Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
EmmaT schreef op 21-03-2024 om 08:27:
Ja je kan van alles vinden over hoe een jongvolwassene van 25 zich zou moeten gedragen maar dat is hier niet de realiteit. Moeten ze dan met geheven vinger zeggen dat dat niet hoort? Denk je dat het helpt? Je dochter heeft gelijk.
Mijn dochter van 24 zegt ook wel dingen tegen mij die niet bepaald bij de leeftijd zouden passen, en dan denk ik ook wel eens: word maar snel volwassen.
Ik wens jullie strekte Auwereel, het is echt lastig, zelfs met een 25 jarige.
Het gaat niet om wat onaangepast gedrag. Als Auwereel voorbij fietst groet hij opeens niet meer. Dat is wel een stukje ernstiger.
Probeer een gesprek aan te gaan, hij is geen puber meer en zou "de ballen" moeten hebben om aan te geven wat er is gebeurd dat hij nu afstand wil.
Rechtstreeks vragen of jullie op neutraal terrein eens kunnen praten.
Niet via zijn zus proberen contact te krijgen om te voorkomen dat hij denkt dat er over hem gepraat wordt in plaats van met hem.
Ik voel met je mee, en herken het wel.Mijn zoon, met wie het contact altijd goed was, laat mij ook nauwelijks toe in zijn leven. Al heeft hij dat nooit zo hardop gezegd zoals jouw zoon Hij woont al wat langer op zichzelf, hij appt, belt, komt nooit even langs.(Hij woont op fietsafstand.) Appjes in de gezinsapp beantwoordt hij nooit. Een enkele keer als ik iets breng kom ik niet over de drempel.(Auw) Eens per week appen zou het alleen maar erger maken. We zien hem wel bij familiegelegenheden. En als ik te ongerust word app ik alleen gaat het goed met je? En dan krijg ik een zeer kort zinnetje terug. Het gaat goed. Daar doe ik het mee. Ik hoop heel erg dat er ooit verbetering in komt. Als we elkaar met bijv een verjaardag hier zien is het contact goed en dat wil ik heel graag zo houden.
Het is heel jammer dat het zo gaat.
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 08:29:
[..]
Het gaat niet om wat onaangepast gedrag. Als Auwereel voorbij fietst groet hij opeens niet meer. Dat is wel een stukje ernstiger.
Dat is zeker erger dan onaangepast. Maar een opgeheven vinger helpt niet. Een stevig gesprek misschien, maar de vraag is of hij dat gaat voeren.
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 08:10:
[..]
Is alleen zíjn wens van belang? Nogal egoïstisch van hem dan. Zoals gezegd: het is geen puber meer hè.
Je kunt contact niet afdwingen. In dit geval zou ik ook zijn wens respecteren. Contact kan alleen bij wens van twee kanten. Als je gaat pushen breekt er misschien wel meer.
Als je in een relatie zit en 1 van de twee wil de relatie verbreken en de andere niet kun je ook niet zeggen dat mag niet want ik wil samen blijven.
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 08:56:
[..]
Je kunt contact niet afdwingen. In dit geval zou ik ook zijn wens respecteren. Contact kan alleen bij wens van twee kanten. Als je gaat pushen breekt er misschien wel meer.
Als je in een relatie zit en 1 van de twee wil de relatie verbreken en de andere niet kun je ook niet zeggen dat mag niet want ik wil samen blijven.
Ja dit. Je kunt geen contact afdwingen. Je kunt een 25-jarige niet meer opvoeden. Elke poging daartoe is een risico dat je het erger maakt.
Hoe pijnlijk ook de relatie tussen ouders en kind is niet wederkerig. Als ouder kun je er nog zoveel liefde insteken dat betekent niet dat je die liefde terug gaat krijgen.
Natuurlijk is het asociaal zoals zoon zich opstelt. Het punt is dat kun je niet veranderen. Probeer je dat wel dan wordt de afstand alleen maar groter.
Het gaat nu om een maand. Houd hoop, misschien als het stof straks is neergedaald gaat hij jullie misschien wel missen.
Bellebelle schreef op 21-03-2024 om 08:26:
Hoe is dat inrichten gegaan? Hebben jullie geholpen of er een grote stem in proberen te krijgen? Mijn schoonouders hadden er destijds een handje van om ons allerlei dingen 'op te leggen ', bijvoorbeeld dat we naar vloeren moesten kijken terwijl we met iets heel anders bezig waren.
Absoluut niet, heeft hij zelf uitgekozen, in zijn eigen tempo en volgorde. Maar als je een grote kast in elkaar zet, is het wel handig als je geholpen wordt. Ik werd door hem uitgenodigd naar de zaak waar de vloer vandaan komt , en ik heb rustig geluisterd naar alle voors- en tegens die hij voor verschillende kleuren naar voren bracht. Hij heeft een prima smaak en wat hij uitkoos, vond ik ook de mooiste, dus daar hoefde ik ook niets te veinzen. Voor Sinterklaas nog een extra cadeautje toegestopt omdat hij helemaal gelukkig was van een bepaald (maar duur) dekbedhoes. Hij kon alles in zijn eigen tempo doen.
