Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?
Hallo,
ik merk dat ik het fijn zou vinden om wat van me af te schrijven en wie weet zijn er mensen hier die het ook fijn vinden om dit te doen. Omdat ik niet goed weet welke gevoelens waarbij horen, hou ik het maar op een complexe samenkomst van diverse dingen. Wie weet speelt de menopauze ook nog een rol in mijn algehele gevoel (terwijl ik verder geen klachten ervaar) en ongetwijfeld speelt de situatie met mijn jongste kind ook een rol. Mijn jongste is eigenlijk iets te vroeg uit huis gegaan, doordat het niet meer ging thuis. Maar nu zijn dus beide kinderen uithuizig, waarvan de jongste niet op een manier die leuk is, en ik merk dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik me alleen voel. Ik merk dat mijn familie er niet is, ik merk dat ik met mijn ex partner heel veel gedeeld heb in de moeilijke tijd met jongste, maar dat ik eigenlijk niet echt meer een klik ervaar als we het niet over haar hebben, ik merk dat mijn vriendschappen (na verbreken relatie opgevolgd door corona) nog altijd niet zijn wat ik zou wensen, ik merk dat ik voor mijn werk ontzettend veel alleen werk (en vaak met machines en die zeggen niet veel) en simpelweg aanspraak mis. Het ontbreekt mij niet aan interesses of de vaardigheden om contact te leggen. Alleen blijft al het contact toch zo vreselijk oppervlakkig en ik merk dat ik hier gewoon alleen doorheen moet en dat dit waarschijnlijk nog wel een tijd zo blijft. En dat drukt echt heel merkbaar op mijn zin om ergens voor te gaan en het wéér uit mijn eigen tenen omhoog te moeten trekken.
Ik merk dat ik af en toe vreselijk wil klagen en dat iemand echt vreselijk wil meeleven en zegt tegen me dat het superkutterdekut is 
En dat ik dan heftig ja knik. En dan....dan ben ik het bijna altijd instant kwijt. Dan heb ik van me afgepraat en blijkbaar is het dan ook klaar en ben ik bijna altijd instant weer blij. Net alsof ik een kilo aan stenen kwijt ben. Maar dat lukt nu ook niet echt in mijn omgeving, dus hoop hier ook af en toe te mogen frusten. En dat jullie dan weten dat het even echt mijn gemopper van dat moment is en dat ik me heus niet altijd zo negatief voel, maar wel even daar en dan. En misschien willen anderen ook wel even flink klagen en zeuren. Ik ben echt van de school van jezelf oppeppen en weer door. Maar dat wil ik niet altijd. Dat doe ik echt al vaak genoeg.
Ik voel me ook eenzaam de laatste tijd 
ik lees graag mee.
Lieve Diyer,
Ik heb gedeeltelijk je topic gelezen en vind het maar heel veel wat je op je bord hebt gehad afgelopen tijd. En nu is je kind uit huis, en is daarmee hetgene waar het meeste van je tijd en energie in ging zitten, weg. Dat is meestal het moment dat mensen in de put raken: de situatie was heel rot, maar het was ook je leven. En nu is daar ineens leegte, en bevind je je dramatisch gezegd een beetje in de ruïnes van wat kortgeleden nog alles was waar je mee bezig was. Ik denk dat het alleen maar logisch is dat de klap nu komt, en dat je geconfronteerd wordt met dat je al heel lang niet meer echt voor jezelf hebt geleefd.
Misschien voelt het nu vooral eenzaam en dat is het ook. Het is ook enorm rot dat niemand je nu lijkt te zien. Maar je hebt nu ook een 'nieuw begin'. Je bent een leuke, slimme en lieve vrouw. Je leeft al zo lang mee met mij, ondanks je eigen sores. Iedereen mag in zijn handjes knijpen om een bakje koffie met jou te drinken! Heb vertrouwen, de stukjes zullen ook in de nieuwe situatie weer op de juiste plek gaan vallen. Tot die tijd, schrijf hier van je af en er zal een luisterend oor zijn. Wees lief voor jezelf!
Ga op een hobby- of sportclub. Ga daten!
heb je geen leuke buurtjes, een goeie buur is vaak beter dan een verre vriend
Ach Diyer, het is ook veel. Ik heb ook je andere topic gelezen en vind je een krachtig mens. Ik denk dat het logisch is dat je in een (eenzaam) gat valt die waarschijnlijk minder eenzaam was geweest als je wel mensen om je heen had gehad. Zoals ik je lees heb je veel te bieden aan andere mensen, ze moeten dat alleen nog even ontdekken.
Je gevoelens van eenzaamheid herken ik wel. Ondanks veel vrienden heb ik daar ook regelmatig last van. Ik herken ook dat je af en toe vreselijk wilt klagen en janken en dat iemand dan zegt dat het superkut is en dat je het dan daarna ook gewoon kwijt bent. Ik noem het wel eens een klaagkwartier. Mensen moeten dan ook geen oplossingen aan gaan dragen maar gewoon even zeggen dat het verschrikkelijk klote is.
