Ongevraagde adviezen waar je helemaal niks mee kunt
In het topic "jij hebt geen kind, dus..." gaat het vooral over als kinderloze al dan niet een mening mogen hebben over zaken die over kinderen gaan. Echter komt daar ook naar voren hoe vaak ouders ongevraagd advies krijgen van mensen die totaal geen kennis van zaken hebben, als het gaat om hun situatie. Soms betweterig, vaak ook goed bedoeld, maar in elk geval nooit erg helpend.
Hoewel ik geen kinderen heb, is dit iets dat ook ik zeker herken. Bijvoorbeeld als het gaat over long covid of autisme en hoe goed bedoeld soms ook dat soort opmerkingen zijn zwaar irritant. Dus dat vond ik wel een apart draadje waard 
Bij wat voor adviezen hebben krijgen jullie dit gevoel?
Het zou toch echt niet in mijn hoofd opkomen om kanker met long covid te gaan vergelijken en kanker zo te bagatelliseren.
Wat een ontzettend misplaatste opmerking is dat.
Blondy schreef op 29-05-2023 om 11:25:
Het zou toch echt niet in mijn hoofd opkomen om kanker met long covid te gaan vergelijken en kanker zo te bagatelliseren.
Wat een ontzettend misplaatste opmerking is dat.
ik weet niet of ik het zo misplaatst vind. Daarvoor weet ik te weinig van LC af. Het vraagt wel uitleg van degene die het zegt Maar ik ben bijvoorbeeld weduwe geworden toen ik 32 was. Ja heel verdrietig. Maar ik werd zo gezien, mocht zo rouwen en was gerechtvaardigd 'zielig' dat na een paar jaar het rouwproces afgerond kon worden en ik verder kon. Maar als je dan kijkt naar mijn ME die ik toen al tien jaar had en na 40 jaar nog heb, is dat een veel groter leed in mijn leven geweest: nooit volledig mee kunnen draaien ondanks talenten en ambities, altijd dingen af moeten zeggen, haast nooit gezien of begrepen worden, honderden weekenden dat je weer alleen ziek op de bank lag. En dat het altijd maar doorgaat... en doorgaat en dat je er veel mensen door verliest en er eenzaam van wordt ziet ook geen mens. Sterker nog, daar krijg je heel veel oordelen over want dat ene uurtje dat men je ziet, haal je uit je tenen om gezellig mee te doen. Ze zien niet hoe je daarna drie dagen niets meer kan. In die zin lijkt het misschien op LC want -in mijngeval- ook een post viraal syndroom
Houd me ten goede ik zou het niet in willen leveren voor een diagnose met een terminale variant. Maar ik heb wel eens tegen een vriendin gezegd "ja als ik elke maand de laatste bevalling (en die was behoorlijk zwaar) in zou kunnen ruilen tegen de rest van de maand me goed voelen of een beetje normaal, zou ik er zo voor tekenen. Toen ging het haar pas dagen hoe beperkend mijn ziekte was.
afrodite05 schreef op 29-05-2023 om 07:14:
[..]
Exact dit, alleen was het bij mij niet Gerda die dit zei, maar mijn eigen huisarts...
Ik was zo blij dat ik in het ziekenhuis wel serieus genomen werd (maar zelfs daar niet door iedereen).
Vroeger bij mijn eerste zwangerschap had ik veel last van misselijkheid en vooral overgeven. Ben gelukkig niet in het ziekenhuis beland en de volgende zwangerschappen kon ik het enigszins onder controle houden met medicijnen (bleef het overgeven tenminste beperkt tot max 3x per dag). Van mijn schoonmoeder herinner me ik me vooral de opmerking dat zij geen last gehad van misselijkheid of andere kwaaltjes want zij was ook zooo blij geweest met het feit dat ze eindelijk zwanger was. Dat heeft mij toen wel flink geraakt.
mut schreef op 29-05-2023 om 14:27:
[..]
Vroeger bij mijn eerste zwangerschap had ik veel last van misselijkheid en vooral overgeven. Ben gelukkig niet in het ziekenhuis beland en de volgende zwangerschappen kon ik het enigszins onder controle houden met medicijnen (bleef het overgeven tenminste beperkt tot max 3x per dag). Van mijn schoonmoeder herinner me ik me vooral de opmerking dat zij geen last gehad van misselijkheid of andere kwaaltjes want zij was ook zooo blij geweest met het feit dat ze eindelijk zwanger was. Dat heeft mij toen wel flink geraakt.
