Ongevraagde adviezen waar je helemaal niks mee kunt
In het topic "jij hebt geen kind, dus..." gaat het vooral over als kinderloze al dan niet een mening mogen hebben over zaken die over kinderen gaan. Echter komt daar ook naar voren hoe vaak ouders ongevraagd advies krijgen van mensen die totaal geen kennis van zaken hebben, als het gaat om hun situatie. Soms betweterig, vaak ook goed bedoeld, maar in elk geval nooit erg helpend.
Hoewel ik geen kinderen heb, is dit iets dat ook ik zeker herken. Bijvoorbeeld als het gaat over long covid of autisme en hoe goed bedoeld soms ook dat soort opmerkingen zijn zwaar irritant. Dus dat vond ik wel een apart draadje waard 
Bij wat voor adviezen hebben krijgen jullie dit gevoel?
Lollypopje schreef op 29-05-2023 om 06:08:
[..]
Wat naar om te lezen.
Zeker kunnen er ook bruikbare adviezen tussen zitten, maar dat komt dan van mensen met kennis er van. Die adviezen vind ik zelf ook prima. Helaas krijg je ook vaak adviezen van mensen zonder enige kennis van jou of je situatie en die mensen mogen van mij hun mond houden. Want daar heb je nooit wat aan.
Nou, precies dit. Ik vind ook normaal dat je dan geen advies geeft, als je ergens geen kennis over hebt...
Stel dat een open vraag als je er meer over wilt weten. Of je iemand misschien ergens mee kan helpen...dat lijkt mij het juiste uitgangspunt.
BritgetJones007 schreef op 29-05-2023 om 08:56:
[..]
Nou, precies dit. Ik vind ook normaal dat je dan geen advies geeft, als je ergens geen kennis over hebt...
Stel dat een open vraag als je er meer over wilt weten. Of je iemand misschien ergens mee kan helpen...dat lijkt mij het juiste uitgangspunt.
Het stoort ook omdat het vaak ook ongevraagd komt. Dan wil je gewoon wat kwijt over je probleem of lachen om een grappige situatie die door dat probleem is ontstaan of je zoekt advies voor wat anders, om vervolgens een advies te krijgen voor je probleem. Dan heb ik ook echt zoiets van, als ik dat wilde dan vroeg ik het wel.
Lollypopje schreef op 29-05-2023 om 08:59:
[..]
Het stoort ook omdat het vaak ook ongevraagd komt. Dan wil je gewoon wat kwijt over je probleem of lachen om een grappige situatie die door dat probleem is ontstaan of je zoekt advies voor wat anders, om vervolgens een advies te krijgen voor je probleem. Dan heb ik ook echt zoiets van, als ik dat wilde dan vroeg ik het wel.
Precies, het is niet steunend zo'n opmerking, wel dat je je nog minder begrepen voelt en eenzaam en steeds minder deelt
Toen het bij ons niet lukte om zwanger te worden van de 2e (want bij de eerste wist nog niemand van ons traject) heb ik vanalles gehoord om mijn eisprong regelmatig te maken of zelfs van iemand die natuurgeneeskunde studeerde dat ik maar eens langs moest komen voor baarmoedermassage en supplementen.
Thanks, maar ik heb een regelmatige eisprong etc en van supplementen voor mij krijgt mijn man niet meer zaadcellen. Aangezien die hoeveelheid zo weinig was dat het aantal soms letterlijk op 2 handen te tellen was waren we afhankelijk van icsi (en mannen zijn verminderd vruchtbaar vanaf minder dan 15 miljoen zaadcellen per ml ejaculaat), maar al voor ze dat begrepen wisten ze al wat de oplossing was....
het is nog niet gezegd dus ehh.. Jullie moeten je allemaal gewoon niet zo ergeren aan die ongevraagde adviezen 🤪
absor schreef op 29-05-2023 om 09:23:
het is nog niet gezegd dus ehh.. Jullie moeten je allemaal gewoon niet zo ergeren aan die ongevraagde adviezen 🤪
Oh dat valt bij mij ook wel mee hoor, al denk ik op z'n moment wel even van 'hou toch gewoon die k*ttekop van je dicht'. Maar het topic gaat volgens mij over adviezen wat je niks mee kunt. En die heb ik ook weleens gehad.
