Betweterigheid verminderen
Toen ik 12 was riep mijn vader 'jij weet altijd alles beter'. Soortgelijke opmerkingen heb ik wel vaker mogen ontvangen van mensen. Dat ik hautain, een betweter of een snob ben. Het zal dus wel kloppen. Voor mijn gevoel zet ik enkel mijn gedachten uiteen en ben ik niet intentioneel betweterig. ☝️
Nu kan ik die feedback afdoen met 'frustraties, projectie, matige argumenten of alles wat je zegt, ben je zelf', maar dan ik ben ik weer die betweter. En ik ben nu eenmaal dol op debat en discussie en snap niet zo wat het probleem is. Met een andere betweter 
kan ik prima praten. Stoor mij ook totaal niet aan de kennis van anderen of aan een correctie. Dan denk ik enkel 'dat argument ga ik toevoegen aan mijn arsenaal'.
Hoe kun je nu betweterigheid verminderen? Niets zeggen, anderen vaker een veer geven, minder aanvullen, minder corrigeren, loslaten, doen alsof je iets niet weet, geen moeilijke woorden gebruiken, laatste woord weggegeven, veel tekortkomingen opnoemen, benadrukken dat je zo gewoon bent.
Zijn er hier medebetweters of eventueel perfectionisten met tips? Of moet ik het maar accepteren? I am Snob and I am Top.
noem eens wat voorbeelden?
Ik heb betweterige collega's gehad en 1 familielid.
Doodvermoeiend dat gezeur over dingen die mensen anders doen. En dat ze altijd denken gelijk te hebben terwijl voor de meeste dingen zoveel manieren zijn.
En überhaupt die " waarom" vragen en die belerende toon. Verschrikkelijk.
Miepjecody schreef op 10-05-2024 om 13:45:
noem eens wat voorbeelden?
Ik heb betweterige collega's gehad en 1 familielid.
Doodvermoeiend dat gezeur over dingen die mensen anders doen. En dat ze altijd denken gelijk te hebben terwijl voor de meeste dingen zoveel manieren zijn.
En überhaupt die " waarom" vragen en die belerende toon. Verschrikkelijk.
Voorbeelden van mensen die zowel kennis kunnen verspreiden en tegelijkertijd met een open blik de wereld kunnen ontvangen?
Oei, dat vind ik wel moeilijk om zo eventjes neer te tikken, maar ik denk dat het vooral aan dat tweede ligt. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in de blik en kennis van de ander ipv altijd denken dat ze gelijk hebben en de 'waarom' stellen om tegelijkertijd te beleren, maar ze stellen de waarom-vraag uit oprechte interesse. En in dat gesprek kun je natuurlijk best jouw eigen manier kenbaar maken, maar dat heeft niet de hoofdmoot. Zoiets.
Campanula schreef op 10-05-2024 om 09:42:
[..]
Dacht dat het topic al uitgeprutteld was. Bedankt voor de tips over het observeren. Ik voel het denk ik wel enigzins aan. Maar als mensen mij 'tegenspreken' ipv 'meespreken' ga ik reageren op die tegenspraak. Vooral als ik 'voel' dat de tegenspraak persoonlijk gekleurd is. En al helemaal als het 'enkel oneens, omdat jij het zegt' wordt. Dan gaan de handschoenen echt uit.
Dat 'reageren' gaat ook mee met de intensiteit van de tegenspraak. En dat ze 'iets' denken is voor hen. Hoor het wel als ze genoeg assertiviteit hebben opgebouwd. En het boeit mij eigenlijk niet zo heel erg als mensen mij onaardig vinden. Dominantie waarschijnlijk of autonomie of zelfvertrouwen. Dat helpt niet mee in het verminderen om de onbescheiden geest weer in de fles te krijgen.
Hier lees ik een tegenstrijdigheid in. Je vat het op als een persoonlijke aanval als de tegenspraak ‘persoonlijk gekleurd’ is (geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen overigens) en tegelijkertijd boeit het je niet als mensen je onaardig vinden. Waarom boeit het je dan wél als ze ‘persoonlijke gekleurde tegenspraak’ bieden? Je handschoenen gaan uit? Dat klinkt niet als assertief, meer als agressief en dat is geen aanduiding van zelfvertrouwen. Integendeel.
