Het nieuwe feminisme?
Ik ben benieuwd of jullie eea herkennen en wat jullie mening daar over is. Ik heb de indruk dat er een soort golf aan (hernieuwde) vrouwelijkheid door het land trekt, waarbij gelijkheid tussen seksen eigenlijk heel erg wordt tegengeworpen en het pad van de 'ultieme' vrouwelijkheid wordt ingeslagen. Een pad dat welliswaar van mening is dat we mannen en vrouwelijk gelijkwaardig moeten bewandelen, maar waar vooral de vrouwelijke kwaliteiten gevierd moeten/mogen worden. Die kwaliteiten zijn dan zorgzamer, zachter, betrokkener, vrouwelijke kleding (oftwel de voorkeur van vrouwen om zich vrouwelijk te kleden). En ik moet zeggen dat het mij erg verbaasd. Is dit een tegenreactie op wat men een te harde koude zakelijke wereld vindt en de jonge vrouwen willen hier niet (meer) aan meedoen? Is het omdat de mode geherwaardeerd wordt en juist al die leuke rokjes, lange haren, jurkjes, decollete's en hakken een opmars maken en dat je juist moet vieren dat je vrouw bent met al je vrouwelijke vormen zoals de schepping het bedoeld heeft?
Ik ben in de war. Ik dacht dat we sinds de jaren 60 en nu ook nog wel een goede middenbalans hebben gehad, waarbij zorgzaamheid ook een prima eigenschap was en lange haren ook geen enkel probleem. Wat is die behoefte om nu juist de hele zogenaamd vrouwelijke hoek in te duiken en de behoefte om de vrouwelijkheid te vieren en eren en dat dat de nieuwe vorm van feminisme is?
Beetje achtergrond, ik heb me nooit thuisgevoeld in het uber vrouwelijke plaatje, hoewel ik lichamelijk een heel vrouwelijk voorkomen heb. Ik ben juist zo blij met het gegeven dat ik niet 'zacht' hoeft te zijn als ik dat niet voel, maar dat ik zogenaamde ballen kan laten zien en dan bij voorkeur zonder dat ze mij verwijten dat ik haren op mijn tanden heb. Ik wil graag net zo 'zakelijk' kunnen zijn en zorgtaken delen (omdat ik geen voorliefde heb voor zorgtaken). Maar ik begrijp nu wederom dat ik dit juist hoor te omarmen bij mijn mede vrouwen, aangezien we feitelijk toch écht wel zo gebouwd zijn en elke vrouw die zich daarin anders voordoet, is zich eigenlijk aan het verloochenen, want dan durf je je vrouwelijkheid niet te omarmen en accepteren. Vrouwen schamen zich dus echt niet meer voor opmerkingen dat ze niet kunnen inparkeren, want tja, vrouw he, gooiende de armpjes in de lucht ter illustratie van de onhandigheid.
Ik vind veel vrouwelijke dingen gewoon ronduit suf en broeken vele malen praktischer. En soms heb ik zin in een rok, echt wel, vooral zomers, lekker makkelijk, maar niet bijzonder vaak. En thuis blijven zorgen voor kinderen heeft me nooit het leukst geleken van de wereld. Ik heb hersens gekregen om uitgedaagd te worden en die verleppen bij lego op kleur sorteren en pampers in de aanbieding scoren.
Herkennen jullie dit en wat is de mening hierover?
Diyer schreef op 12-09-2023 om 07:50:
[..]
