Hoogbegaafdheid, kletstopic
Kom hier gezellig meepraten over hoogbegaafdheid, of je nu zelf HB bent, een kind hebt die het is of als je op een andere manier ermee te maken hebt.
Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan slim zijn, het kan ook een beperking zijn.
Het kan mooi zijn, maar ook een draak in je leven.
🐲
Hier nog iemand die juist voor die 10 ging en echt kon balen van een cijfer onder de 7. Al heb ik op de middelbare school wel heel snel geleerd om niet veel hoger dan een 8 te gaan. Bij mijn vervolgopleiding pakte ik mijn hoge lat weer op.
Op werkgebied heb ik wel geleerd om niet te perfectionistisch te zijn. Meestal gaat dat goed, soms lukt het iets minder.
Ik ben wel behoorlijk perfectionistisch. Maar wordt wel met de jaren minder.
Computer programma's leer ik mezelf ook aan idd en ga alleen op zoek als iets niet lukt. Doet niet iedereen dat op die manier? Ik ken geloof ik echt niemand die een nieuw programma heeft en dan eerste de beschrijving gaat lezen.
Wednesday schreef op 29-07-2021 om 21:20:
Ja, waar ik op school lui was, leg ik nu net als jij de lat hoog en heb ik hoge verwachtingen van mezelf. Ik ben niet perfectionistisch gelukkig, maar ik streef wel altijd naar nog beter en nog bekwamer.
Ik kan zowel uit boeken als in de praktijk goed leren. Computerprogramma’s leer ik vrijwel altijd aan door het te doen en informatie alleen gericht op te zoeken als ik vastloop. Bij mij hangt het echt op interesse. Als ik door iets gegrepen ben, kan ik er mee doorgaan tot het punt van uitputting. Zo niet, dan is het alsof ik door dikke stroop waad en doe ik alles om zoiets te vermijden.
Echt hè, ik ben ook blij dat mijn HB man precies zo is, we begrijpen van elkaar dat je soms mentaal afwezig bent of je laat de ander meer met rust. Ik kan ook genieten van de frustratie als ik ergens niet uitkom en dan ineens mijn best moet doen, dat voedt dan ook meteen mijn fixatie 
Hier nog een perfectionist. Maar ik was ook enorm faalangstig. Nog steeds trouwens. Misschien dat ik daarom werken met pubers fijn vindt, die leveren geen kritiek op de inhoud 😬. Geef mij maar klassen vol pubers. Zodra ik voor een klas volwassenen sta schijt ik zeven kleuren.
Mede daarom ook lang gedaan over mijn tweede studie (ook omdat ik na mijn eerste jaar al een baan voor de klas had). De eerste studie was veel te makkelijk. Bij de tweede wilde ik alles per se goed hebben naar mijn maatstaven. Dus leverde ik het pas in als ik helemaal tevreden was. Heb echt honderden uren aan werk weggegooid omdat ik niet tevreden was. Er waren studiegenoten die een vodje inleverden en een 6 kregen. Dat vond ik mijn eer te na…
Grappige is dat ik die eisen dus alleen aan mijzelf stel. Niet aan mijn leerlingen. In die zin, ze moeten natuurlijk wel aan eisen voldoen maar ben alleen voor mijzelf zo streng.
Bij mij zit het perfectionisme en de faalangst alleen in dingen die mij interesseren.
Op de basisschool was het halen van tienen normaal, maar op het vwo werd ik daar een beetje moe van, moest er voor mijn gevoel veel te veel voor doen. Halverwege 4 vwo ben ik overgestapt naar 4 havo, terwijl ik overal minimaal een 8 voor stond. Heb werkelijk niets meer gedaan en haalde mijn diploma met de minimale cijfers die je nodig had.
Later op de universiteit kreeg ik ineens een brief met een uitnodiging om me op te geven voor het Honours Programme. ik wist niet wat me overkwam want zo'n streberige student was ik toch helemaal niet? Achteraf vind ik het zonde dat ik daar zo van van de leg raakte, ik heb er niks mee gedaan. Maar toen had ik echt nog geen idéé dat mijn bovenmatige intelligentie anders was. Voor mij voelde dat echt niet zo.
SuzyQFive schreef op 29-07-2021 om 23:19:
Hier nog een perfectionist. Maar ik was ook enorm faalangstig. Nog steeds trouwens. Misschien dat ik daarom werken met pubers fijn vindt, die leveren geen kritiek op de inhoud 😬. Geef mij maar klassen vol pubers. Zodra ik voor een klas volwassenen sta schijt ik zeven kleuren.
