Kinderloos in een kindgerichte maatschappij
Daad bij woord: ik open een wat breder georiënteerd topic over het hebben van geen kinderen in een kindgerichte maatschappij. Ik worstel daar wel eens mee. Ook het beeld dat als je ervoor kiest geen kinderen te krijgen dat je dan niks hebt met en snapt van kinderen.
Ik heb een partner met twee (omtrent) tienerkinderen. Ik blijf bewust apart wonen, want mijn eigen ruimte en rust zijn broodnodig.
Nou ja, zo een paar dingen waarover ik zou willen uitwisselen. En ja, soms ook grote ergernis, maar dat is voor mij niet het enige in mijn belevingswereld van kindvrij zijn.
Red_Velvet schreef op 31-07-2021 om 13:56:
[..]
Hoeveel ouders belanden er niet in een rusthuis? We hebben geen cultuur waar kinderen de ouders in huis nemen later. En hoe vaak hebben mensen in rusthuis nou bezoek? Jezelf afhankelijk maken van je kind(eren) is dus geen goed idee. Als ik niet meer op mezelf kan passen, wil ik sowieso euthanasie, dat tast mijn levenskwaliteit en fysieke integriteit te ernstig aan.
Wat me wel eng lijkt is als er een ernstige maar te genezen ziekte zoals kanker bij je wordt vastgesteld. Als je een goeie band hebt met je kinderen kan je daar veel steun uit halen. Lijkt me toch nog anders met vrienden.
Hier heb ik ervaring mee, zonder achtervang (familie,vrienden) en die destijds financieel ook nog volledig tegen de grond aan lag.
Vreemd genoeg heb ik hulp vanuit vreemden ontvangen die ik zelf niet zag aankomen nog gevraagd had. Bv. Mijn taxichauffeur die destijds aanbod om mij gratis te brengen/halen omdat ik geen geld meer had voor de rit(ten), had zelfs zijn vrouw ingeschakeld voor boodschappen en eten klaarmaken etc.
Ik heb tijdens mijn ziekte geleerd dat het leven voor je zorgt en dat je niet (per se) afhankelijk bent van de mensen (vrienden,familie) die je nodig denkt te hebben. En als tweede dat er altijd een oplossing is en in de meeste gevallen niet de oplossing die ik voor ogen had/hebt.
coolpack2 schreef op 31-07-2021 om 12:21:
[..]
Het pochen valt bij mijn ouders wel mee, maar ik heb wel moeten wennen aan de verandering van focus. Maar daar zijn ook wel oplossingen voor. Mijn moeder belde me laatst de dag voor de verjaardag van mijn neefje om even rustig bij te praten omdat dat er op die verjaardag zelf niet van zou komen. Dat vond ik wel attent. Maar ik merk dat als de focus vooral op (klein)kinderen ligt ik op een gegeven moment gewoon min of meer uitlog.
Toen ik al kinderen had en mijn broer nog niet, zei hij eens tegen me dat mijn ouders alleen nog maar met mijn kinderen bezig waren. Ik zei: ‘Ja! Ik kom er ook niet meer aan te pas! Denk je dat ze nog belangstelling hebben voor mij, dat ze ooit vragen hoe het met mij gaat?’ En toen hebben we er maar een keer smakelijk om gelachen. Dat hebben ze later bij zijn kinderen gewoon nog een keer gedaan. En het nam af toen de kinderen wat ouder werden. Toen kon je met onze ouders weer een normaal gesprek voeren. Het is net een dwaze beginnende verliefdheid, die toch wel gauw een paar jaar duurt 
Mija schreef op 31-07-2021 om 16:09:
[..]
Toen ik al kinderen had en mijn broer nog niet, zei hij eens tegen me dat mijn ouders alleen nog maar met mijn kinderen bezig waren. Ik zei: ‘Ja! Ik kom er ook niet meer aan te pas! Denk je dat ze nog belangstelling hebben voor mij, dat ze ooit vragen hoe het met mij gaat?’ En toen hebben we er maar een keer smakelijk om gelachen. Dat hebben ze later bij zijn kinderen gewoon nog een keer gedaan. En het nam af toen de kinderen wat ouder werden. Toen kon je met onze ouders weer een normaal gesprek voeren. Het is net een dwaze beginnende verliefdheid, die toch wel gauw een paar jaar duurt
Ik ben dankbaar dat ik enig kind ben en dat nooit heb moeten meemaken.
(tvp 
)
Ik verbaas me al jaren over de term 'gezinnen met kinderen' , m.i. ben je zonder kinderen een singel of stel/echtpaar. Of zouden ze bedoelen minderjarige kinderen en dat de combinatie van mijn ouders met mij en siblings geen 'gezin met kinderen' is??