Het is idd een mythe waarmee voornl. vrouwen aan zichzelf kunnen en willen verkopen dat het huiselijke leven een soort recht is, want zo is het altijd gegaan. In romantische sprookjes ongetwijfeld. Maar huishouden doen was vroeger (dan heb ik het niet over 20 jaar geleden) echt hard werken. Ik denk dan aan mijn oma's, toen de gezinnen vaak nog groot waren en veel huishoudelijke apparatuur nog niet z'n intrede had gedaan en de verwachting van huisvlijt stukken hoger lag (het koper poetsen, de vloer in de was zetten, de groentetuin bijhouden, de jam inmaken en de groenten wecken, de grote voor -en najaarsschoonmaak, koken voor een gezin van 5-10, de was met de hand doen, dat soort leven doel ik op). Daar deden veel mannenbanen niet aan onder. Wat vrouwen nu sinds de afgelopen 50 jaar willen is in mijn optiek idd meer en meer prinsesje spelen. Want wees eerlijk, het huishouden anno nu staat in zeer schril contrast met hoe eeuwen en eeuwen de vrouwen hun hoofden boven water hebben gehouden en ook gewoon keihard werkten.
Vooral lekker beetje huishoudelijk lanterfanten en moederen als dat financieel uitkan, maar kom dan niet uithuilen bij de maatschappij als je man is uitgekeken op het prinsesje en je ineens je eigen aardappels niet meer kan betalen. Was dan gewoon (deels) blijven werken, zodat je zelf die basics weer kan oppakken zodra het moet. En sta dan ook vooral niet verbaasd te kijken als je een man hebt die het grootbrengen vd kinderen niet zijn pakkie an vindt. Die man vond je blijkbaar al aantrekkelijk toen je de prinses kon zijn, dus die veranderd echt niet ineens.
Wil je echt zo'n (ongeëmancipeerd prinsessen) leven, maak daar dan keiharde afspraken over met je
manpartner, zodat hij/zij dat leventje van je ook blijft bekostigen als het over en uit is.
Wat een ontzettend nare en veroordelende post! Vind je zelf niet? Lees eens terug en denk eens na.... Sowieso, wie heeft het over een 'recht'?
Het huishouden nu, is behoorlijk anders dan ruim 50 jaar geleden, maar niet anders dan 20, 30 jaar geleden. Hoezo? Maar los daarvan: Jij vindt dat kinderen van 11, 12 jaar weinig begeleiding, steun enz. nodig hebben?
En wat weet jij van de situaties bij andere mensen? Enig idee? Nee. Weet je wat voor werk ze hebben? Hoe hun verdere leven eruit ziet? Of heb je teveel gekeken naar Gooische Vrouwen? Dan begrijp ik je blik.
bieb1963 schreef op 12-09-2023 om 09:44:
[..]
Wat een ontzettend nare en veroordelende post! Vind je zelf niet? Lees eens terug en denk eens na.... Sowieso, wie heeft het over een 'recht'?
Het huishouden nu, is behoorlijk anders dan ruim 50 jaar geleden, maar niet anders dan 20, 30 jaar geleden. Hoezo? Maar los daarvan: Jij vindt dat kinderen van 11, 12 jaar weinig begeleiding, steun enz. nodig hebben?
En wat weet jij van de situaties bij andere mensen? Enig idee? Nee. Weet je wat voor werk ze hebben? Hoe hun verdere leven eruit ziet? Of heb je teveel gekeken naar Gooische Vrouwen? Dan begrijp ik je blik.
Eens en wat denigrerend toe naar vrouwen die thuis willen blijven voor hun gezin. Onbetaald werk wordt zwaar ondergewaardeerd vanuit de ivoren toren hier. Er helemaal willen zijn en zorgen voor jouw gezin is dus lanterfanten en continue werken rennen en vliegen en zogenaamd geemancipeerd zijn is blijkbaar alles.
bieb1963 schreef op 12-09-2023 om 09:44:
[..]
Wat een ontzettend nare en veroordelende post! Vind je zelf niet? Lees eens terug en denk eens na.... Sowieso, wie heeft het over een 'recht'?
Het huishouden nu, is behoorlijk anders dan ruim 50 jaar geleden, maar niet anders dan 20, 30 jaar geleden. Hoezo? Maar los daarvan: Jij vindt dat kinderen van 11, 12 jaar weinig begeleiding, steun enz. nodig hebben?
En wat weet jij van de situaties bij andere mensen? Enig idee? Nee. Weet je wat voor werk ze hebben? Hoe hun verdere leven eruit ziet? Of heb je teveel gekeken naar Gooische Vrouwen? Dan begrijp ik je blik.