En ik ben wat dat betreft naar dezelfde school geweest, oppeppen en door..
Diyer, ik zou ook even langs de huisarts gaan....Om je hormoon spiegelte laten controleren.
Ik heb met je mee gelezen, en je hebt ook veel meegemaakt....Ik herken de eenzaamheid een beetje, ook door corona....
En je mag ook boos zijn en zeuren..... Maar wees ook lief voor jezelf...
Ik las net een stukje over ouder zijn van kinderen die iets hebben (dit ging over hoogbegaafdheid) dat dat zo ontzettend intensief is voor ouders, zeker als er nog dingen bij komen als echtscheiding (check). Er gaat zoveel energie naar het kind / begeleiding / school / instanties er is nog een kind en dan ben je er zelf ook nog. Uitputting en eenzaamheid.
Kreeg tranen van herkenning, want dit is loeizwaar. En dat geld volgens mij ook voor jou. Krijg je dan opeens ruimte, dan voelt dat heel raar en helemaal niet comfortabel.
Hi hier mijn two cents; eenzaamheid is altijd een trigger voor me geweest, omdat het me terug bracht naar mijn jeugd waar ik heel eenzaam was (enig kind van autistische vader en narcistische moeder beide met diagnose). Dus als ik te lang geen mensen zie, brengt dat me terug naar die tijd en ga ik me depri voelen. Met veel aan mijzelf ' werken' en therapie kan ik er wat beter mee omgaan. Maar blijft dat ik gewoonweg weinig mensen om me heen heb: geen familie behalve (volwassen) uitwonend kind dat zijn eigen leven leidt (wat hem volkomen gegund is overigens). Werk als zelfstandige, dus geen collega's, geen partner. Wel een paar vriendinnen maar die kunnen het ook druk hebben met gezin en werk dus dan kan het zo maar dat ik in weken geen mensen zie of spreek. Daarnaast heb ik een chronische ziekte en als ik daar een aanval van heb, kan ik er ook niet op uit, naar een voorstelling of iets van vrijwilligerswerk dat ik doe, dus dan wordt het nog alleniger.
Maar... en dit is wat ik je wil vertellen: ik voel me minder eenzaam, veel minder eenzaam dan een aantal jaren terug toen ik in mijn eentje de zorg had voor mijn demente narcistische moeder, een kind met geboortedefect (dat verholpen kon worden maar waarvoor pittige medische keuzes gemaakt moesten worden) en een partner in de psychiatrie. Toen had ik meer mensen in mijn leven. Maar toen was ik eenzaam omdat ik geen steun kreeg, niemand zag hoe zwaar het daadwerkelijk was, ik voor drie personen beslissingen moest nemen en geen arm om schouder had.
Dat is wat ik bij jou voel nav het andere draadje over je kind: er is een wissel op je getrokken de afgelopen jaren. Wat hierboven al gezegd is: je bent leeg getrokken en hebt te weinig aan jezelf toe kunnen komen. En dan heb je gewoon behoefte aan iemand die zegt "meid het is ook niet makkelijk, er ligt te veel op je bordje, hier ik zet een kopje thee voor je'.
Toen ik weduwe werd, was dat heel verschrikkelijk maar het voelde toch minder eenzaam omdat ik erkenning kreeg voor het feit dat het verschrikkelijk was zo jong weduwe te worden. Ik mocht verdrietig zijn en rouwen.
Ik herken bij jou juist het ongezien zijn in al de moeilijkheden die op je bordje liggen, wat het zo eenzaam maakt. Dus, hierbij: het is ook allemaal zwaar, je doet al veel en zo goed je kan en het is heel begrijpelijk dat je er door heen zit en dat je een arm om je schouder verdient. Heel veel sterkte (en ik heb je een berichtje gestuurd)
{{{{{{{Diyer}}}}}}
Ook hier herkenning en ik klets graag mee in dit draadje. Ik ben al heel lang alleenstaand ouder van twee kinderen. Wij zijn alledrie gecompliceerde mensen (HB en AD(H)D) en hoewel ik me als moeder in de basisschoolperiode heel senang voelde, ervaar ik het toch een enorm vermoeiend leven. De problemen met jongste zijn in de loop van de jaren enorm toegenomen en mijn vermoeidheid daardoor ook. En ik vond het al een uitputtingsslag. Ik merk dat ik in de loop van de jaren vooral mensen ben kwijtgeraakt. Mijn familie is aardig maar oppervlakkig. Zoals bij jou vragen ze nooit hoe het nou echt gaat bij ons en/of met mij. Ze weten wel dat het niet goed loopt met zoon maar vragen nooit door. Qua vriendschappen en activiteiten ben ik enorm achteruit gekacheld. Dat ligt grotendeels ‘aan mezelf’. Ik voel me vaak te moe om iets te ondernemen en ik kan er eigenlijk geen complicaties bij hebben, dus zodra er een probleem ontstaat, haak ik af. Voor mensen die wegvallen omdat dat nou eenmaal soms zo loopt in het leven, komen geen andere mensen terug. Ik vind mezelf ook niet per se een hele leuke vriend in deze fase van mijn leven. Ik zou wel andere, meer vrienden willen hebben maar het ‘mag’ niet teveel energie kosten. Zo werkt dat natuurlijk niet. Je moet wel een beetje kunnen investeren in contacten. En dat lukt me gewoon niet goed.
