Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest


Roos55 schreef op 21-03-2024 om 18:59:

kun je zoon niet appen wat dochter heeft gezegd.
Ik hoor dat ik boven op je zit . Ik hoor dat ik enz
Dat je aangeeft dat je dat erkent . Spijt
En graag daarover in gesprek wil

Maar door te appen zit ze er toch juist bovenop

Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 19:46:

[..]

Maar door te appen zit ze er toch juist bovenop

En met appen dat je in gesprek wil helemáál.

Hij wilde even met rust gelaten worden, toch?

UnknownCrocodile85

UnknownCrocodile85

21-03-2024 om 20:38

Meeste kinderen willen gewoon gezien gehoord en begrepen worden
Hij heeft bij zus zaken aangegeven 
Ik zou dat benoemen en sorry zeggen
Werkt het niet werkt het niet

Auwereel

Auwereel

21-03-2024 om 21:31 Topicstarter

Roos55 schreef op 21-03-2024 om 20:38:

Meeste kinderen willen gewoon gezien gehoord en begrepen worden
Hij heeft bij zus zaken aangegeven
Ik zou dat benoemen en sorry zeggen
Werkt het niet werkt het niet

Ik weet trouwens niet of zus het zelf zo bedacht heeft, of dat ze dat van haar broer zo gehoord heeft, ik zal eens vragen bij mijn dochter.

Auwereel

Auwereel

21-03-2024 om 21:36 Topicstarter

Pinokkio schreef op 21-03-2024 om 12:52:

Gaat het hem te snel? Misschien had hij zelf bedacht de was nog even bij jullie te komen doen en voelt hij zich overvallen? En dacht hij toen tsja, ik moet het nu meer alleen doen?

Tja, hij had zelf het ook over een wasmachine aanschaffen, stond op zijn to-do list. En ik had geen moeite met was voor hem doen, maar wel met stiekem de was neergooien en schone was ophalen op een moment dat er niemand thuis is, zonder enig bedankje of appje. Ik vind dat ik daar wel wat van mag zeggen, ook nu hij volwassen is. Als hij daarvan aan de kook raakt, is er denk ik meer loos. 

Ik schetste twee scenario's. Een daarvan is dat iemand ernstig psychisch lijden heeft. Dat kan depressie zijn, maar ook schizofrene oftewel een psychose. 25 jaar is een bekende leeftijd waarop zoiets zich kan openbaren. Vanuit dat scenario pleitte ik voor 'een oogje in het zeil houden'. 
TO vroeg zich af hoe je dat deed als er geen contact is. Maar je schrijft ook:
'Werk gaat zo te zien ook goed, werkgerelateerd hebben we gezamenlijke
connecties op LinkedIn (zelfde werkveld) en zie ik wel eens een update
bij LinkedIn voorbijkomen. Maar verder reikt mijn oog niet.'
Toch is dat al heel waardevol en heel ver: je kunt daaraan waarschijnlijk wel iets aflezen over zijn psychische gezondheid. Als daar niets abnormaals uit blijkt is het inderdaad een kind dat zich pijnlijk aan het losmaken is.

Tsjor

Auwereel

Auwereel

21-03-2024 om 21:40 Topicstarter

Dat stelt me wel gerust Tsjor!

Lieve Auwereel, ik voel met je mee en kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen. Ik herken hoe er vanalles door je hoofd gaat. Heb ik teveel dit gedaan, of te weinig dat? App ik teveel, app ik te weinig?  Ligt het hier aan, ligt het daar aan? 
Wat mij het zorgelijkst lijkt, is dat je wel en goed contact had en dat hij toch heel nadrukkelijk uitspreekt dat jullie als ouders niet in zijn leven passen. Heel vreemd. Tegrlijk zegt het hopelijk ook iets positiefs over jullie band. Bewust of onbewust beseft hij dat hij dit kan zeggen en dat hij (tijdelijk) afstand kan nemen omdat de band zo onverbrekelijk is. Hij weet dat hij na een periode van afstand weer volledig welkom is.  

