wat is financieel zelfstandig?
Regelmatig komt het voorbij dat een moeder onverstandig is, omdat ze thuis blijft bij de kinderen of maar een kleine baan heeft. Ze is dan niet financieel/economisch zelfstandig want kan niet in haar eentje een huishouden betalen na een scheiding. Om mij heen heb ik de afgelopen jaren meerdere stellen die bij elkaar bleven omdat ze het zich niet financieel kunnen veroorloven om te scheiden, dus financieel afhankelijk waren van elkaar.
Maar is dat - bijvoorbeeld met de woonlasten en levensonderhoud van tegenwoordig - niet voor bijna iedereen van toepassing? Ik heb het idee dat je alleen als voltijds werkende hoogopgeleide in een seniorfunctie in je eentje een huis, auto en gezin kan betalen, en dan moet je niet tussendoor een carriereswitch maken en weer min of meer onderaan beginnen met je salaris.
Ik denk dat dit ligt aan welke eisen je oa aan dat huis stelt. En of je financieel onafhankelijk ziet als niet afhankelijk van toeslagen. Mochten man en ik uit elkaar gaan, val ik onder sociale huur waarschijnlijk. Daarnaast sta ik al jaren ingeschreven. Ik verwacht dat ik met toeslagen een heel eind kom ondanks mijn parttime baan in administratieve functie.
Het punt is denk ik vooral dat degene (meestal de vrouw) die thuisblijft voor de kinderen daarmee vaak haar verdienvermogen voor langere termijn schaadt. Dus als ze dan weer aan het werk gaat, verdient ze veel minder dan ze zou hebben kunnen verdienen als ze al die tijd was blijven werken. De doorgroei die je normaal gesproken in veel banen maakt, doordat je kennis en ervaring opdoet, die loop je (geheel of gedeeltelijk) mis als je lange tijd thuisblijft voor de kinderen. Dus dan kom je weer op de arbeidsmarkt en word je veel lager ingeschaald en dus betaald dan wanneer je aan het werk was gebleven - extra zuur als dat salaris nu harder nodig hebt, en bovendien werkt dit dus in principe de rest van je leven (tijdens werk en tijdens pensioen) door.
Vandaar ook dat ik in een ander draadje zei dat degene die is aangewezen op ongeschoold of heel laaggeschoold werk financieel helemaal niet dom bezig is als hij/zij thuisblijft voor de kinderen. Want als je werkt in banen waarin ervaring niet veel extra's oplevert (en waarbij het salaris vaak ook nog laag is) dan maakt het niet zo bar veel uit als je er 15 jaar tussenuit gaat, daarna kan je terugkomen en dan ben je niet per se slechter af dan als je in die 15 jaar was blijven doorwerken.
Natuurlijk is scheiden altijd een financiële aderlating, maar dat staat los van het bovenstaande.
Vreselijk toch, als je bij elkaar moet blijven omdat je anders het leven niet kunt betalen?
Wij zijn na de komst van de kinderen allebei iets minder gaan werken. Resultaat: We verdienen beide voldoende om het zonder elkaar te kunnen rooien. Beide hoog opgeleid, beide senior functies, maar geen voltijd werk. Als ik tussendoor een carriereswitch zou willen maken zou het me inderdaad niet lukken.
De gemiddelde levensstandaard van nu is niet te vergelijken met die in mijn jeugd en ik had het al ontzettend goed. Eens per week vlees, een half liter melk per dag, een biscuitje bij de thee en vaak 's avonds ook nog een koekje. Toegegeven, het beleg bestond de halve week uit basterdsuiker.
Ik kluste wel bij; ging bij de bakker schoonmaken tegen beloning van een puntzak met afvalstukjes koekkruimels. Vakantie pas toen ik twaalf was en dat was een week Veluwe met de tent. Je had geen media, om te bellen ging je naar de cel op het plein (werd ook gebruikt als wc).
Tegenwoordig hoef je met een menu van toen, niet aan te komen bij een gemiddelde persoon.
Zorgkosten: er waren nog niet veel remedies dus ook niet veel zorgkosten.
Maar toen haalde je het om als kostwinner genoeg te verdienen om je gezin te verzorgen.
Als men dezelfde standaarden zou aanhouden als vroeger dan zou een persoon kostwinner kunnen zijn. Maar dat wil men niet. Men wil consumeren. Ja en dan moet ook de vrouw gaan werken.
Toen ik samen ging wonen hechtte ik erg aan een eigen inkomen; gewoon voor het gevoel. Niet dat mijn relatie wankel was, maar ik herinner me dat ik heb gehuild toen mijn baan opgeheven werd en ik elders moest gaan zoeken.
Natuurlijk is dat een rekbaar begrip. Het houdt in dat je genoeg verdient om jezelf financieel te redden, maar wat voor de een genoeg is, is voor een ander veel te weinig. Je noemt bv een auto, die hoort voor mij bij "nice to have", niet "need to have". Voor anderen is een auto echt noodzakelijk.
