Hoogbegaafdheid, kletstopic

Hoi Roos,

Ja teveel quotes maakt het er niet duidelijker op, dat krijg je als je een paar dagen niet leest. 
Volgens mij bestaan er meerdere beelden bij het woord sensitiviteit. Je hebt het zweverige beeld, waarbij mensen allerlei bovennatuurlijks zouden kunnen ervaren of aura's zien of kleuren horen (oke nu overdrijf ik, maar je snapt mijn punt). Daar heb ik zelf ook helemaal niets mee en ik geloof er ook niet in. Maar je hebt ook de kant dat sommige mensen gewoon gevoeliger in elkaar zitten (net als mensen met ADHD bijvoorbeeld drukker zijn). Dit is geen zweverige insteek, maar een manier waarop je kunt reageren op je omgeving. Hier herken ik me wel in, ik kan bijv zomaar gaan huilen om een lieve reclame, of een liedje van Woezel & Pip, of bij een kunstwerk of concert dat ik heel mooi vind. Dat komt dan heel erg binnen als het ware, net zoals ik soms heel erg last kan hebben van geluiden of licht (maar andere keren weer minder). Deze gevoelige kant schijnt dus wel bij HB te horen, zonder dat het zweverig is of daar iets mee te maken heeft. Herken je het op deze manier wel? Ik ga dat boek zeker opzoeken, ken het niet. Bedankt voor de tip! 

@Wednesday, ik zit zelf dus deels in die bubbel als ik mijn vrienden in mijn oude universiteitsstad opzoek, maar in het dagelijks leven niet. En dan mis ik het enorm. Mijn vader is ook HB, maar ik kom juist ook uit een gezin waarin geleerd werd je aan te passen aan de omgeving. In mijn geval heeft dit zich vertaald naar, zorg dat je niet opvalt (en vervolgens onderpresteren). Niet helemaal de goeie uitwerking dus. 
Ons kind gaat niet naar een elitaire school, het is een 'gewone' school maar wel met aandacht voor plusaanbod. Ik kan nog niet inschatten hoe dit gaat uitpakken, ik hoop goed. Aan de ene kant lijkt het me fijn als hij bij allemaal gelijkgestemden komt en dan hopelijk ook niet gepest wordt (werd ik zelf wel heel erg), aan de andere kant is het ook goed om met 'andere kinderen' om te gaan, omdat de maatschappij nu eenmaal ook zo is samengesteld. Ik weet nog niet waar we goed aan doen, maar dat is wellicht ook lastig in te schatten met een kind van 3. Maar we gaan het goed in de gaten houden uiteraard, ben benieuwd. Het is in elk geval wel een rustige school, verderop staat ook een hele moderne, drukke school met veel meer chaos en hyperactieve kinderen (zagen we toen er nog open dagen mochten worden gehouden). De school die wij hebben gekozen kwam veel minder massaal over. Onze zoon is introvert, en ik denk dat dat in elk geval al veel beter bij hem past. 

RoosOpJeHoed, ik ga proberen een pb te sturen over m'n werk. De studie orthopedagogiek vond ik om eerlijk te zijn niet echt uitdagend. Maar ik geloof dat ik tot op heden alle vormen van onderwijs, studie of scholing vanuit werk niet echt uitdagend heb gevonden. Voor mijn wo master heb ik wel het hardste moeten werken, alsin veel schrijven. En die ellendige meerkeuze toetsen. Ik weet nog zo goed dat we een vak hadden over de beste vormen van onderwijs en toetsen. En dat mk vragen dus geen goede manier van toetsen zijn. Ik had me dus suf geleerd voor dat tentamen, overtuigd dat het pittig zou zijn en er zo uit zou zien zoals tijdens de colleges uitgelegd hoe een tentamen behoord te zijn. Het was dus gewoon een meerkeuze toets met 1 open vraag. Ik heb op het nippertje een 5.5 gehaald. Als ik had geweten dat het een meerkeuze toets was had ik anders geleerd. Dat gaat toch meer om feitenkennis van een vak, dan de diepere betekenis, analyseren en verbanden leggen. Heel jammer dus. Statistiek vond ik denk ik het leukste vak en het werken met SPSS (software voor statistiek) vond ik ook nog wel spannend. Maar toen ik dat eenmaal onder de knie had, was ik wel weer zo van en nu doorrrrrr. Voor je master scriptie was je dan weer uren bezig in SPSS. Veel frustratie dus . 

