Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?
Hallo,
ik merk dat ik het fijn zou vinden om wat van me af te schrijven en wie weet zijn er mensen hier die het ook fijn vinden om dit te doen. Omdat ik niet goed weet welke gevoelens waarbij horen, hou ik het maar op een complexe samenkomst van diverse dingen. Wie weet speelt de menopauze ook nog een rol in mijn algehele gevoel (terwijl ik verder geen klachten ervaar) en ongetwijfeld speelt de situatie met mijn jongste kind ook een rol. Mijn jongste is eigenlijk iets te vroeg uit huis gegaan, doordat het niet meer ging thuis. Maar nu zijn dus beide kinderen uithuizig, waarvan de jongste niet op een manier die leuk is, en ik merk dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik me alleen voel. Ik merk dat mijn familie er niet is, ik merk dat ik met mijn ex partner heel veel gedeeld heb in de moeilijke tijd met jongste, maar dat ik eigenlijk niet echt meer een klik ervaar als we het niet over haar hebben, ik merk dat mijn vriendschappen (na verbreken relatie opgevolgd door corona) nog altijd niet zijn wat ik zou wensen, ik merk dat ik voor mijn werk ontzettend veel alleen werk (en vaak met machines en die zeggen niet veel) en simpelweg aanspraak mis. Het ontbreekt mij niet aan interesses of de vaardigheden om contact te leggen. Alleen blijft al het contact toch zo vreselijk oppervlakkig en ik merk dat ik hier gewoon alleen doorheen moet en dat dit waarschijnlijk nog wel een tijd zo blijft. En dat drukt echt heel merkbaar op mijn zin om ergens voor te gaan en het wéér uit mijn eigen tenen omhoog te moeten trekken.
Ik merk dat ik af en toe vreselijk wil klagen en dat iemand echt vreselijk wil meeleven en zegt tegen me dat het superkutterdekut is 
En dat ik dan heftig ja knik. En dan....dan ben ik het bijna altijd instant kwijt. Dan heb ik van me afgepraat en blijkbaar is het dan ook klaar en ben ik bijna altijd instant weer blij. Net alsof ik een kilo aan stenen kwijt ben. Maar dat lukt nu ook niet echt in mijn omgeving, dus hoop hier ook af en toe te mogen frusten. En dat jullie dan weten dat het even echt mijn gemopper van dat moment is en dat ik me heus niet altijd zo negatief voel, maar wel even daar en dan. En misschien willen anderen ook wel even flink klagen en zeuren. Ik ben echt van de school van jezelf oppeppen en weer door. Maar dat wil ik niet altijd. Dat doe ik echt al vaak genoeg.
Atalanta schreef op 06-06-2022 om 13:07:
Ook ik ben eenzaam. Ik had me hier aangemeld om ervaringsverhalen te horen van anderen met narcistische ouders, en lees ook hier mee.
Ik denk dat het echt mijn eigen schuld is; ik ben geen leuk persoon. Ben gepest, op school en later ook op mijn werk. Zelf de sportclub waar ik op zat ben ik met een conflict weggegaan. In mijn studententijd verbrak een "vriendin" zelfs officieel onze vriendschap, terwijl we niet eens erg close waren.
Ik durf gewoon niet meer.
Ik heb wel een partner (soms vraag ik me echt af hoe dat kan) en twee (inmiddels volwassen) kinderen. Dat zijn de enige mensen om me heen die ik min of meer vertrouw.
Ik heb het zoeken naar vriendschap opgegeven. Mijn partner heeft autisme wellicht dat het daarmee te maken heeft? Wel is hij ook een deel van zijn vrienden kwijtgeraakt door mijn schuld.
Gek genoeg heb ik de laatste tijd wel best aardig contact met wat mensen, maar ik ben steeds op mijn hoede. Blijft wel oppervlakkig allemaal.