Dat hij je niet wilde groeten, was misschien omdat het voor hem ongemakkelijk voelde? Zo volop met zijn nieuwe leven bezig, dat het hem in verwarring bracht toen hij jou onverwachts zag?  (Zoals hele klejne kinderen het heel vreemd vinden hun juf op straat tegen  te komen. Die hoort bij de andere wereld van school). 

Het blijft ontzettend pijnlijk. Onze kinderen beseffen niet hoe veel verdriet ze ons doen! Tot ze zelf ouders worden? 

Auwereel

Auwereel

21-03-2024 om 22:24 Topicstarter

Kinderen, als ze klein zijn stappen ze op je tenen, als ze groot zijn, op je hart!

En ik probeer het nu positief in te zien, hij kan zelf de wereld in, dat is toch het idee van opvoeding? Het zou fijn zijn geweest als hij wat eerder had aangegeven hoe het voor hem voelde, dan was ik minder in verwarring geweest. Maar het resultaat is hetzelfde, een zelfstandig kind.

Inekk schreef op 21-03-2024 om 08:34:

Ik voel met je mee, en herken het wel.Mijn zoon, met wie het contact altijd goed was, laat mij ook nauwelijks toe in zijn leven. Al heeft hij dat nooit zo hardop gezegd zoals jouw zoon Hij woont al wat langer op zichzelf, hij appt, belt, komt nooit even langs.(Hij woont op fietsafstand.) Appjes in de gezinsapp beantwoordt hij nooit. Een enkele keer als ik iets breng kom ik niet over de drempel.(Auw) Eens per week appen zou het alleen maar erger maken. We zien hem wel bij familiegelegenheden. En als ik te ongerust word app ik alleen gaat het goed met je? En dan krijg ik een zeer kort zinnetje terug. Het gaat goed. Daar doe ik het mee. Ik hoop heel erg dat er ooit verbetering in komt. Als we elkaar met bijv een verjaardag hier zien is het contact goed en dat wil ik heel graag zo houden.
Het is heel jammer dat het zo gaat.

Ik ben in jouw verhaal jouw zoon. 
Mijn ouders hebben mijn hele leven in m'n nek lopen hijgen en ik heb nooit mezelf kunnen zijn zonder hun als stemmetje in m'n achterhoofd te horen. 
Ik kan alleen mezelf ontwikkelen door contact af te houden. Het is alles of niks. Ik kan niet contact hebben en vervolgens alles van me af laten glijden. Een grijs gebied daartussen bestaat voor mij niet (wel contact hebben, maar hun geen invloed laten hebben). Althans, dat lukt me (nog) niet. Ik zou het wel willen, want ik weet dat het niet oke is. 

Hun over mijn vloer voelt als een inbreuk op m'n privacy en alle informatie die ik met ze zou moeten delen voelt als controle. Alles waar ik in m'n jeugd/opvoeding te kort in kwam en een hekel aan had. 

En dit bovenstaande is absoluut niet om nu te zeggen dat jij hetzelfde bij jouw zoon gedaan hebt, maar wel om aan te geven dat het dus echt een reden kan hebben. 
Af en toe een opening voor een gesprek houden zou fijn zijn, dan kan zoon inhaken wanneer hij wil. Precies dat wat mijn ouders niet doen. Die houden ook enorm de boot af en gaan dus géén gesprek aan ("Jij doet zo, dus doen wij ook zo terug.."). 

Almduddler, goed om het eens van die kant te lezen. Nog wel een vraag: dachten jouw ouders toen je nog thuis woonde ook dat ze wel een goed contact met je hadden?  Zoals Auwereel en Inekk dat ook denken ?  Of waren er al problemen?

Jij vindt dat je ouders in je nek liepen te hijgen, dat je gecontroleerd werd en geen privacy had. Wisten en weten je ouders ook dat je dat zo ervaart en ervoer?  Anders kwam het voor hen ook als donderslag bij heldere hemel dat je 'opeens' (voor hen  ) bijna geen contact meer wilt.

