Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?

Atalanta schreef op 08-06-2022 om 09:14:

[..]

Er is wel iets mis met me; heb een gediagnostiseerde persoonlijkheidsstoornis mede doordat ik als kind verwaarloosd en gepest ben en daar zal de pijn zitten. Ook na mijn jeugd weinig positieve ervaringen gehad met mensen.
Ik ben het heel lang blijven proberen. Altijd klaar gestaan voor iedereen, een kaartje bij verjaardagen of ziekte.

Ik denk dat ik te graag wil en dat stoot mensen af. Ik heb het al een paar jaar geleden opgegeven, maar ben dus een paar jaar geleden nogal ingestort. Zelf chronisch ziek geworden, autisme ontdekt bij dochter en man. Kind uitgevallen op school (en alle stress die daarbij komt kijken) en niemand die dan naar je omkijkt, contact met mijn ouders verbroken (moeder is narcistisch en deed me alleen maar pijn) en de rest van mijn familie kiest de kant van mijn ouders.

Ook dat zijn geen mooie pluspunten op je cv zeg maar.

En ik vind mezelf best leuk hoor, en kan ook best om mezelf lachen, maar ik kan heel erg dichtklappen als ik me niet veilig voel en kom dan waarschijnlijk raar over. En dat is de laatste jaren nogal verergerd en ben ik in een zware depressie gekomen waar ik nu pas een goede therapeut voor heb.

Ik moet eigenlijk leren mezelf meer op de eerste plek te zetten. Ik reageer altijd meteen op berichten en hoe kut ik me soms ook voel als iemand appt omdat er hulp nodig is sta ik meteen in de houding en cijfer mezelf volledig weg. Erfenis van het hebben van een narcistische moeder heb ik recentelijk ontdekt.

En na heftige dingen leer je helaas wel je vrienden kennen, zoals ik hier ook lees bijvoorbeeld bij een scheiding.

Klinkt toch allemaal heel complex als ik het zo bij elkaar lees. Als ik op jouw woorden af ga denk ik inderdaad dat je niet makkelijk bent voor andere mensen. 

Tegelijk is het natuurlijk heel naar dat je je zo eenzaam voelt. Ik vrees alleen dat je hier geen bruikbare adviezen gaat vinden, en dat je het beste gebaat bent bij een hulpverlener.

HexOpBezemsteel schreef op 08-06-2022 om 10:40:

[..]

Klinkt toch allemaal heel complex als ik het zo bij elkaar lees. Als ik op jouw woorden af ga denk ik inderdaad dat je niet makkelijk bent voor andere mensen.

Tegelijk is het natuurlijk heel naar dat je je zo eenzaam voelt. Ik vrees alleen dat je hier geen bruikbare adviezen gaat vinden, en dat je het beste gebaat bent bij een hulpverlener.

Ik heb al hulp, en dat geeft veel inzicht maar voor nu lost dat de eenzaamheid niet op. Mag ik wel meeschrijven eigenlijk?

Atalanta schreef op 08-06-2022 om 20:20:

[..]

Ik heb al hulp, en dat geeft veel inzicht maar voor nu lost dat de eenzaamheid niet op. Mag ik wel meeschrijven eigenlijk?

Waarom vraag je dat aan mij? 

Atalanta schreef op 08-06-2022 om 20:20:

[..]

Ik heb al hulp, en dat geeft veel inzicht maar voor nu lost dat de eenzaamheid niet op. Mag ik wel meeschrijven eigenlijk?