Verjaardagen vieren leverde zoveel stress op dat ik het niet meer doe; hoe vaak ik wel niet ben blijven zitten met bakken eten omdat ze toch niet kwamen ondanks toezeggingen.
Ik ben altijd weer verbaasd als ik buiten familiedingen om ergens voor wordt uitgenodigd (en dat gebeurt niet vaak).
Ik ben in therapie en hoop echt dat ik hier wat duidelijkheid kan krijgen.
Ik snap er zelf namelijk niks van. Ik probeer altijd aardig en attent te zijn. Misschien cijfer ik mezelf teveel weg? Geen idee waarom ik blijkbaar zo slecht te pruimen ben.
Het kan best zijn dat je wantrouwen hier een rol in speelt. Hoe kan je in vredesnaam en verbinding krijgen met iemand die je niet vertrouwt?
Ik heb een familielid dat ontzettend moeilijk is. In haar buurt loop je constant op eieren. Werkelijk alles kan een aanleiding zijn om boos te worden. Op een dag had ik er schoon genoeg van. Ze bedoelt het niet slecht maar ze is zo dwingend, zo boos. Terwijl ze tegelijk ook echt wel leuk is, of kan zijn.
Alleen mensen willen niet altijd maar op eieren lopen. En dus heeft ze overal conflicten. De grootst gemene deler is zijzelf. Ik gun haar zo veel beter, maar de sleutel ligt toch echt bij haar zelf.
Vind je jezelf ook helemaal niet leuk dan, HexOpBezemsteel? Dat je wel eens moet lachen met/om jezelf?
HexOpBezemsteel schreef op 06-06-2022 om 18:46:
[..]
Het kan best zijn dat je wantrouwen hier een rol in speelt. Hoe kan je in vredesnaam en verbinding krijgen met iemand die je niet vertrouwt?
Ik heb een familielid dat ontzettend moeilijk is. In haar buurt loop je constant op eieren. Werkelijk alles kan een aanleiding zijn om boos te worden. Op een dag had ik er schoon genoeg van. Ze bedoelt het niet slecht maar ze is zo dwingend, zo boos. Terwijl ze tegelijk ook echt wel leuk is, of kan zijn.
Alleen mensen willen niet altijd maar op eieren lopen. En dus heeft ze overal conflicten. De grootst gemene deler is zijzelf. Ik gun haar zo veel beter, maar de sleutel ligt toch echt bij haar zelf.
Ja dat snap ik, maar vertrouwen is niet iets dat er zomaar weer is. Ik heb zelden meegemaakt dat iemand betrouwbaar bleek.
Ik werd meestal belachelijk gemaakt of er werd op een nare manier misbruik gemaakt van me. Dan deed ik weer een klus die ik eigenlijk niet wilde of kon doen. Als ik dan iemand nodig had gaf niemand thuis. Zo zegde de afgesproken oppas af op het moment dat ik moest bevallen van mijn tweede kind. Ik moest direct naar het ziekenhuis, maar had ineens geen oppas. Dat soort dingen.
Ik denk overigens niet dat ik een moeilijk persoon ben, ik ben eerder te makkelijk. Blijkbaar is dat ook niet ok. Dat ik niet ok ben en daardoor eenzaam snap ik op zich wel, maar wat is er dan mis met me?
Hobbelster schreef op 04-06-2022 om 21:23:
wat lief, zeefietser.
Ik merk dat ik in ‘spannende tijden’ al heel snel minder ruimte heb voor contact. Zowel online als in real life. Is wel een ding hoor, want vriendschappen onderhouden kun je niet alleen maar doen als het jou uitkomt, hoewel ik die neiging dus wel heb. Herkenbaar?
Heel herkenbaar. Ik ben heel sociaal als ik in een goede flow zit, maar heen anti sociaal als ik in een slechte flow zit. Blijkbaar kost het me dan al mijn energie om de basics overeind te houden en blijft het ineens heel stil aan de andere kant. Ik zorg nog wel voor het minimale contact met vrienden, maar app meestal dat ik even heel druk ben, als excuus om uit te leggen waarom ik pas zo laat en minimaal reageer.
