Kinderloos in een kindgerichte maatschappij
Daad bij woord: ik open een wat breder georiënteerd topic over het hebben van geen kinderen in een kindgerichte maatschappij. Ik worstel daar wel eens mee. Ook het beeld dat als je ervoor kiest geen kinderen te krijgen dat je dan niks hebt met en snapt van kinderen.
Ik heb een partner met twee (omtrent) tienerkinderen. Ik blijf bewust apart wonen, want mijn eigen ruimte en rust zijn broodnodig.
Nou ja, zo een paar dingen waarover ik zou willen uitwisselen. En ja, soms ook grote ergernis, maar dat is voor mij niet het enige in mijn belevingswereld van kindvrij zijn.
Moosey schreef op 31-07-2021 om 11:37:
Hier ook zeer bewust kindvrij en ik ervaar ook helemaal niet dat de wereld is ingericht op (mensen met) kinderen. De kinderen van vrienden/kennissen vind ik ook veelal gewoon leuk. En ik heb ook veel vrienden zonder kinderen, wellicht dat dat scheelt in de beleving. Onbegrip ervaar ik ook eigenlijk niet. Maar dat zal ook deels aan mijn sociale omgeving liggen.
Goed om te lezen 🙂 Ik ben me er ook wel van bewust dat het in ieder geval voor mij ook voortkomt uit triggers die ik wel vaker en uit een soort diepe gevoeligheid mbt bestaansrecht/zichtbaarheid. Maar dan nog wel fijn om over te kunnen uitwisselen.
Suish schreef op 31-07-2021 om 11:30:
Kan ik me voorstellen, veel is ingericht op stellen. De artikelen in de supermarkt... De huizenmarkt ook.
Kunnen we ook een topic over openen 🙂Vind ik ook interessant en herkenbaar.
Forumster schreef op 31-07-2021 om 12:14:
Ik begrijp de behoefte naar gesprekken die wat verder gaan dan ergernissen.
Momenteel ben ik niet zo vatbaar voor wat andere mensen van mij vinden of van me verwachten, maar ik zie wel dat er op de afdeling/generatie opa&oma veel gepocht wordt en mijn vader geen kleinkinderen heeft en daardoor niet mee kan doen in de pocherij. Ik krijg er weleens wat de kriebels van hoe opa&oma's lopen te kirren over hun 'rijkdom'. Mijn vader laat me helemaal met rust hoor wat betreft dit onderwerp, maar sneu vind ik het wel. Ik denk dat mijn jongere broertje m wel opa gaat maken ooit, aangezien schoonzusje ook kan 'kirren'. Herkennen jullie dit?
Het pochen valt bij mijn ouders wel mee, maar ik heb wel moeten wennen aan de verandering van focus. Maar daar zijn ook wel oplossingen voor. Mijn moeder belde me laatst de dag voor de verjaardag van mijn neefje om even rustig bij te praten omdat dat er op die verjaardag zelf niet van zou komen. Dat vond ik wel attent. Maar ik merk dat als de focus vooral op (klein)kinderen ligt ik op een gegeven moment gewoon min of meer uitlog.
coolpack2 schreef op 31-07-2021 om 12:16:
[..]
Kunnen we ook een topic over openen 🙂Vind ik ook interessant en herkenbaar.
Het past ook gewoon hier, hoor 
De woningmarkt geeft inderdaad niet veel opties, het is of een duur appartement in de stad naar een gezinswoning in een minder populair plekje. Tiny houses is een leuke hype online maar in realiteit een toch net te klein hokje achterop een camping tussen vage types. Ik voel me weleens schuldig dat ik in mijn eentje een gezinswoning betrek, maarja, had ik dan een veel te dure 2kamer appartement moeten betrekken?
Forumster schreef op 31-07-2021 om 12:24:
[..]
