Langdurige klachten na Covid, wie ook? (gesloten)

Pheebs, Ik vind het echt naar voor je. Zorg goed voor jezelf, sterkte 

Azalea, die opmerkingen herken ik wel. Hoor ook af en toe een opmerking zoals, je moet er niet zo mee bezig zijn, alsof het een keuze is   
Ik vind het lastig om ermee om te gaan, en ook al is het niet kwaad bedoelt het doet gewoon zeer. Als je nog eens de opmerking krijgt dat je gewoon moet doorgaan, dan zou ik ze verwijzen naar de onderzoeken van de Rijksoverheid. 

Mijn klachten bijhouden doe ik niet, maar heb voor de huisarts 'n keer een ellenlange lijst gemaakt. Die vul ik af en toe aan, en streep dingen af. 

Vraag me af of jij andere klachten hebt omdat je een andere variant van corona hebt doorgemaakt? 

Lollypopje schreef op 04-03-2022 om 17:11:

Even kort, maar voor mij ben je welkom Azelea. Ik weet hoe fijn ik het vond om mensen te hebben om mee te praten die het begrijpen. En ik duim voor je dat het snel weer beter gaat.

Hier al heerlijk aan het genieten, net naar de Wellness geweest en heerlijk in de sauna en het stoombad gelegen. Op een gegeven moment wel hartkloppingen, dus toen lekker afgedouchd en nu heerlijk ontspannen op de kamer. Misschien vanavond nog lekker het bad inwijden 😄

Inderdaad het is echt fijn om erover te kunnen kltsen met mensen die het ook snappen. Heel waardevol.

Lollypopje het klinkt als een heel relaxte plek waar je bent! Knap hoe je met de hartkloppingen bent omgegaan, dat is niet vanzelfsprekend maar je flikte het en kon daarna weer terug in ontspannen modus.
Heb je het bad inmiddels ingewijd wat een vraag natuurlijk heb je dat

Yumi schreef op 04-03-2022 om 15:44:

Juffertje, fijn dat je voor de zekerheid een mammografie krijgt. Alhoewel het een vervelend onderzoek is, geeft het je meer rust. Allemaal onder de 40, dat ben ik ooit geweest maar is wel even geleden Die stemmingswisselingen komen vaak voor bij long covid, heb er zelf ook last van en kan daarnaast ineens in paniek zijn.

Lollypop je treft het met dit weer, geniet ervan!

Slim dat je mirena je door de overgang heeft geloodst en die klachten je daarmee (grotendeels) bespaard zijn gebleven!

Paniek door LC is echt niet fijn he. Heb jij iemand bij wie je op zulke momenten terecht kunt? Ik merk dat ik dat soms nog weleens lastig vind. Ik keer dan erg in mezelf en mijn omgeving merkt dan wel dat ik afweziger ben, maar de paniek blijft vanbinnen. Eens in de zoveel tijd een huilbui lucht dan wel op. Maar ik moet zeggen dat ik het ook mijn omgeving wil besparen, die paniek. Ik kan het wel tegen mijn therapeut vertellen, die is de professional en bij hem voelt het niet alsof ik hem ermee belast. Dus dat doe ik dan ook maar. Maar die is er niet bij op momenten dat de paniek me overvalt. Die gebeuren meestal toch thuis denk ik.

Azalea747 schreef op 05-03-2022 om 10:51:

Klinkt heerlijk, Lollypopje. Hoop dat je vandaag ook een fijne dag hebt!