Diyer schreef op 07-06-2022 om 09:30:
[..]
Heel herkenbaar. Ik ben heel sociaal als ik in een goede flow zit, maar heen anti sociaal als ik in een slechte flow zit. Blijkbaar kost het me dan al mijn energie om de basics overeind te houden en blijft het ineens heel stil aan de andere kant. Ik zorg nog wel voor het minimale contact met vrienden, maar app meestal dat ik even heel druk ben, als excuus om uit te leggen waarom ik pas zo laat en minimaal reageer.
Dit vind ik al heel netjes en is meer dan ik meestal doe! Ik ga pas reageren als iemand dan appt van, gaat het wel goed, je bent zo stil? ofzo.
Jouw berichtje heeft me overigens zojuist wel even tot actie aangezet en heb 2 mensen teruggeappt, inhoudelijk ook zelfs; 1 had me al zaterdag geappt en de ander gisteren.
Ja, alle energie gaat naar je basics dan idd. Ik denk ook weleens dat dat toch gewoon een beetje een handicap is, vergeleken met mensen die dat wel beter kunnen (of minder met zichzelf en hun gezondheid worstelen en daardoor meer energie over hebben voor andere dingen / sociaal leven) en dat dit ook is waarom ik nooit in de groepjes paste of 'erbij hoorde'. Want bij mij speelt het wel echt al lang, ik heb bijna altijd wel één of een paar vriendinnen gehad, maar geen enkele die ik echt al jaaaaaaaaren heb of ken. Degene met wie ik het langst bevriend ben nu, die ken ik 10 jaar. Soms ben ik weleens jaloers op mensen die van die hele lange vriendschappen hebben, nog van de middelbare enzo. Door de jaren heen zijn er momenten geweest dat vriendinnen van de middelbare contact met me opnamen, maar dan kwam het niet verder dan wat mailen of hooguit 1x afspreken en verwaterde het weer. (wat overigens zeker niet aan mij lag, maar zij gaven gewoon niet thuis meer, en ik me maar afvragen waarom).
Elaine68 schreef op 07-06-2022 om 09:17:
Vind je jezelf ook helemaal niet leuk dan, HexOpBezemsteel? Dat je wel eens moet lachen met/om jezelf?
Dit is helemaal fout natuurlijk. Dat had Atalanta moeten zijn.
Elaine68 schreef op 07-06-2022 om 09:17:
Vind je jezelf ook helemaal niet leuk dan, HexOpBezemsteel? Dat je wel eens moet lachen met/om jezelf?
Dubbel
Elaine68 schreef op 29-05-2022 om 18:56:
Ik heb het boek "de eenzame eeuw" gelezen, was wel interessant en ik heb denk ik daar gelezen dat niet alle contacten van een hoog niveau hoeven te zijn om je er al beter door te voelen.
Dat vind ik eigenlijk wel een hele fijne zin om te lezen. Want ik ben al snel geneigd om te denken dat het om diepgaande kwalitatieve contacten moet gaan. Maar dat is dan dus niet nodig. Dat haalt wel wat van de druk af zeg maar.
Ik moet trouwens even bijlezen hoor, want ik had niet gezien dat er zoveel reacties zijn gekomen. In reactie op iemand die zegt dat ik dat al beter doe dan haar qua snelheid in reageren. Weet je, ik probeer in dat geval heel pragmatisch te denken. Want ik probeer me dan voor te stellen hoe ik overkom als vriendin. En ik vind het een vervelend gevoel als iemand mij een zelfzuchtige vriendin zou vinden die alleen maar iets van zichzelf laat horen als het haar uitkomt. Wat in werkelijkheid helemaal niet waar is, want ik kan juist heel veel aan iemand denken, alleen de puf of moet niet vinden om te reageren. Maar ik probeer(de) mijn kinderen en m.n. mijn jongste ook voor te leven dat mensen alleen maar 'zien' wat je doet en niet wat je niet doet, ook al zijn je intenties goed. Dus daar probeer ik zelf naar te leven.