Hier op de woningmarkt verbaas ik me over het fenomeen dat ieder huurhuisje met 2 slaapkamers bijna per definitie als gezinswoning wordt aangemerkt. Al zou ik een hypotetisch kind hebben dan zou ik dat huis wat krap vinden. (wat ik zo zie zijn het dan slaapkamers van 6-10 m2 dus ook niet megagroot allemaal).
Mijn inschrijftijd is vééééél te kort om uit te testen of ik in mijn eentje zo'n huisje toegewezen zou kunnen krijgen...
Oh ja dat is ook zoiets. Ik woon met m'n vriend in een een appartement met 2 slaapmakers en een woonkamer. Ik vind dat al te klein met z'n tweeën. No way dat ik daar ook nog een kind ga hebben.
Moosey schreef op 31-07-2021 om 13:15:
[..]
[..]
Dit herken ik wel ja, van toen mijn neefjes en nichtjes kleiner waren. Maar dat gaat over als ze ouder worden en je er een gesprek mee kunt voeren, vond ik in elk geval. Ik ben in elk geval erg blij dat mijn broers en zus mijn ouders vannen complete schare kleinkinders hebben voorzien, het lijkt me naar om het gevoel te hebben dat je ze dat ‘ontzegt’. Hoewel het natuurlijk een hele slechte reden zou zijn om aan kinderen te beginnen.
Mijn vriend is enig kind en zijn ouders gaan dus geen opa en oma worden. Ik denk datzelfde dat deep down wel echt heel jammer vinden (ze zijn dol op kinderen) maar ze oefenen gelukkig geen enkele druk op ons uit. Ze weten ook wel dat dat geen nut zou hebben
Mijn ouders hadden pak m beet 15 kleinkinderen en nog kon m’n moeder beginnen dat ze het zo leuk zou vinden, kleinkinderen van mij. Toen werd ik daar nijdig om, nu moet ik er wel om lachen.
Fat-PumPum schreef op 31-07-2021 om 16:00:
[..]
Hier heb ik ervaring mee, zonder achtervang (familie,vrienden) en die destijds financieel ook nog volledig tegen de grond aan lag.
Vreemd genoeg heb ik hulp vanuit vreemden ontvangen die ik zelf niet zag aankomen nog gevraagd had. Bv. Mijn taxichauffeur die destijds aanbod om mij gratis te brengen/halen omdat ik geen geld meer had voor de rit(ten), had zelfs zijn vrouw ingeschakeld voor boodschappen en eten klaarmaken etc.
Ik heb tijdens mijn ziekte geleerd dat het leven voor je zorgt en dat je niet (per se) afhankelijk bent van de mensen (vrienden,familie) die je nodig denkt te hebben. En als tweede dat er altijd een oplossing is en in de meeste gevallen niet de oplossing die ik voor ogen had/hebt.
Diyer schreef op 31-07-2021 om 15:48:
Ik denk dat je van een bepaalde leeftijd bent Coolpack? Ik snap heel goed dat je dan het gevoel hebt dat kinderen 'het leven' bepalen in de maatschappij. De enige troost die ik je kan geven is dat het tijdelijk is. Ook al duurt die fase waarschijnlijk wel een jaar of tien. Maar tussen pakweg 25 en 35 (of misschien 30-40) heb je een enorme verschuiving in het leven van mensen.
Mensen kiezen voor relaties (gaan echt settelen, trouwen, huizen kopen), gaan daarmee soms ook ver weg verhuizen, maken carrière keuzes die heel anders zijn of juist veel tijd in beslag nemen, kiezen soms voor emigratie, kiezen voor kinderen, etc.
In die levensfase heb ik vaak en veel afscheid moeten nemen van mensen en vriendschappen, waar ik eerst dacht dat dit voor eeuwig zou zijn. Voelde me soms echt wel gedesillusioneerd door vriendschappen die stopten vanwege emigratie of ver weg gingen wonen en ergens anders een nieuw leven begonnen. Het is alleen niet te voorkomen, omdat dit een universele wet lijkt. Mensen bepalen richting in die levensfase...en dat is ook afscheid nemen van oude vertrouwde mensen waarvan je dacht dat je dezelfde kant uit ging.
Kortom, deze fase is voor ontzettend veel mensen een reden om vriendschappen opnieuw tegen het licht te houden en te kijken waar de eigen (afwijkende) behoeften liggen. Over een jaar of tien van nu zul je merken dat veel van die onrust en verschuivingen een beetje vast zijn komen te liggen en dat je daar nieuwe vrienden op hebt uitgezocht.
Niet dat je daar nu iets aan hebt.