Ik merk dat ik sinds gisteren, door een paar opmerkingen die ik kreeg, erg bezig ben met wat 'men' ervan vindt dat ik hier al zo lang mee zoet ben. Is vaak niet kwaad bedoeld, meer als oprechte verbazing, maar doet toch wat met me. Daarbij de opmerking dat 'een medisch onderlegd iemand' tegen een ander met langdurige vermoeidheid (weet niet of daar andere klachten waren) had gezegd dat je 'gewoon door moest gaan, of je nou moe bent of niet'. Ik heb zelf ervaren dat dit echt niet helpt, omdat ik dan de dag erna weer veel verder van huis ben, maar toch doet het me pijn dat anderen er zo naar kijken. Ook in het algemeen laat ik me helaas wel te veel gelegen liggen aan de (vermeende) mening van anderen, is een breder thema voor mij maar het speelt nu ook weer lekker op dus. Hoe gaan jullie hiermee om?

Daarnaast was ik aan het nadenken over de ontwikkeling van de klachten en dat het wellicht zinvoller is om het per week (en bij wie al erg lang bezig is, misschien wel per maand) te bekijken dan per dag. Ik denk dat er geen verbetering is, maar als ik bedenk hoe overprikkeld ik twee weken geleden was door geluid, licht, gesprekken, dan is dat nu toch ietsje minder (al is het zeker nog niet weg). Ik dacht eraan om eens per week op te schrijven hoe deze week was qua hoofdpijn, overprikkeldheid, vermoeidheid etc etc en zo wat beter een beeld te krijgen. Is er iemand die iets soortgelijks doet?

Ja moeilijk thema, hoe lang het al duurt. Bij mijn man begint het zwaar te wegen dat het inmiddels al een jaar bezig is met geen uitzicht op 'een eindpunt'. Ik herinner me dat het eerste halfjaar vooral, mijn omgeving en dan voornamelijk collega's, maar ook wel mijn man en sommige familieleden, maar bleven roepen 'ach zo over x tijd ben je weer gewoon de oude blabla'. Bij mij kwam het besef dat ik misschien niet eens een begin zou hebben kunnen maken met weer aan het werk gaan, zo rond de 4e maand. Inmiddels ben ik pas begonnen met werken in een andere functie, maar zijn mijn uren ook alweer naar beneden bijgesteld omdat het te hoog gegrepen bleek. De vraag is of ik ooit mijn vak nog kan uitoefenen. Ergens diep in mijn hart weet ik wel dat het antwoord 90% waarschijnlijk 'nee' is. En dan de vraag; kan ik in een andere functie wel weer ooit mijn fulltime uren maken? Ook daar vrees ik van niet. Maar inmiddels zou ik allang blij zijn als ik voor laten we zeggen 20 uur aan de slag zou kunnen en daarbij ook nog iets van een sociaal leven hebben. Je groeit in de situatie, althans, zo voelt het voor mij. En soms groeit je omgeving niet, of pas veel later, mee.

Het 'advies' om 'gewoon door te gaan, of je nu moe bent of niet' is echt het ALLERSLECHTSTE advies wat iemand maar kan geven aan een LC patient. Alle patienten die ik ken die LC hebben opgelopen na besmetting in de 1e golf, toen er nog vrijwel niets bekend was over de ziekte en men nog nooit van LC had gehoord, zijn te snel teveel gaan doen; zowel werk, als trainen bij de fysio etc. en zij zijn er zonder uitzondering (heel wat) slechter aan toe als ik nu na 1 jaar. Luister daar dus NIET naar alsjeblieft!!! Het is het slechtste wat je kunt doen. Je lijf gaat het niet trekken en je klachten worden alleen maar erger en meer.

Qua beeld krijgen van het verloop van je klachten; ik doe dat niet zo elke week zoals je schrijft, maar via de regelmatige rapportages van de bedrijfsarts en de aantekeningen die ik maak ter voorbereiding en na afloop van die gesprekken, heb ik redelijk goed beeld. Ik houd wel mijn medicijngebruik voor migraine bij iom neuroloog, want die klachten zijn verergerd na covid en wordt nu ook sneller getriggerd bij overprikkeling. En verder heb ik mijn online google agenda waarin ik vrij makkelijk kan zien hoe het ging in een bepaalde periode. Heb ik bijv. veel moeten afzeggen, had ik veel / weinig sociale dingen gepland naast alle medische / revalidatie dingen.
En voor mijn werkgever houd ik nu vrij precies bij hoe het gaat met werken. Wat lukt wel / niet, welke klachten worden waardoor getriggerd. Vooral om een beeld te krijgen bij wat er op korte termijn haalbaar is om te doen qua werk.

