Kinderloos in een kindgerichte maatschappij
Daad bij woord: ik open een wat breder georiënteerd topic over het hebben van geen kinderen in een kindgerichte maatschappij. Ik worstel daar wel eens mee. Ook het beeld dat als je ervoor kiest geen kinderen te krijgen dat je dan niks hebt met en snapt van kinderen.
Ik heb een partner met twee (omtrent) tienerkinderen. Ik blijf bewust apart wonen, want mijn eigen ruimte en rust zijn broodnodig.
Nou ja, zo een paar dingen waarover ik zou willen uitwisselen. En ja, soms ook grote ergernis, maar dat is voor mij niet het enige in mijn belevingswereld van kindvrij zijn.
coolpack2 schreef op 31-07-2021 om 12:21:
[..]
Het pochen valt bij mijn ouders wel mee, maar ik heb wel moeten wennen aan de verandering van focus. Maar daar zijn ook wel oplossingen voor. Mijn moeder belde me laatst de dag voor de verjaardag van mijn neefje om even rustig bij te praten omdat dat er op die verjaardag zelf niet van zou komen. Dat vond ik wel attent. Maar ik merk dat als de focus vooral op (klein)kinderen ligt ik op een gegeven moment gewoon min of meer uitlog.
Ik snap dit, maar dat is echt niet alleen voorbehouden aan mensen zonder kinderen. Sterker nog, de meeste ouders die ik ken hebben zélf een persoonlijke behoefte om niet alles om de kinderen te laten draaien. Ik heb dezelfde behoefte om ongestoord bij te kunnen kletsen met wie dan ook. En ik weet dat kinderfeestjes (weinig ouders die dit helemaal geweldig vinden hoor) niet de plek zijn om te kunnen ouwehoeren. Ik maak dan ook graag een 1 op 1 afspraak. De moeders die ik in mijn leven tegenkwam en waarbij het leven alleen nog maar over kinderen kon gaan, waren vriendschappen die doodbloedden. Ik denk dat het dus meer een persoobsverschil is dan een algemeen verschil.
Sorry, ben erg dominant aanwezig in dit kinderlozen topic merk ik ; )
Ga nu in de leesmodus en kijken of ik er wat van kan opsteken 
Dat klinkt alsof je actieve ouders hebt die veel hobbies/interesses hebben. Mijn vader is helaas niet zo ondernemend op eigen initiatief en lijdt nog altijd onder het wegvallen van mijn moeder (22jaar geleden). Zijn ex vriendin wreef ook altijd erg in dat hij niet kan opa'en over haar kleinkinderen, ondanks dat mijn vader al jaren in haar leven was voor de kleinkinderen er waren. Heel stekelig vond ik dat.
Wat ik trouwens wel "eng" vind is om alleen oud en hulpeloos te worden. En dan overgeleverd te zijn aan allerlei overwerkte medewerkers in een verpleeghuis zonder dat er kinderen zijn die op je letten. Dat komt met name omdat ik zelf met een van mijn ouders heb meegemaakt dat we als kinderen moesten ingrijpen in zo'n situatie, en ik me dan afvraag: wat als er geen kinderen waren geweest? En wat als mij zoiets later overkomt, wie let er dan op mij?
Forumster schreef op 31-07-2021 om 13:24:
Dat klinkt alsof je actieve ouders hebt die veel hobbies/interesses hebben. Mijn vader is helaas niet zo ondernemend op eigen initiatief en lijdt nog altijd onder het wegvallen van mijn moeder (22jaar geleden). Zijn ex vriendin wreef ook altijd erg in dat hij niet kan opa'en over haar kleinkinderen, ondanks dat mijn vader al jaren in haar leven was voor de kleinkinderen er waren. Heel stekelig vond ik dat.
Dat is idd jammer dat je vader zelf geen actief sociaal leven heeft. En idd gek dat hij geen opa mocht spelen over kinderen van z'n ex. Een kindvrije tante van mij had 'n weduwnaar als man en zij heeft daar gewoon een oma-rol gekregen.
Mijn ouders hielden van dagjes weg gaan, plaatsjes bezichtigen, musea, muziekvoorstellingen en reizen. En reizen doe je natuurlijk best buiten de kindervakanties. Sinds mijn vader is overleden is mijn moeder bij de zonnebloem en de kbo en met familie en vrienden gaat ze ook wel 'ns ergens naartoe. En met mij samen op vakantie.
Rondstruiner schreef op 31-07-2021 om 13:27:
Wat ik trouwens wel "eng" vind is om alleen oud en hulpeloos te worden. En dan overgeleverd te zijn aan allerlei overwerkte medewerkers in een verpleeghuis zonder dat er kinderen zijn die op je letten. Dat komt met name omdat ik zelf met een van mijn ouders heb meegemaakt dat we als kinderen moesten ingrijpen in zo'n situatie, en ik me dan afvraag: wat als er geen kinderen waren geweest? En wat als mij zoiets later overkomt, wie let er dan op mij?
