Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?
Hallo,
ik merk dat ik het fijn zou vinden om wat van me af te schrijven en wie weet zijn er mensen hier die het ook fijn vinden om dit te doen. Omdat ik niet goed weet welke gevoelens waarbij horen, hou ik het maar op een complexe samenkomst van diverse dingen. Wie weet speelt de menopauze ook nog een rol in mijn algehele gevoel (terwijl ik verder geen klachten ervaar) en ongetwijfeld speelt de situatie met mijn jongste kind ook een rol. Mijn jongste is eigenlijk iets te vroeg uit huis gegaan, doordat het niet meer ging thuis. Maar nu zijn dus beide kinderen uithuizig, waarvan de jongste niet op een manier die leuk is, en ik merk dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik me alleen voel. Ik merk dat mijn familie er niet is, ik merk dat ik met mijn ex partner heel veel gedeeld heb in de moeilijke tijd met jongste, maar dat ik eigenlijk niet echt meer een klik ervaar als we het niet over haar hebben, ik merk dat mijn vriendschappen (na verbreken relatie opgevolgd door corona) nog altijd niet zijn wat ik zou wensen, ik merk dat ik voor mijn werk ontzettend veel alleen werk (en vaak met machines en die zeggen niet veel) en simpelweg aanspraak mis. Het ontbreekt mij niet aan interesses of de vaardigheden om contact te leggen. Alleen blijft al het contact toch zo vreselijk oppervlakkig en ik merk dat ik hier gewoon alleen doorheen moet en dat dit waarschijnlijk nog wel een tijd zo blijft. En dat drukt echt heel merkbaar op mijn zin om ergens voor te gaan en het wéér uit mijn eigen tenen omhoog te moeten trekken.
Ik merk dat ik af en toe vreselijk wil klagen en dat iemand echt vreselijk wil meeleven en zegt tegen me dat het superkutterdekut is 
En dat ik dan heftig ja knik. En dan....dan ben ik het bijna altijd instant kwijt. Dan heb ik van me afgepraat en blijkbaar is het dan ook klaar en ben ik bijna altijd instant weer blij. Net alsof ik een kilo aan stenen kwijt ben. Maar dat lukt nu ook niet echt in mijn omgeving, dus hoop hier ook af en toe te mogen frusten. En dat jullie dan weten dat het even echt mijn gemopper van dat moment is en dat ik me heus niet altijd zo negatief voel, maar wel even daar en dan. En misschien willen anderen ook wel even flink klagen en zeuren. Ik ben echt van de school van jezelf oppeppen en weer door. Maar dat wil ik niet altijd. Dat doe ik echt al vaak genoeg.
Je eenzaam voelen is ook kut, ik ken het gevoel maar al te goed. Wat ik ooit eens las, eenzaamheid gaat over. Is bij mij uiteindelijk ook over gegaan. Maar dat het supperdekut is dat zeker. Knuffel van mij voor jou
Dankjewel voor je knuffel. Ik weet pas de laatste jaren wat het is om je eenzaam te voelen. Ik ken het helemaal niet vanuit vroeger. En dan heb ik op zich echt niet veel te klagen, want mijn leefomstandigheden zijn best prima. Alleen dat gevoel dat je het echt vooral en alleen zelf moet doen is een relatief nieuwe realiteit voor mij en die veranderd ook niet zomaar.
Niet direct tips, wel een knuffel 
Goed van je om eens te kijken welke gevoelens er nu allemaal in je omgaan. Eenzaamheid, leeg nest, weinig connectie, menopauze, het kan allemaal somber stemmen.
Is er alleen somberheid of nog meer? Ben je goed in het herkennen en benoemen van je gevoelens?
Heb je ook elke dag iets waar je blij van wordt? Of op zijn minst: tevreden over bent?
mijn pb staat voor je open. Omdat ik het heel erg herken. Het zoeken naar een nieuwe balans, jezelf in de weg zitten. We hebben al eerder een berichtje uitgewisseld- dus als je denkt dat het kan helpen- voel je vrij.