Waarom denk je dat je niet zou mogen meeschrijven? Best verdrietig dat je denkt dat dat misschien niet mag! 😘

Hoihoi,
Hoe gaat het met de meeschrijvers hier?
Nog plannen voor het weekend, alleen of met anderen? 
Zelf heb ik een vrij alleen weekend, eigenlijk al de hele week want ik lig al sinds begin deze week ziek in bed. Mijn kind is naar opa en oma tm morgenavond en man is met zijn werk weg, ook tm morgenavond. Dat doet nogeens extra beseffen hoe fijn ik het vind dat ik niet alleen woon. Toch is het nu, met mijn zieke lijf en hoofd, maar even het beste en knap ik hopelijk het snelst weer op. Over de gevolgen voor mijn long covid klachten denk ik dan maar even niet na nog, heb er toch geen invloed op. Ik verberg me zoveel ik kan in slaap en mijn luisterboeken op Storytel. Normaal gesproken wil ik vanalles maar kan het niet, maar nu hoeft het ook echt even niet, ik heb ook gewoon nergens zin in. Kan alleen maar liggen, af en toe heel even 'op' zijn om wat crackers en een licht soepje naar binnen te werken en hop weer plat. Blegh.

Hey Hobelster, hier lekker aan het werk in de zuid chinese zee. Nog steeds wachtende op de zon, die al meer dan 2 week niet gezien. Drukte wel even op mijn gemoed, maar ook die duistere gedachten gaan voorbij. Het is hier nu wel een 27 graden en de airco's staan lekker te draaien. Verder veel mails en afval schaamte.

Afval schaamte ja welzeker. Onderweg naar Singapore en door een iets hebben we heel veel oliehoudend afval. Dus voor mij is het nou van, hoi mooi land Singapore, hier zijn wij even en hier heb je onze shit en doei. Betalen we wel goed voor natuurlijk.

Pfff ik vind het nogal wat Atalanta. Wat bezielde je ouders in's hemelsnaam?

Ik zat dat gebeuren met Johnny Depp en Amber Heard wat te volgen en af en toe las ik ook iets op het VIVA forum (die hadden een topic). Dan valt het me op hoe naar en negatief mensen op zo'n Amber Heard reageren. Het verdient misschien geen schoonheidsprijs maar wat heeft zij meegemaakt in haar jeugd om zo uit te pakken? Daar hebben mensen helemaal geen oog voor.
Ik volg Psychology in Seattle, een therapeut die commentaar geeft op tv programma's en ook op dit proces. Dat is heel interessant want die kan heel goed verwoorden wat er door mensen heengaat wanneer zij bepaalde persoonlijkheidsstoornissen hebben. (Wel altijd met de kanttekening dat er aannames gedaan worden door hem en dat hij de mensen niet zelf in therapie heeft etc etc etc)
Misschien herken je dingen van jezelf, misschien heb je ook helemaal geen zin om naar hem te kijken of als het je kwetst dat ik zoiets voorstel mijn excuses. Maar hij is altijd zo inlevend en een soort van warm en lief <3 vandaar dat ik hem vermeld hier.

atalanta, fijn dat je een leuke avond had! Ik gun je meer ongedwongen en fijne avonden. 
Zeefietser, wat leuk om mee te lezen over je belevenissen in het hele verre oosten. Het lijkt me zo’n enorm andere wereld. Onvoorstelbaar, voor mij. Mijn wereld zou jou zoveel te beperkt zijn dat je na een week al gek werd, schat ik. Goed dat er betaald wordt voor het dumpen van afval. Ik snap je schaamte en gevoel daarover. 
Elaine, dat proces heb ik niet gevolgd. Ik vind het te voyeuristisch. Hoewel een avondje lekker trashen voor de buis mij echt niet vreemd is, en ik schrijf / schreef ook wel geregeld mee in de celeb en roddel topics. Toch vind ik dit wel heel erg over de top en Amerikaans. 
Zo komen man en kind thuis. Gedaan met de rust hier. Maar goed ook. Ik ben emotioneel even heel diep gegaan. Wat ook wel weer louterend was, geloof ik. Maar het put wel uit zeg. En het is niet goed
Voor mijn looks 😏

Atalanta schreef op 11-06-2022 om 17:23:

Ik had zowaar een leuke vrijdagavond met schoonfamilie, soms is het echt strijd met die mensen, maar er is gisteren bijna geen onvertogen woord gevallen. Ik merk echt dat dat me goed doet.
Ik trek me heel snel iets persoonlijk aan en mijn schoonfamilie is nogal direct.

