Hoogbegaafdheid, kletstopic
Kom hier gezellig meepraten over hoogbegaafdheid, of je nu zelf HB bent, een kind hebt die het is of als je op een andere manier ermee te maken hebt.
Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan slim zijn, het kan ook een beperking zijn.
Het kan mooi zijn, maar ook een draak in je leven.
🐲
RoosOpJeHoed schreef op 29-07-2021 om 09:32:
[..]
Dit herken ik wel. Ik wist altijd dat ik een hoog IQ heb, maar nooit dat daar mijn 'problemen' vandaan kwamen. Het leren accepteren is voor mij een lang proces, maar ik merk al dat het veel meer de goede kant uitgaat. En dat een ander perspectief veel meer energie geeft.
Je laatste zin, daar draait het wat mij betreft om. Een ander perspectief, en een andere manier van ermee omgaan, geeft veel meer energie. Veel energie gaat weg door een strijd te voeren die alleen maar frusteert.
Wat mij ook erg helpt is het loslaten van het voldoen aan verwachtingen waarvan ik dacht dat ik moest voldoen. Meestal verwachtingen van anderen, of 'de maatschappij'. Ik wilde er vroeger zo graag bijhoren, dat ik me heb aangepast aan anderen. Dan komen die scherpe antennes goed van pas 
Sinds ik weet dat ik hb ben, en een andere manier van denken en doen, is het één groot leerproces om me los te maken van die verwachtingen. Ik stel mezelf de vraag: voor wie of waarom doe ik dit? En als het antwoord is: 'omdat het zo hoort' of 'omdat iedereen het zo doet' of 'omdat het altijd zo gaat' en alle mogelijke varianten daarop, dan denk ik na over: 'wat vind ik?' en 'hoe zou ik het doen?'
Dat is een voortdurend proces. En het maakt heel veel creativiteit en vrijheid los.
Ali schreef op 29-07-2021 om 09:56:
[..]
Ik snap heel goed dat de focus (en talent) van hb'ers vaak ligt op zien hoe de dingen die beter kunnen, en soms raak je daarin verstrikt.
Ik kwam er op latere leeftijd achter dat ik hb ben. Ben destijds lid geworden van Mensa, en daar zocht ik naar manieren om met hb om te gaan. En dat vond ik daar niet, ik vond er vooral mensen die tegen de bekende problemen aanlopen en er vervolgens niet uit proberen te komen en een soort van machteloos blijven. Herkenning en erkenning is uiteraard een goede eerste stap, dat moet ook gebeuren. Maar ik wilde ook dóór. Want: hoe tof is het als je heel snel iets kan leren, als je antennes superscherp zijn, als je veel ideeën hebt, etc?
Ik snap wat je bedoelt. Dat zijn de twee kanten van de medaille van “lotgenotencontact”. Herkenning en erkenning kunnen heel stimulerend uitpakken, maar kunnen ook bijna verlammend werken.
Wednesday schreef op 28-07-2021 om 22:33:
[..]
Leuk om je positieve verhaal te lezen. Hoe heb jij je school- en studietijd beleefd als ik vragen mag? Mijn kinderen zijn nu jonge tieners aan het begin van de middelbare school en ik ben daar nu erg in geïnteresseerd.
Je laatste alinea is wijze raad!
In mijn school- en studietijd wist ik niet dat ik hb was. Havo gedaan, zelden een boek open gehad en door opletten in de klas en logisch nadenken eindexamen gehaald. Ik vond dat heel normaal en dacht dat iedereen dat zo deed en heb er geen seconde verder over nagedacht. Ik viel zeker niet op qua capaciteiten.
Na de havo verschillende opleidingen gestart, ook universiteit maar toen moest ik ineens wel uit een boek leren, ik wist niet hoe en ging vervolgens urenlang lezen en dan een samenvatting maken en die leren en dat vond ik echt ongelofelijk saai. Toen gaan reizen (2 jaar) en uiteindelijk toch voor een brede opleiding hbo gekozen en die afgemaakt, ook wel weer met verschillende uitstapjes tijdens de opleiding naar het buitenland. Ik heb er dus heel lang over gedaan!