Ja dat is idd eng. De mensen die nu op me letten zijn zelf al in de 70, dus die vallen op 'n gegeven moment weg.
Aan de andere kant heeft de 80-jarige buuf van mijn moeder 3 kinderen, waarvan eentje al overleden en de andere 2 zijn geemigreerd, dus daar heeft ze ook niet veel aan. Zeker het coronajaar waarbij ze ook nog 'ns niet naar elkaar toe konden komen.
Rondstruiner schreef op 31-07-2021 om 13:27:
wat als er geen kinderen waren geweest? En wat als mij zoiets later overkomt, wie let er dan op mij?
Die zorg heb ik ook wel eens. Maar ik ken een stel waarvan de volwassen kinderen zijn geëmigreerd (dus daar heb je ook niks aan), en een paar jonge mensen die zijn overleden ver voor ze oud konden worden. Dus tja, kinderen hebben garandeert niks en misschien heb je die zorg later niet eens nodig.
(ik weet dat het dooddoeners zijn hoor 
)
Rondstruiner schreef op 31-07-2021 om 13:27:
Wat ik trouwens wel "eng" vind is om alleen oud en hulpeloos te worden. En dan overgeleverd te zijn aan allerlei overwerkte medewerkers in een verpleeghuis zonder dat er kinderen zijn die op je letten. Dat komt met name omdat ik zelf met een van mijn ouders heb meegemaakt dat we als kinderen moesten ingrijpen in zo'n situatie, en ik me dan afvraag: wat als er geen kinderen waren geweest? En wat als mij zoiets later overkomt, wie let er dan op mij?
Hoeveel ouders belanden er niet in een rusthuis? We hebben geen cultuur waar kinderen de ouders in huis nemen later. En hoe vaak hebben mensen in rusthuis nou bezoek? Jezelf afhankelijk maken van je kind(eren) is dus geen goed idee. Als ik niet meer op mezelf kan passen, wil ik sowieso euthanasie, dat tast mijn levenskwaliteit en fysieke integriteit te ernstig aan.
Wat me wel eng lijkt is als er een ernstige maar te genezen ziekte zoals kanker bij je wordt vastgesteld. Als je een goeie band hebt met je kinderen kan je daar veel steun uit halen. Lijkt me toch nog anders met vrienden.
Het gaat niet per se om wie de dagelijkse zorg doet, maar om het herkennen van wat nodig is. Bijvoorbeeld herkennen dat dementie zijn intrede doet en wanneer dat onhoudbaar wordt. De Financiën wanneer het zover is. Je moet dus actief participeren maar eigenlijk moet dat ook wanneer je kinderen hebt.
Overigens hoop ik op een legalisering van een voltooid leven programma en iets als de pil van Drion. Je moet wel gaan vastleggen dat je beëindiging wilt voordat je daar niks meer over kunt zeggen en dan nog is het heel moeilijk.
Ik heb een tijd geleden op viva een topic geopend dat ging o er band met je eigen ouders vs. band met je eigen kinderen. Er zijn ontzettend veel ouder-kind relaties waarbij er amper tot geen band is met de ouders. Of waarbij er wel een band is, maar vanwege omstandigheden niet dichtbij is.
Van mijn werk vroeger in het verpleeghuis is me 1 ding wel duidelijk geworden. Kinderen hebben is 0,0 garantie op een prettige of betrokken omgang met elkaar. Genoeg kinderen die hun ouders naar de andere kant vd wereld wensen. Maar ook genoeg ouders die niet (meer) kunnen genieten vd volwassen bemoeienis van hun nageslacht.
Ik zou wat dat betreft proberen te kijken waar je invloed ligt als je geen kinderen hebt. Bijv. een prettige sociale omgang met anderen, actief en betrokken blijven op hogere leeftijd, etc. 
Diyer schreef op 31-07-2021 om 13:23:
[..]
Ik snap dit, maar dat is echt niet alleen voorbehouden aan mensen zonder kinderen. Sterker nog, de meeste ouders die ik ken hebben zélf een persoonlijke behoefte om niet alles om de kinderen te laten draaien. Ik heb dezelfde behoefte om ongestoord bij te kunnen kletsen met wie dan ook. En ik weet dat kinderfeestjes (weinig ouders die dit helemaal geweldig vinden hoor) niet de plek zijn om te kunnen ouwehoeren. Ik maak dan ook graag een 1 op 1 afspraak. De moeders die ik in mijn leven tegenkwam en waarbij het leven alleen nog maar over kinderen kon gaan, waren vriendschappen die doodbloedden. Ik denk dat het dus meer een persoobsverschil is dan een algemeen verschil.