Behalve met de wasmachine, daar heb ik wel even gezorgd dat er wat vaart achter kwam omdat ik het niet zo leuk vond een mand vol was tegen te komen terwijl ik hem zelf verder niet zag, een onbetaalde wasvrouw. Samen een bakkie doen terwijl de was draait, ok, maar zonder enig verzoek (behalve de volle wasmand) of dankje de was doen, zag ik niet zitten. Dus toen heb ik gezegd, joh, kijk ook nog naar een wasmachine. Ik kan me niet voorstellen dat dat de oorzaak is.
Inekk schreef op 21-03-2024 om 08:34:
Ik voel met je mee, en herken het wel.Mijn zoon, met wie het contact altijd goed was, laat mij ook nauwelijks toe in zijn leven. Al heeft hij dat nooit zo hardop gezegd zoals jouw zoon Hij woont al wat langer op zichzelf, hij appt, belt, komt nooit even langs.(Hij woont op fietsafstand.) Appjes in de gezinsapp beantwoordt hij nooit. Een enkele keer als ik iets breng kom ik niet over de drempel.(Auw) Eens per week appen zou het alleen maar erger maken. We zien hem wel bij familiegelegenheden. En als ik te ongerust word app ik alleen gaat het goed met je? En dan krijg ik een zeer kort zinnetje terug. Het gaat goed. Daar doe ik het mee. Ik hoop heel erg dat er ooit verbetering in komt. Als we elkaar met bijv een verjaardag hier zien is het contact goed en dat wil ik heel graag zo houden.
Het is heel jammer dat het zo gaat.
Hier gaat het op lijken, ja. Ik hoop het voor ons beiden dat er verbetering in komt!
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 07:38:
Tja, ik zal waarschijnlijk wel iets fout gedaan hebben, maar afstand houden ga ik nu wel doen, ik heb aangegeven en dat ons huis openstaat.
Het niet nakomen van een afspraak is wel vaker een dingetje bij mijn kinderen, dus ik dacht, is het weer zo ver. Maar dit ging dus wel verder dan dat.
Ik ken je zoon natuurlijk niet, maar toen ik zelf net het huis uit was had ik ook echt even behoefte aan afstand en was ik daar niet erg subiel in. Ik was wel wat jonger, maar wellicht is het principe hetzelfde. Ik denk dat zo'n periode iets anders behelst dan wanneer je op pakweg dertigjarige leeftijd na ampel beraad het contact opzegt. Het lijkt me enorm rot voor jou en jullie! Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als ie wordt opgediend en moet ie zich even losmaken en zit ie in een soort verlate puberreactie. Ik denk soms ook wel eens dat dat langere thuiswonen van nu er ook wel voor zorgt dat een bepaalde, meer volwassen manier van communiceren en omgaan met je ouders wat langer op zich laat wachten. Je speelt nog niet de rol van volwassene in de wereld en dus ook niet tov je ouders. Mijn schoonmoeder had al een compleet gezin en een koophuis op die leeftijd, het zijn echt andere tijden. Sterkte, ik hoop dat hij gauw wat bijtrekken, lijkt me echt heel lastig.
tsjor schreef op 21-03-2024 om 06:46:
Ik zou twee wegen uitzetten. De ene weg is dat je serieus luistert naar wat de zus zegt. Zeur je inderdaad over dat misgelopen houseparty (yogales voor afgezegd) etc.? Is meehelpen teveel mee bemoeien geworden over wat waar moet hangen en staan? Ongemerkt voor jullie wellicht en vol met goede bedoelingen, maar het kan voor de ander anders aanvoelen, alsof hij de kans niet krijgt om zelf fouten te maken bijvoorbeeld.
De andere lijn is: houdt hij wel contact met zijn zus, met vrienden, met werk of school? Als hij zich daarvan ook terugtrekt kan er ook iets anders aan de hand zijn, iets psychisch. Dat is ernstiger en moeilijker voor ouders om daar iets mee te doen.
Dus ik zou op afstand een waakzaam oog houden, zonder ergens over te klagen. En pas bij ernstige signalen iemand als zijn zus vragen om op te letten.
Ondertussen kun je wel wat doen. Niet klagen omdat hij niet belt (hier: de jongens zelden, meisje elke dag), maar een manier vinden om zelf even contact te maken en dan zelf bellen Hooguit een keer per week,vaste dag); hem uitnodigen als zus ook komt bijvoorbeeld etc.
