Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Is je zoon naar je dochter misschien eerlijk geweest? Doe dan wat zij zegt. Afstand nemen dus. Hij weekt zich los. Onhandig maar daar lijkt het op. Ik zou zeker negatief je uiten naar hem meteen stoppen. Deze leeftijd is nog net wat egocentrisch. Later terugkijkend zal hij snappen dat je best wel een punt hebt. Maar nu is het zijn (onhandige) manier om los te komen.
Ik zou wel 1 appje sturen met iets van: Ik hou van jou. En respecteer je verzoek voor meer afstand. Laat maar weten wanneer dat uitkomt dat ik/wij een kop koffie komen drinken in je nieuwe stekje.
En daarna ook echt afstand nemen. Gewoon week niets doen aan contact zoeken. App na 2 weken af en toe iets over wat jij of jullie hebben gedaan. Foto van etentje of nieuwe fiets of whatever. Even op je tong bijten dus. Je zal zien dat hij op gegeven moment weer in verbinding stapt. Het komt goed is mijn ervaring. Zeker als er geen wrijving is geweest.
Ach Auwereel, wat naar voor jou en jullie. Ik kan me voorstellen dat dit even wennen is.
Dat iemand (hopelijk voor even) afstand wil, hoeft niet per se te betekenen dat er ruzie is. Ik denk dat jouw zoon ook moet wennen aan zijn nieuwe leven, hij is dat aan het ontdekken. Ga bij jezelf na wat andere redenen kunnen zijn dat hij zo doet. Heb je hem misschien zelf wat te lang onder je warme moedervleugels gehouden en wil hij zich wat meer losmaken? Maak er aan de andere kant niet teveel van. Laat hem maar even wapperen.
Je zegt dat het stil is in huis en dat je daaraan kan wennen, maar is dat echt zo? Misschien dat je toch wat last hebt van het empty nest syndroom en dat is volkomen normaal.
En eens met wat Anna Cara hiervoor al zegt....stuur hem een berichtje dat je van hem houdt en zijn wens respecteert. Hij komt vanzelf wel weer.
Een kind verbreekt de relatie met ouders niet zo maar.
Kan het zijn dat jouw kijk heel anders is dan die van hem?
Ik snap dat het moeilijk is, maar probeer het even los te laten.
Je zoon is waarschijnlijk al heel lang druk geweest met het voorbereiden op deze verhuizing. Daarna het klussen, verhuizen etc. Nu moet hij wennen aan elke dag zelf koken, opruimen etc. Hij heeft housewarming gehouden etc. Misschien vind hij het allemaal even wat veel en had hij gewoon even geen ruimte voor nog een house warming.
Misschien voelt hij jouw enthousiasme om zijn huis te willen zien als een verplichting om je uit te nodigen. Dacht hij toen hij je zag voor zijn huis dat je hem kwam controleren.
Voor hem is uit huis gaan ook een grote stap en hij zal zijn leven opnieuw moeten inrichten. Ik zou zeggen geef het even de tijd (minstens een maand). Ook gewoon even geen berichtjes sturen, geen vragen etc. Als hij merkt dat je hem echt loslaat en er geen verplichtingen zijn dan komt hij vast vanzelf wel.
Ik zou twee wegen uitzetten. De ene weg is dat je serieus luistert naar wat de zus zegt. Zeur je inderdaad over dat misgelopen houseparty (yogales voor afgezegd) etc.? Is meehelpen teveel mee bemoeien geworden over wat waar moet hangen en staan? Ongemerkt voor jullie wellicht en vol met goede bedoelingen, maar het kan voor de ander anders aanvoelen, alsof hij de kans niet krijgt om zelf fouten te maken bijvoorbeeld.
De andere lijn is: houdt hij wel contact met zijn zus, met vrienden, met werk of school? Als hij zich daarvan ook terugtrekt kan er ook iets anders aan de hand zijn, iets psychisch. Dat is ernstiger en moeilijker voor ouders om daar iets mee te doen.
Dus ik zou op afstand een waakzaam oog houden, zonder ergens over te klagen. En pas bij ernstige signalen iemand als zijn zus vragen om op te letten.