Valt wel mee hoor, zo jong ben ik nou ook niet meer. Maar sommige vriendinnen net wat jonger / door omstandigheden later met kinderen. De meesten hebben inmiddels al.wat oudere kinderen, maar daar is ook nog genoeg mee te stellen. En wat ik al zei: ik zocht een titel. Achteraf was mooier geweest: gericht op gezinnen / stellen. Daar had ik niet direct aan gedacht, maar ik vind het wel herkenbaar, en leuk om hier te kunnen bepraten 🙂
Mija schreef op 31-07-2021 om 16:09:
[..]
Toen ik al kinderen had en mijn broer nog niet, zei hij eens tegen me dat mijn ouders alleen nog maar met mijn kinderen bezig waren. Ik zei: ‘Ja! Ik kom er ook niet meer aan te pas! Denk je dat ze nog belangstelling hebben voor mij, dat ze ooit vragen hoe het met mij gaat?’ En toen hebben we er maar een keer smakelijk om gelachen. Dat hebben ze later bij zijn kinderen gewoon nog een keer gedaan. En het nam af toen de kinderen wat ouder werden. Toen kon je met onze ouders weer een normaal gesprek voeren. Het is net een dwaze beginnende verliefdheid, die toch wel gauw een paar jaar duurt
Het échte gesprek bij familie-feestjes begint hier als mijn zus naar buiten is gerend met haar 3 kinderen omdat die naar bed moeten.
Dan is het tijd om rustig te ademen (met 3 hevige kinderen in de buurt die je continu in de gaten moet houden lukt dat niet), de fles wijn boven te halen, nog 2 uur te blijven hangen - toch geen kinderen - en bij te kletsen met mijn ouders 
.
Marty1984 schreef op 31-07-2021 om 17:33:
[..]
Het échte gesprek bij familie-feestjes begint hier als mijn zus naar buiten is gerend met haar 3 kinderen omdat die naar bed moeten.
Dan is het tijd om rustig te ademen (met 3 hevige kinderen in de buurt die je continu in de gaten moet houden lukt dat niet), de fles wijn boven te halen, nog 2 uur te blijven hangen - toch geen kinderen - en bij te kletsen met mijn ouders
Ik had in zo'n geval op een andere dag gekomen of pas na het tijdstip dat de mensen met kinderen vertrokken waren. Hou sowieso niet van drukke bedoeningen. Vind 1 op 1 (koppel) meer dan genoeg.
Mlah! schreef op 31-07-2021 om 11:02:
[..]
Kindvrij is een keuze en sommige mensen hadden liever wel kinderen gehad. Kinderloos is in dit geval neutraler.
Mooi gezegd. Ik vroeg me zelf ook even af wat het verschil was en vond het woord kindvrij niet bij me passen. Snapte zelf niet waarom. Met jouw uitleg wel. 
.
Marty1984 schreef op 31-07-2021 om 17:33:
[..]
Het échte gesprek bij familie-feestjes begint hier als mijn zus naar buiten is gerend met haar 3 kinderen omdat die naar bed moeten.
Dan is het tijd om rustig te ademen (met 3 hevige kinderen in de buurt die je continu in de gaten moet houden lukt dat niet), de fles wijn boven te halen, nog 2 uur te blijven hangen - toch geen kinderen - en bij te kletsen met mijn ouders
Bij ons kon dat gelukkig allemaal tegelijk. Die kids holden overal tussendoor en dat ging meestal prima.
DanGun schreef op 31-07-2021 om 18:10:
[..]
Bij ons kon dat gelukkig allemaal tegelijk. Die kids holden overal tussendoor en dat ging meestal prima.
Hier valt er nauwelijks iets te vertellen en ben je vooral met zijn allen aan 't opletten dat ze de tent niet afbreken, niet van trapjes vallen, ze oprapen en troosten als ze toch van 't trapje zijn gevallen, ... en tegelijk ook aan 't luisteren naar hun gekwebbel. En opletten dat ze de piano niet op standje 100 zetten zodanig dat iedereen zijn trommelvlies springen.
En ergens tussendoor moet er meestal nog gegeten worden . Vooral dan door de volwassenen, want na 3 happen willen de kinderen niet meer en is "de tent afbreken" en "kattekwaad uitsteken" interessanter.
Mijn moeder ziet haar kleinkinderen dolgraag, maar tegelijk is er altijd die zucht van verluchting als ze de deur uit zijn. Levend. En zonder teveel brokken.
Dit vind ik echt vreselijk, die trend dat men vindt we maar samen moeten gaan wonen met bekenden of vreemden om de woningnood op te lossen 
.
https://nos.nl/l/2391941
Ik zou best een kleiner huis willen, 30 m2 is voor mij genoeg, ik heb al lang al mijn ballast geloosd en heb niet veel ruimte nodig. Maar ik woon al bijna mijn hele volwassen leven alleen, zou echt bang zijn dat het compleet mis zou lopen als ik met iemand samen moest wonen. Je hebt te maken met een heel ander dag- en nachtritme, je moet dealen met het bezoek van de ander. Lijkt me moeilijk.