Voorbeelden heb ik zo ook niet. Want als iemand echt geen zin heeft in een gesprek, dan kan zelfs een vraag als ‘hoe zie jij dat ‘ al als aanvallend ervaren worden. Dus misschien heeft het meer te maken met ‘judo’? Dat je een stukje meebeweegt waardoor de ander doorheeft dat er echt geluisterd wordt en dat een vraag of uitleg dan beter valt?
Wat ik nu wel merk is dat mijn hekel aan waarom vragen wel ergens op gebaseerd is. Ik vind ze zelf ook zo sturend en negatief (vraag mij waarom Ik iets zo doe en om begin meteen te twijfelen). Mijn partner vond dat maar raar, en gelukkig lees ik nu dat ik toch gelijk had
Biebel schreef op 10-05-2024 om 12:17:
[..]
Wat maakt dat iemand die gewezen wordt op een foutieve stelling, dat persoonlijk opvat?
context is alles.
iemand erop wijzen dat ie verkeerde informatie poneert, vind ik lang niet altijd vervelend. Doe ik zelf ook wel eens. Als iemand beweert dat je antibiotica moet nemen bij verkoudheid, of zoiets, best kans dat ik daar iets over zeg.
Wat ik vervelend en onaardig vind, is het vliegen afvangen en niet feitelijk ingaan op wat voor de ander belangrijk is. Tijdens een gesprek iemands grammatica gaan zitten verbeteren en verder niet ingaan op wat iemand vertelt, dat soort dingen. Dat vind ik uitgesproken onsympathiek gedrag.
ToetieToover schreef op 10-05-2024 om 14:58:
[..]
Hier lees ik een tegenstrijdigheid in. Je vat het op als een persoonlijke aanval als de tegenspraak ‘persoonlijk gekleurd’ is (geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen overigens) en tegelijkertijd boeit het je niet als mensen je onaardig vinden. Waarom boeit het je dan wél als ze ‘persoonlijke gekleurde tegenspraak’ bieden? Je handschoenen gaan uit? Dat klinkt niet als assertief, meer als agressief en dat is geen aanduiding van zelfvertrouwen. Integendeel.
Zo kan je het lezen. Bij tegenspraak die klopt zeg ik 'zo kan je het ook zien, daar had ik nog niet aan gedacht'. Naarmate ik merk dat iemand het enkel doet zonder inhoud of zelfs tegengestelde verhalen gaat ophangen omdat ik iets beweer, beweeg ik meer richting fel.
En die laatste zin laat ik aan jouw interpretatie. Zo sta ik er niet in. Ik blijf feitelijk en ga niet op de persoon. Mocht dat leiden tot een conflictueze sfeer dan maakt mij die gespannen sfeer mij net uit.
De kwalificatie agressief en dat het geen zelfvertrouwen is herken ik niet.
Ginevra schreef op 10-05-2024 om 15:41:
[..]
context is alles.
iemand erop wijzen dat ie verkeerde informatie poneert, vind ik lang niet altijd vervelend. Doe ik zelf ook wel eens. Als iemand beweert dat je antibiotica moet nemen bij verkoudheid, of zoiets, best kans dat ik daar iets over zeg.
Wat ik vervelend en onaardig vind, is het vliegen afvangen en niet feitelijk ingaan op wat voor de ander belangrijk is. Tijdens een gesprek iemands grammatica gaan zitten verbeteren en verder niet ingaan op wat iemand vertelt, dat soort dingen. Dat vind ik uitgesproken onsympathiek gedrag.
Dat context alles is, ben ik helemaal met je eens. Lastig wordt het als je die context niet weet. Dus als diegene met wie je denkt een feitelijk gesprek over antibiotica te hebben, ineens zich daar heel erg door bezeerd voelt zonder dat ze het zegt of laat merken.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer het een combinatie van zender en ontvanger is denk ik. In open gesprekken sta je beiden open voor de goede bedoelingen van de ander. Waar het mis gaat, is als de een denkt dat de ander zich beter voelt. Of waar de ander denkt dat de eerste persoon echt een stuitende denkfout maakt.
