Het nieuwe feminisme?
Ik ben benieuwd of jullie eea herkennen en wat jullie mening daar over is. Ik heb de indruk dat er een soort golf aan (hernieuwde) vrouwelijkheid door het land trekt, waarbij gelijkheid tussen seksen eigenlijk heel erg wordt tegengeworpen en het pad van de 'ultieme' vrouwelijkheid wordt ingeslagen. Een pad dat welliswaar van mening is dat we mannen en vrouwelijk gelijkwaardig moeten bewandelen, maar waar vooral de vrouwelijke kwaliteiten gevierd moeten/mogen worden. Die kwaliteiten zijn dan zorgzamer, zachter, betrokkener, vrouwelijke kleding (oftwel de voorkeur van vrouwen om zich vrouwelijk te kleden). En ik moet zeggen dat het mij erg verbaasd. Is dit een tegenreactie op wat men een te harde koude zakelijke wereld vindt en de jonge vrouwen willen hier niet (meer) aan meedoen? Is het omdat de mode geherwaardeerd wordt en juist al die leuke rokjes, lange haren, jurkjes, decollete's en hakken een opmars maken en dat je juist moet vieren dat je vrouw bent met al je vrouwelijke vormen zoals de schepping het bedoeld heeft?
Ik ben in de war. Ik dacht dat we sinds de jaren 60 en nu ook nog wel een goede middenbalans hebben gehad, waarbij zorgzaamheid ook een prima eigenschap was en lange haren ook geen enkel probleem. Wat is die behoefte om nu juist de hele zogenaamd vrouwelijke hoek in te duiken en de behoefte om de vrouwelijkheid te vieren en eren en dat dat de nieuwe vorm van feminisme is?
Beetje achtergrond, ik heb me nooit thuisgevoeld in het uber vrouwelijke plaatje, hoewel ik lichamelijk een heel vrouwelijk voorkomen heb. Ik ben juist zo blij met het gegeven dat ik niet 'zacht' hoeft te zijn als ik dat niet voel, maar dat ik zogenaamde ballen kan laten zien en dan bij voorkeur zonder dat ze mij verwijten dat ik haren op mijn tanden heb. Ik wil graag net zo 'zakelijk' kunnen zijn en zorgtaken delen (omdat ik geen voorliefde heb voor zorgtaken). Maar ik begrijp nu wederom dat ik dit juist hoor te omarmen bij mijn mede vrouwen, aangezien we feitelijk toch écht wel zo gebouwd zijn en elke vrouw die zich daarin anders voordoet, is zich eigenlijk aan het verloochenen, want dan durf je je vrouwelijkheid niet te omarmen en accepteren. Vrouwen schamen zich dus echt niet meer voor opmerkingen dat ze niet kunnen inparkeren, want tja, vrouw he, gooiende de armpjes in de lucht ter illustratie van de onhandigheid.
Ik vind veel vrouwelijke dingen gewoon ronduit suf en broeken vele malen praktischer. En soms heb ik zin in een rok, echt wel, vooral zomers, lekker makkelijk, maar niet bijzonder vaak. En thuis blijven zorgen voor kinderen heeft me nooit het leukst geleken van de wereld. Ik heb hersens gekregen om uitgedaagd te worden en die verleppen bij lego op kleur sorteren en pampers in de aanbieding scoren.
Herkennen jullie dit en wat is de mening hierover?
amarna schreef op 12-09-2023 om 16:24:
[..]
Dan kunnen zowel mannen als vrouwen toch gestimuleerd worden een vakopleiding te volgen ? Er zijn veel te weinig vaklui !
Eens.
Lexus schreef op 12-09-2023 om 13:15:
Hm ik, bekend staand als überfeminist waar ik trots op ben overigens ben,het niet helemaal met je eens Diyer. Niet dat ik vind dat vrouwen niet moeten werken, integendeel. Maar ik vermoed dat allebei 40 uur werken niet heel gunstig is voor het welbevinden van kinderen en van individuen in het algemeen. Kinderen moet jong en veel naar de creche en naschools opvang, waar het druk is, waar je snel voor jezelf op moet komen. Je zal maar een beetje introvert zijn als kind... Daarna thuis achter het beeldscherm en dan naar bed. Door de week weinig tijd om je even te vervelen of tot rust te komen. Ik weet niet, de maatschappij wordt steeds harder, jongeren zijn steeds vaker burnt out. Wellicht ook omdat er geen innerlijk rust is geinternaliseerd op een eerder moment. Geen ruimte voor ontspannen ontplooiing in een veilige omgeving ipv meemoeten in de ratrace
Ik ben zelf voor beide partners minder werken (zeg 25 of 30 uur) en beiden gelijkelijk voor de kinderen zorgen.
