Het nieuwe feminisme?
Ik ben benieuwd of jullie eea herkennen en wat jullie mening daar over is. Ik heb de indruk dat er een soort golf aan (hernieuwde) vrouwelijkheid door het land trekt, waarbij gelijkheid tussen seksen eigenlijk heel erg wordt tegengeworpen en het pad van de 'ultieme' vrouwelijkheid wordt ingeslagen. Een pad dat welliswaar van mening is dat we mannen en vrouwelijk gelijkwaardig moeten bewandelen, maar waar vooral de vrouwelijke kwaliteiten gevierd moeten/mogen worden. Die kwaliteiten zijn dan zorgzamer, zachter, betrokkener, vrouwelijke kleding (oftwel de voorkeur van vrouwen om zich vrouwelijk te kleden). En ik moet zeggen dat het mij erg verbaasd. Is dit een tegenreactie op wat men een te harde koude zakelijke wereld vindt en de jonge vrouwen willen hier niet (meer) aan meedoen? Is het omdat de mode geherwaardeerd wordt en juist al die leuke rokjes, lange haren, jurkjes, decollete's en hakken een opmars maken en dat je juist moet vieren dat je vrouw bent met al je vrouwelijke vormen zoals de schepping het bedoeld heeft?
Ik ben in de war. Ik dacht dat we sinds de jaren 60 en nu ook nog wel een goede middenbalans hebben gehad, waarbij zorgzaamheid ook een prima eigenschap was en lange haren ook geen enkel probleem. Wat is die behoefte om nu juist de hele zogenaamd vrouwelijke hoek in te duiken en de behoefte om de vrouwelijkheid te vieren en eren en dat dat de nieuwe vorm van feminisme is?
Beetje achtergrond, ik heb me nooit thuisgevoeld in het uber vrouwelijke plaatje, hoewel ik lichamelijk een heel vrouwelijk voorkomen heb. Ik ben juist zo blij met het gegeven dat ik niet 'zacht' hoeft te zijn als ik dat niet voel, maar dat ik zogenaamde ballen kan laten zien en dan bij voorkeur zonder dat ze mij verwijten dat ik haren op mijn tanden heb. Ik wil graag net zo 'zakelijk' kunnen zijn en zorgtaken delen (omdat ik geen voorliefde heb voor zorgtaken). Maar ik begrijp nu wederom dat ik dit juist hoor te omarmen bij mijn mede vrouwen, aangezien we feitelijk toch écht wel zo gebouwd zijn en elke vrouw die zich daarin anders voordoet, is zich eigenlijk aan het verloochenen, want dan durf je je vrouwelijkheid niet te omarmen en accepteren. Vrouwen schamen zich dus echt niet meer voor opmerkingen dat ze niet kunnen inparkeren, want tja, vrouw he, gooiende de armpjes in de lucht ter illustratie van de onhandigheid.
Ik vind veel vrouwelijke dingen gewoon ronduit suf en broeken vele malen praktischer. En soms heb ik zin in een rok, echt wel, vooral zomers, lekker makkelijk, maar niet bijzonder vaak. En thuis blijven zorgen voor kinderen heeft me nooit het leukst geleken van de wereld. Ik heb hersens gekregen om uitgedaagd te worden en die verleppen bij lego op kleur sorteren en pampers in de aanbieding scoren.
Herkennen jullie dit en wat is de mening hierover?
felija schreef op 25-08-2023 om 17:53:
[..]
Maar daarbij ga je ervan uit dat dat de situatie was: man doet minder zorgtaken dan ik. Waar schrijf ik dat? Ik ben eigenlijk wel benieuwd of er onderzoek is gedaan onder een grote groep vrouwen over hoe zij het idealiter zouden willen zien: hun werkzame leven in combinatie met zorgen. Hoe zou dat eruit zien? Mocht daaruit komen dat het ideaalbeeld bijvoorbeeld is om parttime te werken? Zou dat dan door de goegemeente worden erkend? Of zou er meteen met het feministische vingertje gewezen worden, dat dat niet de bedoeling is?