Volgens mij zie je dat hier ook. Want soms zie ik iemand geïrriteerd reageren op een bericht dat vol sneren zou zitten, terwijl ik dat echt niet zo begrijp. Ook ietS met uitgaan van het goede?
Wilde nog iets toevoegen wat volgens mij nog niet is genoemd, namelijk dat je de ander de ruimte moet geven én gunnen in een gesprek. Dus ook denkruimte, nadenkruimte.
Zeker verbaal sterke mensen en zeer snelle denkers zoals jij hebben niet veel ruimte nodig in een gesprek. Anderen hebben dat wel.
En misschien heb jij ook wel ruimte nodig, maar dan op een ander vlak.
Enne, het is word ik, zonder -t 😉
Ali schreef op 10-05-2024 om 17:16:
Wilde nog iets toevoegen wat volgens mij nog niet is genoemd, namelijk dat je de ander de ruimte moet geven én gunnen in een gesprek. Dus ook denkruimte, nadenkruimte.
Zeker verbaal sterke mensen en zeer snelle denkers zoals jij hebben niet veel ruimte nodig in een gesprek. Anderen hebben dat wel.
En misschien heb jij ook wel ruimte nodig, maar dan op een ander vlak.
Enne, het is word ik, zonder -t 😉
Hahaha. Klopd. Helemaal waar! 😉
Ruimte geven en nemen. 💐 Mooi..Zo snel ben ik niet hoor. Denk vaak genoeg 'wat had ik eigenlijk moeten zeggen'.
Mevrouw75 schreef op 10-05-2024 om 13:54:
[..]
Voorbeelden van mensen die zowel kennis kunnen verspreiden en tegelijkertijd met een open blik de wereld kunnen ontvangen?
Oei, dat vind ik wel moeilijk om zo eventjes neer te tikken, maar ik denk dat het vooral aan dat tweede ligt. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in de blik en kennis van de ander ipv altijd denken dat ze gelijk hebben en de 'waarom' stellen om tegelijkertijd te beleren, maar ze stellen de waarom-vraag uit oprechte interesse. En in dat gesprek kun je natuurlijk best jouw eigen manier kenbaar maken, maar dat heeft niet de hoofdmoot. Zoiets.
Ik bedoelde voorbeelden in welke situaties je betweterigheid gebruikt?
Mag ik er dan nog een vraag ingooien? Kan het zijn dat vrouwen sneller een betweter gevonden worden dan mannen? Omdat ‘we’ van nature gewend zijn dat vrouwen verbinden, een beetje de kreukels glad wrijven en vooral de sfeer proberen goed te houden. Zonder de beste te willen zijn, zoals in de spreekwoordelijke krabbenmand? Terwijl we van mannen misschien veel sneller accepteren dat ze de alwetende zijn?
Dat daarmee vrouwen dus sneller elkaar een betweter vinden dan als een man hetzelfde zou zeggen. Ook al is de term mansplaining bedacht, maar dat is volgens mij voor uitleggen van zaken die de betweterige vrouw ook wel heus zelf weet.
(En campanula, ik heb even zitten worstelen met de sekse-benaming, maar kwam er niet helemaal uit. Ik ben dan ook heel erg benieuwd hoe jij dit beleeft)
Ali schreef op 10-05-2024 om 17:16:
Wilde nog iets toevoegen wat volgens mij nog niet is genoemd, namelijk dat je de ander de ruimte moet geven én gunnen in een gesprek. Dus ook denkruimte, nadenkruimte.
Zeker verbaal sterke mensen en zeer snelle denkers zoals jij hebben niet veel ruimte nodig in een gesprek. Anderen hebben dat wel.
En misschien heb jij ook wel ruimte nodig, maar dan op een ander vlak.
Ik zit dus al de hele tijd hierop te broeden en jij schrijft het gewoon. Knap 
.