Echt hè, ongelofelijk....Mijn zoon had enorme moeite met de overgang naar de middelbare school, stond trillend bij de voordeur en had daar flink wat hulp bij nodig van zijn ouders. Kinderen gaan, als het erop aankomt, voor werk, zo simpel is het. Wat het heeft te maken met het recht op lanterfanten is mij een raadsel. Het was vooral een hele pittige tijd.
Ik geef toe dat ik best veel gelanterfant heb met 1 kind en zeker toen hij naar school ging maar daar had verder niemand iets mee te maken behalve mijn man en ik.
Diyer schreef op 12-09-2023 om 07:50:
[..]
Het is idd een mythe waarmee voornl. vrouwen aan zichzelf kunnen en willen verkopen dat het huiselijke leven een soort recht is, want zo is het altijd gegaan. In romantische sprookjes ongetwijfeld. Maar huishouden doen was vroeger (dan heb ik het niet over 20 jaar geleden) echt hard werken. Ik denk dan aan mijn oma's, toen de gezinnen vaak nog groot waren en veel huishoudelijke apparatuur nog niet z'n intrede had gedaan en de verwachting van huisvlijt stukken hoger lag (het koper poetsen, de vloer in de was zetten, de groentetuin bijhouden, de jam inmaken en de groenten wecken, de grote voor -en najaarsschoonmaak, koken voor een gezin van 5-10, de was met de hand doen, dat soort leven doel ik op). Daar deden veel mannenbanen niet aan onder. Wat vrouwen nu sinds de afgelopen 50 jaar willen is in mijn optiek idd meer en meer prinsesje spelen. Want wees eerlijk, het huishouden anno nu staat in zeer schril contrast met hoe eeuwen en eeuwen de vrouwen hun hoofden boven water hebben gehouden en ook gewoon keihard werkten.
Vooral lekker beetje huishoudelijk lanterfanten en moederen als dat financieel uitkan, maar kom dan niet uithuilen bij de maatschappij als je man is uitgekeken op het prinsesje en je ineens je eigen aardappels niet meer kan betalen. Was dan gewoon (deels) blijven werken, zodat je zelf die basics weer kan oppakken zodra het moet. En sta dan ook vooral niet verbaasd te kijken als je een man hebt die het grootbrengen vd kinderen niet zijn pakkie an vindt. Die man vond je blijkbaar al aantrekkelijk toen je de prinses kon zijn, dus die veranderd echt niet ineens.
Wil je echt zo'n (ongeëmancipeerd prinsessen) leven, maak daar dan keiharde afspraken over met je
manpartner, zodat hij/zij dat leventje van je ook blijft bekostigen als het over en uit is.
Nou ja, ik bedoelde eigenlijk:
maar met een simpele noodzaak om (genoeg) brood op de plank te krijgen als je ook nog dat beetje leuke huis wil met hippe inrichting, anderhalf auto, kinderen beetje modieus en naar dans én nog wat muzikaals moeten gaan en bij voorkeur ook nog naar het buitenland op vakantie. En dan roepen dat dat vroeger allemaal op 1 salaris kon. Nou, nee hoor en als dat moment al ooit geweest is, heeft dat max. 20 jaar geduurd in een kortstondig gouden randje.
Het is en was gewoon ongelofelijk luxe om sowieso een beetje leuk huis met hippe inrichting, anderhalf auto, beetje modieuze (of gewoon de huidige basisstandaard niet te klein, niet kapot), naar dans én muziek en naar het buitenland op vakantie te kunnen allemaal. En op 1 salaris echt heel veel meer dan luxe. En dat dat 20 jaar geleden wél allemaal kon op 1 salaris: nou ook niet. Dat is ook één grote mythe.
Verder kan het me niet zo heel veel schelen of iemand huismoedert of -vadert, als je het maar goed regelt onderling, en het besef dat het een enorm luxe keuze is scheelt voor mij ook al wat.