Ondertussen kun je wel wat doen. Niet klagen omdat hij niet belt (hier: de jongens zelden, meisje elke dag), maar een manier vinden om zelf even contact te maken en dan zelf bellen Hooguit een keer per week,vaste dag); hem uitnodigen als zus ook komt bijvoorbeeld etc.
Tsjor
Jeetje Auwereel.....nee ik vind dit absoluut niet normaal. En heel verdrietig voor jullie. Ik zou proberen een gesprek aan te gaan hierover. Als hij jullie iets verwijt kan hij er tenminste eerlijk over zijn en duidelijkheid bieden. Ik vind dit gedrag echt geen stijl.
Ik ben het eens met Hertstappeltaart. Ik zie mijn zoon minstens 1 keer per week maar meestal vaker. Ik word ook vaak bij hem uitgenodigd om te komen eten. Ik vind het heel verdrietig voor jullie.
Tja, ik zal waarschijnlijk wel iets fout gedaan hebben, maar afstand houden ga ik nu wel doen, ik heb aangegeven en dat ons huis openstaat.
Het niet nakomen van een afspraak is wel vaker een dingetje bij mijn kinderen, dus ik dacht, is het weer zo ver. Maar dit ging dus wel verder dan dat.
Overigens, als hij mij niet tegen wil komen, het appartement ligt bij één van mijn fietsroutes....
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 07:38:
Tja, ik zal waarschijnlijk wel iets fout gedaan hebben, maar afstand houden ga ik nu wel doen, ik heb aangegeven en dat ons huis openstaat.
Het niet nakomen van een afspraak is wel vaker een dingetje bij mijn kinderen, dus ik dacht, is het weer zo ver. Maar dit ging dus wel verder dan dat.
Ook al zou je wat fout gedaan hebben, dan kan hij nog het fatsoen hebben dat normaal te bespreken. Het is een man van 25, geen puber van 16. Jullie als ouders opeens zonder duidelijke reden doodzwijgen vind ik echt geen normale manier van doen. Ik ben het dus ook absoluut niet eens met zijn zus.
Ik zou, hoe pijnlijk ook, volledig meegaan in zijn wens. Pas als er een daadwerkelijke aanleiding is (verjaardag, kerst) dan even bellen voor uitnodiging oid maar verder helemaal niets. Ook niet wat hierboven gezegd wordt; 1x per week een appje sturen. Ook dat is niet zijn wens namelijk.
ga ook niet bij zus pushen of vissen naar een oorzaak. En ook niet bij hem. Dat helpt niets, werkt alleen maar tegen.
absor schreef op 21-03-2024 om 08:08:
Ik zou, hoe pijnlijk ook, volledig meegaan in zijn wens. Pas als er een daadwerkelijke aanleiding is (verjaardag, kerst) dan even bellen voor uitnodiging oid maar verder helemaal niets. Ook niet wat hierboven gezegd wordt; 1x per week een appje sturen. Ook dat is niet zijn wens namelijk.
ga ook niet bij zus pushen of vissen naar een oorzaak. En ook niet bij hem. Dat helpt niets, werkt alleen maar tegen.
Is alleen zíjn wens van belang? Nogal egoïstisch van hem dan. Zoals gezegd: het is geen puber meer hè.
Ik vind het heel verdrietig voor je en hoop dat het goed komt
Verder eens met herfstappeltaart.
Hoe is dat inrichten gegaan? Hebben jullie geholpen of er een grote stem in proberen te krijgen? Mijn schoonouders hadden er destijds een handje van om ons allerlei dingen 'op te leggen ', bijvoorbeeld dat we naar vloeren moesten kijken terwijl we met iets heel anders bezig waren.
Ja je kan van alles vinden over hoe een jongvolwassene van 25 zich zou moeten gedragen maar dat is hier niet de realiteit. Moeten ze dan met geheven vinger zeggen dat dat niet hoort? Denk je dat het helpt? Je dochter heeft gelijk.
Mijn dochter van 24 zegt ook wel dingen tegen mij die niet bepaald bij de leeftijd zouden passen, en dan denk ik ook wel eens: word maar snel volwassen.
Ik wens jullie strekte Auwereel, het is echt lastig, ook met een 25 jarige.