Ik ken ook iemand die vrij gestructureerd wel alles op vaste momenten bijhoudt qua klachten. Die leeft sowieso erg gestructureerd (ik ook wel maar anders) En vooral is het devies, doe in deze wat bij jou past en voor jou goed voelt. Het moet niet nog een energieslurper erbij worden. Dit is ook wel een reden dat ik hier een tijdje niet te vinden was; de energie ontbrak compleet. En omdat ik weet dat daar hier begrip voor is voelt dat dan ook gewoon OK en ook om daarna weer binnen te komen vallen. 

Hopelijk helpt dit je een beetje.

Pheebs31 schreef op 05-03-2022 om 13:08:

Vind het trouwens echt een raar virus en totaal anders voelen dan een griep of verkoudheid. Echt kenmerkende dingen die ik herken van de eerste besmetting. En het wordt me nu weer duidelijk welke van mijn klachten door long covid kwamen en welke door fibro. Corona heeft zeker wat met mijn hersenen gedaan.

Hi Pheebs, Dat is dan weer een voordeel bij een nadeel (beter onderscheiden welke klachten waarvan) maar alsnog zeer zeer balen dat je het weer hebt. Ben je er al mee bezig dat je woensdag weer moet gaan werken? Als je er maandagochtend de moed voor hebt zou ik even bellen dat je corona hebt (gehad) en niet fit bent dan kunnen ze alvast rekening houden met dat je woensdag je wss ziekmeldt. Maar je moet het natuurlijk zelf weten. Ik wens je veel beterschap en goede nachtrust.

Hobbelster schreef op 05-03-2022 om 22:11:

[..]

Slim dat je mirena je door de overgang heeft geloodst en die klachten je daarmee (grotendeels) bespaard zijn gebleven!

Paniek door LC is echt niet fijn he. Heb jij iemand bij wie je op zulke momenten terecht kunt? Ik merk dat ik dat soms nog weleens lastig vind. Ik keer dan erg in mezelf en mijn omgeving merkt dan wel dat ik afweziger ben, maar de paniek blijft vanbinnen. Eens in de zoveel tijd een huilbui lucht dan wel op. Maar ik moet zeggen dat ik het ook mijn omgeving wil besparen, die paniek. Ik kan het wel tegen mijn therapeut vertellen, die is de professional en bij hem voelt het niet alsof ik hem ermee belast. Dus dat doe ik dan ook maar. Maar die is er niet bij op momenten dat de paniek me overvalt. Die gebeuren meestal toch thuis denk ik.

Hobbelster, wat naar dat je denkt in de toekomst, niet meer terug te kunnen in je vak. Althans dat neem ik aan, het kan natuurlijk ook zijn dat een andere richting ook welkom is? Ik vind het knap dat je gedeeltelijk werkt, terwijl je ook nog de zorg voor je kleine meisje hebt. Dat je daardoor ook paniekaanvallen krijgt is niet zo vreemd, het is alles bij elkaar heel veel. Fijn dat je het kwijt kunt bij je therapeut, kan die je ook tips geven om er beter mee om te gaan?

Zelf heb ik eigenlijk niet echt iemand waar ik bij terecht kan. 3 weken geleden belde ik een vriendin toen ik in paniek was, vertelde haar dat ik er helemaal doorheen zat. Ze begreep er niets van, waar dit vandaan kwam, zo kende ze me niet. Heb het gevoel dat de meeste vrienden zeker nu corona op de achtergrond staat, door willen met hun eigen leven. Ik nam meestal het initiatief om iets te ondernemen, maar nu ik dat niet meer kan, past het niet meer of zo? 