Het past ook gewoon hier, hoor
Ik vind het hier ook prima hoor. 🙂
Ja, gek... Ik was aan het kijken naar huurwoningen in de vrije sector en/of passend bij mijn inkomen en dan zag ik buiten de stad ook vooral eengezinswoningen. Dat verbaasde me wel wat. Ik wilde liever wat kleiner en meer contact met buren, dus woon nu in een soort centraal-wonen-project. Maar dat moet je wel passen, natuurlijk. Ik vind het soms best een uitdaging, niet in de laatste plaats vanwege de vele kinderen 🤭 Ik heb gelukkig een appartement met eigen voorzieningen in een rustig hoekje, dus kan me er ook reden aan onttrekken als ik dat wil .
Ik moest even googlen wat dat inhoud. Ik denk dat dat wel duurzamere woonvormen zijn, met het oog op steeds meer alleenwonenden. Ikzelf ben wat meer een einzelganger, ben liever alleen. Maar wie weet verandert dat naarmate Ik ouder word.
Lollypopje schreef op 31-07-2021 om 11:02:
Misschien is het omdat ik geen partner heb, maar ik herken me niet in wat je schrijft. Ik loop daar totaal niet tegenaan.
Ik wil bijvoorbeeld geen kinderen, maar mijn omgeving weet dat ik ze weldegelijk heel leuk vind
Dat veel is ingericht op stellen vind ik een stuk lastiger.
Dit laatste heb ik ook ja. Ik ben niet heel bewust kindvrij, het is gewoon zo gelopen in mijn leven, maar ben er wel blij om. Ik ervaar de maatschappij niet heel erg als kindgericht. Het scheelt dat ik ook veel mensen zonder kinderen ken, zowel familie, vrienden als collega's.
Ik ervaar het wel heel erg als niet gericht op alleenstaanden (of vrijstaanden ). Zoals anderen hier al noemden: vakanties, supermarkten, de overheid doet ook vrolijk mee. Maar de woningmarkt slaat werkelijk alles. En als het dan een keer over alleenstaanden gaat, gaat het vaak over of jongeren (die "nog" geen vaste relatie hebben) of bejaarden (die weduwe of weduwnaar zijn). Nooit over die groep ertussen.
Laatst was er een actrice die een petitie om dit onder de aandacht te brengen heeft aangeboden aan Rutte, Nederlands bekendste vrijgezel.
Suish schreef op 31-07-2021 om 11:30:
Kan ik me voorstellen, veel is ingericht op stellen. De artikelen in de supermarkt... De huizenmarkt ook.
Ik heb hier ook meer 'last' van, dan van het feit dat de wereld is ingericht op kinderen. Ik heb weliswaar kinderen, maar ook als ouder is de fase dat je kind aan je vastgeplakt zit, maar relatief kort. Dus het is maar een korte fase van een leven waar je tegen deze verschillen aanloopt imo. Als vader of moeder met oudere kinderen zul je hier (de jonge kind fase, het onderbroken worden gesprekken, de vriendin die staat ingesteld op slaapjes en opvang, de herrie of wat ik dan ook denk dat je als kinderloze tegenaan loopt?) met meer afstand naar kijken en dan zijn deze verschillen met een kinderloze niet meer zo groot.
Al mijn nieuwe vrienden (vd afgelopen tien jaar) zijn (bewust) kinderloze vrouwen. Ik merk in mijn omgang met deze vriendinnen niet dat ze meer of minder tegen kinderen aanlopen. Wel tegen het uitgangspunt dat er vaak vanuit gegaan wordt dat je onderdeel bent van een koppel. Ik denk dat dat beperkender is.
pfff ja woningen. Sociaal kom ik niet tussen en particulier niet te betalen. Kopen is mijn salaris hooguit een garage in de randstad.
En erg veeleissend ben ik niet, gewoon een leuk twee kamer appartementje met een balkon.
Ik heb drie opties om dat ooit te kunnen betalen.
- die relatie krijgen
- de woningmarkt moet instorten
- de loterij winnen
Voor de eerste sta ik zeker open, maar je dwingt het niet af.