Sws; sterkte. Het is een hele nare tijd waar je in zit.
wat ik herken is dat mijn dochter de afgelopen jaren ontzettend veel bandbreedte heeft gekost. Waardoor ik met mijn ex nog steeds een team vormde, zij het niet op liefdesgebied. Maar ik merk nu ook dat de verbinding met hem wegvalt, terwijl de dagelijkse afleiding met kind er niet meer is. Dus ik zit opnieuw in een soort rouw denk ik, terwijl er heel weinig verbinding is met andere mensen, ook al heb ik hard mijn best gedaan nieuwe vriendschappen te sluiten.
En van familie hoef ik het al helemaal niet te hebben, want die informeren amper, terwijl ze weten dat mijn dochter net verhuisd is. Sinds de afgelopen twee weken geen 1 vraag met joh, hoe is het of hoe voel je je. Dat vind ik erg kaal.
Diyer schreef op 25-05-2022 om 17:23:
knip
Ja dan valt er zeker iets weg. Dan zeker weer een rouw. En iets nieuws beginnen maar hoe.
En ach familie, hahahahaha, ik hou van mijn ouders, mijn zus en zwager en zelfs vn mijn tantes, ooms, nichten, neven. Maar daar hoor ik nooit iets van (hun ook niet van mij) terwijl we elkaar allemaal op facebook hebben. Het is wel zo als je wilt klagen, bel je familie, stuur ze een berichtje. Mijn ervaring daarin is, 1 richtings verkeer. Maar daarna komt de rest vanzelf.
Mijn ervaring, mijn zus, nooit echt veel contact mee gehad. Tot ik vertelde dat ik travestiet ben, sex heb met iedereen die wil (dat is nu afgelopen, niet het travestiet maar dat sex gebeuren) (ohw en mijn ouders ook). En nu met mijn zus, ik noem haar net zo crazy als ik. Maar nu komt bij mij de rust weer, met super veel mensen die ik heb leren door mijn crazy tijd (TO je weet waar ik het over heb, Zeefietser hier, Zeepuppie op Viva).
Nou is het niet alleen dat wat ik hierboven schreef. Ook gewoon, ik kan alles alleen. Ik ben niemand nodig (not) maar als ik fietsvakantie ga, niemand wil mee, niemand kan mij volgen. Dus doei doei lekker alleen. En super is dat.
Haal je gelukspuntjes uit, ja wat zal ik zeggen, wat jij leuk vindt. Zolang ik maar kan varen (minimaal 183 per jaar), 1 week per jaar op fietsvakanatie. Nou 193 dagen per jaar gevuld, ouders zus, vrienden etc nog 40 dagen erbij, dan blijven er nog 40 dagen over om "zinvol met anderen" te besteden.
ik haak ook even aan. Ben niet zozeer eenzaam maar het gevoel van veelvuldig de kar (alleen) moeten trekken herken ik wel. De afgelopen jaren kwamen veel dingen in mijn nabije omgeving bij mij neer. Er werd door meerderen een (groot) beroep op mij gedaan. En enerzijds voelt het fijn om dat te kunnen en mogen doen. Maar merk dat ik er voor moet waken om mezelf niet kwijt te raken.
geen echte eenzaamheid dus. Maar herken wel de behoefte om ook eens ‘opgevangen’ te willen worden.
Laat ik beginnen met een knuffel! Ik heb nu niet veel tijd om te schrijven maar meld me later nog een keer. Ik herken het deels; hier woont kind nog thuis tot ze uitvliegt, ze is druk aan het zoeken.
En dan wordt het hier ook leeg. Geen nabije familie meer, vriendschappen zijn niet mijn sterkste kant. Ook hier begin van de overgang, met stomme effecten (in mijn geval stress en nog meer chaos in mijn hoofd).
Je mag hier klagen dat alles helemaal kut is, en ik zal je gelijk geven en zo.
Het is echt kut idd. En wat slecht en ongeïnteresseerd van je familie dat ze niet eens even een keer kunnen informeren hoe het met je gaat. Ik heb je topic over je kind deels meegelezen. Wat een roller coaster. Ik hoop dat het rustiger wordt. En vriendschap ja dat is ook moeilijk. Gun je dat je iemand treft, die dicht bij je woont en je een fijne vriendschap mee kunt opbouwen.