Lollypopje schreef op 05-03-2022 om 22:28:

[..]

Al meerdere keren inmiddels

Het zijn gelukkig geen hele heftige hartkloppingen, maar wel genoeg aanwezig om te weten dat ik even op de rem moet stappen. Geen idee of ik dit mijn hele long covid al zo had of niet, of dat het me de laatste weken gewoon wat meer op begint te vallen omdat er meer rust in mijn lijf komt.

Fijn dat er meer rust komt, daarnaast moet het fantastisch voelen dat je weer op vakantie bent en er ook nog van kunt genieten. Heb je al bijgeboekt?

Vind het zo fijn om te lezen Lollypop dat je het zo naar je zin hebt! Hoe bevalt het ontbijt en het diner en hoe gaat het slapen in een ander bed?

Hobbeltverder wat heb je veel geschreven! 
Wat schrijf jij toch altijd rake en meevoelende berichten!
Wanneer ging jij nu op vakantie?

Yumi verdrietig om te lezen hoe die vriendin reageerde! 
Wat besef je dan weer he als het niet goed met je gaat, je echte vrienden zijn. En soms ook fijne contacten uit onverwachtse hoek.
Ik heb gelukkig 1 vriendin die ook alleen is, net afgeurd is en ook een energie probleem en mentale klachten heeft. We bellen elkaar elke dag en ze woont op 10 minuten fietsen. We hebben bij elkaar aan 1 woord genoeg!
Ze voelt eigenlijk meer als een zus!
We zeggen ook zo vaak zo blij te zijn met ons contact!
Heb daarnaast een lieve moeder zoals jullie weten en ook andere lieve vriendinnen, maar die werken allemaal en hebben hun gezin.
Denk dat ik zonder deze vriendin me een stuk meer alleen zou voelen in het proces.

Ook blij dat we elkaar hebben op dit forum 

Azalea welkom! Ik hoop van harte dat je niet lang blijft bij ons....klinkt raar, maar daar bedoel ik mee dat je sneller opknapt dan wij met zijn allen!

Pheebs hoe gaat het? Ben benieuwd naar je opmerking dat je beseft wat Corona met je hersenen doet?

Ik vrijdag nog gesprek gehad met de overgangsconsulente. Het is zo'n kundige vrouw. Vroeg of ik misschien nog wat extra's moest gaan slikken ivm de stemmingswisselingen. 
Maar ze gaf aan dat ik 2 maanden geleden opeens door de supplementen echt een verbetering opmerkte, ik was zo blij.
Nu lijkt het of alles wat stagneert. Ze gaf aan dat ik nu op een soort plateau zit qua herstel en dat mijn lichaam en brein  weer tijd nodig hebben om te stabiliseren. Maar op dat plateau zitten, voelt alsof je geen stappen meer zet en dit frustreert en zo voelt het ook voor mij!
Maar dit niveau is nodig, voordat je weer vooruit kan gaan....vond het wel een fijne uitleg!
Merk dat ik wel sinds ik de supplementen slik zoveel beter en rustiger slaap, dit is natuurlijk ook al super winst!

Nou ik zo naar de psychosomatische fysiotherapeut en dan vanmiddag om 14.00 naar het ziekenhuis.
Vannacht om 5 uur wakker geworden, dacht ik val wrs niet meer in slaap, maar toch nog wel, fijn! 
Nou ik moet weg! Succes weer iedereen vandaag!! 

Yumi schreef op 06-03-2022 om 10:56:

[..]

Hobbelster, wat naar dat je denkt in de toekomst, niet meer terug te kunnen in je vak. Althans dat neem ik aan, het kan natuurlijk ook zijn dat een andere richting ook welkom is? Ik vind het knap dat je gedeeltelijk werkt, terwijl je ook nog de zorg voor je kleine meisje hebt. Dat je daardoor ook paniekaanvallen krijgt is niet zo vreemd, het is alles bij elkaar heel veel. Fijn dat je het kwijt kunt bij je therapeut, kan die je ook tips geven om er beter mee om te gaan?