Ik heb gelukkig fijne collega’s met wie ik ook echt wel een band voel. Er zijn een aantal mensen in mijn leven met wie ik echt kan praten, en zij ook met mij, wat ik heel hard nodig heb om niet uit elkaar te barsten. Maar de verantwoordelijkheid om een ‘moeilijk’ kind door de puberteit te loodsen is toch echt een eenzame klus die je ook flink uitholt en uitput. Zeker als je zelf ook nog je issues hebt. Aan de ene kant zie ik ernaar uit dat die druk wegvalt maar aan de andere kant, ben ik er ook wel eens bang voor dat ik dan in een enorm gat val. Ik heb me voorgenomen om bijvoorbeeld een leuke jaaropleiding te gaan doen als ik weer meer tijd en energie heb, liefst iets creatiefs. Of me aan te sluiten bij een wandelgroep of zo. Ik heb altijd beter gedijd bij iets waar wat structuur in zat dan van dingen die puur van mijn eigen initiatief afhankelijk zijn. Maar vooralsnog breng ik het gewoon niet op. Ik heb een maandelijks clubje met een aantal vrouwen en hoewel ik het vaak best fijn vind als ik er eenmaal ben, zie ik er eigenlijk altijd tegenop om te gaan. Ik snap niet altijd goed waarom maar het is zo en daardoor kost het ook veel energie.
Ik vind dit forum ook om deze reden fijn. Het schrijven is vrijblijvend. Er zijn altijd ook andere mensen die schrijven en het hangt dus niet van mij af. En het voelt voor mij wel degelijk als dat ik wat in contact ben met mensen.
Net nieuw hier, wilde zelf een topic starten over dit onderwerp maar laat ik eerst hier meelezen, schrijven. Herkenbaar eenzaamheid, zelf heb ik geen familie of vrienden alleen een partner die emotioneel niet betrokken is. Ik heb dus geen verbinding met niemand.
Waar ik eigenlijk weet deze relatie te moeten beëindigen blijf ik erin omdat ik anders echt alleen ben.
Vriendschappen willen bij mij ook niet lukken. Iedere keer doe ik wel weer een poging wagen net als met daten. Snap het ook niet want ik ben open, kan goed luisteren naar een ander ben spontaan, oprecht geïnteresseerd en gooi ook niet gelijk zware onderwerpen op tafel.
Een keer via een oproepje met iemand wat gaan drinken. Daar raakte we toch aan de praat over het privéleven. Ik had eerlijk verteld op dat moment niemand te hebben. Maar daar was diegene denk ik van geschrokken, dus ook niets geworden. Iets wat ik ook weer kan begrijpen want iemand die niemand in zijn of haar leven heeft is vast iets mis mee! Maar ik moet ergens beginnen.
Het enigste contact verder heb ik op mijn werk maar dat is ook oppervlakkig.
{{{{{Omnik}}}}}
Ik begrijp het zo... Je bent zelf al moe, dan is naar buiten uitreiken en er energie insteken vaak te veel...
{{{{PippiLangkous}}}}}
Ach meisje wat moeilijk. Ik ben te lang in een hele slechte relatie gebleven omdat ik de hoop had op dat er dan toch iemand voor mij zou zijn. Maar ook hij kon dat niet geven. Maar ja, als ik het verbrak... zou ik niemand meer hebben. In mijn geval kwam er meer rust en vrede in mijn eigen leven toen het eenmaal uit was en kon ik ook wat meer contacten leggen. Maar ik begrijp je ook hoor, het zou een enorme sprong in het diepe zijn om het te verbreken.
MRI schreef op 26-05-2022 om 15:05:
{{{{PippiLangkous}}}}}
Ach meisje wat moeilijk. Ik ben te lang in een hele slechte relatie gebleven omdat ik de hoop had op dat er dan toch iemand voor mij zou zijn. Maar ook hij kon dat niet geven. Maar ja, als ik het verbrak... zou ik niemand meer hebben. In mijn geval kwam er meer rust en vrede in mijn eigen leven toen het eenmaal uit was en kon ik ook wat meer contacten leggen. Maar ik begrijp je ook hoor, het zou een enorme sprong in het diepe zijn om het te verbreken.
Dat wat je omschrijft is precies mijn gevoel. Ik probeer nu ook weer een sociale kring op te bouwen en sterker te worden. Want ik weet diep van binnen dat dit ook niet de oplossing is. En de eenzaamheid blijft. Knap van jou dat je die stap hebt genomen! Ik vind het alleen een heel beangstigend gevoel alleen te zijn en bij een ernstige situatie, ongeval of iets dergelijks je niemand hebt om hulp te vragen.