En het is ook een stukje zelfbescherming. Want ik weet hoe hard het werken kan zijn om een vriendschap te vinden of op te bouwen. Dus ik heb alleen mezelf ermee als ik iedere keer weer van voren af aan moet beginnen, omdat ik een vriendschap verwaarloos. En gelukkig heb ik ook best veel van het soort vriendschappen waar wekelijks contact niet nodig is om het in leven te houden en kan ik makkelijk zeggen dat ik het druk heb. Maar ja, dat betekent anderzijds ook inleveren op een moment dat ik juist meer behoefte heb aan contact. Ik kan moeilijk het 1 niet geven, maar wel het andere verwachten. Ik hoop eigenlijk ooit zover te zijn dat ik het een (nl. een grotere mate van merkbare betrokkenheid vanuit mijn kant) kan geven en dan ook het andere mag terugkrijgen.
Atalanta schreef op 07-06-2022 om 09:19:
[..]
Ja dat snap ik, maar vertrouwen is niet iets dat er zomaar weer is. Ik heb zelden meegemaakt dat iemand betrouwbaar bleek.
Ik werd meestal belachelijk gemaakt of er werd op een nare manier misbruik gemaakt van me. Dan deed ik weer een klus die ik eigenlijk niet wilde of kon doen. Als ik dan iemand nodig had gaf niemand thuis. Zo zegde de afgesproken oppas af op het moment dat ik moest bevallen van mijn tweede kind. Ik moest direct naar het ziekenhuis, maar had ineens geen oppas. Dat soort dingen.
Ik denk overigens niet dat ik een moeilijk persoon ben, ik ben eerder te makkelijk. Blijkbaar is dat ook niet ok. Dat ik niet ok ben en daardoor eenzaam snap ik op zich wel, maar wat is er dan mis met me?
Wat ontzettend naar. Ik heb geen idee of er iets mis is met jou. Zo klink je niet in ieder geval.
Elaine68 schreef op 07-06-2022 om 13:19:
[..]
Dit is helemaal fout natuurlijk. Dat had Atalanta moeten zijn.
Ik dacht al.
Fidodido schreef op 27-05-2022 om 21:27:
[..]
Ik herken het deels ook, ookal zit ik in een heel andere fase met kleine kinderen wat het soms lastig maakt contacten gied te onderhouden. Ik heb wel een stel leuke vrienden maar bij een aantal niet echt het gevoel van wederkerigheid en dat vind ik soms erg lastig.
Ik heb best een lastige periode en merk vooral dat vrienden waar ik altijd voor klaar sta, nu niks laten horen. Er zijn er zelfs bij die niet eens weten dat ik me nu zo voel, omdat ik ze al tijden niets hebben laten horen. Blijkbaar kwam het initiatief dus altijd van mij. Ik wordt daar vooral erg verdrietig van en voel me daardoor ook eenzaam en misschien zelfs wel wat in de steek gelaten
Wat naar dat in de steek gelaten gevoel. Het is de illusie en het jezelf rijker rekenen en dan komt ineens die realiteit om de hoek kijken die je niet aan zag komen. Dat is rauw. En nóg rauwer, omdat dat soort ontdekkingen vaak gepaard gaan met een trauma van een bepaald soort. Er gebeurt iets in je leven (meestal ingrijpend) en dan hoop je steun te vinden, omdat je niet beter weet dan dat je vrienden daar zijn. En dan blijken die vrienden ineens niet zo erg vrienden te zijn, maar meer het nivo kennissen. Dan komt bovenop de schok van het gebeurde er dit nog eens rauw bij.