Ben wel blij dat mensen herkennen met dat ver door denken en daar over kunnen stressen. Ik herken ook wel veel van mezelf in dat sensitieve en ben me er ook. (weer) bewust van dat dit dus bij HB hoort. Ik was het een beetje vergeten (of heb het verdrongen?). Mijn man is niet getest maar is mega slim en heeft veel van de zijnskenmerken. Toch is hij heel anders dan ik. Ik ben zeer gevoelig voor de emotie die hij uitstraalt (doet hij onbedoeld) en betrek dat vaak op mezelf. Heel irritant. Ben verder ook gevoelig voor geluid en licht (met name zonlicht). Ik kan soms voor mijn gevoel ineens compleet overprikkeld zijn. Zoals gister oudste vraagt voor de miljoenste keer een waarom vraag. Jongste plast op de grond. Ik ben ook aan het koken. De hond blaft. Ik moet plas opruimen, de hond corrigeren (ik word gek van zijn harde blaf) oudste zijn vragen beantwoorden (hij blijft ze op repeat stellen, dus veel prikkels), ondertussen kookt de pasta over, brand het vlees aan. Nouja dan ben ik dus in 1 keer helemaal af en klaar. 

Zusterclivia schreef op 27-07-2021 om 12:03:

[..]

De laatste had het wel en zij vond het ook leuk om eens een keer een stap verder door te denken dan normaal. Afspraken liepen ook altijd uit omdat het voor beiden echt leuk was om op een hoger niveau over geld, hypotheken, belastingen en dergelijkse te praten.

Ik heb zo'n huisarts. Heel fijn. Die weet dat hij Roos voor zich heeft en dat Roos vast alles al tot in detail uitgedokterd heeft maar zelf geen dokter is en op dat punt haakt hij aan.

Soms treft je gewoon van die uitblinkers. Hoeven niet eens HB'ers te zijn, maar bovengemiddeld intelligente mensen en/of mensen met zeer veel passie voor hun vak. Niet alleen snel geld verdienen en als de vragen te lastig worden afhaken.

Ja, inderdaad. Heel fijn als je niet het hele verhaal hoeft uit te leggen en eerst door 20 hoepels moet springen, maar gelijk to the point kunt komen.

Ik heb een paar keer hulp gevraagd omdat ik in de knoop zat met mijzelf of mijn werk. Alleen heb ik zelf al, al die standaard tips en truuks + more uitgeprobeerd. Ik weet waar ik vastloop, ik wil tips hoe ik nu verder. Maar vaak komen ze dan niet verder dan die eerste stappen, dus het zijn vaak nutteloze gesprekken, want veel van die professionals zijn wel sympatiek en behulpzaam, maar niet zo flexibel. Het moet in hun tempo, niet in het mijne. Heel frustie.

Ja, ze zijn gewend om eerst het probleem uit de mens te trekken. Dat heb jij dan al zelf gedaan en zijn ze compleet de weg kwijt. Gaan ze alsnog de standaard trucjes op je los laten. Of je helemaal uitvragen over hoe je ergens bent gekomen. Nou, gewoon... Zij verwachten dan een heel pad, maar dat is er niet. En dan ben je weer kort door de bocht of whatever.

Blossom_01 schreef op 27-07-2021 om 13:35:

RoosOpJeHoed, ik ga proberen een pb te sturen over m'n werk.

Gelukt, er staat een bericht in mijn inbox! Reageer ik zo ook nog even op.

Ik vind het bijna lachwekkend dat voor een vak waar je geleerd wordt dat meerkeuzevragen niet de juiste weg zijn, het tentamen bestaat uit meerkeuzevragen! Het lastige aan studeren vind ik toch al dat je zit te stampen voor een examen, de juiste vakjes aankruist en het dan eigenlijk weer vergeet. Als je de geleerde kennis in bijvoorbeeld casussen zou moeten toepassen léér je er daadwerkelijk nog wat van, want dan denk je na over de stof en pas je het toe. SPSS vond ik destijds op de uni echt een lastig vak, maar sloot dat als enige van mijn groep af met een 8+, blijkbaar ligt het me meer dan ik dacht. Krijg het toch alleen alweer Spaans benauwd als ik aan dat programma denk

Mijn man (ook H en ik zijn ook totaal anders qua emotiebeleving. Hij is heel rechtlijnig en soms een mega botte hork. Aan de andere kant ook weer heel praktisch waar ik uren in een cirkel draai. Hij is ook een wandelend WikiPedia waar ik alleen dingen onthoud die ik boeiend vind en toch hebben we bijna hetzelfde IQ (al denk ik soms dat hij 150+ is, ik voel me regelmatig een domme doppie in zijn bijzijn). Het voorbeeld dat je schetst herken ik. Dan ontploft de hele boel om je heen, maar ook vanbinnen. Ik wil soms de tuin inrennen en daar gillend gaan rondrennen. Maar dat komt ook weer zo raar over op de buren😂

RoosOpJeHoed schreef op 27-07-2021 om 15:23:

Ja, ze zijn gewend om eerst het probleem uit de mens te trekken. Dat heb jij dan al zelf gedaan en zijn ze compleet de weg kwijt. Gaan ze alsnog de standaard trucjes op je los laten. Of je helemaal uitvragen over hoe je ergens bent gekomen. Nou, gewoon... Zij verwachten dan een heel pad, maar dat is er niet. En dan ben je weer kort door de bocht of whatever.