Ik weet niet of je het kunt lezen, maar een bloemlezing van wat vrouwen met hg te horen kregen:
Een paar anonieme reacties:
‘Mijn huisarts zei: je lichaam is niet klaar voor een zwangerschap, daarom ervaar je misselijkheid. Je kunt kiezen: ervoor vechten en doorzetten, of opgeven en weghalen.’
‘Ik werd in het ziekenhuis doorgestuurd naar de psychiatrie-afdeling, want misschien had ik wel gewoon veel stress.’
‘Mijn gynaecoloog vroeg of de baby wel gewenst was. Dat ik een paar maanden daarvoor bij haar in tranen aan tafel had gezeten na de zoveelste miskraam was ze kennelijk vergeten.’
‘Als ik niet zou ophouden met spugen zou de arts de kinderbescherming bellen. Het liet duidelijk zien dat ik het kind niet wilde omdat ik veel te jong was – ik was 20 jaar. Ik ben uiteindelijk 30 kilo afgevallen.’
‘In het ziekenhuis vroeg een psycholoog of ik wel een goede jeugd had gehad, hoe de relatie met mijn man was en of de zwangerschap wel gewenst was – na een intensief ivf-traject. Dit was pijnlijk.’
‘Na twintig weken kun je niet meer misselijk zijn’, zei mijn gynaecoloog,.‘Gaat alles thuis wel goed?’
‘Je spuugt alleen maar om aandacht te trekken.’
En als klap op de vuurpijl de behandeling:
‘De gebruikelijke behandeling was iemand in een kamer plaatsen waar je nergens in kon braken. Afgesloten wc, afgeplakte wasbakken. En je moest het braaksel zelf opruimen. Dit gebeurde vanuit de overtuiging dat die vrouw zo beter kon genezen.’
En dat was niet in 1900 of 1950 ofzo, maar in 2000 gebeurde het nog op sommige plekken.
Mevrouw75 schreef op 29-05-2023 om 14:31:
[..]
Ik weet niet of je het kunt lezen, maar een bloemlezing van wat vrouwen met hg te horen kregen:
Een paar anonieme reacties:
‘Mijn huisarts zei: je lichaam is niet klaar voor een zwangerschap, daarom ervaar je misselijkheid. Je kunt kiezen: ervoor vechten en doorzetten, of opgeven en weghalen.’
‘Ik werd in het ziekenhuis doorgestuurd naar de psychiatrie-afdeling, want misschien had ik wel gewoon veel stress.’
‘Mijn gynaecoloog vroeg of de baby wel gewenst was. Dat ik een paar maanden daarvoor bij haar in tranen aan tafel had gezeten na de zoveelste miskraam was ze kennelijk vergeten.’
‘Als ik niet zou ophouden met spugen zou de arts de kinderbescherming bellen. Het liet duidelijk zien dat ik het kind niet wilde omdat ik veel te jong was – ik was 20 jaar. Ik ben uiteindelijk 30 kilo afgevallen.’
‘In het ziekenhuis vroeg een psycholoog of ik wel een goede jeugd had gehad, hoe de relatie met mijn man was en of de zwangerschap wel gewenst was – na een intensief ivf-traject. Dit was pijnlijk.’
‘Na twintig weken kun je niet meer misselijk zijn’, zei mijn gynaecoloog,.‘Gaat alles thuis wel goed?’
‘Je spuugt alleen maar om aandacht te trekken.’
En als klap op de vuurpijl de behandeling:
‘De gebruikelijke behandeling was iemand in een kamer plaatsen waar je nergens in kon braken. Afgesloten wc, afgeplakte wasbakken. En je moest het braaksel zelf opruimen. Dit gebeurde vanuit de overtuiging dat die vrouw zo beter kon genezen.’
En dat was niet in 1900 of 1950 ofzo, maar in 2000 gebeurde het nog op sommige plekken.
Echt, de mensen die zoiets hebben gezegd zou ik aanklagen na de bevalling.
Kreeg ik maar eens ongevraagd advies. Of gewoon advies.
Word moeilijk want op veel momenten ben ik zo gesloten als een oester en heb een grote muur om mij heen.
HarleyQuin schreef op 29-05-2023 om 15:25:
Kreeg ik maar eens ongevraagd advies. Of gewoon advies.
Word moeilijk want op veel momenten ben ik zo gesloten als een oester en heb een grote muur om mij heen.
Dan is mijn advies om hier om advies te vragen, als je het te moeilijk vindt om dat rechtstreeks aan iemand uit je omgeving te doen. Hier kun je het anoniem doen.
Je zou er ook professionele hulp voor in kunnen schakelen als je dat durft.
Maar weet dat jij er ook mag zijn met je vragen, je talenten en je onhebbelijkheden! Je hoeft je niet te verstoppen.