Overigens erger ik me soms wel aan mensen die dichtbij staan en mijn verdriet om dingen bagatelliseren. Maar als ze zelf dan iets hebben op hetzelfde vlak, zich het grootste slachtoffer van de wereld voelen. Maar die geven niet perse ongevraagd advies.
absor schreef op 29-05-2023 om 09:23:
het is nog niet gezegd dus ehh.. Jullie moeten je allemaal gewoon niet zo ergeren aan die ongevraagde adviezen 🤪
Ik vroeg geen advies 😝
Ik krijg vaak het advies om te gaan daten na de dood van mijn man. Veel mensen krijg ik maar niet aan hun verstand gebracht dat ik helemaal geen relatie meer wil. Ik heb geen zin om iemand weer opnieuw te leren kennen en om rekening mee te houden. Ik vind mannen van rond mijn leeftijd ook niet meer aantrekkelijk. Eenzaam ben ik ook niet want ik heb een grote vriendenkring. En telkens de vraag van Jan en alleman of ik al een vriend heb. Nee, want ik WIL het niet.
MRI schreef op 28-05-2023 om 20:26:
[..]
oh ja en dan al die mensen die zeggen: ja de neef van mijn buurvrouw is naar ... (een of andere piskijker) geweest, en die is daar zo van opgeknapt. Doordat ME zo weinig bekend was heb ik daar tot 20 jaar geleden duizenden guldens en euro's aan uitgegeven, want je moet toch wat. Maar sinds die tijd zeg ik "okay als die neef zich over twee jaar nog zo voelt ga ik ook" Dan vraag ik het na een jaar en dan wordt er gezegd "hm tja je weet niet hoe het geweest was als hij niet zou zijn gegaan, misschien wel erger geworden heeft die behandeling dat tegengehouden' ja dan weet ik genoeg hoor
Mijn vader laatst nog: een buurvrouw, zelf arts, is naar die en die arts geweest en daar kreeg ze injecties met slangengif en nu is ze van haar LC af. Moet je haar even vragen. Ik ken dat hele mens niet eens 😂. Nog geen uur later stuurt mijn vader haar telefoonnummer en blijft maar pushen in de dagen erna. Heb je al contact gehad?
Uiteindelijk bleek het verhaal iets genuanceerder: ze was naar een homeopaat geweest.
TrefleQ schreef op 28-05-2023 om 21:38:
En toch...
Mijn zoon is erg ziek geweest en op twee momenten had ik graag ongevraagd advies gehad: dat iemand ons had gewezen op de behandeling die er wél bleek te zijn, maar waar wij niets van wisten. Zijn (heftige) ziekzijn was te voorkomen geweest én hij had veel sneller genezen kunnen zijn.
Nu is hij bijna drie jaar ziek geweest, terwijl er al die tijd een vrij eenvoudige behandeling bleek te zijn. Als iemand me die had geadviseerd...... we hebben lang gezocht, veel geprobeerd. En pas na 2,5 jaar zijn we bij bij een behandelaar terecht gekomen die mijn zoon redelijk snel volledig heeft genezen. Ik had graag eerder van die behandeling gehoord...
Tegelijk snap ik jullie irritatie, we hebben toen zelf ook ongevraagd onbruikbare
adviezen gehad, maar er kán iets bruikbaar tussen zitten toch?
Zeker hoor! En als het enigzins regulier klinkt wil ik er best naar kijken.
Herfstappeltaart schreef op 29-05-2023 om 08:27:
[..]
Nou inderdaad. Ik was in die dagen een zombie. Pas als 's avonds de zon onder was kon ik soms weer even naar beneden strompelen om nog even op de bank te zitten voor de nacht inging. Mensen hebben vaak geen idee wat hoofdpijn kàn zijn. De gewone hoofdpijn (soms matig, soms ernstiger) heb ik nog steeds. Ik ga ook nooit de deur uit zonder pijnstillers, maar de migraine-achtige klachten duiken gelukkig steeds minder vaak op. Ik durf het niet als echte migraine te bestempelen omdat ik geen flitsen voor mijn ogen zag enzo. Wel hele ernstige hoofdpijn, geen licht en geluid kunnen verdragen en misselijk.
Niet iedereen heeft aura’s bij migraine , maar dat weet je vast wel
Saga schreef op 29-05-2023 om 09:26:
[..]
Oh dat valt bij mij ook wel mee hoor, al denk ik op z'n moment wel even van 'hou toch gewoon die k*ttekop van je dicht'. Maar het topic gaat volgens mij over adviezen wat je niks mee kunt. En die heb ik ook weleens gehad.
Overigens erger ik me soms wel aan mensen die dichtbij staan en mijn verdriet om dingen bagatelliseren. Maar als ze zelf dan iets hebben op hetzelfde vlak, zich het grootste slachtoffer van de wereld voelen. Maar die geven niet perse ongevraagd advies.
Dit ja, wel tig keer onzinnig advies moeten aanhoren en accepteren terwijl het nergens op sloeg, als ik nou eerst maar eens wat dikker werd zou ik zo zwanger zijn.