Dat merk ik ook met een reactie op dat ik "ingewikkeld" zou zijn. Dan schiet ik meteen in de stress; het is mijn eigen schuld. En dan "mag" ik niet meer meedoen.
Ik begrijp wel waar het vandaan komt; ik mocht vroeger tijdens het pesten ook nooit meedoen (want ik was stom). Zelfs werd ik thuisgelaten met uitjes thuis omdat ik anders alles voor iedereen zou verpesten. Dus ik loop altijd op eieren. En vind mezelf echt stom.
Die schade lijkt onherstelbaar.

Wat intens verdrietig. 

Ik zie overigens hetzelfde bij mijn familielid.  Niet gepest, maar wel een moeilijk gezin waar ze uitkomt. 

Het is een leuke vrouw.  Maar ook een moeilijke vrouw. Bij tijd en wijle heeft iedereen "het" gedaan.  Er is maar weinig voor nodig om haar in woede te doen ontsteken. Dat komt nooit door haar,  maar door ons allemaal, wij die haar maar niet begrijpen. Wij begrijpen niet dat zij het beste met ons voor heeft.  Wij begrijpen niet dat zij nu eenmaal weet wat goed voor iedereen is en hoe de wereld om haar heen geregeld dient te worden. 

Het is,  als het goed met haar gaat,  echt een leuke,  intelligente vrouw. Maar het blijft op eieren lopen om haar heen.  Tegelijk heeft zij het gevoel dat zij op haar tenen loopt in de wereld om haar heen. En dat niemand dat erkent.

Tegelijk vinden de mensen om haar heen,  die veel van haar houden,  dat zij de liefde voor haar niet ziet en werkelijk alles interpreteert als een persoonlijke aanval. En dus lopen we op eieren,  maar het lijkt nooit genoeg te zijn. 

Allemaal onvermogen,  maar ook voor ons is het zwaar. Haar leven wordt gekenmerkt door een lange reeks conflicten,  zowel privé als op haar werk. 

Wat je schrijft doet me denken aan haar. Net als voor haar,  hoop ik voor jou dat je je plek vindt. Zelf ben ik nog steeds op zoek naar hoe ik het beste om kan gaan met deze persoon,  die mij zeer dierbaar is. Ik heb het nog niet gevonden. Op dit moment zijn we weer allemaal uigeparkeerd, en dus machteloos. 

Ja het rotte is in mijn ervaring en dat lees ik ook bij jullie, dat eenzaamheid please gedrag in de hand werkt. Als ik na een tijd alleen zijn weer mensen ontmoet, word ik daar zo blij van dat ik er veel meer voor wil doen en ook sneller een continue verbinding wil onderhouden dan mensen die wel een partner of familie hebben. Ik heb dan meer belang bij het contact dan die ander. 
Zo kom je sneller in een ongelijkwaardige dynamiek terecht met de kans dat door je please gedrag dat contact op een gegeven moment niet meer goed voelt zodat het stopt en je weer eenzaam bent. Dan is het cirkeltje rond. Je houdt het zelf in stand maar ook weer niet want menselijk contact willen is een basis behoefte en als je vaak en lang zonder dat contact zit, ga je er meer voor doen om het wel te krijgen. 

HexOpBezemsteel schreef op 12-06-2022 om 11:08:

[..]

Wat intens verdrietig.

Ik zie overigens hetzelfde bij mijn familielid. Niet gepest, maar wel een moeilijk gezin waar ze uitkomt.

Het is een leuke vrouw. Maar ook een moeilijke vrouw. Bij tijd en wijle heeft iedereen "het" gedaan. Er is maar weinig voor nodig om haar in woede te doen ontsteken. Dat komt nooit door haar, maar door ons allemaal, wij die haar maar niet begrijpen. Wij begrijpen niet dat zij het beste met ons voor heeft. Wij begrijpen niet dat zij nu eenmaal weet wat goed voor iedereen is en hoe de wereld om haar heen geregeld dient te worden.