Ik denk dat we 30 gouden jaren hebben gehad , de jaren 80 tm 2010 zo ongeveer.
redbulletje schreef op 12-09-2023 om 11:34:
Ik denk dat we 30 gouden jaren hebben gehad , de jaren 80 tm 2010 zo ongeveer.
Mijn zoon is nu 30. Als ik in deze tijd had moeten beginnen met het stichten van een gezin dan had ik niet kunnen stoppen met werken.
Mevrouw75 schreef op 12-09-2023 om 11:23:
[..]
Nou ja, ik bedoelde eigenlijk:
maar met een simpele noodzaak om (genoeg) brood op de plank te krijgen als je ook nog dat beetje leuke huis wil met hippe inrichting, anderhalf auto, kinderen beetje modieus en naar dans én nog wat muzikaals moeten gaan en bij voorkeur ook nog naar het buitenland op vakantie. En dan roepen dat dat vroeger allemaal op 1 salaris kon. Nou, nee hoor en als dat moment al ooit geweest is, heeft dat max. 20 jaar geduurd in een kortstondig gouden randje.
Het is en was gewoon ongelofelijk luxe om sowieso een beetje leuk huis met hippe inrichting, anderhalf auto, beetje modieuze (of gewoon de huidige basisstandaard niet te klein, niet kapot), naar dans én muziek en naar het buitenland op vakantie te kunnen allemaal. En op 1 salaris echt heel veel meer dan luxe. En dat dat 20 jaar geleden wél allemaal kon op 1 salaris: nou ook niet. Dat is ook één grote mythe.
Verder kan het me niet zo heel veel schelen of iemand huismoedert of -vadert, als je het maar goed regelt onderling, en het besef dat het een enorm luxe keuze is scheelt voor mij ook al wat.
Dit dus. Mijn moeder was huismoeder. Wij hadden 1 auto. We gingen eens in de drie jaar met de tent op vakantie. We gingen ongeveer drie keer per jaar een dagje weg en namen dan zelf brood en drinken mee. We woonden in de buurt van een meer maar echt niet dat we daar een ijsje kregen want dat deden we thuis. Laat staan dat we zomaar op een terras gingen zitten. Mobiele telefoons waren er nog niet en kinderen hadden geen tablets etc.
Wij werken nu beiden en gaan vaker en luxer op vakantie. We gaan zonder erbij na te denken uit eten etc. Dus onze levensstandaard is inderdaad veel luxer.
om het huishouden een 'baan' te noemen en bij je kroost blijven bittere noodzaak, is voor de meesten echt niet zo. Dus in vergelijking met een aantal decennia geleden zou je het idd lanterfanten kunnen noemen. Ik hou van lanterfanten en ben regelmatig liever lui dan moe. Maar ik verkoop het dan ook niet als noodzaak en volwaardige 'baan'. Dat is het gewoon niet. Zeg dan gewoon eerlijk dat je er geen zin in hebt en een partner hebt gevonden die je op een paar piekjaren na met klein grut lekker uit de wind houdt. Allemaal prima, maar wees dan gewoon eerlijk. Naar jezelf en de rest vd wereld die je jouw plaatje aan de man wil brengen.
Diyer schreef op 12-09-2023 om 12:58:
om het huishouden een 'baan' te noemen en bij je kroost blijven bittere noodzaak, is voor de meesten echt niet zo. Dus in vergelijking met een aantal decennia geleden zou je het idd lanterfanten kunnen noemen. Ik hou van lanterfanten en ben regelmatig liever lui dan moe. Maar ik verkoop het dan ook niet als noodzaak en volwaardige 'baan'. Dat is het gewoon niet. Zeg dan gewoon eerlijk dat je er geen zin in hebt en een partner hebt gevonden die je op een paar piekjaren na met klein grut lekker uit de wind houdt. Allemaal prima, maar wees dan gewoon eerlijk. Naar jezelf en de rest vd wereld die je jouw plaatje aan de man wil brengen.