Dit is voor mij herkenbaar voor een heel belangrijk familielid en dat heeft dan ook best wel sterke gevoelens van verlating opgeroepen. Ok, nu, maanden later, besef ik me dat het vast niet gezond was om zo sterk gehecht te zijn aan mijn broer die al van kinds af aan in mijn leven is en met wie ik een hele intense relatie had. Maar de afstand en desinteresse die er de afgelopen jaren zijn geweest, hebben mij wel heel sterk doen beseffen dat ik nu écht een leven moet opbouwen waarin hij een minimale rol speelt en we elkaar mogelijk zelfs niet meer zien. Terwijl we elkaars beste vrienden waren. Ik ben dus na de scheiding 2 beste vrienden kwijtgeraakt en dat is merkbaar met ups en downs nog steeds een rouwproces (waarbij die met mijn broer erg erg diep zit).
Zeefietser schreef op 04-06-2022 om 17:16:
Schopje omhoog dus, zodat DYI weet dat er nog wel aan haar gedacht wordt.
Lief van je. Ik lees niet echt chronologisch zoals je merkt haha. Ik ben er zelf ook schuldig aan hoor, dat ik soms even niet hier kom kijken in dit topic.
HexOpBezemsteel schreef op 07-06-2022 om 18:08:
[..]
Wat ontzettend naar. Ik heb geen idee of er iets mis is met jou. Zo klink je niet in ieder geval.
Er is wel iets mis met me; heb een gediagnostiseerde persoonlijkheidsstoornis mede doordat ik als kind verwaarloosd en gepest ben en daar zal de pijn zitten. Ook na mijn jeugd weinig positieve ervaringen gehad met mensen.
Ik ben het heel lang blijven proberen. Altijd klaar gestaan voor iedereen, een kaartje bij verjaardagen of ziekte.
Ik denk dat ik te graag wil en dat stoot mensen af. Ik heb het al een paar jaar geleden opgegeven, maar ben dus een paar jaar geleden nogal ingestort. Zelf chronisch ziek geworden, autisme ontdekt bij dochter en man. Kind uitgevallen op school (en alle stress die daarbij komt kijken) en niemand die dan naar je omkijkt, contact met mijn ouders verbroken (moeder is narcistisch en deed me alleen maar pijn) en de rest van mijn familie kiest de kant van mijn ouders.
Ook dat zijn geen mooie pluspunten op je cv zeg maar.
En ik vind mezelf best leuk hoor, en kan ook best om mezelf lachen, maar ik kan heel erg dichtklappen als ik me niet veilig voel en kom dan waarschijnlijk raar over. En dat is de laatste jaren nogal verergerd en ben ik in een zware depressie gekomen waar ik nu pas een goede therapeut voor heb.
Ik moet eigenlijk leren mezelf meer op de eerste plek te zetten. Ik reageer altijd meteen op berichten en hoe kut ik me soms ook voel als iemand appt omdat er hulp nodig is sta ik meteen in de houding en cijfer mezelf volledig weg. Erfenis van het hebben van een narcistische moeder heb ik recentelijk ontdekt.
En na heftige dingen leer je helaas wel je vrienden kennen, zoals ik hier ook lees bijvoorbeeld bij een scheiding.
Atalanta schreef op 08-06-2022 om 09:14:
[..]
Er is wel iets mis met me; heb een gediagnostiseerde persoonlijkheidsstoornis mede doordat ik als kind verwaarloosd en gepest ben en daar zal de pijn zitten. Ook na mijn jeugd weinig positieve ervaringen gehad met mensen.
Ik ben het heel lang blijven proberen. Altijd klaar gestaan voor iedereen, een kaartje bij verjaardagen of ziekte.Ik denk dat ik te graag wil en dat stoot mensen af. Ik heb het al een paar jaar geleden opgegeven, maar ben dus een paar jaar geleden nogal ingestort. Zelf chronisch ziek geworden, autisme ontdekt bij dochter en man. Kind uitgevallen op school (en alle stress die daarbij komt kijken) en niemand die dan naar je omkijkt, contact met mijn ouders verbroken (moeder is narcistisch en deed me alleen maar pijn) en de rest van mijn familie kiest de kant van mijn ouders.