Sorry, ben erg dominant aanwezig in dit kinderlozen topic merk ik ; )
Ga nu in de leesmodus en kijken of ik er wat van kan opsteken
Ja, maar dat schreef ik volgens mij ook. Dat ik best mensen met kinderen ken die het juist fijn vinden dat het in het contact met mij even over heel andere dingen gaat. Dat het dan makkelijker is, denk ik; ik denk dat in een groep bijvoorbeeld met overwegend ouders met jonge kinderen toch al gauw weer over kinderen gaat. Er heeft eigenlijk altijd iemand wel iets, is een beetje mijn ervaring. En dat dan de enige die buiten mijzelf nog geen kinderen heeft nu zwanger is, daar moet ik - hoe gegund ook - wel even van slikken. Ik merk ook dat het nu nog meer over kinderen gaat in de app-groep.
Overigens is het niet zo dat ik nou heel erg gebukt zou gaan onder een 'kindgerichte samenleving'. Ik zocht naar een titel van een topic dat wat breder insteekt op het onderwerp geen kinderen hebben. Ik vind het leuk om de verschillende gezichtspunten te lezen en ook het punt van alleenstaande (vrijstaande vind ik ook een leuke 
) erbij.
De plek waar ik nu sinds een half jaar woon is zéér kinderrijk. Dat heeft me wel wat overrompeld (er zijn er in die tijd ook al meerdere bij gekomen), al kies ik ook wel bewust voor een omgeving waar ik meer kinderen tegenkom. Maar ja, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik alle kinderen en onderliggende opvoedstijlen leuk vind 🤪 En ook met kinderen lijkt een-op-een me leuker dan hele kuddes entertainen, haha! Maar goed, ik ben ook redelijk straight naar die kinderen, dat is denk ik wel oké, al zullen sommige ouders dat misschien minder waarderen.
Kindgericht vind ik dat je wel kunt zoeken op kindvriendelijk maar niet op kindluw/kindvrij. En adultonly zijn tot dusver vaak dure resorts.
Ik denk dat je van een bepaalde leeftijd bent Coolpack? Ik snap heel goed dat je dan het gevoel hebt dat kinderen 'het leven' bepalen in de maatschappij. De enige troost die ik je kan geven is dat het tijdelijk is. Ook al duurt die fase waarschijnlijk wel een jaar of tien. Maar tussen pakweg 25 en 35 (of misschien 30-40) heb je een enorme verschuiving in het leven van mensen.
Mensen kiezen voor relaties (gaan echt settelen, trouwen, huizen kopen), gaan daarmee soms ook ver weg verhuizen, maken carrière keuzes die heel anders zijn of juist veel tijd in beslag nemen, kiezen soms voor emigratie, kiezen voor kinderen, etc.
In die levensfase heb ik vaak en veel afscheid moeten nemen van mensen en vriendschappen, waar ik eerst dacht dat dit voor eeuwig zou zijn. Voelde me soms echt wel gedesillusioneerd door vriendschappen die stopten vanwege emigratie of ver weg gingen wonen en ergens anders een nieuw leven begonnen. Het is alleen niet te voorkomen, omdat dit een universele wet lijkt. Mensen bepalen richting in die levensfase...en dat is ook afscheid nemen van oude vertrouwde mensen waarvan je dacht dat je dezelfde kant uit ging.
Kortom, deze fase is voor ontzettend veel mensen een reden om vriendschappen opnieuw tegen het licht te houden en te kijken waar de eigen (afwijkende) behoeften liggen. Over een jaar of tien van nu zul je merken dat veel van die onrust en verschuivingen een beetje vast zijn komen te liggen en dat je daar nieuwe vrienden op hebt uitgezocht.
Niet dat je daar nu iets aan hebt. 
Toen ik als twintiger verre rondreizen ging maken deed ik spelenderwijs kindvrije vriendschappen op want kindvrijen reisden net als ik buiten 't hoogseizoen.
En in een vinex wijk gaan wonen met een speeltuin voor de deur en de basisschool om de hoek is stiekem wel een beetje vragen om ermee om de oren gemept te worden 
Wat een ellende doe je jezelf dan aan, daar zou ik met een elftal gezin nog niet eens dood gevonden willen worden haha.
De meeste ouders vinden hun eigen kind nog wel prima te pruimen, maar de opvoedstijl van een ander is hen net zo goed een doorn in het oog 
. Alle kinderen zijn asociaal tuig, behalve die van jezelf. Zover de tolerantie van andere ouders haha. We doen alleen wel beleefd naar andere ouders en kinderen, omdat we beseffen dat we hen nodig hebben of dat ons kind ook graag vriendjes heeft. Maar dat maakt niet ineens reuze tolerant naar anderen. Je weet alleen dat je eigen kind een schreeuwend blaag is, dus je weet wel beter dan te klagen over het blaag van een ander.
Ouders/kinderen/gezinnen in vinex wijken lijken misschien wel 1 happy familiefront waar je als kinderloze buiten valt. Maar dat is buitenkant. Echt waar. Dat is facebook/twitter/insta happyness.