En dan komt vaak het argument: ja maar het moet wel want anders redden we het financieel niet. Ja dat kan ik begrijpen, hoewel ik zelf gekozen heb voor meer 'armoede' (geen auto, minder vakanties, geen vliegruizen geen hoge hypotheek, oudere spullen in huis, geen dure computers etc, minder kinderopvang/ no kosten,) maar dat is in feite een ' strijdpunt' op een ander vlak en nog altijd een kwestie van persoonlijke keuze hoe je je leven en zeker dat van je kinderen in wilt richten.
Mijn uitleg klinkt misschien als heel erg pro allebei een fulltime carriere, maar zo zie ik het leven zelf ook liever niet. Ik zie werken deels als noodzaak en deels ook als ontwikkelkans (al is het maar omdat je zelfstandig kunt zijn en met die zelfstandigheid keuzes kunt maken). Ik zou bij voorkeur hetzelfde plaatje willen zien als jij, nl.: beiden werkend en beiden zorgend, waardoor ook kinderen beide ouders kunnen leren kennen als zorgzame en zelfstandige mensen die voor elkaar en het gezin zorgen. Ik ben dus helemaal niet pro fulltime sloven en al helemaal niet als daar geen bittere noodzaak voor is. Ik zou ook liever voor een leven kiezen met wat meer eenvoud, als dat betekent dat dat leven maakt dat je als beide ouders in het leven van je kinderen of je geliefden kunt zijn en iets voor die mensen kunt betekenen. Zover van elkaar af zitten we daardoor ook niet.
Maar ik heb wel iets tegen het thuisblijven (of minimaal werken) van vrouwen onder het mom van dat dat huishouden nu eenmaal je volledige aandacht vraagt. Dat is bijna nooit zo en al helemaal niet als zaken wat evenwichtiger verdeeld worden. Dat was misschien ooit zo, in de tijden dat vrouwen echt keihard werkten. Maar een huishouden is tegenwoordig zelden meer keihard werken en als dat wel zo voelt, waarschijnlijk ook deels door keuzes en echt niet altijd omdat het moet (zoals dat eeuwen wél zo was, niet werken, geen eten, zo simpel moet je het mee vergelijken). Daarmee is werken eigenlijk een soort luxe keuze geworden die vooral vrouwen zich permitteren en dan het liefst nog met allerhande excuses als betere zorg-genen om dat te onderbouwen. Dan denk ik op mijn beurt, joh, wees dan op z'n minst eerlijk naar jezelf: je hebt er gewoon niet zo zin in.
Diyer schreef op 12-09-2023 om 12:58:
om het huishouden een 'baan' te noemen en bij je kroost blijven bittere noodzaak, is voor de meesten echt niet zo. Dus in vergelijking met een aantal decennia geleden zou je het idd lanterfanten kunnen noemen. Ik hou van lanterfanten en ben regelmatig liever lui dan moe. Maar ik verkoop het dan ook niet als noodzaak en volwaardige 'baan'. Dat is het gewoon niet. Zeg dan gewoon eerlijk dat je er geen zin in hebt en een partner hebt gevonden die je op een paar piekjaren na met klein grut lekker uit de wind houdt. Allemaal prima, maar wees dan gewoon eerlijk. Naar jezelf en de rest vd wereld die je jouw plaatje aan de man wil brengen.
Wil je nu gewoon even ophouden?
Facy66 schreef op 12-09-2023 om 13:49:
[..]
En waarom is dat verkeerd als mensen wat rustig aan willen doen. Zo zullen ze ook minder stress ervaren als het bij ze past en dat is goed voor de gezondheid. Waarom is druk druk druk blijkbaar nog steeds de norm voor veel in onze samenleving.
Druk druk druk is niet mijn norm. Dat is Amerikaans druk druk druk, waar je je eigenwaarde kennelijk uit moet halen. Nergens voor nodig.
Maar ik kan ook wel echt iets kan vinden van gebrek aan betrokkenheid naar de gemeenschap en daarmee bedoel ik (maar volgens mij moet ik dat zo nog bijlezen) dat ik vind dat er teveel vrouwen zijn die vinden dat gebrek aan werknemers absoluut niet hún probleem is, want zij zijn lekker bij de kindjes. Maar je wilt wel dat je goot ontstopt wordt bij lekkage en je auto gerepareerd als die kindjes van je naar muziekles moeten worden gebracht of als je op vakantie wilt. Voel je dan helemaal geen enkel appel op jezelf als onderdeel vd samenleving? En hoe lang vind je dan dat je thuis moet blijven bij die kinderen? Zodra de jongste 4 jaar is, kun je onder schooltijd toch werken? Wat moet je dan zo dringend thuis doen? Er is bijna geen school meer te vinden zonder continue rooster. En dan ga ik vast allemaal praktische bezwaren en ja maars horen, waardoor dat toch echt niet kan (klopt, zoveel flexibiliteit vraagt veel van een werkgever). Maar bedenk je eens dit: wie bakt jouw brood en repareert jouw auto als die mensen dezelfde mening waren toegedaan als jij en vonden dat ze ook maar serieus fulltime thuis moesten zijn. Doe je dan geen enkel beroep op die maatschappij? Zo nee, waarom plaats je jezelf er dan zo buiten?