HarleyQuin schreef op 29-05-2023 om 15:25:
Kreeg ik maar eens ongevraagd advies. Of gewoon advies.
Word moeilijk want op veel momenten ben ik zo gesloten als een oester en heb een grote muur om mij heen.
ja HarleyQuin zou het wat zijn om een draadje te starten?
Mevrouw75 schreef op 29-05-2023 om 14:31:
[..]
Ik weet niet of je het kunt lezen, maar een bloemlezing van wat vrouwen met hg te horen kregen:
Een paar anonieme reacties:
‘Mijn huisarts zei: je lichaam is niet klaar voor een zwangerschap, daarom ervaar je misselijkheid. Je kunt kiezen: ervoor vechten en doorzetten, of opgeven en weghalen.’
‘Ik werd in het ziekenhuis doorgestuurd naar de psychiatrie-afdeling, want misschien had ik wel gewoon veel stress.’
‘Mijn gynaecoloog vroeg of de baby wel gewenst was. Dat ik een paar maanden daarvoor bij haar in tranen aan tafel had gezeten na de zoveelste miskraam was ze kennelijk vergeten.’
‘Als ik niet zou ophouden met spugen zou de arts de kinderbescherming bellen. Het liet duidelijk zien dat ik het kind niet wilde omdat ik veel te jong was – ik was 20 jaar. Ik ben uiteindelijk 30 kilo afgevallen.’
‘In het ziekenhuis vroeg een psycholoog of ik wel een goede jeugd had gehad, hoe de relatie met mijn man was en of de zwangerschap wel gewenst was – na een intensief ivf-traject. Dit was pijnlijk.’
‘Na twintig weken kun je niet meer misselijk zijn’, zei mijn gynaecoloog,.‘Gaat alles thuis wel goed?’
‘Je spuugt alleen maar om aandacht te trekken.’
En als klap op de vuurpijl de behandeling:
‘De gebruikelijke behandeling was iemand in een kamer plaatsen waar je nergens in kon braken. Afgesloten wc, afgeplakte wasbakken. En je moest het braaksel zelf opruimen. Dit gebeurde vanuit de overtuiging dat die vrouw zo beter kon genezen.’
En dat was niet in 1900 of 1950 ofzo, maar in 2000 gebeurde het nog op sommige plekken.
Ik ben nog even mijn kaak van de grond aan het rapen
HarleyQuin schreef op 29-05-2023 om 15:25:
Kreeg ik maar eens ongevraagd advies. Of gewoon advies.
Word moeilijk want op veel momenten ben ik zo gesloten als een oester en heb een grote muur om mij heen.
Zolang het nuttig advies is, heb ik meestal ook geen problemen met ongevraagd advies maar dat is het zo zelden 😒
Maar ik zou gewoon een topic openen, als je dat aandurft, dan krijg je vast veel goede gevraagde en ongevraagde adviezen 
Lijkt me moeilijk als je jezelf zo un de weg zit met een muur.
Lollypopje schreef op 29-05-2023 om 17:18:
[..]
Zolang het nuttig advies is, heb ik meestal ook geen problemen met ongevraagd advies
Maar ik zou gewoon een topic openen, als je dat aandurft, dan krijg je vast veel goede gevraagde en ongevraagde adviezen
Ja maar je weet van te voren vaak niet of het advies nuttig is. Ik ken 1 iemand die doordat en ik iemand anders allebei erover begonnen of haar klachten niet misschien door lyme veroorzaakt werden op die manier toch aan een diagnose kwam. Waardoor er behandeld kon worden. Maar voor hetzelfde geld opper je zoiets en is het allang uitgesloten.
(en voor mezelf, ik sta op de wachtlijst voor een nieuwe knie: ben je daar niet veel te jong voor)
Daglichtlamp schreef op 29-05-2023 om 17:29:
[..]
Ja maar je weet van te voren vaak niet of het advies nuttig is. Ik ken 1 iemand die doordat en ik iemand anders allebei erover begonnen of haar klachten niet misschien door lyme veroorzaakt werden op die manier toch aan een diagnose kwam. Waardoor er behandeld kon worden. Maar voor hetzelfde geld opper je zoiets en is het allang uitgesloten.