Mede daarom ook lang gedaan over mijn tweede studie (ook omdat ik na mijn eerste jaar al een baan voor de klas had). De eerste studie was veel te makkelijk. Bij de tweede wilde ik alles per se goed hebben naar mijn maatstaven. Dus leverde ik het pas in als ik helemaal tevreden was. Heb echt honderden uren aan werk weggegooid omdat ik niet tevreden was. Er waren studiegenoten die een vodje inleverden en een 6 kregen. Dat vond ik mijn eer te na…
Grappige is dat ik die eisen dus alleen aan mijzelf stel. Niet aan mijn leerlingen. In die zin, ze moeten natuurlijk wel aan eisen voldoen maar ben alleen voor mijzelf zo streng.
Zo was ik dus. Bij de eerste review van mijn Bachelorscriptie zei mijn begeleider dat ze het op dat moment een 6 zou geven, maar dat ik er véél meer uit kon halen. Ik heb het uitgeprint en ingeleverd. Zou ik nu nooit meer zo doen, zo zonde.
Grappig, sommige dingen in dit topic zijn zo herkenbaar, en sommigen totaal niet.
Perfectionisme is mij echt vreemd. Ik hoefde ook niet zo nodig de beste te zijn. Dus de intrinsieke motivatie was beperkt tot mijn nieuwsgierigheid en geen zin hebben in teveel gezeur.
Maar ik was op school vooral wisselvallig qua cijfers. Voor de meeste vakken gold, aanwezigheid (was ik altijd, want braaf) en wat oefeningen maken en in ieder geval alles lezen, is minimaal een voldoende. Alle opgegeven oefeningen zelf maken (ik schreef veel over van klasgenoten), dan minimaal een 7.
Maar mijn talen waren een dra-ma! De enige reden waarom ik nog een goed cijfer voor mijn Engels had, was dat ik op een gegeven moment boeken in het Engels ging lezen en penvriendinnen in het buitenland kreeg. Dus lees- en luistertoetsen gingen prima, schrijftoetsen ook fantastisch, de standaard schooltoetsen waarvoor je een werkwoord in een bepaalde tijd moest zetten of rijtjes moest leren????
Dat laatste kreeg ik niet geleerd en begrepen, waardoor ik voor Frans praktisch elk jaar een onvoldoende stond, want die taal was ook nog eens onlogisch qua uitspraak/spelling. Tot frustratie van mijn leraar, want voor alle toetsen uit het boek en woordjes/spelling haalde ik onvoldoendes tot diepe onvoldoendes (ik heb geloof ik een record aan enen gehaald), maar voor lees- en luistertoetsen haalde ik altijd minimaal een 8. Ik kon geen woord spellen of verbuigen, maar begreep zonder problemen wat er gezegd of geschreven werd. Hoe dan?? 
Sommige klasgenoten vonden het wel vet irritant dat zij onwijs hadden zitten blokken en ik het alleen doorlas en dan een beter cijfer haalden. Ik hoor een van mijn beste vriendinnen het nog zeggen. 
O ja, en in de bovenbouw was er een soort vriendschappelijk rivaliteit tussen een man of 5 over wie de beste cijfers haalde bij Engels (toen hadden we geen standaardtoets). Van die onzin als: yeah, ik heb een 9! En ik lekker een 9,2.
Maar even voor de duidelijkheid, ik deed maar wat. Als iemand moeite had met leren dan kregen ze hulp en opties hoe ze iets aan konden pakken. Maar omdat het bij mij wel gewoon liep, kreeg ik geen hulp. Ik denk dat als ik wel tips en trucs had gekregen, dan ik beter had begrepen hoe ik een vak als Frans aan had moeten pakken. Want ik had geen idee.
Hebben jullie een test gedaan? Wat waren je overwegingen om het wel/niet te doen?
Ik heb de WAIS gedaan, want hoewel ik bijna alle hb kenmerken kon aanvinken, durfde ik het niet geloven als er geen officieel bewijs was. En toen ik de score zag, duurde het nog een hele tijd! ‘Zal wel toevalstreffer zijn’ of ‘Psycholoog heeft het verkeerd berekend’ etc. Het bewijs heeft me echt wel geholpen in de acceptatie.
Ali schreef op 03-08-2021 om 20:23:
Hebben jullie een test gedaan? Wat waren je overwegingen om het wel/niet te doen?