Ik ben het grootste deel van mijn huwelijk kostwinner geweest. Na de scheiding heb ik een paar financieel zware jaren gehad, daarna ging het wel weer. Mijn ex werkte de jaren voor de scheiding niet en was dus niet "financieel zelfstandig". Hij is snel weer aan het werk gegaan en heeft een klein appartementje gehuurd. Mede dankzij de zak geld die hij mee kreeg uit de scheiding, kon hij al snel een groter appartement kopen en weer een comfortabel leven leiden. Dat is dus ook goed gekomen. Het had hem wel veel stress en kopzorgen gescheeld als hij wel was blijven werken. Dat heb ik ook aangemoedigd, maar stoppen was zijn keuze.
Ik ben gelukkig altijd financieel onafhankelijk geweest. En ik heb daar gedurende mijn relatie ook bewust keuzes in gemaakt. Want hoezo moet de moeder minder gaan werken? Er is ook een vader en er bestaat ouderschapsverlof. Dus beiden kunnen een dag minder werken (ipv standaard 3 dagen voor de moeder en 5 voor de vader). Daarnaast kan je ook keuzes maken in woningen en hypotheek. Ga je met 2 inkomens aan de top zitten voor dat droomhuis dan kan je waarschijnlijk beiden geen kant meer op. Niet alleen bij een scheiding maar ook bij ziekte, werkeloosheid of overlijden komen velen in de problemen. Je kunt ook een kleiner huis of opknapper kopen dat te betalen is door 1 persoon.
Ik ken trouwens ook iemand die wel is gestopt. Maar die hebben bij de notaris afspraken laten vastleggen over bezit en vermogen in geval van een scheiding. En zij bouwt zelf spaargeld op om vermogensverlies vanwege haar baan te compenseren. Maar dat soort dingen hoor ik maar zelden.
Gelukkig zijn dingen wel aan het veranderen. Maar met name vrouwen zijn nog steeds te afhankelijk en maken een behoorlijke armoedeval na een scheiding. Ook in relaties zou ik afhankelijkheid heel onprettig vinden. Dat iemand bij je moet blijven ipv wil blijven.
Nog een dingetje dat me nu te binnen schiet: wie nu boven de 40 is kan zich de tijden van forse werkloosheid nog herinneren, en het risico dat als je "een gat in je cv" had, je helemaal niet meer aan de bak kwam. Er werd dan wel geroepen door sommigen dat er echt wel werk was als je wilde, maar dat viel in de praktijk vies tegen, zeker voor wie niet meer piepjong was. Dat is in deze tijd van krappe arbeidsmarkt wel anders: je kan altijd nog wel ergens achter de kassa als er brood op de plank moet komen.
"Daarnaast kan je ook keuzes maken in woningen en hypotheek. Ga je met 2 inkomens aan de top zitten voor dat droomhuis dan kan je waarschijnlijk beiden geen kant meer op. Niet alleen bij een scheiding maar ook bij ziekte, werkeloosheid of overlijden komen velen in de problemen. Je kunt ook een kleiner huis of opknapper kopen dat te betalen is door 1 persoon."
Ja en nee. Wij hebben destijds inderdaad gekozen voor een woning die betaalbaar was als éen van ons het inkomen zou verliezen. We verloren ons inkomen niet en losten - hoewel onverplicht - af op de hypotheek.
Mijn inkomen is na wisseling van werk enkele jaren geleden fors gestegen, inmiddels moet ik van dat inkomen mijzelf en de kinderen onderhouden maar dat kan makkelijk, want het inkomen is heel fatsoenlijk en de woonlasten zijn laag. Maar wij kochten in 2007 en brachten de opbrengst van mijn vorige woning in.
Wie in de afgelopen tien jaar een eigen woning kocht, had vaak helemaal geen keus, in elk geval niet in deze regio. Kopen is zinvol om te ontsnappen aan de wurggreep van de steeds maar stijgende huren in de vrije sector, maar dan moet je dus wel botje bij botje leggen om iets te kunnen kopen. Lang niet iedereen heeft een tophypotheek genomen voor het droomhuis met visgraatparket, veel mensen hebben een tophypotheek moeten nemen op twee inkomens omdat ze er anders niet tussen kwamen.
Hier thuismoeder, ik heb mijn eigen spaargeld, en een diploma in de zorg dus veel werkmogelijkheid. als onze relatie zou stranden kan ik het huis blijven betalen, mijn man is bij mij komen wonen
Izza schreef op 18-12-2024 om 09:54:
Ik ben gelukkig altijd financieel onafhankelijk geweest. En ik heb daar gedurende mijn relatie ook bewust keuzes in gemaakt. Want hoezo moet de moeder minder gaan werken? Er is ook een vader en er bestaat ouderschapsverlof. Dus beiden kunnen een dag minder werken (ipv standaard 3 dagen voor de moeder en 5 voor de vader).