Toen de kinderen kwamen en er bij de jongste vermoedens van hb waren op school (hij is getest en 145+) me gaan inlezen en ik dacht: mmmm, dat gaat ook over mij, én over mijn oudste. En over mijn andere familieleden
Mijn eerste reactie was: ik moet de kinderen behoeden voor alles wat ik heb gemist en ze wel alle kansen geven hun capaciteiten en talenten te ontplooien. Ik zat er veel te veel bovenop, want wilde van alles goedmaken. Het was tegelijkertijd een ontdekkingstocht voor mezelf. Van dat 'goedmaken' voor de kinderen ben ik nu af. Ik heb veel zelf uitgevogeld en ontdekt, en daar vooral de tijd en ruimte voor gekregen. Ik gun dat mijn kinderen nu ook, die tijd en ruimte. En dat betekent ook dat ik het los(ser laat. Niet altijd makkelijk, want als de kinderen ongelukkig zijn, worstelen met depressie, existentiële crisis en faalangst dan voel ik het hardst met ze mee want ik weet hoe het voelt.
Ali schreef op 29-07-2021 om 11:21:
[..]
Mijn eerste reactie was: ik moet de kinderen behoeden voor alles wat ik heb gemist en ze wel alle kansen geven hun capaciteiten en talenten te ontplooien. Ik zat er veel te veel bovenop, want wilde van alles goedmaken. Het was tegelijkertijd een ontdekkingstocht voor mezelf. Van dat 'goedmaken' voor de kinderen ben ik nu af. Ik heb veel zelf uitgevogeld en ontdekt, en daar vooral de tijd en ruimte voor gekregen. Ik gun dat mijn kinderen nu ook, die tijd en ruimte. En dat betekent ook dat ik het los(ser
Dit vind ik nog een hele uitdaging. Mijn man en ik hebben veel gemist in onze opvoeding/opleiding. We denken nu met terugwerkende kracht te weten wat voor ons beter had geholpen. En dat proberen we toe te passen op ons kind. Maar ook weer niet teveel, want dan gaat het weer scheef 
En dan speelt je gevoel als ouder weer mee, zie je jezelf weer terug, wil je hem beschermen.... Lukt de ene keer beter dan de andere. Het blijft een leerproces.
Wat ik nog het lastigste vind, is dat ik nooit fatsoenlijk heb geleerd te leren en echt door te zetten. Waarom zou je je best doen dat ene vak dat je niet leert, als je verder meer dan genoeg voldoendes hebt? Zelf het vaak dat mij echt niet lag, haalde ik nog wel genoeg voldoendes om niet op dat vak te blijven zitten.
Ik heb op de basisschool nooit een klas overgeslagen, dat is nooit aan de orde geweest, want ik presteerde bij de meeste vakken normaal/net boven gemiddeld en bij rekenen ver boven het gemiddelde. Maar er werd niet gezien dat ik de opdrachten voor de vakken waarbij ik normaal scoorden altijd veeeeeeeeeeel sneller klaar was dan de anderen. Foutloos was voor mij geen doel, afhebben wel, want dan kon ik lekker gaan tekenen en zo. Ik was dus ook niet vervelend of opvallend doordat ik niet genoeg uitdaging had..
Ik heb het wel eens aan mijn moeder gevraagd, maar zij gaf aan dat het gewoon niet nodig leek omdat dit soort dingen toen minder interessant waren. Daarnaast waren mijn resultaten niet over de hele linie veel beter dan de rest, kon ik goed met de groep mee en had ik wel gewoon dezelfde interesses als de meesten. En volgens haar had ik toen al een enorme eigen mening, dus de vraag is of ik uberhaupt wel mee was gegaan in het overslaan naar een klas, juist omdat ik het verder leuk had in de klas.
Zusterclivia schreef op 29-07-2021 om 13:27:
Wat ik nog het lastigste vind, is dat ik nooit fatsoenlijk heb geleerd te leren en echt door te zetten. Waarom zou je je best doen dat ene vak dat je niet leert, als je verder meer dan genoeg voldoendes hebt? Zelf het vaak dat mij echt niet lag, haalde ik nog wel genoeg voldoendes om niet op dat vak te blijven zitten.