De thuis isolatie en gerelateerde issues tengevolge van covid toonde ook weinig nuancering tussen jonge singles en oudere weduwen.
coolpack2 schreef op 31-07-2021 om 12:21:
[..]
Het pochen valt bij mijn ouders wel mee, maar ik heb wel moeten wennen aan de verandering van focus. Maar daar zijn ook wel oplossingen voor. Mijn moeder belde me laatst de dag voor de verjaardag van mijn neefje om even rustig bij te praten omdat dat er op die verjaardag zelf niet van zou komen. Dat vond ik wel attent. Maar ik merk dat als de focus vooral op (klein)kinderen ligt ik op een gegeven moment gewoon min of meer uitlog.
Dit herken ik wel ja, van toen mijn neefjes en nichtjes kleiner waren. Maar dat gaat over als ze ouder worden en je er een gesprek mee kunt voeren, vond ik in elk geval. Ik ben in elk geval erg blij dat mijn broers en zus mijn ouders vannen complete schare kleinkinders hebben voorzien, het lijkt me naar om het gevoel te hebben dat je ze dat ‘ontzegt’. Hoewel het natuurlijk een hele slechte reden zou zijn om aan kinderen te beginnen.
Mijn vriend is enig kind en zijn ouders gaan dus geen opa en oma worden. Ik denk datzelfde dat deep down wel echt heel jammer vinden (ze zijn dol op kinderen) maar ze oefenen gelukkig geen enkele druk op ons uit. Ze weten ook wel dat dat geen nut zou hebben 
Moosey schreef op 31-07-2021 om 11:37:
Hier ook zeer bewust kindvrij en ik ervaar ook helemaal niet dat de wereld is ingericht op (mensen met) kinderen. De kinderen van vrienden/kennissen vind ik ook veelal gewoon leuk. En ik heb ook veel vrienden zonder kinderen, wellicht dat dat scheelt in de beleving. Onbegrip ervaar ik ook eigenlijk niet. Maar dat zal ook deels aan mijn sociale omgeving liggen.
Hier precies hetzelfde. Heb vrienden met en zonder kinderen, maar die kinderen zijn al groter en gaan hun eigen gang, wat ik wel zo fijn vindt. Krijg en kreeg er nooit vragen of opmerkingen over.
Oh en ik vind de maatschappij ook niet kindgericht.
Ik heb dit probleem niet. Ik prijs me vaak gelukkig dat ik geen kinderen heb. Meer geld, meer vrije tijd, minder zorgen, meer rust, meer energie. Tuurlijk loop je andere dingen mis, maar die zouden me niet gelukkig(er) maken. Ik vind dat de maatschappij vooral gericht is op koppels en niet op vrijgezellen. Alles is dubbel zo duur.
Forumster schreef op 31-07-2021 om 12:14:
Ik begrijp de behoefte naar gesprekken die wat verder gaan dan ergernissen.
Momenteel ben ik niet zo vatbaar voor wat andere mensen van mij vinden of van me verwachten, maar ik zie wel dat er op de afdeling/generatie opa&oma veel gepocht wordt en mijn vader geen kleinkinderen heeft en daardoor niet mee kan doen in de pocherij. Ik krijg er weleens wat de kriebels van hoe opa&oma's lopen te kirren over hun 'rijkdom'. Mijn vader laat me helemaal met rust hoor wat betreft dit onderwerp, maar sneu vind ik het wel. Ik denk dat mijn jongere broertje m wel opa gaat maken ooit, aangezien schoonzusje ook kan 'kirren'. Herkennen jullie dit?
Ik zag juist de vrijheid die mijn ouders hadden om te gaan en staan waar ze wilden na m'n vaders VUT terwijl hun leeftijdgenoten aan wekelijkse oppasdagen en allerlei andere verplichtingen rond de kleinkinderen vast kwamen te zitten. Ook maakten we samen nog mooie reizen die nooit gekund hadden als ik aan 'n kind vast had gezeten. Dat is onbetaalbaar, de qualitytime die we als volwassenen onder elkaar gehad hebben (en die ik met mijn moeder nog steeds heb)