Ik heb de WAIS gedaan, want hoewel ik bijna alle hb kenmerken kon aanvinken, durfde ik het niet geloven als er geen officieel bewijs was. En toen ik de score zag, duurde het nog een hele tijd! ‘Zal wel toevalstreffer zijn’ of ‘Psycholoog heeft het verkeerd berekend’ etc. Het bewijs heeft me echt wel geholpen in de acceptatie.
Ik durf niet. Ik ben bang dat ik er op faal... Dus ik heb het onderwerp maar laten rusten. Eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit wat de oorzaak van mijn 'problemen' is (autisme of hb). Ik pak ze gewoon aan met m'n psycholoog.
Voor zoon was het wel belangrijk om te laten testen om te zien of hij direct naar de hb-klas kon worden geplaatst (of dat de oorzaak van zijn probleemgedrag kon verklaren). Nu bleek dat uitindelijk ook weer wat gecompliceerder te liggen, maar goed, alles is voorlopig goed uitgepakt.
Biebeltje schreef op 04-08-2021 om 18:08:
[..]
Ik durf niet. Ik ben bang dat ik er op faal... Dus ik heb het onderwerp maar laten rusten.
Ik dacht dat ik de enige was die dat niet durfde in de angst te falen. 
Suf he?!
Ik lees zo onwijs veel herkenbare dingen hier. Dat vind ik dan wel prettig. 
Ali schreef op 29-07-2021 om 10:19:Sinds ik weet dat ik hb ben, en een andere manier van denken en doen, is het één groot leerproces om me los te maken van die verwachtingen. Ik stel mezelf de vraag: voor wie of waarom doe ik dit? En als het antwoord is: 'omdat het zo hoort' of 'omdat iedereen het zo doet' of 'omdat het altijd zo gaat' en alle mogelijke varianten daarop, dan denk ik na over: 'wat vind ik?' en 'hoe zou ik het doen?'
Dat is een voortdurend proces. En het maakt heel veel creativiteit en vrijheid los.
Dit vind ik een heel mooie opmerking. Ik merk dat ik hb-zijn vaak als last ervaar of er moeite mee heb, omdat het zorgt dat ik anders ben dan mensen om me heen en dat botst. Maar ik blijf daarin wel wat hangen in boos zijn op anderen (waarom snappen ze dit niet, dat heb ik toch al gezegd), alleen dit helpt niet. De meesten in mijn werkomgeving zijn niet hb dus dan moet je daar toch op een andere manier mee om leren gaan. Ik ben nu ook met een coach bezig om wat meer weer positiviteit erin te krijgen en meer mijn eigen plan te trekken (in plaats van kop onder het maaiveld en aanpassen aan anderen, maar daarbij mijn behoeften teveel op de achtergrond zetten). Deze opmerking van jou laat me echt even op een heel andere manier kijken! Door er wat meer open naar (proberen) te kijken en mezelf af te vragen hoe ik het ook op zou kunnen lossen, kan ik misschien meer van mijn creativiteit kwijt. Dat punt van niet hebben leren leren herken ik ook heel erg. Ik heb nooit echt leren doorzetten en merk nu dus ook dat ik snel de neiging heb op te geven of iets anders te gaan doen als ik tegen iets aanloop op mijn werk. Misschien dat dit me gaat helpen, dit ga ik bespreken met mijn coach. Bedankt!
Trouwens, ook mooi hoe je schrijft dat je kinderen recht hebben op hun eigen leerproces. Zo had ik er ook nog niet naar gekeken. Ik merk dat ik erg neig naar proberen het beter te doen voor mijn zoon, maar de vraag is misschien ook of dat wel de juiste insteek is. Hij is nu nog klein maar zal proberen dit wel in mijn achterhoofd te houden.
Biebeltje schreef op 29-07-2021 om 17:10:
Faalangst, laag zelfbeeld, perfectionistisch, geen discipline, vermijdingsdrang... (want als je nergens aan begint/niks af maakt kun je ook geen fouten maken).
Geen idee waar het vandaan komt, want meestal is de kritiek die ik op mijn werk krijg dat het "te goed" is en dat dat niet nodig is.
Heel herkenbaar. Hier loop ik momenteel erg tegenaan want het stoort me dat ik nu onder mijn niveau werk en me verveel op mijn werk, maar tegelijkertijd durf ik nergens anders aan te beginnen, want dat moet dan perfect en je kunt fouten maken, enz...
