Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Sterkte lieve Millie. Ik wens jou en je dierbaren veel wijsheid en kracht toe. 
Ik wens jou en jouw mannnen heel kracht en liefde, Millie.
Vooral liefde, dat is allerbelangrijkste voor elkaar, liefhebben
Bouw samen nu nog meer herinneringen op ,waar jouw mannen op kunnen teren in de toekomst.
Oh nee. Millie toch. Het bericht dat je niet wilde krijgen was er dan ineens.
Wat heb Ik weinig woorden om je te iets te wensen wat je helpt. Dat ervoor zorgt dat je lijden iets verlicht, het makkelijker maakt voor jou, MillieMan en Monster.
Je hebt een steen verlegd Millie. Ik heb VandaagNietZiek-dagen waarop ik mijn oudere monsters meeneem voor tosti en koffie. Maar veel meer heb je een steen verlegd voor MillieMan en Monster en alle mensen om Je heen. Dat Monster je misschien niet bewust heeft meegemaakt is onbeschrijfelijk verdrietig, maar gevoelsmatig heeft hij zo’n goede hechting van zijn moeder meegekregen, dat het hem vast gaat helpen bij het groter worden.
Voor iemand die geen woorden heeft gebruik ik er wel heel veel. Houd elkaar vast Millie, om je liefsten in liefde te kunnen loslaten.
Ik wens jullie allemaal alles wat maar troosten kan!
wat een vreselijk nieuws, Millie. Heel veel sterkte voor jou en je dierbaren. ♥️
Millie91 schreef op 30-09-2022 om 10:07:
Slecht nieuws. De plekken zijn wel tumoren, er zijn zelfs nog meer plekken dan we vorige week te zien kregen. Ze zitten op hele gevaarlijke locaties, levensbedreigend. Ik wist het al en ben dus niet overvallen. Maar wel intens verdrietig en bang, voor het einde dat nu ineens heel dichtbij is. Mijn monstertje...hij verdient dit niet 😔
Jouw genen heb je doorgegeven aan jouw Monstertje. Wanneer jouw pukje verder van jouw eigenschappen wat heeft meegekregen mag je erop vertrouwen dat Monstertje kan opgroeien tot een Monster die krachtig kan staan in de storm. Die wortels, de basis, heb jij al mogen meegeven.
Ik hoop dat de tijd die jij nog hebt hier je niet alleen angst, verdriet en pijn zal geven. Ik wens je toe dat er ontzettend veel liefde om je zal zijn wanneer het onvermijdelijke loslaten zal gebeuren.
Ik weet de goede woorden wellicht niet te vinden..sorry. Hier zijn geen woorden voor
💗
Ach nee Millie, het bericht dat we nog heel lang niet wilde horen. Toch eerder dan gedacht. Het moet wel even bezinken hier… Wat ik hoop is dat je de tijd die je nog hebt zo goed mogelijk door mag brengen; zo pijnloos mogelijk en zo liefdevol mogelijk. Met zoveel mogelijk ‘lafjoes’ van iedereen die jouw ‘laft’.
Omdat ik niet weet of je hier wil en kan blijven schrijven wil ik je nu schrijven dat ik enorm trots op je ben en je voor altijd in mijn hart zit. Denk aan jullie❤️ 😘😘😘
Ach nee Millie, dit is niet te bevatten. Net nu je zei dat de verschijnselen in je gezicht verdwenen waren.. Dat gaf hoop. Maar zelf wist je het al..
Ik bewonder je zo erg! Net als iedereen hier heb je mij veel geleerd en ingezien dat je moet koesteren wat je hebt. Ik draag mijn onzichtbare kroon nu heel bewust.
Ik wens voor nu vooral dat je geen pijn hebt!
Ik heb even geen woorden lieve Millie!
Alleen verdriet om jou en je mannen.
Heel veel sterkte voor jullie lieverd.
♥️♥️
Lieve Millie, ik heb geen woorden om te laten weten dat het ZO ontzettend oneerlijk is allemaal. Waarom moet jou dit overkomen? Waarom toch?
Ik hoop dat je nog veel geniet-momentjes met Monstertje en Millie-man mag beleven; dat hoop ik met heel mijn hart.
Dikke knuffel lieve Millie,
Ach nee Millie, wat een verpletterend nieuws. Ik wil je heel erg bedanken voor al je mooi en krachtig geschreven teksten. Ook mij heb je geïnspireerd. Ik denk heel vaak aan je.. en met mij heel veel mensen.
Ik weet verder niet wat ik schrijven moet. Het spijt me. Voor jou, voor je man, voor je monster, voor iedereen die je lief hebt. Wat een onmogelijke en toch onvermijdbare opgave: zonder jou verder moeten. 
Lieve Millie, wat heb je het goed gedaan.
Fout, dubbel geplaatst
Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen, lieve Millie. Dus van mij een hele dikke knuffel
Kippenvel ...
Het is misschien nog niet direct aan de orde, maar ...
Nu je het misschien nog wil en kan lezen: ik wens je een rustig 'vertrek' en een goede laatste reis. Ik wil niet wachten tot, om je nog iets te wensen, ik wil dat NU doen, nu je nog 'bij ons bent'.
Bedankt, Millie! Om ook bij mij dingen te hebben beroerd en veranderd, bedankt voor je mooie verhalen, bedankt voor je moedige verhalen.
Ik hoop dat 'het vertrek' nog niet echt dadelijk is, maar zinloos lijden moet je niet willen ondergaan. Intussen blijven we schrijven en denken aan jou ....
Dag lieve Millie, dag mooiste Monstermoeder ...