Ik denk aan sich niet dat er iets mis is met de WENS om part time te willen werken. Wel denk ik dat je erop bedacht moet zijn dat er op zich ook best veel mannen zijn die die wens zouden kunnen hebben, als de maatschappij zo open en fris was dat ook mannen daar niet scheef op zouden worden aangekeken. Veel mannen krijgen echter overal door de maatschappij onbewust mee dat je dat niet hoort te doen. Dat je hoort te concurreren en competitie met andere mannen hoort aan te gaan en dat jouw zelfbeeld en status afhankelijk is van wat je bereikt.
Zou dat allemaal niet meespelen en mensen zouden écht vrij zijn om te kiezen en geld zou niet dusdanig belangrijk zijn, dan zouden er vermoed ik net zoveel mannen als vrouwen part time willen werken.
Lexus schreef op 25-08-2023 om 18:36:
[..]
nou ik ben al meer dan 40 jaar feministisch en voor parttime werken. Ook al 40 jaar trouwens: wij eisten herverdeling van betaalde én onbetaalde arbeid. Dus betaald werk, opvoedtaken, huishouden, mantelzorg verdelen. Een heleboel vrouwen vonden dat superleuk en een uitdaging. Zij wilden ook de keuken en het huis uit en verlost worden de plicht tot alle zorgtaken
Maar de mannen wilden niet mee. En de maatschappij/ patriarchaat/ kapitalisme/emancipatiefeminisme heeft het zo gekeerd dat vrouwen nu ook fulltime moeten werken. Wat natuurlijk raar is. Vroeger was er 40 uur betaald werk per gezin. Nu is dat dus vaak 80 uur. Dus ergens moet ingeleverd worden. En dat is aan ruimte bij veel vrouwen en zelfs ook mannen En het lijkt me ook niet goed voor kinderen. Ik vind het niet zo feministisch om te zeggen dat iedereen 40 uur moet werken. Ik vind het meer meegaan in het patriarchaat/ kapitalisme.
Ik ben ook niet blij als mensen ervoor pleiten dat iedereen fulltime moet werken maar ik zie wel dat die zogenaamde keuze van stellen voor een verdeling geen vrije keuze is. Bepaald door opvoeding, cultuur, te veel hooi op de vork voor sommige partijen én het feit dat mannen gewoon hun deel van zorgtaken niet oppakten.
Bedankt voor je uitleg, ik ben het met je eens. 
Ik heb onlangs het boek van Suzanna Jansen gelezen: De omwenteling. Of de eeuw van de vrouw.
Daarin werd ook de weg beschreven die vrouwen moesten gaan om alleen al kiesrecht te krijgen....
Diyer schreef op 25-08-2023 om 19:18:
[..]
Ik denk aan sich niet dat er iets mis is met de WENS om part time te willen werken. Wel denk ik dat je erop bedacht moet zijn dat er op zich ook best veel mannen zijn die die wens zouden kunnen hebben, als de maatschappij zo open en fris was dat ook mannen daar niet scheef op zouden worden aangekeken. Veel mannen krijgen echter overal door de maatschappij onbewust mee dat je dat niet hoort te doen. Dat je hoort te concurreren en competitie met andere mannen hoort aan te gaan en dat jouw zelfbeeld en status afhankelijk is van wat je bereikt.
Zou dat allemaal niet meespelen en mensen zouden écht vrij zijn om te kiezen en geld zou niet dusdanig belangrijk zijn, dan zouden er vermoed ik net zoveel mannen als vrouwen part time willen werken.
Dat zou best wel eens kunnen.
Schemerlampje schreef op 25-08-2023 om 18:02:
[..]
Dan kun je ze ook gewoon part-timers noemen. Voor mij klinkt dat prinsesjes wel als een negatief oordeel.
Alleen vrouwen reageerden negatief op mjjn kolftijd. Dat vind ik dan toch wel prinsessengedrag.
Mannelijke collega's boeide het niet dat ik even afwezig was, die waren hoogstens een keertje benieuwd naar details als 'hoeveel produceer je dan'?
Een man met wie ik als duo veel samenwerkte, hield mijn tijden goed in de gaten en zou eventueel het werk onderbreken als het uitliep en ik toch weg moest. Dan moesten de klanten maar even wachten, wat hem betreft.