Toen ik een advies gaf dat helemaal niet "raar" was moest ik mijn mond houden, want ik wist er niks van. De pus van een ontstoken wond droop uit het gips, dus ik zei dat even langs de (huis)arts gaan wel aan te raden was. Dit zou niet vanzelf genezen. 16 jaar na dato zijn er nog steeds motorische problemen met de arm. Het gips moest 6 weken blijven zitten en pas daarna is er gekeken naar de wond die al heel veel weefsel had aangetast.
watertoren schreef op 29-05-2023 om 09:42:
Ik krijg vaak het advies om te gaan daten na de dood van mijn man. Veel mensen krijg ik maar niet aan hun verstand gebracht dat ik helemaal geen relatie meer wil. Ik heb geen zin om iemand weer opnieuw te leren kennen en om rekening mee te houden. Ik vind mannen van rond mijn leeftijd ook niet meer aantrekkelijk. Eenzaam ben ik ook niet want ik heb een grote vriendenkring. En telkens de vraag van Jan en alleman of ik al een vriend heb. Nee, want ik WIL het niet.
Is je man al lang geleden overleden?
Mijn schoonmoeder is na de dood van mijn schoonvader (25jr geleden) ook nooit meer een andere relatie aangegaan. Zij was toen 54 toen hij overleed. Het is voor haar zo’n trauma geweest dan ze zich volgens mij ook niet open durft te stellen. Hij was al jaren ziek maar overleed aan iets anders waar ze geen rekening mee had gehouden. We vragen het wel eens, of ze geen behoefte heeft aan iemand in haar leven maar ze zegt dan; voor mij was er maar een iemand…
SuzyQFive schreef op 29-05-2023 om 09:57:
[..]
Is je man al lang geleden overleden?
Mijn schoonmoeder is na de dood van mijn schoonvader (25jr geleden) ook nooit meer een andere relatie aangegaan. Zij was toen 54 toen hij overleed. Het is voor haar zo’n trauma geweest dan ze zich volgens mij ook niet open durft te stellen. Hij was al jaren ziek maar overleed aan iets anders waar ze geen rekening mee had gehouden. We vragen het wel eens, of ze geen behoefte heeft aan iemand in haar leven maar ze zegt dan; voor mij was er maar een iemand…
Mijn man is nu bijna 7,5 jaar geleden overleden. Ik was toen 50.
Picunia schreef op 29-05-2023 om 08:38:
ToetieToover, ik vind die opmerking naar je collega onnodig hard en bovendien onjuist. Mijn schoonmoeder heeft kanker en kan niet worden geholpen. Ze heeft nog een paar maanden. Zelf heb ik kanker gehad en één van de restverschijnselen is vermoeidheid. Ik ben nu vijf jaar na diagnose, dus die vermoeidheid gaat niet meer weg.
Over ongevraagde adviezen: ik heb zes maanden sondevoeding gehad, omdat ik niet kon eten en drinken, alles ging eruit. Advies: ‘gewoon’ kleine hapjes en slokjes nemen, dan blijft het wel zitten.
Terwijl zelfs een slokje water eruit kwam. Ik bleek een medicijnvergiftiging te hebben. Toen ik met alle medicijnen was gestopt en twee had vervangen, knapte ik binnen een week op.
Tijgeroog schreef op 29-05-2023 om 08:44:
[..]
Even off-topic, maar voor mij is het erg pijnlijk om te lezen. Ik vind het natuurlijk heel fijn dat jij blijkbaar te genezen was, maar dat is natuurlijk niet altijd zo. En ook als je er wel van geneest kun je door de gevolgen de rest van je leven ernstig beperkt zijn.
Ik denk dan even in bijzonder aan m'n neefje en nichtjes die veel te jong zonder ouders verder moeten, een aantal andere kinderen in mijn omgeving die hun vader of moeder missen, het zoontje van Millie, Sini die nog niet weet wat haar te wachten staat, m'n vader en een lieve vriendin die op elk moment van de dag nog geconfronteerd worden met de schade die de kanker en de behandeling bij ze achter heeft gelaten.
Ik bedoelde nou juist aan te geven dat in mijn geval de kanker niet zo ernstig was dat ik eraan doodga. Daarmee zeg ik niks over andere mensen. Ik wilde alleen uitdrukken dat mijn vermoeidheid grotendeels is overgegaan, omdat ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Het is niet de bedoeling om andere mensen hiermee pijn te doen. Ik ben simpelweg heel blij dat de eerste diagnose fout was en dat ik ‘slechts’ 2 weken heb gedacht dat ik doodging. Ik ben nog steeds heel blij voor mezelf. Daarmee zeg ik niets over anderen.