Tsjor
Hoe hou je een "waakzaam oog" als er niets gedeeld wordt? Contact met vrienden gaat voornamelijk online, of met lange treinreizen. Toen hij nog thuiswoonde, kwam er af en toe wel een vriend logeren omdat de treinreis te lang was om op- en neer te doen op een dag, maar daar is geen contact van onze kant. VInd ik ook niet nodig. Het feit dat er housewarmingsparties waren (waarbij zo te zien onze kast nog even werd geplunderd voor plastic bordjes en servetten) is een goed teken. Werk gaat zo te zien ook goed, werkgerelateerd hebben we gezamenlijke connecties op LinkedIn (zelfde werkveld) en zie ik wel eens een update bij LinkedIn voorbijkomen. Maar verder reikt mijn oog niet.
Gelebloem schreef op 21-03-2024 om 09:15:
[..]
Ik ken je zoon natuurlijk niet, maar toen ik zelf net het huis uit was had ik ook echt even behoefte aan afstand en was ik daar niet erg subiel in. Ik was wel wat jonger, maar wellicht is het principe hetzelfde. Ik denk dat zo'n periode iets anders behelst dan wanneer je op pakweg dertigjarige leeftijd na ampel beraad het contact opzegt. Het lijkt me enorm rot voor jou en jullie! Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als ie wordt opgediend en moet ie zich even losmaken en zit ie in een soort verlate puberreactie. Ik denk soms ook wel eens dat dat langere thuiswonen van nu er ook wel voor zorgt dat een bepaalde, meer volwassen manier van communiceren en omgaan met je ouders wat langer op zich laat wachten. Je speelt nog niet de rol van volwassene in de wereld en dus ook niet tov je ouders. Mijn schoonmoeder had al een compleet gezin en een koophuis op die leeftijd, het zijn echt andere tijden. Sterkte, ik hoop dat hij gauw wat bijtrekken, lijkt me echt heel lastig.
Dit klilnkt als mijn zoon nu! Hij heeft ook een deel in de late puberteit gemist omdat hij een jaar nogal ziek is geweest en dan ook nog eens Corona erachteraan, waarschijnlijk hakt dat er meer in dan onder normale omstandigheden.
Ik hoop alleen dat hij als 25-jarige niet te lang wacht met de rol van volwassene. Mijn beide ouders zijn overleden in het jaar dat ik 30 werd, en in dat jaar werd mijn eerste (zijn zus) geboren. Maar misschien is dat een rare maatstaf van mij, iedereen maakt zijn eigen proces door.
Ik denk ook dat het een manier is om los te komen. Nogal een lompe manier, maar daar moet je een beetje doorheen kijken. Geef hem de tijd om te ontdekken hoe het is om op zichzelf te leven. Als het contact altijd goed geweest is, komt het wel weer goed.
Toen één van mijn kinderen op kamers ging aan de andere kant van het land, verdween hij ook zo ongeveer compleet van de radar. Ook niet reageren op appjes (of in de gezinsappgroep) etc. En toen mijn man voor zijn werk in de buurt was, mocht hij ook niet bij hem langskomen, maar zijn ze wel even ergens in de stad koffie gaan drinken.
Wij hebben het ons eigenlijk nooit persoonlijk aangetrokken. Toen hij eenmaal zijn draai gevonden had en zich succesvol had losgemaakt, kwam het contact weer terug. Hij komt nu af en toe weer een weekendje naar ons en gaat straks ook met ons op vakantie
Dat klinkt hoopvol Mugs!
Ik heb overigens ook nooit zonder uitnodiging voor de deur gestaan, alleen laten weten dat ik nieuwsgierig was naar het eindresultaat van zijn woninginrichting en of hij nog een housewarming voor ouders hield. Toen werden we uitgenodigd en daarna weer niet.
Hij kon nog wel een binnenvetter zijn, dus kom ik er niet achter of hij me nu te controlerend vindt omdat ik nieuwsgierig ben, of dat ik werkelijk iets fout gezegd/gedaan heb, of dat hij bezig is met een loslaatproces die hij lomp brengt. Waarschijnlijk van alle drie wat, maar bij de laatste optie is de kans op herstel als hij zijn draai gevonden heeft, groter.
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 08:56:
[..]
Je kunt contact niet afdwingen. In dit geval zou ik ook zijn wens respecteren. Contact kan alleen bij wens van twee kanten. Als je gaat pushen breekt er misschien wel meer.
Als je in een relatie zit en 1 van de twee wil de relatie verbreken en de andere niet kun je ook niet zeggen dat mag niet want ik wil samen blijven.
Het gaat er niet om dat je contact moet afdwingen. Het gaat erom dat zijn gedrag niet acceptabel is. Zou je het van vrienden accepteren op deze manier? Natuurlijk kan Auwereel het respecteren als hij geen contact wil (of weinig), maar hij kan tenminste even vertellen dat dat zo is, of even een sumiere uitleg geven. Dit gedrag vind ik gewoon respectloos.
Voor iedereen die hier nu post en zich afvraagt, waar blijft de reactie van TO nu? Ik moet aan het werk. Fijn dat ik hier even van mij kon afschrijven om alles op een rijtje te krijgen, kan ik me gemakkelijker concentreren op mijn werk.