Er zijn mensen die bij het op zichzelf gaan wonen, heel bewust kiezen iets verder bij de ouders vandaan te gaan wonen. Om inderdaad een eigen leven op te bouwen, zonder dat ouders iedere dag langs komen om zich overal mee te bemoeien.
Dat heeft meer van doen met de behoefte van die persoon zelf, dan met de ouders.
Als hij afgelopen weken constant wat is komen halen bij jullie, en zo dichtbij woont, dat zijn moeder gewoon langs loopt, is hij misschien wat laat tot de conclusie gekomen, dat hij die ruimte mist.

Persoonlijk vindt ik het wel apart, om een afspraak last minute af te zeggen, zonder duidelijke reden, zonder ook een opening te bieden (later) iets nieuws in te plannen. Maar ieder mens is anders.

Mijn zoon zegt dus dat hij het prettig vindt dat wij als ouders niet in zijn nek hijgen, vroeger niet en nu niet. Zoals ik al schreef hebben we ook nu nog goed contact op de spaarzame momenten dat we elkaar zien, namelijk bij familie aangelegenheden. Maar hij wil gewoon heel weinig contact in frequentie. Zoals het nu gaat vindt hij dus prettig. Hij heeft gezegd dat als er wel iets zou zijn, dat hij dan wel contact opneemt. En daarom kan ik er op deze manier ook mee leven. En ik mag dus af en toe vragen of het goed gaat, als ik maar geen uitgebreid antwoord verwacht of ga zitten vissen.
Ik wilde met mijn verhaal laten horen dat kinderen soms gewoon zo doen, dat dat als moeder niet fijn is maar wel leefbaar. En dat ik hoop houd op frequenter contact.

Mooi dat je zoon dit in ieder geval duidelijk maakt, Inekk. Dan hoef je daar niet over te piekeren en te twijfelen. Of te denken (zoals ik vaak doe): "Verwacht hij/zij niet juist dit ik zelf meer belangstelling toon en moeite doe voor ons contact?"

Met jouw zoon is het dan meer zoals met sommige vriendschappen: je hoeft elkaar niet vaak te zien om te weten dat het goed zit. Als je elkaar na lange tijd weer ontmoet, is het weer als vanouds.

Wilmamaa schreef op 21-03-2024 om 22:05:

Lieve Auwereel, ik voel met je mee en kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen. Ik herken hoe er vanalles door je hoofd gaat. Heb ik teveel dit gedaan, of te weinig dat? App ik teveel, app ik te weinig? Ligt het hier aan, ligt het daar aan?
Wat mij het zorgelijkst lijkt, is dat je wel en goed contact had en dat hij toch heel nadrukkelijk uitspreekt dat jullie als ouders niet in zijn leven passen. Heel vreemd. Tegrlijk zegt het hopelijk ook iets positiefs over jullie band. Bewust of onbewust beseft hij dat hij dit kan zeggen en dat hij (tijdelijk) afstand kan nemen omdat de band zo onverbrekelijk is. Hij weet dat hij na een periode van afstand weer volledig welkom is.

Dat hij je niet wilde groeten, was misschien omdat het voor hem ongemakkelijk voelde? Zo volop met zijn nieuwe leven bezig, dat het hem in verwarring bracht toen hij jou onverwachts zag? (Zoals hele klejne kinderen het heel vreemd vinden hun juf op straat tegen te komen. Die hoort bij de andere wereld van school).

Het blijft ontzettend pijnlijk. Onze kinderen beseffen niet hoe veel verdriet ze ons doen! Tot ze zelf ouders worden?

Met dit soort oneliners kan ik helemaal niets!

Ik realiseerde mij juist pas toen ik zelf moeder werd hoe verschrikkelijk ziek mijn eigen jeugd is geweest.

Wat daarvoor een veelvuldig en actief contact was resulteerde in een, voor mijn ouders onverwacht, breuk met hen.


Dit is mede de reden waarom ik uit ervaring weet dat ouders vaak niet (willen) zien dat contact met hun kind niet optimaal is en dat ze zelf het ouderschap hebben verprutst.


Een kind verbreekt het contact met ouders niet zonder reden. 
Een kind is in eerste instantie loyaal naar ouders. Sommige ouders verdienen deze loyaliteit niet. Het feit dat iemand vader of moeder is maakt hem of haar geen heilige. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.