Zoals ik al eerder zei onbetaald werk wordt ten onrechte zwaar ondergewaardeerd door jou. De ene situatie is bovendien de andere niet. Poetsen, zorgen en alles regelen komt ook als betaalde baan bv in de zorg. Dan is het geen lanterfanten en als je het onbetaald doet is het dat ineens wel. Bijzonder, want in beide gevallen ben je bezig en ben je niet aan het lanterfanten. Alleen bij het ene doe je het uit liefde en met meer vrijheid en met onbetaald werk doe je het voor vreemden.
Hm ik, bekend staand als überfeminist waar ik trots op ben overigens ben,het niet helemaal met je eens Diyer. Niet dat ik vind dat vrouwen niet moeten werken, integendeel. Maar ik vermoed dat allebei 40 uur werken niet heel gunstig is voor het welbevinden van kinderen en van individuen in het algemeen. Kinderen moet jong en veel naar de creche en naschools opvang, waar het druk is, waar je snel voor jezelf op moet komen. Je zal maar een beetje introvert zijn als kind... Daarna thuis achter het beeldscherm en dan naar bed. Door de week weinig tijd om je even te vervelen of tot rust te komen. Ik weet niet, de maatschappij wordt steeds harder, jongeren zijn steeds vaker burnt out. Wellicht ook omdat er geen innerlijk rust is geinternaliseerd op een eerder moment. Geen ruimte voor ontspannen ontplooiing in een veilige omgeving ipv meemoeten in de ratrace
Ik ben zelf voor beide partners minder werken (zeg 25 of 30 uur) en beiden gelijkelijk voor de kinderen zorgen.
En dan komt vaak het argument: ja maar het moet wel want anders redden we het financieel niet. Ja dat kan ik begrijpen, hoewel ik zelf gekozen heb voor meer 'armoede' (geen auto, minder vakanties, geen vliegruizen geen hoge hypotheek, oudere spullen in huis, geen dure computers etc, minder kinderopvang/ no kosten,) maar dat is in feite een ' strijdpunt' op een ander vlak en nog altijd een kwestie van persoonlijke keuze hoe je je leven en zeker dat van je kinderen in wilt richten.
Lexus schreef op 12-09-2023 om 13:15:
Hm ik, bekend staand als überfeminist waar ik trots op ben overigens ben,het niet helemaal met je eens Diyer. Niet dat ik vind dat vrouwen niet moeten werken, integendeel. Maar ik vermoed dat allebei 40 uur werken niet heel gunstig is voor het welbevinden van kinderen en van individuen in het algemeen. Kinderen moet jong en veel naar de creche en naschools opvang, waar het druk is, waar je snel voor jezelf op moet komen. Je zal maar een beetje introvert zijn als kind... Daarna thuis achter het beeldscherm en dan naar bed. Door de week weinig tijd om je even te vervelen of tot rust te komen. Ik weet niet, de maatschappij wordt steeds harder, jongeren zijn steeds vaker burnt out. Wellicht ook omdat er geen innerlijk rust is geinternaliseerd op een eerder moment. Geen ruimte voor ontspannen ontplooiing in een veilige omgeving ipv meemoeten in de ratrace
Ik ben zelf voor beide partners minder werken (zeg 25 of 30 uur) en beiden gelijkelijk voor de kinderen zorgen.
En dan komt vaak het argument: ja maar het moet wel want anders redden we het financieel niet. Ja dat kan ik begrijpen, hoewel ik zelf gekozen heb voor meer 'armoede' (geen auto, minder vakanties, geen vliegruizen geen hoge hypotheek, oudere spullen in huis, geen dure computers etc, minder kinderopvang/ no kosten,) maar dat is in feite een ' strijdpunt' op een ander vlak en nog altijd een kwestie van persoonlijke keuze hoe je je leven en zeker dat van je kinderen in wilt richten.
Helemaal eens met deze post op dat stuk gelijk werken voor beide partners na. De precieze rolverdeling kan ieder gezin het beste zelf bepalen vind ik en er is daarin geen goed en fout vind ik zolang het voor dat gezin incl kinderen werkt.
Facy66 schreef op 12-09-2023 om 13:28:
[..]