Zelf ben ik zelfverzekerd en assertief, ik word niet onzeker van betweters. Ik kan het ook heel interessant vinden juist, een discussie of inhoudelijk gesprek. Dan mag iemand ook best fel en fanatiek zijn en kennis etaleren. Maar als iemand de gesprekspartners (of ik het nou ben of iemand anders) consequent weinig tot geen ruimte geeft, haak ik af. En dat is inderdaad ruimte in de brede zin van het woord: ruimte voor de eigen opvattingen, ruimte om na te denken, ruimte om fouten te mogen maken, ruimte om op iets terug te kunnen komen, ruimte om vragen te stellen, etc. etc. etc.
Ik snap ook niet zo goed hoe je steeds zo verzeild kan raken in iets waarvan iemand " gelijk" moet hebben.
Noem dan eens voorbeelden?
Wij hadden een stagiaire die ook overal commentaar op had, zo vervelend.
Biebel schreef op 10-05-2024 om 18:57:
Mag ik er dan nog een vraag ingooien? Kan het zijn dat vrouwen sneller een betweter gevonden worden dan mannen? Omdat ‘we’ van nature gewend zijn dat vrouwen verbinden, een beetje de kreukels glad wrijven en vooral de sfeer proberen goed te houden. Zonder de beste te willen zijn, zoals in de spreekwoordelijke krabbenmand? Terwijl we van mannen misschien veel sneller accepteren dat ze de alwetende zijn?
Dat daarmee vrouwen dus sneller elkaar een betweter vinden dan als een man hetzelfde zou zeggen. Ook al is de term mansplaining bedacht, maar dat is volgens mij voor uitleggen van zaken die de betweterige vrouw ook wel heus zelf weet.
(En campanula, ik heb even zitten worstelen met de sekse-benaming, maar kwam er niet helemaal uit. Ik ben dan ook heel erg benieuwd hoe jij dit beleeft)
Mijn ervaring is dat ook wel. Goed beschreven. 2 maten meten bij hetzelfde gedrag per gender. Zoals je omschrijft is 'verbinden' meer een verwachting richting vrouwen en 'autonoom' zijn meer een verwachting richting mannen.
'Beter weten, verschil zoeken, bluffen, stelligheid, brallen, uitdagen, dollen' zit ook in dezelfde hoek. Meer mannelijkheid. En 'verbinding zoeken, empathisch zijn, voorzichtigheid, twijfelen, voorkomendheid, ruimte geven' meer bij vrouwelijkheid.
Maar zoals altijd is er een minder zichtbare tegenpool of zelfs een onderdrukte projectie. Misschien is de betweter de belichaming van wat sommigen zelf zouden willen zijn, of al van zichzelf vinden (maar balen van het openlijke geëtaleer van anderen en het een gebrek aan beheersing/beschaving vinden).
Mijn hoofd heb ik de laatste 25 jaar regelmatig gestoten. Zijn natuurlijk wel gemiddelden en je komt zo al snel op het barpraat-niveau terecht.
Campanula schreef op 10-05-2024 om 19:41:
[..]
Maar zoals altijd is er een minder zichtbare tegenpool of zelfs een onderdrukte projectie. Misschien is de betweter de belichaming van wat sommigen zelf zouden willen zijn, of al van zichzelf vinden (maar balen van het openlijke geëtaleer van anderen en het een gebrek aan beheersing/beschaving vinden).
Mijn hoofd heb ik de laatste 25 jaar regelmatig gestoten. Zijn natuurlijk wel gemiddelden en je komt zo al snel op het barpraat-niveau terecht.
Nou nee, niet echt. Ik ben geen betweter, en ik zou dat ook echt niet willen zijn.
Ik heb veel mensen om mij heen die van veel onderwerpen veel meer weten dan dat ik dat weet, en dat is vaak fijn praten met hen, en leerzaam en ik heb daar geen enkele moeite mee. Maar zodra iemand betweterig gaat doen, haak ik af.
Ik besef dat mensen die zelf betweterig zijn, daar iets anders onder verstaan dan de meeste mensen die last hebben van betweterig gedrag van iemand anders.
Sowieso heb ik niets met mensen die heel stellig zijn. Dat is mij te zwart-wit en dingen zijn zelden zwart-wit. Ik heb liever mensen die open in het leven staan. Vaak bestaan er meerdere waarheden naast elkaar.