Poezenmeisje schreef op 26-08-2023 om 09:18:
[..]
Alleen vrouwen reageerden negatief op mjjn kolftijd. Dat vind ik dan toch wel prinsessengedrag.
Mannelijke collega's boeide het niet dat ik even afwezig was, die waren hoogstens een keertje benieuwd naar details als 'hoeveel produceer je dan'?
Een man met wie ik als duo veel samenwerkte, hield mijn tijden goed in de gaten en zou eventueel het werk onderbreken als het uitliep en ik toch weg moest. Dan moesten de klanten maar even wachten, wat hem betreft.
Nu heb je het over prinsessengedrag maar in je eerdere bericht, over het toppunt van meiden-venijn door de parttime-prinsessen. Daarnaast gaat de klacht nu over kolftijd en in je eerdere bericht over het gebruik van de ruimte.
Waarom geef je niet gewoon toe, dat het niet aardig was om zoiets te schrijven? Iedereen denkt achteraf weleens dat had ik beter anders kunnen zeggen.
Lexus schreef op 25-08-2023 om 12:39:
[..]
Okay, ik snap je hoor. Maar hoe was het geweest als jij en je man allebei 25 uur werkten, jullie de huishouding, zorgtaken (en dus alle zorgtaken, ook Sinterklaas organiseren, mantelzorgen, wie de vriendinnetjes van kind zijn e.d.) en opvoeding hadden verdeeld?
Zoals ik al heb gezegd: het lijkt of vrouwen kinderen op moeten voeden alsof ze geen werk hebben en werken alsof ze geen kinderen (en huishouding en mantelzorg e.d.) hebben.
Het lijkt of vrouwen een vrije keuze hebben maar dat is veelal niet zo: als zij ook nog naast al het werk al die taken moeten doen, is de keuze voor voornamelijk huisvrouw zijn sneller gemaakt.
En dan kan je zeggen 'maar dat regelt een paar onderling'. Maar als één van de twee de zorg- huishoud- en opvoedtaken niet wil doen (of maar wat afraffelt) is dat een keuze by default. Want, zoals je veel vrouwen vaak hoort zeggen "Iemand moet het toch doen, en hij doet het niet"
Daarom ben ik ook voor het regelen van omstandigheden van buitenaf en het níet op het bordje (óók mentaal niet) van individuen leggen. Dus graag goede omstandigheden creëren en stoppen met gemiep over fulltime werkenden die hun kind dumpen/parttime prinsesjes.
Maar als vrouwen nog altijd mannen uitzoeken die niet hoeven voldoen aan bepaalde standaarden en mannen zoeken een vrouw die wil part timen én de maatschappij pakken we niet aan (het blijven faciliteren van bepaalde keuzes), dan is er geen enkele noodzaak tot verandering.
Misschien moet het idee van de enige reële optie gewoon verdwijnen. Ik hoop nl. dat als de andere helft van een relatie echt heel voelbaar en tastbaar verantwoordelijk gehouden gaat worden voor keuzes binnen een relatie, de enige manier is om een eerlijke en goede verdeling af te dwingen.
Niet omdat ik geloof dat je als mens niet part time zou mogen werken of liever wil zorgen, maar dan wel op basis van gelijkwaardigheid. Die gelijkwaardigheid ontbreekt, zolang mannen menen dat ze het niet hoeven doen, banen flexibel zijn waar er vrouwen werken en inflexibel zijn waar er mannen werken, waar een man scheef wordt aangekeken als hij zegt part time te willen werken voor de kinderen en een vrouw wordt gevraagd hoe ze denkt fulltime te werken met een kind. Dit is nog ALTIJD de norm en ons maatschappelijke denken en zolang er geen noodzaak is, zal het niet veranderen.
Voor veel vrouwen hoeft er ook niks te veranderen en die vinden het prima zo. Voor de vrouwen die vinden dat er wel iets moet veranderen moeten dat zien op te lossen in hun eigen relatie.
Er is eigenlijk al veel veranderd. Ik ben 58 en in mijn jeugd waren bijna alle moeders thuis.