Zelf heb ik eigenlijk niet echt iemand waar ik bij terecht kan. 3 weken geleden belde ik een vriendin toen ik in paniek was, vertelde haar dat ik er helemaal doorheen zat. Ze begreep er niets van, waar dit vandaan kwam, zo kende ze me niet. Heb het gevoel dat de meeste vrienden zeker nu corona op de achtergrond staat, door willen met hun eigen leven. Ik nam meestal het initiatief om iets te ondernemen, maar nu ik dat niet meer kan, past het niet meer of zo?

Goh, wat vervelend dat je niet echt iemand hebt die begripvol en fijn reageert, ik kan me voorstellen dat het een extra domper op je gevoel is als degene bij wie je het dan uit, op zo'n manier reageert en het ook wel jullie relatie even in een ander perspectief zet voor jou. Ook heel jammer dat er niets qua actie wordt ondernomen van de andere kant uit. Dat is sowieso wel een dingetje vind ik vaak, inmiddels heb ik gelukkig een paar leuke contacten waar het echt wel van 2 kanten komt maar ik heb dat ook lang niet gehad. En net als ik het dan had dan ging 1 van de 2 weer vehruizen hahaha.

De therapeut geeft zeker tips om om te gaan met mijn gedachten en gevoel, en hele goede ook. Eigenlijk op alle levensgebieden wel, het is een heel erg praktisch gestuurde therapievorm waar ik zelf de onderwerpen inbreng. Dat is erg fijn want zo gat het echt over wat voor mij belangrijk is in die weken.
Een andere richting qua werk, nouja ik kan niet zo heel vele anders, althans, ik had echt leuk en uitdagend werk. Er is sowieso plek voor me want ze willen me niet kwijt bij de organisatie en anders is altijd elders wel iets te vinden (ik werk zoals sommigen hier weten voor de rijksoverheid, sowieso heel fijne werkgever maar zeker in dit geval een zegen). Waar mijn werk heel erg sociaal was, zal het nu een meer solistische functie worden, wat natuurlijk andere voordelen geeft. Het is belangrijk dat mijn leven niet alleen uit werken en slapen en mijn gezin bestaat, dus een minder uitdagende baan maakt dat ik wellicht op termijn weer mijn sport en hobby, en ook een soort sociaal leven kan oppakken naast gezin en werk. Ik sta niet teveel bij stil en belicht vooral de positieve kanten va de mogelijkheden die er (gelukkig zeker ook) wel zijn.

Ik zou graag nog meer schrijven, maar ik heb vanochtend een ogen onderzoek gehad om te kijken of ik voor laser / implantaat lenzen in aanmerking kom (antwoord; ik heb goede (geschikte) ogen en kon kiezen uit alle opties die er bestaan) dus mijn ogen zijn nog erg gevoelig en ik zie wat wazig. Zelfs na de hele middag op bed. Het was erg intens; onderzoek duurde ruim een uur, en dan nog een gesprek met de arts. Plus het heen en terugrijden. Gelukkig was mijn moeder mee, als chauffeur en mental support.
Als alles goed gaat worden in mei mijn ogen gelaserd en ben ik eindelijk van de bril af! Helaas wel net na onze vakantie, want we gaan laatste week april. Implantaatlenzen hebben een levertijd van ruim 5 maanden en ik kan er dan waarschijnlijk maar een aar of 6 mee vooruit voordat er weer 'iets' moet gebeuren. Plus het is vele malen duurder. Dus toen bleek dat mijn ogen (tegen mijn eigen verwachting in) toch erg geschikt waren voor laser, was mijn keuze snel gemaakt.

Even een kort berichtje, op de mammografie was niets bijzonders te zien!  Zo fijn!!!