Dit is nu echt mijn zwakke plek mbt mijn eigen kinderen. Het thuisonderwijs door corona, precies in het brugklasjaar van mijn oudste, hielp daarbij niet mee, omdat alles zich onder mijn ogen afspeelde. Tot vervelens toe heb ik mijn oudste hiermee lastiggevallen afgelopen schooljaar. Terwijl ze waarschijnlijk gewoon haar eigen pad moet lopen en haar eigen fouten moet maken net zoals ik heb gedaan.
Deze post van Ali komt dus als geroepen voor mij 
Ali schreef op 29-07-2021 om 11:21:
[..]
Mijn eerste reactie was: ik moet de kinderen behoeden voor alles wat ik heb gemist en ze wel alle kansen geven hun capaciteiten en talenten te ontplooien. Ik zat er veel te veel bovenop, want wilde van alles goedmaken. Het was tegelijkertijd een ontdekkingstocht voor mezelf. Van dat 'goedmaken' voor de kinderen ben ik nu af. Ik heb veel zelf uitgevogeld en ontdekt, en daar vooral de tijd en ruimte voor gekregen. Ik gun dat mijn kinderen nu ook, die tijd en ruimte. En dat betekent ook dat ik het los(ser laat. Niet altijd makkelijk, want als de kinderen ongelukkig zijn, worstelen met depressie, existentiële crisis en faalangst dan voel ik het hardst met ze mee want ik weet hoe het voelt.
Zusterclivia schreef op 29-07-2021 om 13:27:
Wat ik nog het lastigste vind, is dat ik nooit fatsoenlijk heb geleerd te leren en echt door te zetten.
Ik ook niet, maar ik vraag me dan ook af: wat is leren? Moet dat dan per se gepaard gaan met ploeteren, met bloed, zweet en tranen? Want dat is het beeld dat ik heb van leren en doorzetten. Klopt dat beeld wel? Ik leer namelijk wel degelijk, en dat gaat gewoon en meestal gemakkelijk. Als ik het uitdagend en interessant genoeg vind. En nee, dat is meestal niet uit boeken in mijn geval, maar door te prutsen, uitproberen, te maken en te doen. Het gaat dan vaak over vaardigheden en inzicht. En over denken, want ik leer ook door over iets na te denken.
Ik lees wel graag en veel, en kan redelijk onthouden, maar ik heb geen opperbest geheugen voor feitelijkheden. Wel voor de grote lijnen en trends zien, analyses en combineren van zaken.
Ik denk dat ik mij daar bij zoon ook wel schuldig aan maak/heb gemaakt... Aan de andere kant geeft hij ook wel heel snel op, of begint ergens al niet eens aan als het hem tegen staat. Dus een klein beetje pushen kan in zijn geval geen kwaad. Maar eigenlijk verwacht hij dat ik het gewoon voor zeg en daar pas ik voor...
Bij de tweede schoolsluiting was ik er helemaal klaar mee en ben ik gestopt met trekken aan een dood paard. Dan zoekt hij het maar uit met de juf. Helaas was hij niet de enige uit zijn klas die er totaal de brui aan had gegeven.
En nu moppert hij weer dat de zomervakantie te lang duurt en dat de BSO zo saai is. Het liefst ging hij gewoon 40 uur per week naar school.
Ik kan me nu al druk maken om de overgang naar de brugklas... Er zit een (wat ik zo gelezen en gehoord heb) hele geschikte school bij ons in de buurt. Sluit helemaal aan bij zijn interesses. Maar die loting straks.... Ik zie mijn zoon echt nog niet naar het centrum fietsen, of naar een school met focus op sport en kunst. Gelukkig heeft hij nog twee jaar te gaan. Komend jaar zal wel goed komen (zo lang de juf blijft). Maar over het laatste jaar weet de school zelf nog niet eens of ze deze klas nog wel kunnen blijven draaien. Dan wordt juist groep 8 een compleet rommel jaar ben ik bang.
Aan de andere kant heb ik me er ook bij neergelegd dat ik er nu niks aan kan doen, dus ik kijk het maar even aan...