(en voor mezelf, ik sta op de wachtlijst voor een nieuwe knie: ben je daar niet veel te jong voor)
Dan is het zeker fijn. Maar ik krijg dus veel adviezen die gewoon niet werken bij Long Covid of regelrecht uit de Happiness lijken te komen. En natuurlijk is dat dan goed bedoeld en natuurlijk weet die ander dan van te voren niet dat het advies niet nuttig is, anders geeft die het niet, maar soms is het wel irritant. Vooral omdat ik inmiddels meer weet van mijn aandoening dan de gemiddelde arts en ik van mensen die die kennis niet hebben nog nooit een nuttig advies heb gehad. En als je dan zegt dat je grens opzoeken niet werkt, dan zijn ze heel verbaasd want dat werkte bij die en die wel en dan verwachten ze een uitleg van je. En ik ben zo'n sukkel die dat dan ook nog probeert te geven 🤦
Maar dit topic heeft mij inmiddels wel geleerd hoe zonde van mijn energie dat is, dus ik ga proberen dat niet meer te doen.
mut schreef op 29-05-2023 om 14:27:
[..]
Vroeger bij mijn eerste zwangerschap had ik veel last van misselijkheid en vooral overgeven. Ben gelukkig niet in het ziekenhuis beland en de volgende zwangerschappen kon ik het enigszins onder controle houden met medicijnen (bleef het overgeven tenminste beperkt tot max 3x per dag). Van mijn schoonmoeder herinner me ik me vooral de opmerking dat zij geen last gehad van misselijkheid of andere kwaaltjes want zij was ook zooo blij geweest met het feit dat ze eindelijk zwanger was. Dat heeft mij toen wel flink geraakt.
😱
Bij mij was de tweede een HG zwangerschap. Gelukkig ging dat met 28w ineens een heel stuk beter. Met 30wk dreigende vroeggeboorte en doordat ik verplichte bedrust kreeg kon ik door de BI vervolgens helemaal niet meer lopen. Maar omdat ik 19 was moest ik me niet zo aanstellen volgens de arts in het ziekenhuis want ik kon die klachten niet hebben op mijn leeftijd 🤷🏼♀️.
Lollypopje schreef op 29-05-2023 om 17:36:
En als je dan zegt dat je grens opzoeken niet werkt, dan zijn ze heel verbaasd want dat werkte bij die en die wel en dan verwachten ze een uitleg van je. En ik ben zo'n sukkel die dat dan ook nog probeert te geven 🤦
Dat is zo asociaal, dat anderen je dan het gevoel geven dat je jezelf moet verantwoorden voor je ziek zijn. Dat gaat zo een grens over.
Mevrouw75 schreef op 29-05-2023 om 14:31:
[..]
Ik weet niet of je het kunt lezen, maar een bloemlezing van wat vrouwen met hg te horen kregen:
Een paar anonieme reacties:
‘Mijn huisarts zei: je lichaam is niet klaar voor een zwangerschap, daarom ervaar je misselijkheid. Je kunt kiezen: ervoor vechten en doorzetten, of opgeven en weghalen.’
‘Ik werd in het ziekenhuis doorgestuurd naar de psychiatrie-afdeling, want misschien had ik wel gewoon veel stress.’
‘Mijn gynaecoloog vroeg of de baby wel gewenst was. Dat ik een paar maanden daarvoor bij haar in tranen aan tafel had gezeten na de zoveelste miskraam was ze kennelijk vergeten.’
‘Als ik niet zou ophouden met spugen zou de arts de kinderbescherming bellen. Het liet duidelijk zien dat ik het kind niet wilde omdat ik veel te jong was – ik was 20 jaar. Ik ben uiteindelijk 30 kilo afgevallen.’
‘In het ziekenhuis vroeg een psycholoog of ik wel een goede jeugd had gehad, hoe de relatie met mijn man was en of de zwangerschap wel gewenst was – na een intensief ivf-traject. Dit was pijnlijk.’
‘Na twintig weken kun je niet meer misselijk zijn’, zei mijn gynaecoloog,.‘Gaat alles thuis wel goed?’
‘Je spuugt alleen maar om aandacht te trekken.’
En als klap op de vuurpijl de behandeling:
‘De gebruikelijke behandeling was iemand in een kamer plaatsen waar je nergens in kon braken. Afgesloten wc, afgeplakte wasbakken. En je moest het braaksel zelf opruimen. Dit gebeurde vanuit de overtuiging dat die vrouw zo beter kon genezen.’
En dat was niet in 1900 of 1950 ofzo, maar in 2000 gebeurde het nog op sommige plekken.
Mijn zwangerschap was toen idd.
Overigens bleek later dat de dreigende vroeggeboorte werd veroorzaakt door Ziekte van Pfeiffer. Mijn dochter is daardoor uiteindelijk met 41w dysmatuur en zwaar ondervoed geboren. Ik werd totaal niet geholpen verder trouwens, ik zou me maar aanstellen want elke zwangere vrouw is wel eens moe…