Eenzaamheid is echt een heel naar gevoel. Geloof niet dat ik me op het moment heel eenzaam voel, wel alleen. Woon alleen met mijn kinderen, oudste is best intensief, ex is altijd tegen en doe soms een poging tot daten, maar heb er eigenlijk ook de ruimte / puf niet voor. Dat voelt wel alleen, weinig mensen die eens informeren. Zit thuis ivm burnout, maar niemand die eens vraagt hoe het nou echt gaat. Mijn moeder roept altijd dat ik zo goed alleen kan zijn, dat is ook wel zo, maar het is ook geen keuze zeg maar.
Ik schrijf graag mee, de eenzame momenten van je afschrijven kan heel fijn zijn.
Je vorige topic meegelezen. Je hebt het ook heel zwaar gehad, al jaren. Dat heeft je als het ware opgeslokt. Je hebt ook een stuk van jezelf daarvoor moeten inleveren en dat heb je nu weer in te vullen. Succes!
Fijn om jullie te lezen. Ik ben gelukkig ook niet altijd eenzaam. Het gevoel wisselt. Ik ben vaak alleen, maar dat hóeft niet gepaard te gaan met eenzaamheid. Hangt een beetje af hoe druk ik ben. Maar ook of ik het gevoel heb dat iemand op afstand af en toe een beetje aan me denkt of eens informeert hoe het gaat.
Ik merk dat ik me heel erg ongezien voel door bepaalde familieleden. Ze weten dat ik het zwaar heb momenteel (ten minste, daar ga ik vanuit als ik uit mezelf aangeef niet zo lekker in mijn vel te zitten en moeite te hebben met de huidige situatie), maar laten nooit wat van zich horen. Mijn familie is heel erg gericht op hup, schouders eronder, niet zeuren. Aangeven dat je het moeilijk hebt wordt makkelijk opgevat als negatieve aandacht en afgedaan met dooddoeners als achter de wolken schijnt de zon en ah joh, gelukkig heb je iig nog benen. Toxic possitivity to the max. Heel fijn allemaal, maar zo werkt het niet altijd.
Bloem1970 schreef op 25-05-2022 om 20:53:
Je vorige topic meegelezen. Je hebt het ook heel zwaar gehad, al jaren. Dat heeft je als het ware opgeslokt. Je hebt ook een stuk van jezelf daarvoor moeten inleveren en dat heb je nu weer in te vullen. Succes!
Dankjewel. Lief.
Mlah! schreef op 25-05-2022 om 18:14:
Laat ik beginnen met een knuffel! Ik heb nu niet veel tijd om te schrijven maar meld me later nog een keer. Ik herken het deels; hier woont kind nog thuis tot ze uitvliegt, ze is druk aan het zoeken.
En dan wordt het hier ook leeg. Geen nabije familie meer, vriendschappen zijn niet mijn sterkste kant. Ook hier begin van de overgang, met stomme effecten (in mijn geval stress en nog meer chaos in mijn hoofd).
Je mag hier klagen dat alles helemaal kut is, en ik zal je gelijk geven en zo.
Haha, nou, dát is fijn. Word ik zelfs al blij van : )
Kijk je er erg tegenop dat je kind gaat vertrekken? Of kijk je er op een bepaalde manier ook naar uit?
Die vriendschappen, pffff, ik vind het zo'n heet hangijzer. Ik denk dan echt, ik ben een leuke vrouw, heb meer dan genoeg te geven, kan ontzettend veel plezier maken, dus ben ook heus niet een zwaar op de hand type met alleen maar problemen ofzo, heb brede interesses, waarom is het dan zo moeilijk om aansluiting te vinden?
Het zou voor mij zo ontzettend schelen als ik een aantal leuke vrouwen om me heen heb. Ik kan me uitstekend vermaken, maar het gemak van eens een wijntje of koffie samen drinken en het idee dat je een beetje met elkaar meeleeft, zou zoveel kunnen schelen in zwaarmoedig worden op den duur.