Wij zijn ook na de komst van onze oudste (die nu 20+ is) allebei 4 dagen gaan werken. Heel verstandige keuze, ik raad het mensen in mijn omgeving ook nog altijd aan.
Je bent financieel zelfstandig als je je eigen broek op kunt houden zonder toeslagen, subsidies en zelf je onderdak kunt betalen. Dat betekent inderdaad hoogopgeleid zijn (of een hoge functie hebben) en fulltime werken, dat is nou eenmaal hoe de wereld werkt. Mocht je dat trouwens niet kunnen, zijn er allerlei vangnetten zoals sociale huur en toeslagen en het is helemaal geen schande als je daar gebruik van moet maken.
Temet schreef op 18-12-2024 om 10:01:
"Daarnaast kan je ook keuzes maken in woningen en hypotheek. Ga je met 2 inkomens aan de top zitten voor dat droomhuis dan kan je waarschijnlijk beiden geen kant meer op. Niet alleen bij een scheiding maar ook bij ziekte, werkeloosheid of overlijden komen velen in de problemen. Je kunt ook een kleiner huis of opknapper kopen dat te betalen is door 1 persoon."
Ja en nee. Wij hebben destijds inderdaad gekozen voor een woning die betaalbaar was als éen van ons het inkomen zou verliezen. We verloren ons inkomen niet en losten - hoewel onverplicht - af op de hypotheek.
Mijn inkomen is na wisseling van werk enkele jaren geleden fors gestegen, inmiddels moet ik van dat inkomen mijzelf en de kinderen onderhouden maar dat kan makkelijk, want het inkomen is heel fatsoenlijk en de woonlasten zijn laag. Maar wij kochten in 2007 en brachten de opbrengst van mijn vorige woning in.
Wie in de afgelopen tien jaar een eigen woning kocht, had vaak helemaal geen keus, in elk geval niet in deze regio. Kopen is zinvol om te ontsnappen aan de wurggreep van de steeds maar stijgende huren in de vrije sector, maar dan moet je dus wel botje bij botje leggen om iets te kunnen kopen. Lang niet iedereen heeft een tophypotheek genomen voor het droomhuis met visgraatparket, veel mensen hebben een tophypotheek moeten nemen op twee inkomens omdat ze er anders niet tussen kwamen.
Idd een tophypotheek om dat startersflatje van 2,5 ton te bemachtigen.
Hoogopgeleid en fulltime werken hoeft niet. Ik ben hoogopgeleid, maar werk 3,5 dagen. Ik zou het in mijn eentje met kinderen redden. Huis is hypotheek vrij en voor de helft van de waarde van het huis plus helft van het spaargeld kan ik een appartement in mijn woonplaats kopen.
Caroline80 schreef op 18-12-2024 om 11:00:
Hoogopgeleid en fulltime werken hoeft niet. Ik ben hoogopgeleid, maar werk 3,5 dagen. Ik zou het in mijn eentje met kinderen redden. Huis is hypotheek vrij en voor de helft van de waarde van het huis plus helft van het spaargeld kan ik een appartement in mijn woonplaats kopen.
Nee precies. Niet opgeleid en werkloos maar met een flinke zak geld werkt ook 
Ik ben financieel zelfredzaam. Mijn huis is van mij, dat had ik al voordat ik mijn man leerde kennen. Gekocht in crisistijd, de woonlasten zijn laag. Toen dochter werd geboren zijn we eerste beide 4 dagen gaan werken, inmiddels werk ik 3,5 dag omdat dochter wat zorgintensiever bleek dan gedacht. En mijn belastbaarheid ook niet meer is wat het ooit was. Ik zou mezelf en dochter ervan kunnen onderhouden. Ja, dan moeten we misschien wat meer keuzes maken als minder vakanties of uitjes of minder clubjes. Maar misschien ook niet.
Mijn man heeft dus geen eigen huis en geen recht op mijn huis omdat we onder huwelijkse voorwaarden getrouwd zijn, maar wel de mogelijkheid om goed te sparen.
Ik zou het kwetsbaar vinden om helemaal niet te werken en volledig afhankelijk te zijn van een ander. Maar goed, mensen die niet kunnen werken zijn dan weer afhankelijk van de staat/samenleving. Dat is niet altijd een keuze.
Ik vind wel dat kinderen de verantwoordelijkheid van ouders samen zijn, niet alleen van één iemand. Maar als mensen daar zelf andere keuzes in maken, bijvoorbeeld omdat de man veel meer verdient of omdat de vrouw veel meer geniet van zorgen voor kinderen, dan moeten mensen dat zelf bepalen.