Ik heb ook nooit leren leren. Deed maar wat. Lette in de lessen wel op en daar deed ik het dan maar mee: logisch proberen te redeneren. Als klasgenoten in de bus zaten te overhoren schoot ik ook altijd helemaal in de stress omdat echt niks me bekend voor kwam. Maar toch haalde ik eigenlijk altijd gewoon voldoendes voor alles.
Kreeg van een manager ook eens te horen "Jij een onvoldoende? Hoe kan dat nou? Jij haalt toch altijd alles?" Ja, misschien wel als ik het interessant genoeg vind. Maar mijn interesses waren al weer doorgeschoven op dat punt en dat ene vak kon ik echt helemaal niks meer mee...
Faalangst, laag zelfbeeld, perfectionistisch, geen discipline, vermijdingsdrang... (want als je nergens aan begint/niks af maakt kun je ook geen fouten maken).
Geen idee waar het vandaan komt, want meestal is de kritiek die ik op mijn werk krijg dat het "te goed" is en dat dat niet nodig is.
Ik hou van logische puzzels... Bouw ook graag dingen in excel (wat wil je bereiken? ok, dan ga ik dat voor je maken). Zo ook met optimaliseren van documenten en formulieren. Mensen helpen om hun wensen goed in kaart te brengen door de juiste vragen te stellen.
Biebeltje schreef op 29-07-2021 om 17:10:
Ik denk dat ik mij daar bij zoon ook wel schuldig aan maak/heb gemaakt... Aan de andere kant geeft hij ook wel heel snel op, of begint ergens al niet eens aan als het hem tegen staat. Dus een klein beetje pushen kan in zijn geval geen kwaad. Maar eigenlijk verwacht hij dat ik het gewoon voor zeg en daar pas ik voor...
In die dynamiek ben ik afgelopen schooljaar dus ook terechtgekomen met mijn brugklasser. En na de zomer begint er opnieuw een kind van mij in de brugklas 
Ali schreef op 29-07-2021 om 17:07:
[..]
Ik ook niet, maar ik vraag me dan ook af: wat is leren? Moet dat dan per se gepaard gaan met ploeteren, met bloed, zweet en tranen? Want dat is het beeld dat ik heb van leren en doorzetten. Klopt dat beeld wel? Ik leer namelijk wel degelijk, en dat gaat gewoon en meestal gemakkelijk. Als ik het uitdagend en interessant genoeg vind. En nee, dat is meestal niet uit boeken in mijn geval, maar door te prutsen, uitproberen, te maken en te doen. Het gaat dan vaak over vaardigheden en inzicht. En over denken, want ik leer ook door over iets na te denken.
Ik lees wel graag en veel, en kan redelijk onthouden, maar ik heb geen opperbest geheugen voor feitelijkheden. Wel voor de grote lijnen en trends zien, analyses en combineren van zaken.
Exact hetzelfde hier, ik doe het liefst dingen die ik niet kan maar wel interessant vind, leren uit boeken vind ik saai en ik ben ongelooflijk lui. Ik ben gek op oplossen en het maakt me niet zoveel uit wat het is, ik los liever cryptogrammen op dan dat ik een boek lees, software schrijven als ik iets te veel gedoe vindt en wat een uitvinding is die op een lijf is geschreven is de uitvinding van de 3D-printer en ontwerpsoftware om het aan te sturen. Zo kan je zelf iets bouwen zonder veel gedoe. Gedoe vind ik zonde van mijn tijd want die kan ik beter gebruiken voor iets anders.
De voordelen van een hoog IQ is denk ik dat je je nooit verveeld, alles gaat ook sneller omdat je materie snel begrijpt en je meteen door kan naar wat je met de leerstof wil. Ik moet wel moeite doen als ik totaal niet geïnteresseerd ben in de leerstof, ik moet me zelf echt schoppen om me te concentreren. Dat maakt me ook een 6jes leerling, en het liefst een 5,7, bij geen interesse ben ik ook heel slordig. Als leerling en werknemer was ik geen aanwinst. Als zelfstandige heb ik meer bereikt.
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 18:20:
[..]