Ook dat zijn geen mooie pluspunten op je cv zeg maar.
En ik vind mezelf best leuk hoor, en kan ook best om mezelf lachen, maar ik kan heel erg dichtklappen als ik me niet veilig voel en kom dan waarschijnlijk raar over. En dat is de laatste jaren nogal verergerd en ben ik in een zware depressie gekomen waar ik nu pas een goede therapeut voor heb.
Ik moet eigenlijk leren mezelf meer op de eerste plek te zetten. Ik reageer altijd meteen op berichten en hoe kut ik me soms ook voel als iemand appt omdat er hulp nodig is sta ik meteen in de houding en cijfer mezelf volledig weg. Erfenis van het hebben van een narcistische moeder heb ik recentelijk ontdekt.
En na heftige dingen leer je helaas wel je vrienden kennen, zoals ik hier ook lees bijvoorbeeld bij een scheiding.
Atalanta, ik lees veel overeenkomsten met mezelf. Ik moet ook leren beter voor mezelf te zorgen.
Ik had een narcistische vader en daarna viel ik op een autistische man (ex) en daarmee kreeg ik twee dochters met autisme. Kind uitgevallen op school, zelf ziek geworden (burn-out, kanker), psycholoog; de hele bingokaart.
Ik voelde me lang onveilig, ik doe (tegenwoordig iets minder fanatiek) aan verschillende zelfverdedigingssporten.
Nog meer ‘erfenis’: als iemand aardig doet sta ik meteen in standje “wat moet die van me?”. En ik cijfer mezelf teveel weg, ik ga over mijn grenzen om een ander te helpen. Op die punten ben ik tegenwoordig ‘bewust onbekwaam’ zoals dat zo mooi heet in de leerpiramide.
Mijn beste vriendin heeft een narcistische moeder en een autistische ex. Ik ben zó blij met haar. We doorlopen samen een proces en we hebben vooral ook veel lol. Zonder haar zou ik me veel eenzamer voelen. Zij snapt het, ze heeft het ook doorleefd.
ToetieToover schreef op 08-06-2022 om 09:54:
[..]
Atalanta, ik lees veel overeenkomsten met mezelf. Ik moet ook leren beter voor mezelf te zorgen.
Ik had een narcistische vader en daarna viel ik op een autistische man (ex) en daarmee kreeg ik twee dochters met autisme. Kind uitgevallen op school, zelf ziek geworden (burn-out, kanker), psycholoog; de hele bingokaart.
Ik voelde me lang onveilig, ik doe (tegenwoordig iets minder fanatiek) aan verschillende zelfverdedigingssporten.
Nog meer ‘erfenis’: als iemand aardig doet sta ik meteen in standje “wat moet die van me?”. En ik cijfer mezelf teveel weg, ik ga over mijn grenzen om een ander te helpen. Op die punten ben ik tegenwoordig ‘bewust onbekwaam’ zoals dat zo mooi heet in de leerpiramide.
Mijn beste vriendin heeft een narcistische moeder en een autistische ex. Ik ben zó blij met haar. We doorlopen samen een proces en we hebben vooral ook veel lol. Zonder haar zou ik me veel eenzamer voelen. Zij snapt het, ze heeft het ook doorleefd.
Ja veel herkenning zie ik
Ik ben wel nog met mijn man, ondanks (of dankzij?) zijn autisme zijn we nog samen en kan ik onze relatie best goed noemen. Hij was het eerste (en tot nu toe enige) exemplaar die niet meteen aan me wilde zitten, en mijn grenzen respecteerde.
Maar echt begrijpen doet hij me helaas niet. Maar ja ik ben ook lastig te begrijpen denk ik.
Dikke knuffel voor jou