Helemaal eens met deze post op dat stuk gelijk werken voor beide partners na. De precieze rolverdeling kan ieder gezin het beste zelf bepalen vind ik en er is daarin geen goed en fout vind ik zolang het voor dat gezin incl kinderen werkt.
ja maar dan gaan we weer terug naar wat al zo vaak in het draadje is gezegd: als je het mensen zelf laat bepalen, valt het meestal terug naar de default setting: vrouwtje thuis mannetje werken. Het mag ook best meer gestimuleerd en gefaciliteerd worden dat mannen voor kinderen zorgen en vrouwen meer werken.
Die 'keuzevrijheid" is meestal niet zo vrij. Enfin daar staat het draadje vol mee en ga ik niet herhalen
Facy66 schreef op 12-09-2023 om 13:14:
[..]
Zoals ik al eerder zei onbetaald werk wordt ten onrechte zwaar ondergewaardeerd door jou. De ene situatie is bovendien de andere niet. Poetsen, zorgen en alles regelen komt ook als betaalde baan bv in de zorg. Dan is het geen lanterfanten en als je het onbetaald doet is het dat ineens wel. Bijzonder, want in beide gevallen ben je bezig en ben je niet aan het lanterfanten. Alleen bij het ene doe je het uit liefde en met meer vrijheid en met onbetaald werk doe je het voor vreemden.
Zorgen voor je kind wordt ook gedaan als mensen fulltime werken. Daarnaast vindt een kdv-/bso-juf die maar 1 (of 2 of 3) kind in de opvang heeft dat ook een relaxed dagje. Of de thuiszorg die 1 adresje heeft.
En ja, ik word helemaal gek van mijn kind als we de hele zomervakantie met elkaar zitten opgescheept, en ik heb het jaren ervaren als van fulltime werkende moeder naar huismoeder in de zomer, maar het tempo lag echt wel een stuk lager, en al gooide ik mijn kind niet elke dag naar buiten (ga maar buiten spelen!!) ik kon gewoon best wel lanterfanten, ook al voelde het zwaar.
Lexus schreef op 12-09-2023 om 13:15:
Hm ik, bekend staand als überfeminist waar ik trots op ben overigens ben,het niet helemaal met je eens Diyer. Niet dat ik vind dat vrouwen niet moeten werken, integendeel. Maar ik vermoed dat allebei 40 uur werken niet heel gunstig is voor het welbevinden van kinderen en van individuen in het algemeen. Kinderen moet jong en veel naar de creche en naschools opvang, waar het druk is, waar je snel voor jezelf op moet komen. Je zal maar een beetje introvert zijn als kind... Daarna thuis achter het beeldscherm en dan naar bed. Door de week weinig tijd om je even te vervelen of tot rust te komen. Ik weet niet, de maatschappij wordt steeds harder, jongeren zijn steeds vaker burnt out. Wellicht ook omdat er geen innerlijk rust is geinternaliseerd op een eerder moment. Geen ruimte voor ontspannen ontplooiing in een veilige omgeving ipv meemoeten in de ratrace
Ik ben zelf voor beide partners minder werken (zeg 25 of 30 uur) en beiden gelijkelijk voor de kinderen zorgen.
En dan komt vaak het argument: ja maar het moet wel want anders redden we het financieel niet. Ja dat kan ik begrijpen, hoewel ik zelf gekozen heb voor meer 'armoede' (geen auto, minder vakanties, geen vliegruizen geen hoge hypotheek, oudere spullen in huis, geen dure computers etc, minder kinderopvang/ no kosten,) maar dat is in feite een ' strijdpunt' op een ander vlak en nog altijd een kwestie van persoonlijke keuze hoe je je leven en zeker dat van je kinderen in wilt richten.
Ikzelf ben verre van voorstander van het Nederlandse opvangmodel trouwens.
Ikzelf ben als introvert in een druk gezin opgegroeid, met zowel een huisvader als een huismoeder af en toe, maar dan raak je ook niet ontprikkeld hoor.