Diyer schreef op 26-08-2023 om 13:00:
Maar als vrouwen nog altijd mannen uitzoeken die niet hoeven voldoen aan bepaalde standaarden en mannen zoeken een vrouw die wil part timen én de maatschappij pakken we niet aan (het blijven faciliteren van bepaalde keuzes), dan is er geen enkele noodzaak tot verandering.
Misschien moet het idee van de enige reële optie gewoon verdwijnen. Ik hoop nl. dat als de andere helft van een relatie echt heel voelbaar en tastbaar verantwoordelijk gehouden gaat worden voor keuzes binnen een relatie, de enige manier is om een eerlijke en goede verdeling af te dwingen.
Niet omdat ik geloof dat je als mens niet part time zou mogen werken of liever wil zorgen, maar dan wel op basis van gelijkwaardigheid. Die gelijkwaardigheid ontbreekt, zolang mannen menen dat ze het niet hoeven doen, banen flexibel zijn waar er vrouwen werken en inflexibel zijn waar er mannen werken, waar een man scheef wordt aangekeken als hij zegt part time te willen werken voor de kinderen en een vrouw wordt gevraagd hoe ze denkt fulltime te werken met een kind. Dit is nog ALTIJD de norm en ons maatschappelijke denken en zolang er geen noodzaak is, zal het niet veranderen.
Ja maar dwing je met maatschappelijke regels af dat mannen wel gaan zorgen en huishouden?
Daarnaast: je kan wel je man volgens een bepaalde standaard kiezen, maar dat kan heel anders uitpakken als er kinderen zijn. De vader van mijn kind, zorgde heel goed voor zijn kinderen. Als een moeder zou ik bijna zeggen. Dus durfde ik het aan met hem een kind te krijgen. Maar toen we uit elkaar gingen, kreeg hij een vriendin die het niet nodig vond dat hij ook zo voor ons kind zorgde, hij dropte al zijn toezeggingen omtrent de opvoeding en dus moest ik een deel van mijn carriere laten vallen (omdat ik ook een invaliderende chronische ziekte erbij heb) om het te kunnen redden in een mate dat er goed voor het kind gezorgd werd.
bieb1963 schreef op 25-08-2023 om 18:37:
[..]
En dat is mss wel de hele crux. De meeste mannen zullen het heel normaal vinden als beiden evenveel werken, beide ook de 'rest" moeten doen. Alleen, en dat zal.dus voor een groot deel.toch echt het verschil tussen mannen en vrouwen zijn,dat de man daar anders.mee.om gaat, minder feeling voor wat allemaal -moet' en de vrouw teveel vindt dat moet.
Denk dat die onderste zin het grootste probleem weergeeft. Zelf stofzuig ik hooguit eens per 2 weken maar ik zie om me heen vooral vrouwen die minimaal 1 keer per week stofzuigen. Zo zal het met meer huishoudelijke klusjes gaan. Als ik zo'n poetsfreak als partner zou hebben zou ze het zelf mogen doen. Als het mijn taak is dan moet ze genoegen nemen met de frequentie die ik zelf ambieer.
mensen plakken mijn uitspraken zo op zichzelf. Het gaat mij niet om jou of mij. Uiteraard kun je niet alles voorkomen en elk probleem tackelen. Ik denk alleen wel dat je in de basis die gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid moet gaan forceren (ik geloof trouwens dat dat vanzelf wel gaat gebeuren, aangezien we met steeds meer mensen zijn die niet allemaal financieel beschermd kunnen blijven en er een schreeuwend tekort is aan personeel). Doordat de nood aan de man komt, zullen vrouwen hogere/andere eisen gaan stellen en als dit ook nog eens juridisch steekhoudend is met opvolg mogelijkheden, dan verwacht ik dat dit plateau vanzelf een keer oplost.
Liever zou ik het niet per se aan noodzaak overlaten, omdat je nu nog kunt sturen en bij noodzaak heb je minder stuurmogelijkheden. Ik vrees alleen wel dat voor veel vrouwen die verharding gaat komen en ze daar amper op voorbereid zijn. Dat vind ik naïef en vooral erg zonde.