SuzyQFive schreef op 29-07-2021 om 23:19:
Hier nog een perfectionist. Maar ik was ook enorm faalangstig. Nog steeds trouwens. Misschien dat ik daarom werken met pubers fijn vindt, die leveren geen kritiek op de inhoud 😬. Geef mij maar klassen vol pubers. Zodra ik voor een klas volwassenen sta schijt ik zeven kleuren.
Grappig dat dat bij jou zo werkt. Ik vind juist onderwijs geven aan volwassenen fijn, omdat het dan over de inhoud geeft, en daarvan weet ik dat ik er heel goed in ben. Ik heb voor mijn lesbevoegdheid ook op de middelbare school lesgegeven, maar vind dan juist weer veel lastiger dat pubers je op een heel andere manier uitdagen. Maar dat zal wel met mijn pestverleden te maken hebben, daar ben ik dan weer heel onzeker in.
Ali schreef op 03-08-2021 om 20:23:
Hebben jullie een test gedaan? Wat waren je overwegingen om het wel/niet te doen?
Ik heb de WAIS gedaan, want hoewel ik bijna alle hb kenmerken kon aanvinken, durfde ik het niet geloven als er geen officieel bewijs was. En toen ik de score zag, duurde het nog een hele tijd! ‘Zal wel toevalstreffer zijn’ of ‘Psycholoog heeft het verkeerd berekend’ etc. Het bewijs heeft me echt wel geholpen in de acceptatie.
Ja. De GIT, afgenomen door het AZG (nu UMCG). Later nog de mensatest gedaan want ik geloofde niet dat ik daar wel ‘aangenomen’ zou worden 😬.
Mijn zoon en dochter hebben de WISC gedaan.
Biebeltje schreef op 04-08-2021 om 18:08:
[..]
Ik durf niet. Ik ben bang dat ik er op faal... Dus ik heb het onderwerp maar laten rusten. Eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit wat de oorzaak van mijn 'problemen' is (autisme of hb). Ik pak ze gewoon aan met m'n psycholoog.
Voor zoon was het wel belangrijk om te laten testen om te zien of hij direct naar de hb-klas kon worden geplaatst (of dat de oorzaak van zijn probleemgedrag kon verklaren). Nu bleek dat uitindelijk ook weer wat gecompliceerder te liggen, maar goed, alles is voorlopig goed uitgepakt.
Moest je voor je autismevastelling dan geen intelligentietest doen?
Het is voor mij heel dubbel Wolkje, ik heb met mijn leerlingen oneindig veel geduld maar met mijn eigen kinderen veel minder.
Ik vond lesgeven aan de pabo ook heel leuk om te doen hoor, maar toen was ik maar een fractie ouder dan mijn studenten.
Ik geniet juist zo van het contact met de leerlingen. Des te meer verdrietig dat ik gewoon niet meer voor een hele klas kan staan.
Ik vind het fantastisch wanneer die kinderen hun hart op de tong hebben. Heb je iets aan wat ze niet aanstaat dan zal je dat ook horen. Ik vind de uitdaging groter om een kind dat zonder zelfvertrouwen de school binnenkomt te begeleiden naar een zeker in de schoenen staande jong volwassene.
Pesten is bij mij echt not done en kan me echt doodergeren aan collega’s die daar niets mee doen. Ik maak duidelijk dat wat voor de één een beetje plagen is, voor de ander echt pesten kan zijn. Als je je gepest voelt, dan is dat ook zo, ook al is dat wellicht niet per se de bedoeling van de pester.
Ik ga altijd in gesprek met beide partijen. Een gepeste kan bijvoorbeeld na getergd te zijn, uithalen, en dat is absoluut niet Okay, maar zo’n uithaal heeft dan wel een oorzaak. Nou ja, ik draaf door. Lijk mijn schoonmoeder wel 😂.
Zojuist dit hele topic doorgenomen. Wat fijn dat een topic als dit op Via gewoon kan! Ik schrijf graag mee. Ik ben als jongvolwassene HB getest toen ik vastliep in (trauma)therapie. De behandelaar gaf aan dat ze mij niet begreep en stelde een IQ-test voor.
Mijn ouders zijn ook allebei HB en hebben altijd gezegd dat het aanstellerij is om daar mee bezig te zijn. Ze geven nog altijd te pas en te onpas af op ouders die ondersteuning zoeken voor hun hoogbegaafde kind. Ik ben dat nu aan het loslaten en langzaam aan het ontdekken hoe ik het HB zijn zelf ervaar.