Ja dat! o_0 Of dat ik denk, het is gewoon niet zo diep of ingewikkeld.

Hoi allemaal, 
Ik kom niet van het andere forum maar ben nieuw hier, en heb het hele topic doorgespit. Ik hoop dat ik wat mag meekletsen? Ik ervaar zelf mijn hoge intelligentie namelijk wel degelijk als handicap.

Mijn IQ is boven 150, ik ben introvert en gevoelig. Een dertiger met partner en kinderen. Ik ben goed in staat sociaal wenselijk gedrag te vertonen maar ik vind dat niet fijn. Een praatje met een kennis over koetjes en kalfjes kost mij heel veel energie evenals een feestje. Ik heb een handvol goede vrienden en dat vind ik eigenlijk meer dan genoeg. 

Ik heb veel last van het doordenken en verbanden zien, zoals hier eerder werd genoemd, maar dat geeft mij wel degelijk meer stress door buitensporig piekeren/rumineren over dingen die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren. Maar ook zaken die wel degelijk heel bedreigend zijn, zoals klimaatverandering, geven mij veel zorgen omdat ik er niets aan kan veranderen. En ik heb nota bene zelf over de werking van de menselijke geest gestudeerd (nee, ook psychologie is geen uitdagende studie)  
Ik werk ver onder "mijn niveau", want al die contacten die ik had in mijn baan als psycholoog vond ik echt teveel; ik houd mijn wereldje liever wat klein.

Als kind had ik ook last van mijn slimheid; ik wilde normaal zijn, net als de rest, maar ging niet onderpresteren. Daardoor raakte ik vaak vriendinnen kwijt (omdat ik een klas moest overslaan, naar het gymnasium moest, etc). En ook op de universiteit trof ik niet zoveel gelijkgestemden, de meeste studenten moesten hard werken voor voldoendes maar ik niet, dus ik werkte er heel veel naast (dat vond ik uitdagender).

Waar ik tegenaan loop is dat 1 van mijn kinderen juist wel heel veel moeite heeft met school(werk), en ik vind het heel lastig om hem te begeleiden. Ik snap niet dat hij al die dingen niet snapt, die voor mij zo vanzelfsprekend zijn. Dat botst dus weleens en ik baal dat ik niet goed kan helpen. Want ik ben dan wel heel slim, maar niet didactisch onderlegd.

RoosOpJeHoed schreef op 27-07-2021 om 15:23:

Ja, ze zijn gewend om eerst het probleem uit de mens te trekken. Dat heb jij dan al zelf gedaan en zijn ze compleet de weg kwijt. Gaan ze alsnog de standaard trucjes op je los laten. Of je helemaal uitvragen over hoe je ergens bent gekomen. Nou, gewoon... Zij verwachten dan een heel pad, maar dat is er niet. En dan ben je weer kort door de bocht of whatever.

Oh dit is heel herkenbaar. Ik ben zelf nooit getest en waarschijnlijk niet hb (heb ook geen universitaire opleiding), maar herken wel heel veel dingen die hier gezegd worden. Onze kinderen zijn waarschijnlijk wel hb, niet officieel getest (ziet school de meerwaarde niet van in, ze kunnen ze zo ook wel verder helpen) dus het zal wel ergens vandaan komen. Bij mijn man herken ik ook bepaalde zaken, maar qua opleiding was hij ook niet de hoogvlieger. 

Toen ik een burn out had kreeg ik een coach en die kwam niet verder dan het standaard verhaal. Alles wat iets anders was werd ingewikkeld. Uiteindelijk heb ik zelf de manieren gevonden om ermee om te gaan en een manier te vinden die voor mij werkt. Daar heeft de coach echt 0 aan bijgedragen.

Wat betreft hypotheekadviseurs, huisartsen e.d. is het ook al zo herkenbaar. Bij ons laatste huis wat we kochten had ik al van a tot z uitgezocht en vergeleken wat ik wilde, ik ben alleen niet volledig thuis in de materie en durfde het daardoor niet zelf aan. Hoe fijn is het dan als je dan iemand treft die alleen dat doet wat ik niet weet. Huisarts idem, die vraagt standaard of je op internet hebt gezocht en mijn standaard antwoord is dat ik geen dokter ben, maar wel weet of voel dat er iets is/niet klopt/anders voelt/pijn doet/enz.