In die dynamiek ben ik afgelopen schooljaar dus ook terechtgekomen met mijn brugklasser. En na de zomer begint er opnieuw een kind van mij in de brugklas
Ik ben ook heel benieuwd hoe mijn dochter het in de brugklas gaat doen. Ze heeft nooit willen leren om de tafels te stampen. Ze rekent het gewoon wel even uit.
Aangezien ze VWO gaat doen hebben we (haar vader is net als ik docent, net als haar stiefvader en opa, arme kinderen 😂) verteld dat ze rekening moet houden met twee uur huiswerk per dag.
Hier krijgen alle kinderen een gebakje bij het halen van een tien. Ze is wel competitief dus hopelijk helpt dat een beetje.
(Reminds me dat mijn oudste dochter nog een gebakje krijgt voor de tien op haar MBO medisch rekenen examen).
Biebeltje schreef op 29-07-2021 om 17:10:
Ik denk dat ik mij daar bij zoon ook wel schuldig aan maak/heb gemaakt... Aan de andere kant geeft hij ook wel heel snel op, of begint ergens al niet eens aan als het hem tegen staat. Dus een klein beetje pushen kan in zijn geval geen kwaad. Maar eigenlijk verwacht hij dat ik het gewoon voor zeg en daar pas ik voor...
Bij de tweede schoolsluiting was ik er helemaal klaar mee en ben ik gestopt met trekken aan een dood paard.Ik denk dat veel mensen, die niet weten dat ze een hoog IQ hebben, lui zijn en snel afgeleid. Als je met half opletten het ook kan volgen dan heb je alle tijd om weg te dromen.
Ik heb ook nooit leren leren. Deed maar wat. Lette in de lessen wel op en daar deed ik het dan maar mee: logisch proberen te redeneren.De ellende is dat je het daarmee ook gewoon redt, je let op in de klas en dat is genoeg voor een 6, het moet in je karakter zitten om toch voor die 9 of 10 te gaan.
Geronimo3 schreef op 29-07-2021 om 19:12:
[..]
Ik had een klasgenoot die idd voo elk vak op de middelbare wel een 9 of een 10 stond. Geen idee wat ze er allemaal voor heeft gedaan.
Ik stak mijn tijd liever in boeken lezen, beetje shoppen, bijbaantje, beetje knutselen...
En nu nog steeds ben ik liever lui dan moe. Tenzij ik een nieuwe fixatie heb, dan gaat mijn volledige focus daar naar uit.
En ik leer idd ook graag gaandeweg... als ik iets wil weten zoek ik het op. Als ik iets wil kunnen, zoek ik het op, bedenk hoe ik het logisch aan kan pakken, vraag desnoods om bevestiging dat mijn idee klopt en dan gewoon aan de gang gaan. Zo fix ik mijn eigen fiets (soort reverse engineering methode) en heb ik m'n eigen toilet 'gerenoveerd'.
Vroeger heb ik wel vaak verzucht 'was ik maar minder slim, dan had ik ook minder capaciteit om me overal zorgen om te maken...'
Grappig. Ik was dus zo'n kind die altijd voor die 10 ging. Nog steeds vind ik mijn prestaties belangrijk. Wil het graag goed doen. Leg de lat hoog, heb hoge verwachtingen van mezelf. Inmiddels heb ik wel (meer) leren doorzetten. Ik leer dus wel graag uit boeken of van colleges. Ik ga niet snel zelf wat uitvogelen, daar ben ik te onzeker voor. Wel werkt het bij mij zo een keer voor doen en het lukt me vaak wel. Ben nu dus bezig met tekenen en dat gaat heel goed
Ja, waar ik op school lui was, leg ik nu net als jij de lat hoog en heb ik hoge verwachtingen van mezelf. Ik ben niet perfectionistisch gelukkig, maar ik streef wel altijd naar nog beter en nog bekwamer.
Ik kan zowel uit boeken als in de praktijk goed leren. Computerprogramma’s leer ik vrijwel altijd aan door het te doen en informatie alleen gericht op te zoeken als ik vastloop. Bij mij hangt het echt op interesse. Als ik door iets gegrepen ben, kan ik er mee doorgaan tot het punt van uitputting. Zo niet, dan is het alsof ik door dikke stroop waad en doe ik alles om zoiets te vermijden.