Diyer schreef op 26-08-2023 om 13:00:
Maar als vrouwen nog altijd mannen uitzoeken die niet hoeven voldoen aan bepaalde standaarden en mannen zoeken een vrouw die wil part timen én de maatschappij pakken we niet aan (het blijven faciliteren van bepaalde keuzes), dan is er geen enkele noodzaak tot verandering.
Misschien moet het idee van de enige reële optie gewoon verdwijnen. Ik hoop nl. dat als de andere helft van een relatie echt heel voelbaar en tastbaar verantwoordelijk gehouden gaat worden voor keuzes binnen een relatie, de enige manier is om een eerlijke en goede verdeling af te dwingen.
Niet omdat ik geloof dat je als mens niet part time zou mogen werken of liever wil zorgen, maar dan wel op basis van gelijkwaardigheid. Die gelijkwaardigheid ontbreekt, zolang mannen menen dat ze het niet hoeven doen, banen flexibel zijn waar er vrouwen werken en inflexibel zijn waar er mannen werken, waar een man scheef wordt aangekeken als hij zegt part time te willen werken voor de kinderen en een vrouw wordt gevraagd hoe ze denkt fulltime te werken met een kind. Dit is nog ALTIJD de norm en ons maatschappelijke denken en zolang er geen noodzaak is, zal het niet veranderen.
Maar voor wie is dat erg dan? Als stellen minder willen werken als er kinderen komen (en het kan) wat gaat dat een ander aan? Behalve als je zou stellen dat diegene die minder werkt en na een scheiding deels op de maatschappij moet steunen (áls dat zou al zo zou zijn, want dat is zeker niet een feit) niet oké is. Dan stel je dus ook, dat het voor mensen die dat echt niet trekken (niet elke baan is energiegevend, leuk of wat dan ook) het krijgen van kinderen eigenlijk niet zou moeten/kunnen. En of het nou de man of de vrouw is die het na een scheiding fin niet redt, maakt dan natuurlijk geen bal uit.
Verzorgen in de brede zin van het woord, dienstbare beroepen worden niet op waarde geschat, is nooit zo geweest. En laten nu juist vrouwen voor het overgrote deel werkzaam zijn in deze beroepen en als hoofdverantwoordelijke worden gezien omtrent alles vwb zorgtaken. Zolang dat schering en inslag blijft, zullen mannen ervoor passen om die taken meer op zich te nemen, ze zijn er tot nu toe altijd mee weggekomen. Ze gaan daar echt niet massaal vrijwillig, op eigen initiatief meer aan bijdragen.
Zodra het te weinig status heeft en/of te weinig verdient, zijn de mannen weg, kijk bijvoorbeeld maar naar het vrouwenoverschot in het basisonderwijs.
felija schreef op 26-08-2023 om 15:26:
Verzorgen in de brede zin van het woord, dienstbare beroepen worden niet op waarde geschat, is nooit zo geweest. En laten nu juist vrouwen voor het overgrote deel werkzaam zijn in deze beroepen en als hoofdverantwoordelijke worden gezien omtrent alles vwb zorgtaken. Zolang dat schering en inslag blijft, zullen mannen ervoor passen om die taken meer op zich te nemen, ze zijn er tot nu toe altijd mee weggekomen. Ze gaan daar echt niet massaal vrijwillig, op eigen initiatief meer aan bijdragen.
Zodra het te weinig status heeft en/of te weinig verdient, zijn de mannen weg, kijk bijvoorbeeld maar naar het vrouwenoverschot in het basisonderwijs.
Klopt, zodra een beroep vervrouwelijkt, vermindert het aanzien. Heeft niet zoveel met het dienstbare van een beroep te maken, wel met het vervrouwelijken van een beroep, helaas.
felija schreef op 26-08-2023 om 15:26:Zodra het te weinig status heeft en/of te weinig verdient, zijn de mannen weg, kijk bijvoorbeeld maar naar het vrouwenoverschot in het basisonderwijs.
Vind ik behoorlijk kort door de bocht. Sowieso is het lerarensalaris in het basisonderwijs recht getrokken met het middelbare en is het echt niet zo slecht. Zou het misschien niet gewoon zo zijn, dat het voor veel mannen gewoon niet iets is? Kan gewoon hè?