Het is, als het goed met haar gaat, echt een leuke, intelligente vrouw. Maar het blijft op eieren lopen om haar heen. Tegelijk heeft zij het gevoel dat zij op haar tenen loopt in de wereld om haar heen. En dat niemand dat erkent.

Tegelijk vinden de mensen om haar heen, die veel van haar houden, dat zij de liefde voor haar niet ziet en werkelijk alles interpreteert als een persoonlijke aanval. En dus lopen we op eieren, maar het lijkt nooit genoeg te zijn.

Allemaal onvermogen, maar ook voor ons is het zwaar. Haar leven wordt gekenmerkt door een lange reeks conflicten, zowel privé als op haar werk.

Wat je schrijft doet me denken aan haar. Net als voor haar, hoop ik voor jou dat je je plek vindt. Zelf ben ik nog steeds op zoek naar hoe ik het beste om kan gaan met deze persoon, die mij zeer dierbaar is. Ik heb het nog niet gevonden. Op dit moment zijn we weer allemaal uigeparkeerd, en dus machteloos.

Dat lijkt erop dat ze misschien narcistische trekjes heeft? 

Mijn therapeut heeft het vermoeden dat mijn moeder narcistisch is, en ik ben er vervolgens veel over gaan lezen. En ja ik herken erg veel. 
Vaak ontwikkelen kinderen met een narcistische ouder ook narcisme. Maar de therapeut heeft inmiddels mij wel duidelijk gemaakt dat dat niet zo is in mijn geval. Er is wel sprake van een persoonlijkheidsstoornis maar die is vrij complex en zelf begrijp ik nog niet alles.
Dat een ander het altijd gedaan heeft herken ik van mijn moeder, en ik gruwel daar van. Ik betrek het juist op mezelf. 

Oke ik heb wel conflicten op het werk gehad, maar werd daar dus ook best erg gepest. Ik was het zo zat dat ik gewoon maar ben opgestapt.
Maar ik denk wel dat ik het pesten over mezelf afriep, door gewoon te zijn zoals ik ben. Blijkbaar hebben sommige dat helaas.
Wat hen betreft was er ook helemaal geen conflict, maar pas toen ik mijn ontslagbrief inleverde werd er geluisterd naar me. 

Men heeft gewoon niet door dat ze me kwetsen (vaak door buitensluiten). En ik heb geen idee hoe ik gehoord kan worden zonder te schreeuwen (en dat durf ik niet).

Ik ben me er altijd wel van bewust dat andere mensen ook zo hun bagage hebben; niemand is perfect.

MRI schreef op 12-06-2022 om 11:19:

Ja het rotte is in mijn ervaring en dat lees ik ook bij jullie, dat eenzaamheid please gedrag in de hand werkt. Als ik na een tijd alleen zijn weer mensen ontmoet, word ik daar zo blij van dat ik er veel meer voor wil doen en ook sneller een continue verbinding wil onderhouden dan mensen die wel een partner of familie hebben. Ik heb dan meer belang bij het contact dan die ander.
Zo kom je sneller in een ongelijkwaardige dynamiek terecht met de kans dat door je please gedrag dat contact op een gegeven moment niet meer goed voelt zodat het stopt en je weer eenzaam bent. Dan is het cirkeltje rond. Je houdt het zelf in stand maar ook weer niet want menselijk contact willen is een basis behoefte en als je vaak en lang zonder dat contact zit, ga je er meer voor doen om het wel te krijgen.

Ja die ongelijkwaardigheid herken ik heel erg.

Ooit een hele goede vriendin gehad (dacht ik). Toen zag ik op haar social media dat ze een feestje had gegeven voor al haar vriendinnen (is van voor de tijd dat social media vooral een vechtplatform was). Auw dat was ik dus niet. Daar ben ik best kapot van geweest. 
Ik heb er verder niks over gezegd natuurlijk. Maar dan weet ik nooit wat ik moet doen. Contact houden? Of juist niet?